menu

Bob Dylan - Self Portrait (1970)

mijn stem
2,95 (172)
172 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. All the Tired Horses (3:12)
  2. Alberta, No. 1 (2:57)
  3. I Forgot More Than You'll Ever Know (2:23)
  4. Days of '49 (5:27)
  5. Early Morning Rain (3:34)
  6. In Search of Little Sadie (2:27)
  7. Let It Be Me (3:00)
  8. Little Sadie (2:00)
  9. Woogie Boogie (2:06)
  10. Belle Isle (2:30)
  11. Living the Blues (2:42)
  12. Like a Rolling Stone [Live at the Isle of Wight UK, August 1969] (5:18)
  13. Copper Kettle (The Pale Moonlight) (3:34)
  14. Gotta Travel On (3:08)
  15. Blue Moon (2:29)
  16. The Boxer (2:48)
  17. The Mighty Quinn [Quinn the Eskimo) (Live at the Isle of Wight UK, August 1969] (2:48)
  18. Take Me as I Am (Or Let Me Go) (3:03)
  19. Take a Message to Mary (2:46)
  20. It Hurts Me Too (3:15)
  21. Minstrel Boy [Live at the Isle of Wight UK, August 1969] (3:32)
  22. She Belongs to Me [Live at the Isle of Wight UK, August 1969] (2:43)
  23. Wigwam (3:09)
  24. Alberta, No. 2 (3:12)
totale tijdsduur: 1:14:03
zoeken in:
Hendrik68
........de gruwelijke verkrachtingen van o.a. The Boxer, Like a Rolling Stone, en She Belongs to Me.........


Ben ik het mee eens. Hij had die nummers eraf moeten laten. Wat mij betreft is er verder eigenlijk weinig mis met dit album. Het is inderdaad wel handig dat je de Nashville Skyline stijl weet te waarderen. Ik vind dat wel een geweldig album. Misschien dat ik daarom Self Portrait wel aardig kan waarderen. Beter in ieder geval dan Infidels, om maar wat te noemen. Behalve de reeds genoemde nummers vind ik ook Wigwam een minpunt. Heel vreemd dat juist dit lullige niemendalletje de best verkochte single van Dylan is in Nederland. Voor de rest vind ik dit helemaal niet zo slecht als de meesten doen voorkomen.

avatar van Red Rooster
3,5
Eigenlijk valt het album wel mee. Lastig is dat het album niet los van zijn overig werk en originele songs is te beluisteren. Deze context maakt ons bevooroordeeld en schept hoge verwachtingen.
Als ik toch een poging waag het album voor zover mogelijk blanco tot me te nemen, dan valt het allemaal wel mee. Dan behoort zelfs de gospelachtige - en Dylan-vreemde - openingstrack 'All the Tired Horses' tot mijn favorieten.
Met weglating van het live-werk en de opvullers - ingekort tot één elpee – zou het zelfs gewoon een prima album zijn. Rechttoe-rechtaan muziek van een rechtdoorzee zingende singer-songwriter.
Plaatsen we hem weer in de context van zijn tijd en werk, dan lijkt hij zijn hoogtepunt voorbij; een bard op zijn retour. Maar schijn bedriegt, want vijf jaar later zou hij een van de meest briljante platen van het decennium, misschien wel van de eeuw, maken.

avatar van LucM
3,0
Inderdaad een onevenwichtig album maar het bevat toch een aantal sterke momenten zoals Alberta, No. 1, Days of '49, Copper Kettle (The Pale Moonlight) ... om er enkele te noemen. Ook Wigwam vind ik leuk, een instrumentaaltje waarin Bob Dylan neuriet, merkwaardig genoeg zijn grootste hit in de lage landen.
De live-versie van Like a Rolling Stone hier kan echter niet tippen aan de eerdere studioversie en de covers als Let It Be Me, Blue Moon, Take a Message to Mary en The Boxer had hij moeten laten voor dat het was. Ze worden niet slecht gebracht maar voegen weinig toe aan het origineel. Als hij die overbodige covers en live-versies achterwege had gelaten was dit - wat hmaeghs zegt - nog een prima album geweest.

avatar van RoyDeSmet
2,0
Iets teveel Elvis voor mij. De country influenced nummers (Alberta, Days of '49, Belle Isle, Take my Message to Mary) vind ik wel lekker. Liggen een beetje in het verlengde van Nashville Skyline en New Morning.

