Jazz was een muziekgenre dat me tot in mijn late tienerjaren compleet vreemd was. En met ‘compleet’ overdrijf ik niet. Er was geen familie die het beluisterde, geen vrienden, op de radio luisterde ik enkel naar Studio Brussel, … Namen als Miles Davis & John Coltrane waren me ook geheel vreemd.
Tot ik begin 2006
Zachary Glass zijn review bij Blue Train van John Coltrane las. Zonder 1 noot te luisteren kocht ik het album voor 6 euro bij een inmiddels ter ziele gegaan internetbedrijfje. Mijn eerste luisterbeurt is achteraf gezien 1 van de grappigste momenten uit m’n leven geweest, al kon ik er toen minder mee lachen. Ik zie me nog zitten op de rand van m’n bed, wachtend op de zang die maar niet kwam. In alle eerlijkheid: ik had iets à la Sinatra verwacht ofzo. Kwestie van even duidelijk te maken dat ik er geen flauw benul van had waaraan ik begon. Na een luisterbeurt of 10 legde ik het album weg, in de wetenschap dat jazz niets voor mij was. Ik kon er echt helemaal niets mee.
Een paar maanden later zeurden op een zomeravond een paar vrienden aan m’n kop, ze wilden per se een klein jazz festival bezoeken (niet dat ze iets met jazz hadden, ze zochten gewoon een excuus om zich te bezatten – een excuus dat ook ik in die jaren vaak zocht). Ik was bijna niet meegegaan en herinner me tot op de dag van vandaag niet exact waar dat festivalletje was. Dat doet ook weinig ter zake. Waar het om gaat is dat ik op een gegeven moment, in een kleine tent waar een bandje aan het spelen was, ongeïnteresseerd van een Kasteelbier aan het nippen was toen de band opeens een nummer begon te spelen dat ik herkende: “Moment’s Notice”. Hoe het lot ertoe beslist heeft om uitgerekend van dat ene jazz-album dat ik kende een nummer te brengen (dit is nu vreemd uitgedrukt maar u vat het wel) blijft in mijn wereld een klein mirakel. Nog groter was het mirakel dat zich in m’n binnenste voltrok. Het nummer greep me meteen bij de lurven en voor de rest van de avond heb ik me vergaapt aan allerlei klanken waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. De dag erna heb ik me Kind of Blue aangeschaft en het vervolg doet zich wel raden. Een kleine 500 jazz-albums later is het 1 van de muziekstromingen die me het meest plezier/genot verschaft.