menu

John Coltrane - Blue Train (1957)

mijn stem
4,05 (336)
336 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Blue Train (10:41)
  2. Moment's Notice (9:09)
  3. Locomotion (7:13)
  4. I'm Old Fashioned (7:57)
  5. Lazy Bird (7:05)
  6. Blue Train [Alternate Take] * (9:57)
  7. Lazy Bird [Alternate Take] * (7:12)
  8. Blue Train [False Start] *
  9. Blue Train [Alternate Take 7] *
  10. Moment's Notice [Alternate Take 4] *
  11. Lazy Bird [Alternate Take 1] *
  12. Blue Train [Alternate Take 8] *
  13. Moment's Notice [Alternate Take 5A Incomplete] *
  14. Lazy Bird [Alternate Take 2] *
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 42:05 (59:14)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
4,0
Bescheiden bericht van mijnentwege want ik kom pas aan het jazz-venster piepen. In het weekend heb ik tamelijk veel papierwerk (de beruchte papierslag, bloody paperwork) en ik werk altijd met muziek. Speedmetal, death metal, metal in het algemeen zijn niet altijd de gelukkigste keuzes - ahem - maar ik zoek een muziek waar ik mijn werk kan doen met een glimlach op mijn gezicht en toch in volle concentratie. Een paar maanden al spelen een aantal albums van Miles Davis en John Coltrane door de boxen ten huize Spamalot en ik kan er van genieten. Vraag me niet om uit te leggen wat jazz is want ik ken er nog altijd de ballen van. Als het me bevalt, bevalt het me, zo simpel kan het leven dikwijls zijn.

avatar van DirkM
4,0
Als ik zo de berichten bekijk, lees ik vrij vaak dat mensen een nederig berichtje plaatsen met de boodschap dat ze nog beginnelingen zijn in de jazz, maar dit album toch goed te pruimen vinden. Ik schaar mezelf ook onder die groep.

Misschien wordt ik ook wel nooit een kenner. Veel luisteren helpt natuurlijk een boel, maar ik ben muziektheoretisch totaal niet onderbouwd. Volgens mij is dat ook geen punt bij zo'n relaxte plaat als deze Blue Train, maar ik kan me voorstellen dat het tegen me gaat werken bij de moeilijkere jazz. Bij Coltrane's zwaardere werk misschien wel?

In ieder geval leuk dat MM er toe uitnodigt om nieuwe muziek op te zoeken en te beluisteren.

avatar van DirkM
4,0
Ik vind het altijd fijn als de thema's van een nummer weer even terugkomen op het eind, zoals bij het nummer Blue Train. Dat beetje herkenbaarheid kan ik wel gebruiken voor het 'overzicht'.

Lekker hoe het aanstekelijke Lazy Bird inzet, net als je denkt dat het album wel zo'n beetje afgelopen is.

MindRuler
Ik ben (net als Sir Spamalot) pas recentelijk besmet met het jazz-virus: heerlijk!
Tijdens het zappen kwam ik terecht op een digitale muziekzender die alleen maar jazz draait, 24 uur op 24 uur. Daar kwam "Blue Train" van John Coltrane voorbij en ik was meteen verkocht.
Vorige week kocht ik een 4-CD box met Jazz classics maar daarop jammer genoeg geen Coltrane.
Heb zodoende deze net aangeschaft voor € 7 met een bonus-CD waarop de albums Traneing In en Dakar staan. Cijfer volgt nog.

avatar van Booyo
4,5
Ik ben geen jazzkenner, en luister het ook niet heel veel. Maar op z'n tijd kan ik er zo ontzettend van genieten. En wat ik dan het meeste opzet is Blue Train van John Coltrane, wat een klasbak

4,5*

avatar van Sir Spamalot
4,0
DirkM schreef:
In ieder geval leuk dat MM er toe uitnodigt om nieuwe muziek op te zoeken en te beluisteren.

