Love - Forever Changes (1967)

Bedoel je daarmee dat de productie wat jou betreft wat 'vetter' had gemogen? Nitzsche was een kind van de wall of sound, dat past toch niet echt bij de ingetogenheid (en charme) van Forever Changes?

Ja en nee, de arrangementen van Alone Again Or hadden dan wellicht een stuk dramatischer en voller geweest.

Sommige nummers hadden best wat organischer kunnen klinken. Een beetje dunnetjes is de productie wel. 'Alone Again Or' zou ik graag met een productie à la 'Expecting to Fly' horen. Of 'A House is Not A Motel' bijvoorbeeld. Dat is nou echt zo'n nummer waar ik alle instrumenten veel dichter tegen elkaar aan zou mixen (qua volume) dan nu is gebeurd.

Plus Nitzsche was een meesterarrangeur. Als Neil Young zijn licht er dan ook nog even op had laten schijnen, ben ik ervan overtuigd dat dit album nog beter had kunnen zijn. Ook omdat Nitzsche en Young dan meer creatieve outsiders waren geweest dan bandleden met een ego en lust naar songcredits.

Daar ben ik het eigenlijk wel met je eens!

We hebben het hier over Love, niet over Buffalo Springfield of the Byrds.

Arthur Lee is altijd een verlichte diktator geweest die de touwtjes strak in de hand hield maar wel het maximale uit z'n band haalde. Hij begon bovendiende de opnames voor FC met de leden van de Wrecking Crew omdat de band op sterven na dood was door uit de hand lopend drugs gebruik en daaruit voortvloeiende ruzies tijdens het toeren. Eenmaal terug in LA hoorden de bandleden van de opnames toen ze al aan de gang waren. Ze voelden zich gepasseerd ( dûh ) en wilden ook meedoen, dus deed iedereen gedurende het hele opnameproces braaf wat hij moest doen omdatie er anders net zo hard weer uitgetrapt zou worden ...........

Ik denk ook dat Neil Young anno 1967 kwa ego niet opgekund had tegen Lee en dat die kombinatie niet echt gewerkt had zoals jullie je het met 20/20 hindsight voorstellen ...... Iemand hier al eens zijn bio Forever Changes gelezen ?

Het gaat over Love, maar het was geen ondenkbare situatie. Young zou dit album aanvankelijk produceren en het boekje meldt dat hij 'The Daily Plane' heeft gearrangeerd.

Toch leuk om eventjes na te denken over hoe dingen hadden kunnen lopen? En als Lee dacht dat hij tegen Young op kon, had hij inderdaad een groot ego.

Ik had het daar over rellen over royalties en ego-problemen binnen de band. Als de bandleden zich niet voegden konden ze hun spullen pakken. Zelfs Don Costa, Lee's fave drummer, werd aan de kant gezet voor de opnames van de 1e LP.




Als dat al zo is heeft Lee dat arrangement handig achterovergedrukt. In de Love Story doc verteld David Angel dat Lee hem alle arrangementen voorgezongen heeft en hij alleen maar hoefde te noteren.



Dat was mijn inschatting van de situatie anno 1967. Lee beschouwde zichzelf in die tijd als King Of The Strip, een ego als een karrewiel dus .......

Met verbazing lees ik hier over het gekrakeel bij het ontstaan onderhavig meesterwerk.
En dat noemde zich Love !! Maar ja, wanneer je denkt een meesterwerk in handen te hebben, moet je door riemen en ruiten gaan om het te bereiken, dat dan weer wel..
Het intrigerende van Love, vind ik, zijn die twee totaal verschillende zangers/componisten.
De urgente, machismozang van Lee op zijn rock-georienteerde nummers en de kwetsbare stem van MacLean, vaak rijk georkesteerd, maar inderdaad dunnetjes opgenomen (wel passend bij zijn stem!). Voor wie zich in de persoon Bryan MacLean en zijn composities wil verdiepen (zijn Alone Again Or is far out favorite hier), men luistere Bryan MacLean - Ifyoubelievein (1997), mooie songs, karig geïnstrumenteerd, maar wel met 's mans prachtige stem.
Niet schrikken van die titel, de meeste demo's werden opgenomen voordat hij zich tot New Born Christian verklaarde.

Meesterwerk. Hoort in de top 10!

Omdat Da Capo mij niet veel deed heb ik dit op MusicMeter beter scorende album al eens beluisterd. Ik was niet overtuigd, maar op mijn route door 1001 albums die je moet horen krijg ik er weer mee te maken.

Ik zal er toch eens goed voor moeten gaan zitten.

Als je nog de goesting ervoor hebt zeker niet laten. Tekstueel heeft de plaat al veel te bieden. Maar de muziek is eveneens geniaal!

