Bob Dylan - Bob Dylan (1962)

Graag gedaan...

Hierbij nog een mooie link naar een filmpje van de bijna 93 jarige held Pete Seeger, die Forever Young covert



The Story Behind "Forever Young" by Pete Seeger... Link

Bob Dylan zelf brengt dit jaar gewoon weer een nieuw studioalbum uit !

RollingStone

Seegers versie doet me weinig, maar het is wel fantastisch dat die man nog leeft, nog energie heeft, nog muziek maakt en nog zoveel plezier uitstraalt. Een levende legende. En een nieuwe plaat van Dylan, goed nieuws!
 

Heb deze vandaag op puntgaaf vinyl gevonden en uiteraard gekocht

Vandaag op cd gekocht in mono/stereo versie voor 5 euro!

Inderdaad, stomme regeling met rechten he...
Dit jaar is het meer dan 50 jaar geleden dat dit uitkwam en kan jan en alleman met de tapes aan de slag.
Zo ook Not Now(ik gok dat het op dat label zit) die nu een super cheape release heeft uitgegeven in mono en stero. Buiten de muziek lijkt niets op de originele release.

Lekker debuut album van de (toen nog) pure Folk-artiest Bob Dylan. Bob heeft dit album in 6 uur opgenomen (kun je nagaan, The Beatles hebben Please Please Me opgenomen in 12 uur). Bob klinkt ongelooflijk energiek op z'n combinatie van gitaar en mondharmonica.
De enige nummers die Bob zelf heeft geschreven zijn Talkin' New York en Song To Woody, de rest zijn covers. De stem van Dylan klinkt hier nog fris, maar langs de andere kant lekker ruig. Verder zingt hij soms buiten de lijntjes, maar wat hij zingt komt zo overtuigend over en dat siert hem wel.

4*

Bob Dylan: first recording session for.. “Bob Dylan”, 20 November 1961

52 jaar geleden alweer

Link

Reden te meer om dit album vandaag nog eens te luisteren dus

Listen: Bob Dylan’s Early Radio Show Recordings From 1961



Link

Bob Dylan: Unidentified coffehouse, Minneapolis, Minnesota May 1961



Luisteren maar...

Ben na veel vertraging begonnen aan de muziek van Bob Dylan,kan niet echt verklaren waarom dat nu pas is,kom eigenlijk niet verder dan toen ik me voor singer songwriter begon te interesseren, hij net met zijn gospel periode bezig was,ik vondtoendertijd The River van Bruce veel interessanter.

OK, nu de box met zijn hele oeuvre aangeschaft, en kan nu dus de inhaalslag beginnen.

Doe dat met deze debuutplaat uit 1962,een akoestische plaat vol covers,op een snelle en krachtige manier gespeeld . Wel een prima debuut,maar een plaat waar je niet altijd zin in hebt om te luisteren, toch start ik met een 3.5 en ga verder met zijn andere platen, hoeft niet perse in de juiste volgorde,heb nog veel te luisteren de komende tijd

Hoor hoe de jonge Bob als Bukka White probeert te klinken in Fixin' to die. Bespottelijk. Deze hele plaat is een farce. Het is maar goed John Hammond erin trapte, anders hadden we veel mooie muziek moeten missen. Die mooie muziek staat niet op deze plaat. Een aardig probeersel; zo zou ik dit album omschrijven.

Dat ben ik toch niet geheel met je eens. Natuurlijk is de versie van Bukka White superieur, maar die eigenaardige stem met dat vibrato is eigenlijk niet na te doen. Dylan's versie lijkt er niet echt op. Wel vind ik dat Dylan de meeste nummers op dit album op geforceerde wijze zingt. Hij had duidelijk zijn eigen stem nog niet gevonden. Dit album is gewoon een stap in de goede richting, en daarom nog niet geheel geslaagd. Maar Man of Constant Sorrow en Song to Woody vind ik al prachtig.

Dat zijn wel de beste nummers van het album, ja.

Goed, laten we de lange voettocht beginnen door het werk van Bob Dylan, en beginnen met dit album. Waterflessen in de knapzak, desert boots aan de voeten, hoed bij de hand tegen de snoeihete middagzon: we gaan op weg!

