Love - Forever Changes (1967)

Ik denk toch dat dit met terugwerkende kracht mijn nummer 1 'aller tijden' zal zijn. Dé beste plaat ooit opgenomen. Het is een strijd die eigenlijk niet gestreden kan worden.

Wat bepaald nou dat een dergelijk album hét album is? Terwijl ik zoveel uit de late jaren 60 nog niet ken. Terwijl ik zoveel prachtige LPs ken en bezit.. Tja. Poles Apart schrijf jij bewust UK hier omdat je daar woont? Dit is natuurlijk een Amerikaanse band, dus hét origineel komt uit de US (al schijnen daar geen goed klinkende versies van te bestaan; in plaats van kopieën van de tapes verstuurde Elektra in 67 laquers van de tapes naar de grote perserijen in de US. Zo werd gewaarborgd dat alle verschillende plekken van herkomst de zelfde geluidskwaliteit zouden hebben.

Waar ze bij Elektra nou weer geen rekening mee hielden is dat de opnames van Forever Changes vrij zacht zijn en laquers snel slijten en bijgeluiden kunnen opleveren. Er bestaat dus eigenlijk geen eerste US persing die 'clean' klinkt. Erg dom.

Ik bezit drie persingen: 1 UK persing uit 1972 (Butterfly label), 1 Rhino heruitgave van een aantal jaar gelee en de Mobile Fidelity Soundlab persing uit 2016 (2x45rpm). Lastig kiezen tussen die drie, al zijn beide heruitgaves kwalitatief en geluidstechnisch beter dan de Engelse reissue uit 1972 (die ik in MINT staat heb, geen kraakje niks). Afin. Daar zou ik ze echt voor achter elkaar moeten draaien.

Wellicht dat ik dat later nog doe en vervolgens ook een mooi betoog schrijf, over dit album der albums en waarom dit nou mijn nummer 1 zou zijn. Wordt vervolgd.

Nee, meer omdat die 50th Anniversary Edition in 2018 verschijnt, gebaseerd op de originele uitgave dus een jaar te laat. Weet wel dat het origineel in november 1967 uitkwam in de VS, maar voor het gemak zijn ze bij het label dus maar van de eerste Britse uitgave uitgegaan (die pas begin 1968, februari om precies te zijn, arriveerde). Maakt verder geen mallemoer uit natuurlijk.

Heb zelf overigens (ook) een Griekse persing, met het Love logo en de titel in zwart op de hoes.

Gister is de 50th Anniversary Box uitgekomen en door de MONO-miks CD en het vinyl gaan toch mijn vingers weer jeuken.......

Is de LP in de box ook mono? Of hebben ze daar de stereomix voor gebruikt?

De LP is een stereo remaster van Bruce Botnick himself .......

Ik las wel van digital HQ files. De stereo versie is al zo vaak heruitgegeven en kleine twitches geloof ik wel... en digitaal tja. Opzich oke en ik vermoed niet dat jij en ik het verschil met analoog gaan horen, maar het is ook het idee. Mono had daar integen wel interessant geweest omdat ze hem zo niet eerder hebben heruitgegeven. Verder heb ik hem 3 keer in de kast staan (uk 74, rhino en OMR) dus een extra stereo uitgave heeft dan niet echt een directe toevoeging.

Bij mij jeukt het niet meer “droombolus”..... zojuist gehaald. Wat een plaat is dit toch. Genieten hoor!

Ik had ook al gekrabd hoor clayhill .......... werd afgelopen woensdag netjes bezorgd.

Lekker wegdromen met 'Love'. Alone Again Or en The Red Telephone zijn wat mij betreft pareltjes uit de jaren 60.. en de 60's hebben er veel. Wat een tijdperk. Geef mij een tijdmachine en laat me a.u.b. even lekker meetrippen daar, op de juiste tijd en juiste plaats. Al is het maar voor even. Dit album geeft je dat gevoel in ieder geval een beetje. Erg mooi.

Nou HarmJan, het is niet echt tijdmachine maar ..........

Toen ik vorig jaar de MONO-miks uit de boks voor het eerst draaide had had een flashback naar 50 jaar geleden en zag opeens precies hoe de zon naar binnen scheen in m'n slaapkamertje als ik op m'n bed naar platen zat te luisteren. Vond het een heel mooie ervaring.

Het nummer Alone Again Or herkende ik onmiddellijk. Dit liedje was en is nog altijd een van de grote favorieten uit de jaren zestig. Echter... ik was in dat jaar nog veel te klein en kreeg ik van mijn vader geen zakgeld genoeg voor die héle mooie grote zwarte langspeelplaten. Dus is dit album in zijn geheel aan mij voorbij gegaan. Net als trouwens al die andere grote zwarte langspeelplaten. Een singletje met twee liedjes was het hoogst haalbare. Pas jaren later kon ik dan eindelijk die ene grote plaat van The Beatles kopen. Maar op dat moment was de net ontloken belangstelling voor de muziek uit de jaren '60 alweer voorbij en schakelde ik pardoes over naar een totaal ander geluid.