Inderdaad, waarde collega. Ik had nooit gedacht dat ik "hieraan" zou beginnen. Voor mij is dit een mooie plaat om op te relaxen. Ik kan het potverdikke nog altijd niet uitleggen.

Misterfool
Voor een Coltrane-klassieker valt me dit toch wel wat tegen. Het is erg vlotte en ook zeker wel sterke Bebop(of hardbop, tussen al die bopstijlen kan ik maar moeilijk het onderscheid maken). Vooral de eerste twee nummers(met name het titelnummer) weten te imponeren, maar het langdraadige i'm Old Fashioned en het niet zo overtuigende locomotion laten dit album zakken naar 3.5* ster.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Mooie plaat. 5 sterke composities die nog eens schitterend worden neergezet ook.
De nostalgische pianoklanken samen met de swingende drums en het heerlijke sax geluid van Coltrane maken dit tot een klassieker. Ook de bass klinkt erg sterk. Verdiende 4*.

avatar van IllumSphere
4,5
Mijn derde jazzplaat en mijn tweede plaat van John Coltrane die ik alweer wel kan hebben. Persoonlijk vind ik dit wat losser klinken dan A Love Supreme. Maar vind nog steeds beiden heel goed. A Love Supreme vind ik wat donkerder en zwaarder dan deze, maar volgens velen wordt iedere nieuwere plaat van John Coltrane zwaarder. Dit is alweer zo een plaat die enkel sterk is als het in zijn geheel wordt beluisterd, maar voor mij is dat bij ieder jazzplaat zo. Al is Blue in Green van Miles Davis een uitzondering.

Veel kan ik er niet over zeggen, dit ligt deels aan mijn beperkte kennis van jazz en deels omdat ik niet direct iets weet te verzinnen om over te praten. Dus dan rest er één ding te doen en dat is dit album een beoordeling geven. Het is wederom een hele sterke plaat die zeker in mijn geheugen zal blijven. Daarom ook dat een vier en een half de perfecte score is, al kan ik met zekerheid zeggen dat dit waarschijnlijk een plek zal krijgen in mijn top tien en zeker een vijfde ster zal krijgen.

avatar van Tupelo
3,5
Blue Train zet fantastisch in, met het sterke, statige titelnummer. Echt een groots thema, dat een tijd bbij je blijft hangen. Maar naarmate de plaat vordert begin ik de sterke thema's te missen. Dat de heren kunnen soleren, dat weten (en horen) we well, maar een goede inpakking met een lekker thema doet ook veel, en dat mis ik bij de andere nummers. Daarom blijf ik steken bij 3,5.

avatar van AOVV
Met jazz heb ik vaak het probleem (nou ja, wat is een probleem..) dat ik er niet altijd voor in de stemming ben. Maar als ik dan eenmaal een plaatje draai, weet ik gelijk weer waarom ik dit toch zo'n mooie muziek vind. Coltrane is één van die artiesten waar ik dit bij heb, en 'Blue Train' ervaar ik, als ik er niet te veel naar luister, als een erg goed en fijn album.

Mijn liefde voor Coltrane's muziek zal nooit even groot worden als die voor Mingus, maar ik kan 'm zeer zeker waarderen.

avatar van niels94
4,0
Wat ben ik blij dat ik nu onomwonden van jazz kan genieten

Muziek als die van dit plaatje geeft me af en toe zo'n heerlijk comfortabel gevoel. Alsof je wegzinkt in een warm, ritmisch bad. En waar ik bij mijn eerste jazzplaten anderhalf jaar moest uittrekken voor ik er fatsoenlijk van genieten kon, lukt dat tegenwoordig steeds sneller. Zo kan ik na een paar luisterbeurten al melden dat ik dit een heerlijk album vind. Het begin van het openingsnummer doet me trouwens stevig doet denken aan het begin van So What van Miles Davis.