Zoals hierboven ook al opgemerkt, op de foto is het net Jan Smit die met zijn auto door de tweedehands-kledingwinkel is gereden. Bob - twintig jaar, verdomme, ik loop al twee jaar achter! - klinkt echter een stuk beter: wat een kracht zit er in die melkmuil! Zijn eigen stem lijkt hij hier nog niet gevonden te hebben, hij imiteert wat hij her en der om zich heen gehoord heeft, maar doet dat verdienstelijk en overtuigend. Soms moet ik er een beetje om giechelen (op Pretty Peggy-O is het net een cowboy), soms (op Fixin' to Die bijvoorbeeld) zit ik op het puntje van mijn stoel en wou ik dat ik vijftig jaar eerder geboren was.

Opvallend is dat een van de grootste liedschrijvers ooit daar op zijn debuut nog weinig van liet merken. Dit album bestaat voor een groot deel uit covers. Bobs eigen nummers zijn zeker niet zijn meest memorabele: Talkin' New York heb ik altijd vrij vervelend gevonden, Song to Woody is wel weer aandoenlijk. Het feit dat het overgrote deel van de liedjes van anderen is mag de pret echter niet drukken: het is niet voor niets dat House of the Risin' Sun me een jaar of tien geleden in Bobs armen joeg. Het talent van Dylan is hier al heel duidelijk hoorbaar, nog niet perfect geslepen maar absoluut aanwezig en volop in ontwikkeling.

Natuurlijk is het te horen dat dit album meer dan een halve eeuw oud is. De eenvormigheid van gitaar en zeurharmonica dreigen me tegen het einde van het album wat tegen te gaan staan, maar keer op keer trekt Bob me er dan weer bij met die stem van hem, een stem die soms lijkt te schreeuwen: "Wakker blijven! Niet weggaan! Ik heb nog zoveel moois te vertellen!" Dit album straalt kracht, plezier, strijdbaarheid en levenslust uit, en dat werkt aanstekelijk. Je krijgt ongelofelijk veel zin in de rest van de tocht, benieuwd wat je further on up the road nog allemaal zult tegenkomen. Op naar de horizon!

Ook ik ben weer eens begonnen aan een zoektocht door het werk van Bob Dylan. Ik ben zeker niet groot geworden op de muziek van Bob Dylan. Bij het verschijnen van dit debuut was ik nog niet geboren. Mijn jaren des onderscheids kwamen eind jaren 70 en toen lag mijn interesse voornamelijk bij de Punk en New Wave.
Op de eerste LP is Bob Dylan nog niet de songwriter die hij later zou worden. Toch staan er twee zelf geschreven songs op, Song to Woody en Talkin' New York. Beide nummers onderscheiden zich nog niet t.o.v. de covers die erop staan.
Muzikaal is het allemaal erg kaal met alleen zijn stem, gitaar en mondharmonica, toch vind ik de LP nog best gevarieerd en kan ik deze LP in zijn geheel uitzitten zonder me te vervelen. Het is ook juist de puurheid die me aanspreekt.
Uitschieters zijn voor mij Baby Let Me Follow You Down en In My Time Of Dyin'.
Ook House Of The Rising Sun in een arrangement van Dave van Ronk kan me best bekoren hoewel de later zelf opgenomen versie van Dave van Ronk ik nog beduidend mooier vind.
Al met al geen slecht debuut, zeker niet, maar duidelijk ook nog niet onderscheidend. En er werd in die jaren natuurlijk veel meer goede folk(blues) opgenomen en gemaakt, ik denk dan weer aan Dave van Ronk bijvoorbeeld.

Nummer 3 in the 100 Greatest Albums of 1962. Naar mijn mening wel terecht. Ik heb het album weer een paar draaibeurten gegeven en elke keer wordt het beter. Ik ga naar 4*.
In de Best Ever Albums (ook een leuke site) staat het album 4e in de lijst van 1962..
Kortom niet slecht voor een album met meest (11) covers.
Voor mij speelt het geweldige spel op de mondharmonica een belangrijke rol. Zonder dat zou de vonk niet zijn overgeslagen. De zang is matig, maar dat geeft juist wat extra's.
Favo's: Pretty Peggy-O, Gospel Plow en Freight Train Blues.