De live-opnames van The Isle of Wight vind ik wel lekker. De eerste keer dat ik ze hoorde vond ik het ook heel raar, maar deze versie van She Belongs To Me is wel mijn favoriete versie. Deze versie van Like a Rolling Stone vind ik ook erg verfrissend. Bob vergeet af en toe zijn tekst, maar dat maakt niet uit.

Toch krijgt deze release geen voldoende van me. Daar is hij me te wisselvallig voor.

avatar van spinout
3,5
Iets teveel Elvis zegt RoyDeSmet. Dan doelt hij waarschijnlijk op 3 nummers, nl. Early Mornin' rain van Gordon Lightfoot, bekend geworden door Peter, Paul and Mary. Vervolgens Let it be me, vooral bekend in de Everly Brothers versie. En ten slotte Blue Moon, dat volgens mij uit de jaren 30 stamt. Drie op vierentwintig is al niet veel, maar om er perse een Elvis connectie aan te verbinden, is vreemd.

avatar van kort0235
Vandaag Selfportrait weer eens helemaal beluisterd. en ik moet zeggen, dat dit album op enkele nummers na helemaal niet zo slecht is. Zeker lang niet zijn beste maar toch goed genietbaar.
Een paar nummers vind ik erg slecht tot zeer matig en dat zijn: In search of little Sadie, Like a rolling stone ( slechte live-vertolking), the Mighty Quinn, Minstrel boy, en inderdaad Wigwam (onbegrijpelijk dat dit nummer juist een hit is geworden in Nederland, het getuigt van slechte smaak).
De rest valt best mee en enkele nummers zijn zelfs zeer goed: Days of '49, Alberta 1 & 2, Living the Blues en Belle Isle.
De countrynummers zijn zelfs erg goed en doen me dan weer denken aan Nashville Skyline.
De nummers die gecovered zijn, zijn zeker niet mislukt maar soms grappig een eigen stijl aan gegeven of juist heel mooi gezongen (Blue moon en Take a message to Mary).
Voor mij blijft Blonde om Blonde nog altijd zijn allerbeste album!
Dit album geef ik wel een voldoende, dus een 3*.

avatar van AdrieMeijer
1,5
Van de meeste dubbelelpees kun je met een beetje schrappen wel een fatsoenlijke enkele plaat maken, maar van deze blijft wat mij betreft slechts een EP-tje over: Alberta, Little Sadie, Early Morning Rain en Living The Blues. De rest mag zo de afvalbak in en Belle Isle mag bij chemisch afval. Bah, wat een afgrijselijk nummer is dat.

avatar van Kramer
3,0
Deze plaat is als volgende aan de beurt in mijn bedevaartstocht door Dylans oeuvre. Mag ik voorafgaand aan mijn afgewogen oordeel alvast even een knuppel in het hoenderhok gooien, door te stellen dat de verguisde cover The Boxer wat mij betreft bij de beste 10% Dylansongs hoort?

Fedde
Kramer schreef:
Deze plaat is als volgende aan de beurt in mijn bedevaartstocht door Dylans oeuvre.
Een plaat waarbij je wel wat gebed kunt gebruiken. The Boxer bij de beste 10%? Ik houd van originele meningen, Kramer, dus ik vertrouw je. Maar voorlopig heb ik toch een andere mening. En geen hoen in mijn kippenhok die daar anders over gaat denken. Tenzij ...

avatar van Kramer
3,0
Lastig, lastig lastig.

Over dit album kunnen we kort zijn: het is natuurlijk niet zo heel goed. Toch ga ik er niet té kort over zijn, want dat is weer jammer van de paar lichtpuntjes die er toch op te vinden zijn. Je moet gewoon heel goed zoeken, want mijn hemel, wat is dit toch ook een lange zit! Ik zal hen die dit album nog niet gehoord hebben die moeite besparen, en ze vertellen welke onderdelen van dit album ze absoluut moeten meepikken. De rest mag je lekker overslaan.