En het goede nieuws: ik geloof niet dat ik al op mijn 'jazzgenietershoogtepunt' ben aangekomen.

avatar van oolong
4,0
De manier waarop Coltrane in het eerste nummer zijn solo inzet vind ik echt magisch. Wat een energie! Maar in het geheel gesproken grijpt dit album me nog niet heel erg aan, maar voor een definitief oordeel moet ik het nog vaker luisteren.

avatar van trebremmit
3,5
Lang geleden drie sterren gegeven, toen kon ik hier nog niet zoveel mee, maar nu bevalt het me wel beter. Toch is het vooral het spel van Coltrane wat boeit, de rest van de band doet me wat minder.
I'm Old Fashioned vind ik een vervelend nummer trouwens.

avatar van bas2204
4,5
Overall gewoon een geweldig jazz album. Ik vind hem beter dan A Love Supreme. Blue train is wat vrijer en relaxter en dat bevalt me eigenlijk wel

buizen
pretfrit schreef:
Geloof me, veel jazz luisteren en je pikt het net zo snel op als pop/rock liedjes.

Zeker dit soort vlotte Blue Note bop

Dank je voor de tip.

Jazz was een muziekgenre dat me tot in mijn late tienerjaren compleet vreemd was. En met ‘compleet’ overdrijf ik niet. Er was geen familie die het beluisterde, geen vrienden, op de radio luisterde ik enkel naar Studio Brussel, … Namen als Miles Davis & John Coltrane waren me ook geheel vreemd.

Tot ik begin 2006 Zachary Glass zijn review bij Blue Train van John Coltrane las. Zonder 1 noot te luisteren kocht ik het album voor 6 euro bij een inmiddels ter ziele gegaan internetbedrijfje. Mijn eerste luisterbeurt is achteraf gezien 1 van de grappigste momenten uit m’n leven geweest, al kon ik er toen minder mee lachen. Ik zie me nog zitten op de rand van m’n bed, wachtend op de zang die maar niet kwam. In alle eerlijkheid: ik had iets à la Sinatra verwacht ofzo. Kwestie van even duidelijk te maken dat ik er geen flauw benul van had waaraan ik begon. Na een luisterbeurt of 10 legde ik het album weg, in de wetenschap dat jazz niets voor mij was. Ik kon er echt helemaal niets mee.

Een paar maanden later zeurden op een zomeravond een paar vrienden aan m’n kop, ze wilden per se een klein jazz festival bezoeken (niet dat ze iets met jazz hadden, ze zochten gewoon een excuus om zich te bezatten – een excuus dat ook ik in die jaren vaak zocht). Ik was bijna niet meegegaan en herinner me tot op de dag van vandaag niet exact waar dat festivalletje was. Dat doet ook weinig ter zake. Waar het om gaat is dat ik op een gegeven moment, in een kleine tent waar een bandje aan het spelen was, ongeïnteresseerd van een Kasteelbier aan het nippen was toen de band opeens een nummer begon te spelen dat ik herkende: “Moment’s Notice”. Hoe het lot ertoe beslist heeft om uitgerekend van dat ene jazz-album dat ik kende een nummer te brengen (dit is nu vreemd uitgedrukt maar u vat het wel) blijft in mijn wereld een klein mirakel. Nog groter was het mirakel dat zich in m’n binnenste voltrok. Het nummer greep me meteen bij de lurven en voor de rest van de avond heb ik me vergaapt aan allerlei klanken waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. De dag erna heb ik me Kind of Blue aangeschaft en het vervolg doet zich wel raden. Een kleine 500 jazz-albums later is het 1 van de muziekstromingen die me het meest plezier/genot verschaft.