In My Time of Dyin' is misschien wel beter dan die van de boys van Led Zep.
House of the Rising Sun is misschien wel beter dan die van de boys van The Animals.
Toch is m'n favoriet Fixin' to Die.

Dit jaar zal Bob Dylan, zoals het er nu naar uitziet, de leeftijd van tachtig jaar bereiken. In 1961 maakte Robert Zimmerman onder de naam Bob Dylan in de Columbia Studio zijn eerste plaatopname. Zestig jaar geleden dus. Dit debuutalbum, dat in 1962 in de VS uitkwam, was in verkoopcijfers uitgedrukt geen succes. Een aardig debuut van een jonge folkzanger, die zo duidelijk in de voetsporen wilde treden van Woody Guthrie. Maar bij uitbrengen was de jonge Dylan al drie stappen verder en werkte met ongeduld aan een opvolger.

We kunnen veilig stellen dat nauwelijks iemand in Nederland voor 1965 nog van Bob Dylan had gehoord. Dit album kwam dan ook pas in 1967 voor het eerst van de Nederlandse platenpersen. De verzamelaar Greatest Hits, in datzelfde jaar uitgebracht, zal voor de meeste platenkopers een betere eerste kennismaking geweest zijn. Veel Dylan-liefde is ontstaan met terugwerkende kracht. Slechts een handvol ingewijden kende de protestzanger vanaf het eerste uur. Boudewijn de Groot was er één van. Hits heeft Bob Dylan in Nederland weinig gehad. Het tekstloze Wigwam (1970) was nota bene zijn meest succesvolle single en behaalde een derde plaats in de Top 40. Pas in 1978 zette Dylan voor het eerst voet op Nederlandse grond voor een optreden. Nee, laten we elkaar niets wijsmaken. In de jaren '60 telde Bob Dylan in Nederland maar nauwelijks mee.

Niets opzienbarends op dit debuut. Slechts twee eigen nummers (Talkin' New York en Song for Woody ) en voor het overige vertolkingen van bekende en minder bekende folk- en bluesnummers. Ergens moet er een begin aan het verhaal geweest zijn. Waar voor vele artiesten het debuut een magisch vertrekpunt vormt, hoeven we als platenverzamelaar niet veel moeite te doen voor dit eerste werk. Snel verder, moet Dylan gedacht hebben. Er was nog zoveel meer ...

Laat daar nu net toevallig de de laatste BOBcast over gaan...

Niemand zal dit voor Dylans eerste meesterwerk aanzien, maar het is wel één van de platen die ik het meest draai uit mijn verzameling Bobbejana. De onopgesmukte eenvoud, het plezier in wat hij aan het doen is, de humor van bijvoorbeeld Talkin' New York, de algemene drive en de bedrieglijk kale begeleiding van zijn schijnbaar simpele maar o zo effectieve gitaarpatronen zijn op zich al genoeg, maar die stem waardoor Dylan op met name Man of constant sorrow en Song to Woody al bijna naast de luisteraar lijkt te zitten maakt hier voor mij niet een vingeroefening voor Freewheelin' van, maar gewoon een plaat die uitstekend op eigen benen kan staan (en die de tand des tijds misschien wel beter heeft doorstaan dan Dylan indertijd had kunnen bevroeden). Zoals Bruce Eder zegt in zijn uitstekende recensie op allmusic.com, "Bob Dylan's first album is a lot like the debut albums by the Beatles and the Rolling Stones – a sterling effort, outclassing most, if not all, of what came before it in the genre, but similarly eclipsed by the artist's own subsequent efforts." Dat het een vitale en van ideeën borrelende jong-twintiger is die hier zingt over zijn time of dyin' en dat hij fixin' to die is en of we zijn grave clean willen keepen is misschien bizar, maar Dylan brengt het zo oprecht en met zoveel overgave dat ik daar geen moeite mee heb, net zoals ik hem zijn incidentele ergerlijke tic om tijdens lang aangehouden noten even de hoogte in te gaan graag vergeef. "The very last thing that I'd want to do / Is to say I've been hittin' some hard travelin' too" – prachtige regels. Een plaat waarvoor ik smelt.