1. De hoes
Aandoenlijk schilderwerkje. Ik voel er me altijd verbonden mee, omdat ik behoorlijke gelijkenissen met mezelf zie. Sterker nog, ik verdenk Bob dat hij mij heeft proberen te schilderen in plaats van zichzelf. Dit plaatje gebruik ik als profielfoto op Facebook, en ik krijg regelmatig de vraag wie mij zo treffend geportretteerd heeft. Goeie hoes.

2. All the Tired Horses. Het openingslied van dit album is meteen raak. Een vreemd nummer, zeker, alleen al omdat Bob zelf helemaal niet te horen is. Twee regels tekst maar, en dat dan drie minuten herhaald door een vrouwenkoortje. Klinkt onaantrekkelijk? Toch maar luisteren, een prachtige proloog.

3. Days of '49. Bob laat wat kracht horen, iets wat niet vaak gebeurt op deze plaat. Eventjes horen we de echo van folkheld Bob Dylan weer, in plaats van één of andere countryzeurpiet. Geen Dylantopper, maar tussen al het geteutebel door toch een heel aardig nummer.

4. Little Sadie Een voorbeeld van hoe het hillbillystijltje ook aangenaam kan zijn.

5. Self Portrait kent een bijzonder onverwacht hoogtepunt: The Boxer, een cover van Simon & Garfunkel nota bene. Ik kan huilen van dit lied. Het intro is subtiel, twee gitaartjes komen de kamer binnen geslenterd. Daar achteraan zweeft Bob Dylans stem, murmelend zoals zo vaak op dit album, en bovendien met z'n tweetjes: Bob heeft geen partner nodig voor een tweede stem, dat doet hij gewoon lekker zelf. Zijn stemmen dansen om elkaar heen als pasgeboren veulentjes. Het lied zelf is natuurlijk van een ongekende zoetheid, maar waar Simon & Garfunkel daar saampjes nog een extra laag suiker overheen strooien, weet Dylan perfect te contrasteren: deze uitvoering klinkt lui, vermoeid, vals en rommelig, maar weet juist daarom meer te ontroeren dan het origineel. Schitterend.

6. Daar zijn de dames uit het eerste nummer weer. Ditmaal zijn ze maar kort te horen op Take a Message to Mary, een mooie vertolking van het Everly-Brothersnummer.

Tot zover de hoogtepunten. Speciale aandacht verdienen hooguit nog de zwakke herinterpretaties van Like a Rolling Stone en She Belongs to Me, maar daarmee hebben we de interessante stukken van dit album wel gehad. Hieromheen zit een uur aan nietszeggende nummers, die wat mij betreft niet uitgebracht hadden hoeven worden. Ik sla ze meestal over, maar wie weet vindt een ander weer andere kruimels die hem weten te bekoren. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen lager dan 2,5* te geven.

avatar van fabrice
5,0
Deze heb ik lange tijd genegeerd, vooral door de slechte referenties die ik overal las.
Ik heb de plaat vandaag voor de eerste keer volledig beluisterd, ik ben dus een van de gelukkigen die het een prachtige plaat vindt. Uiteindelijk vind ik alleen 'Wigwam' een tegenvaller.

Toch heel apart : een album met een slecht gemiddelde, maar toch hebben de 24 (!) nummers allemaal minstens één liefhebber (zie favoriete track keuze). ?

avatar van Sanderzzz
3,5
Helemaal niet slecht. Van de 24 nummers zijn er wel een aantal die ik best kan waarderen. Er zitten er natuurlijk ook tussen die helemaal niet door de beugel kunnen. Verder doet het de plaat ook niet goed dat het een rommeltje is van verscheidene genres en zelfs live versies. Dan komt er nog het feit bij dat Bobje zowel normale ALS zijn Nashville stem gebruikt en zo is er dus helemaal geen consistentie meer.

Toch een 3,5*. Het luistert allemaal wel lekker weg en voor elk minder nummer staat er weer een leuk nummertje te wachten.

avatar van Ducoz
3,5
Bij benadering zijn dit natuurlijk precies de platen waar het publiek om smeekte, Dylan van het podium af boe-end terwijl hij elektrisch ging.