avatar van HugovdBos
4,0
Voordat John Coltrane uitgroeide tot de legendarische jazz saxofonist en componist kende hij een traumatische jeugd. Hij groeide op in North Caroline en verloor op 12-jarige leeftijd in korte tijd zijn grootouders, tante en vader. Onder de hoede van zijn moeder speelde hij in 1943 voor het eerst op de alto saxofoon. Gedurende zijn middelbare schooltijd speelde hij in kleine bandjes, maar kort daarna volgde zijn eerste professionele ervaring met de cocktail lounge trio (1943), gevolgd door een hoofdrol in een muziekband tijdens de tweede wereldoorlog (1945). In hetzelfde jaar nog zag hij Charlie Parker spelen, een moment waardoor zijn ogen voor zijn eigen composities werden geopend. De jaren daarna speelde hij met King Kolax en Eddie Vison, voordat hij samen met componist Dennis Sandole jazz studeerde. In 1955 ontving hij een telefoontje van Miles Davis, of hij in zijn band wilde meespelen, het resulteerde in enkele albums zoals Cookin’ en ‘Round About Midnight. Na zijn samenwerking met Thelonious Monk nam hij een aantal albums op, waarvan Blue Train uitgroeide tot één van de meest verfijnde jazzwerken uit de jaren 50.

Het album werd opgenomen in de studio van Rudy van Gelder en bevat vier eigen composities en als afsluiter een standaardwerk uit de jazz. De hard bop van die tijd werd als insteek genomen voor de muziek van het album, waar onder andere trompettist Lee Morgan en trombonist Curtis Fuller op te horen zijn. De energieke openingstrack Blue Train toont direct de klasse van Coltrane en de band aan, sublieme saxofoonpartijen gevolgd door het fijnzinnige van Lee Morgan’s trompetspel. Elke individu krijgt zijn moment om de kneepjes van het vak te tonen in de muzikale klanken. Een ballad als I’m Old Fashioned past prima binnen het plaatje van het album, ontspannen en wonderschoon. Een vroeg hoogtepunt uit Coltrane’s carrière, want er zouden nog veel meesterwerken van zijn hand komen (A Love Supreme, Giant Steps, My Favorite Things).

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Spoelworm
Brrrr jazz. Ik heb zowat elke vorm van muziek wel een kans gegeven maar jazz (zonder zang dus , geen billie holiday ) nee.
Ik heb eens een hele rits cd's aangeschaft, alle vormen en kronkels van jazz maar niet mijn smaak. Muzikaal talentvol, jazeker maar niet mijn smaak. Alle cd's weggegeven.
Deze cd en zijn broer,love supreme- die heb ik nog. En ik kan er ook naar luisteren zij het niet vaak. Ik vind deze plaat best leuk mits ik in juiste stemming ben. Je moet hier denk ik echt voor gaan zitten. Als je bezig bent en je hoort dit word je zo nerveus . Anderzijds met de haard aan en een wijntje plus een goede koptelefoon, jawel hoor.
Geen stem, daarvoor weet ik te weinig van jazz. Enkel mijn beleving .

Soledad
Met: John Coltrane (tenor sax), Lee Morgan (trumpet), Curtis Fuller (trombone), Kenny Drew (piano), Paul Chambers (bass), Philly Joe Jones (drums)

Met de nieuwe release van Coltrane op komst is het weer eens tijd om helemaal in het werk van 1 van mijn grote muzikale helden te duiken. Want bij Trane is het bij mij echt allemaal begonnen. Giant Steps was de plaat die me definitief de jazz in slingerde en zijn latere werk deed hetzelfde met freejazz. Al zijn Prestige werk heb ik al een uitgebreid beschreven en beluisterd. Tijd dus om nu maar eens te beginnen met zijn enige plaat als leader op Blue Note in 1957. Het was de tijd dat hij nog ver verwijderd was van alle innovaties die hij zou doen. Hoewel ver? Een paar jaartjes eigenlijk. Coltrane was in ieder geval niet zo lang daarvoor de band van Miles uitgekickt vanwege zijn heroine gebruik, was inmiddels wel clean en nam deze plaat op. Zijn spel is nog lang niet wat het zou worden. Maar alle tekenen zijn allang hier te horen. Want je hoort hier al dat hij echt wel van een totaal ander kaliber was dan de gemiddelde tenorist uit die tijd.