Een absoluut meesterwerk dit album (ik deelde hier niet voor niets 4,5 ster voor uit). Ik heb dit album net weer eens op youtube beluisterd en moet zeggen dat alle nummers die erop staan erg mooi en/of goed zijn. Ook is het erg moeilijk om drie favoriete tracks hieruit te kiezen. Dit album kan zich terecht meten aan het rijtje; 'The Doors' van The Doors, 'Velvet Underground & Nico' van Velvet Underground & Nico en 'The piper at the gates of dawn' van Pink Floyd uit datzelfde jaar.

Een favoriete-track ster verplaatst van van 'A House is not a motel' naar 'You set the scene' (andere favoriete tracks: 'Alone again or' en 'The Red telephone'). Deze laatste track herhaalde ik toen ik dit album op cd draaide. Ik kwam die vandaag uiteindelijk tegen op de platenmarkt in 's-Hertogenbosch en heb hem dus gekocht. De prijs was echter een lachertje. Ik kon hem zo voor 6 Euro kopen.

Passages uit 'the red telephone' doen me denken aan floyd met barrett

Er is dit jaar een nieuwe remaster van deze verschenen en het is daar overduidelijk niet enkel bij een beetje bijstellen van de EQ instellingen gebleven. Ze hebben soms de (wat al te) sterke links-rechts stereo-effecten hier en daar wat minder extreem gemaakt (te horen direct bij de eerste noten). Ook zijn de soms wat gewilde dynamiekfluctuaties van de oorspronkelijke mix meer geëgaliseerd zodat alles wat gestroomlijnder klinkt. Of hierdoor te veel is ingegrepen in het totaalgevoel zal iedereen verschillend beleven, maar voor het overgrote deel vind ik de aanpassingen een verbetering!

Het is ook een SACD .......... jammer dat ze de MONO-miks er weer niet bijgeplakt hebben.

Ja, gemiste kans. Ruimte genoeg immers!

Heb 'm evengoed maar besteld...... ben toch jarig over een paar weken

Geslaagd jaarskadootje die "audiophile" SACD "remastered from the original master tapes".

Vreemd genoeg hebben ze er voor gekozen op een heel laag piek nivo te werken en moet je de volume knop een goed stuk open draaien om het maximum effekt van deze rielies te krijgen. Waar ik "normale" remasters beoordeel op of ze ook op een laag volume zo veel mogeluk details weergeven, haalt deze SACD zijn meerwaarde pas als je 'm op z'n staart trapt.

Het geluid is dan een duidelukkere weergave in eksakt dezelfde sfeer als wat ik vroegâh uit m'n vinyltje(s) haalde. Zoals gewoonluk met "audiophile" rielieses is de prijs niet echt in verhouding met de geboden kwaliteitsverhoging. Voor de nostalgiese fan van dit album is het echter wel een prima aanschaf. Voor de gelegenheidsliefhebber blijft de 2001 remaster ( met boli ) de best knal voor de knaak.

Ik kocht een jaar of vijftien geleden dit album op CD puur op z'n reputatie, en was er al spoedig zeer enthousiast over. Drie weken later lag de geremasterde versie in de winkel... Toch maar geld voor neergeteld, maar ik heb eigenlijk nooit veel verschil gehoord tussen de oude (dus bonustrackloze) en nieuwe versie qua geluid, hoogstens wat minder ruis bij de remaster, maar dus ook daarbij al iets van teleurstelling.

Er zit echt veel meer hoog en mid-hoog in de 2001 remaster waardoor er meer dynamiek in zit, veel meer details hoorbaar worden en het ook op een laag volume een transparanter geheel blijft. Het is heel smaakvol gedaan, met respekt voor het produkt. Een uitstekende remaster die echt hout snijdt voor mijn oortjes en zeker niet uit de kolleksie verwijderd gaat worden..

Ja, al deze pagina's teruglezend had ik al meerdere berichten van jou gelezen waarin je over die uitgave de loftrompet stak. Ik ga er nog eens goed voor zitten, maar misschien heb ik gewoon minder goede oren... (en nu moet jij iets zeggen van "wie van deze plaat houdt kàn geen slechte oren hebben!")

Luister ook eens naar de pono (uit de stal van Neil Young) 24 bit remaster van dit album (voor de streamers onder ons) Prachtige versie. Ken de Sacd en 2001 remaster niet maar veel beter kan het haast niet zijn.

Ben bang dat de waardering voor muziek meer tussen de oren zit .......

Volgend jaar zomer toert Johnny Echols met Baby Lemonade als Love Revisited door de UK, en nog in de buurt ook, heb dan ook geen seconde geaarzeld om de (zo onderhand) Last Love Man Standing eens aan het werk te zien. Zal m'n exemplaar van "Forever Changes" meenemen.

Het is zeker een mooi album, lekker vol geluid, al helemaal voor die tijd, en elk detail klopt.
Edoch, is het niet helemaal mijn muziek, met name zn typische 60s hippie stem stoort me.

Toch denk ik dat er wel een 3,5* uitrolt uiteindelijk. Openingsnummer is idd wel de prijspakker.

Geduld jonge vriend ! Door de jaren heen zal alle schoonheid van deze plaat aan je geopenbaard worden .........