Terug naar de roots, maar dan in een landelijker sausje? De hits? Hier heb je, zoals een echte zet van Dylan betaamd, de hits maar in slechte live versies?
Niet goed? Dat is toch wat je wilde?

avatar van Muziekdirk
4,5
Mijn all time favoriete Dylan album. Hier zingt hij tenminste en dat werd later wel anders. Maar ook muzikaal steekt het prima in elkaar. Het is gewoon een eerbetoon aan muziek die hij leuk vindt en wat mij betreft prima uitgevoerd. En op zijn hogelijk gewaardeerde andere LP's staan ook wel wat mindere nummers.

avatar van AdrieMeijer
1,5
Muziekdirk schreef:
En op zijn hogelijk gewaardeerde andere LP's staan ook wel wat mindere nummers.

Dat is waar, maar op de hogelijk gewaardeerde andere LP's staan ook altijd veel zeer indrukwekkende nummers. En die kan ik nergens ontdekken op Self Portrait.

avatar van Muziekdirk
4,5
Ach Adrie, samen hebben we gemiddeld 3,25 gewaardeerd en dat krikt het gemiddelde toch wat op. Ik zie Blood on the tracks in je top 10 staan en dat is mijn tweede favoriete Cd van Bob.

avatar van AdrieMeijer
1,5
Nou ja, ieder zijn smaak. Maar ik vind het moeilijk voor te stellen dat je Blood on the tracks hoog waardeert maar Self Portrait nog nèt iets beter vindt.

avatar van Muziekdirk
4,5
[/quote]
Nou ja, ieder zijn smaak. Maar ik vind het moeilijk voor te stellen dat je Blood on the tracks hoog waardeert maar Self Portrait nog nèt iets beter vindt.
[quote]AdrieMeijer
Ik ga terug naar 4,5. Er staan geweldige nummers op, maar ook te veel missertjes.

avatar van sherpa
Muziekdirk schreef:
Het is gewoon een eerbetoon aan muziek die hij leuk vindt en wat mij betreft prima uitgevoerd.
Dit lijkt mij een rake observatie. Het is een voorproefje van het American Songbook.

avatar van Wandelaar
3,5
Kramer schreef:
Lastig, lastig lastig.
Over dit album kunnen we kort zijn: het is natuurlijk niet zo heel goed.

Kramer heeft hierboven al heel helder uitgelegd waar de schoen wringt bij dit lichtgewicht dubbelalbum. En daarin kan ik hem prima volgen. Helemaal niet nodig om Dylan altijd volledig serieus te nemen.

Toch wel wat meer onder de indruk gekomen dankzij de 'restverwerking' op het fraaie deel 10 uit de Bootleg Series: Bob Dylan - Another Self Portrait (1969-1971) (2013). Dan blijkt de schade toch nog best mee te vallen. Een ontspannen Bob Dylan, zonder gewichtige pretenties. Ook wel eens een verademing.

3,5
Wat een geluk dat smaken verschillen. Hoe saai zou de wereld zijn als dat niet het geval was. Ik vind dit album best te pruimen. Misschien niet zijn allerbeste werk, maar toch nog beter dat wat de gemiddelde artiest in die tijd uitbracht. Like a Rolling Stone en Minstrel Boy met de leden van The Band klinken live lekker rommelig zoals ik van ze gewend ben. Top nummers.

3,5
...en She Belongs to Me hoort daar natuurlijk ook nog bij.

avatar van LucM
3,0
Wim D schreef:
Wat een geluk dat smaken verschillen. Hoe saai zou de wereld zijn als dat niet het geval was. Ik vind dit album best te pruimen. Misschien niet zijn allerbeste werk, maar toch nog beter dat wat de gemiddelde artiest in die tijd uitbracht. Like a Rolling Stone en Minstrel Boy met de leden van The Band klinken live lekker rommelig zoals ik van ze gewend ben. Top nummers.

Beter dan wat de gemiddelde artiest in die tijd uitbracht zou ik zeker niet zeggen. 1970 was een erg sterk muziekjaar maar zeker niet dankzij Self Portrait. Al vind ik het nog niet zo slecht als de critici ons vertelden (vele jaren '80-werk van hem is nog zwakker). Self Portrait heeft een aantal sterke momenten maar ook vullers in de vorm van overbodige covers.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:06 uur

geplaatst: vandaag om 02:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.