Voor deze Blue Note sessie raapt hij in ieder geval een heerlijke band bij elkaar. Morgan speelt nogal veelal dicht tegen het spel van zijn grote idool Clifford Brown aan. Speels, vlot en virtuoos en swingend als een tiet. Hetzelfde geldt voor Trane zelf. Hij speelt hier uiterst toegankelijk. Er is nog geen sprake van experimenteerdrift. Toch heeft zijn spel wel al rete veel karakter en is in één oorslag overduidelijk John Coltrane. De composities zijn grotendeels van zijn eigen hand en hebben iets uitermate opbeurends. Dit is zonder twijfel de vrolijkste plaat van Coltrane. Er zit een soort onbeschrijfelijke jonge energie in en dat klinkt ontzettend fijn. En naast dat lekkere spel kun je hier dus ook al een aanzet horen van zijn compositioneel talent. Composities zoals Lazy Bird en het titelnummer zouden nog heel vaak in andere uitvoeringen worden gespeeld.

Oké dit is op geen enkele manier te vergelijken met zijn latere werk op Atlantic, laat staan Impulse! Dat moet je ook niet willen denk ik. De muziek is beter te beoordelen als stuk op zich in zijn eigen tijd. Ontwikkeling is ten slotte een proces. En een proces moet ergens beginnen en kan ergens eindigen, anders is er geen sprake van een proces. Het was goed dat Trane hierna een hele andere weg in sloeg. En zijn latere platen zijn zeker interessanter. Maar deze is wel heel erg lekker. En meer heb je soms niet nodig.

avatar van Mssr Renard
5,0
Nu ik deze (als remaster, op blauw vinyl) in bezit heb, toch maar eens mijn stem achterlaten.
Op één of andere manier vind ik jazz niet leuk om te streamen. Streamen is voor mij net frituren, prima voor fastfood, maar voor echte goede lekkernijen verpest het het toch een beetje boel.

Vandaar dus op LP binnen gehaald. Die oude lp's zijn niet te betalen, maar er is ook een hoop ge-reissued en dat klinkt eigenlijk net zo fijn.

Deze plaat is nogal Bop en nog niet spiritual jazz, modal jazz of free jazz, maar dat maakt het echt niet een mindere plaat, daarom mijn hoge score. Ik vind deze een beetje passen bij wat Davis rond deze tijd uitbracht (Kind of Blue zeg maar, maar die kwam wel later).

Bij deze plaat kun je je qua titel ook niet vergissen. Train = Coltrane en Blue = Blue Note. De enige Blue Note plaat van Trane als leider. Ik ken geen enkele plaat met zo'n goed ezelsbruggetje in de titel.

avatar van Kronos
5,0
Doet Blue Note dan ook mee met die gekleurde vinyl hype, of is het van een vaag label? Mijn reissue is van '93. Die reissues van Blue Note en Impulse betaalde ik tien jaar geleden zelden meer dan 15 euro.

Kind of Blue vind ik een heel andere plaat, maar ook wel zo'n klassieker. Wellicht de twee bekendste jazz albums.

Ben de laatste week weer helemaal into jazz door die dure Blue Note reissues. Eentje gekocht, de rest toch maar streamen.

Heb voor het gemak een playlist gemaakt van de 49 albums die zo zijn uitgebracht. Zit veel moois tussen.

Blue Note Tone Poet Series - playlist by Kronos

avatar van Mssr Renard
5,0
Kronos schreef:
Doet Blue Note dan ook mee met die gekleurde vinyl hype, of is het van een vaag label? Mijn reissue is van '93. Die reissues van Blue Note en Impulse betaalde ik tien jaar geleden zelden meer dan 15 euro.

Kind of Blue vind ik een heel andere plaat, maar ook wel zo'n klassieker. Wellicht de twee bekendste jazz albums.

Ben de laatste week weer helemaal into jazz door die dure Blue Note reissues. Eentje gekocht, de rest toch maar streamen.

Heb voor het gemak een playlist gemaakt van de 49 albums die zo zijn uitgebracht. Zit veel moois tussen.

Blue Note Tone Poet Series - playlist by Kronos


Deze stonden bij Concerto in de koopjes-bak. Discutabele reissues, maar ze klinken fijn.

Ja, die Blue Note serie zag ik ook. Maar je betaalt nu al gauw 40 euro voor nieuw vinyl (olieprijs?)

5,0
Dit is een onvervalste jazz klassieker en met recht.
Het ligt ongelooflijk lekker in het gehoor, de solo's klinken groots en het komt er allemaal zo lekker soepel en mooi klinkend uit (niet zo vreemd want er spelen slechts topmuzikanten mee) waardoor het een subliem geheel is geworden waar ik als luisteraar telkens weer veel plezier aan beleef. Vandaar de maximale score want het is een van de allerbeste jazzalbums die ik ken.
Dit is meer dan bop-jazz, Coltrane heeft het net wat extra's gegeven waardoor het buitencategorie is geworden.
PS Ik bezit de originele CD versie (CDP 7 46095 2), die klinkt prima en heb derhalve geen behoefte aan een remaster.

Soledad
Deze krijgt ook een Tone Poet uitvoering deze zomer. Blij dat ik nog geen duur tweedehands versie heb gekocht

avatar van madmadder
4,0
Ik zou graag het hele stuk hier posten, maar het is zo'n 1600 woorden lang en dat ziet er hier op het forum niet uit (en het is niet zo lief voor de gebruikers die geen zin hebben om die hele lap te lezen en uren moeten scrollen om bij de andere berichtjes te komen).

John Coltrane - Blue Train (1958) (of over hoe ik jazz leerde waarderen)

Ik ben zo langzaamaan bezig met een ontdekkingstocht binnen het oeuvre van John Coltrane (en binnen de jazz als geheel) en hij heeft me nog geen enkele keer teleurgesteld. Sterker nog: ik denk dat deze jazzsaxofonist misschien wel op weg is om één van mijn favoriete muzikanten te worden. Had me dat tien jaar eerder verteld en ik had je in je gezicht uitgelachen. Jazz, daar werd je toch alleen maar zenuwachtig en doodmoe van, jazz, dat was toch van die muziek waar je met je ratio bij moest zien te komen, dat had toch helemaal niks met gevoel en emotie te maken? Ja, ik had heus wel op een paar jazzalbums gestemd, maar dat was vooral om erbij te horen in mijn tienerjaren, maar stiekem begreep ik er niets van.

Lees verder

Soledad
Daar istie dan: Blue Train goes Tone Poet. Een dubbele nog wel met onuitgebracht materiaal:

John Coltrane - Blue Train (Blue Note Tone Poet Series) – Blue Note Records - store.bluenote.com

Ik ga hier wel in trappen

avatar van Mjuman
Soledad schreef:
Daar istie dan: Blue Train goes Tone Poet. Een dubbele nog wel met onuitgebracht materiaal:

John Coltrane - Blue Train (Blue Note Tone Poet Series) – Blue Note Records - store.bluenote.com

Ik ga hier wel in trappen


You're not the only one

avatar van captain scarlet
4,5
Een van mijn favoriete Coltrane platen en tevens eentje waar ik eindeloos naar kan luisteren.
Heb hem op een Amerikaanse Blue Note uit 1967, die ik zo'n jaar of 10 geleden aanschafte, toen nog heel betaalbaar.
Dit was bovendien een van de albums die destijds , samen met Saxophone Colossus van Sonny Rollins
mijn interesse voor Jazz, en met name Hard Bop, hebben gewekt.

Zou willen dat al m'n Jazzplaten zo klonken als deze.
Niet te beschrijven hoe fantastisch deze is geproduceerd.

avatar van Kronos
5,0
Opgenomen in 1957 maar uitgebracht in 1958. Hoort dat jaartal hier dan niet te staan?

Gast
geplaatst: vandaag om 16:27 uur

geplaatst: vandaag om 16:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.