Vele jaren later kom je dan dit album via deze site tegen. Mooi is dat.

Leuk album, al is het voor mij eigenlijk ook niet echt meer dan dat. De plaat klinkt mooi als geheel, maar is tegelijkertijd toch afwisselend genoeg.

Het slotnummer steekt er wat mij betreft bovenuit, dat is écht goed en zou in het repertoire van elke 60's-band een hoogtepunt zijn. Verder heb ik ook de opener en 'Maybe the People Would Be the Times Or Between Clark and Hilldale' als favoriet aangeduid.

3,5*

Het ozzinele singletje of de 70s re-issue met Good Times op de achterkant ?

Ha... nee, voor zover ik mij kan herinneren heb ik zelf nooit een singletje van Love gehad.

Gitarist Johnny Echols bevestigt in Uncut dat hij bezig is met het afwerken van de 'tweede helft' van het album dat oorspronkelijk ook wat wij nu als "Forever Changes" kennen zou bevatten, genaamd "Gethsemane" - wat jarenlang als een verloren Love-album te boek stond.

Ben benieuwd! De andere helft is idd alleen Arthur Lee met de Wrecking Crew. De band bestond ten tijde van het uitkomen van de plaat al moet meer dus of Gethsemane ook echt er aan vast hoorde lijkt me niet, maar kan wel afgekeurd werk door dictator Arthur Lee zijn.. want die was en wilde de leider van de groep zijn en dulde geen concurrentie waarna de sterke inbreng van Bryan Maclean werd gemarginaliseerd, deze naar de bodem sukkelde.. in een druggy achtbaan terecht kwam en een soort van verdween.. om als compleet herboren super Christenen terug te komen. Triest verhaal. Ben wel benieuwd naar dit materiaal.

2 nummers van FC zijn met de Wrecking Crew, de rest is met de band. Het hele verhaal, door de ogen van Lee, staat in het boekje van de 2001 RI

Ik heb ook een leuke jeugdherinnering aan de lp. De Centra Supermarkt had een mooie actie destijds. Je kon een tekening maken die dan vervolgens werd afgedrukt op een etensbord. Deze hoes dus.....

Een album dat anders durfde te zijn.
De teksten, muziek, arrangementen, productie, verbeelding.
Het gebruik van blazers en strijkers was (nog) ongewoon en gewaagd. Afgezien van de norm.
Alleen al het geluid maakt me dromerig, alle elementen maken het zo'n prachtige plaat. Zoveel als Arthur Lee 'kluizenaar' was, was hij van plan het album te maken, en de band was niet zo geïnspireerd (gelukkig / 'happy'), geïrriteerd of enthousiast om door te gaan. De LA-scène lijkt het enthousiasme te verzwakken.
Het praat over The Wrecking Crew was een truc van Jac Holzman om een ​​reactie van de groepsleden te krijgen. Geslaagd.
Als een keuze van hoogtepunt tussen alle uitstekend muziek - " Maybe The People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale ", briljant, BRILLIANCE.
Pas ontdekt toen ik 'oud genoeg' was, hoewel ik me kan herinneren dat ik een jonge 17/18 jaar oud was, heb live gezien. Jim Morrison was een bewonderaar van Lee, die actief was om Doors te laten ondertekenen bij Elektra.
Een absolute parel van een album. Geweldig.
Iemand die geïnteresseerd is zoek uit Rhino / Elektra Podcast en interview met Botnick en Holzman.

Vanochtend deze plaat binnen gekregen van de lokale LP-handelaar. Elektra 1976. Mint hoes en plaat. Erg blij met de vondst. Alone Again Or behoort tot één van mijn favoriete nummers en ook andere nummers van dit album kende ik al, maar nu in zijn complete vorm beluisterd. Schitterend, tijdloos en heerlijk bij dit warme weer. Naast Alone Again Or zijn A House Is Not A Motel, Red Telephone en You Set The Scene toch wel buitencategorie.

Ik heb Love eigenlijk vrij laat ontdekt. Denkelijk door het gebrek aan hits (denk niet dat ze ooit zelfs in de Belgische hitlijsten stonden met hun album). Maar goeie muziek komt altijd boven drijven en vooral met het nummer Alone Again Or dan toch kennis gemaakt met de band. Al blijft de groep voor mij een wat onbekende in de jaren '60, ondanks de status van hun album.

Forever Changes is psychedelisch conceptalbum geworden waarin de band al deels de tijd vooruit was richting progressieve rock. De sfeer van het album is sterk met een liefde voor muziek. Hadden de muzikanten nooit op een podium gestaan en enkel muziek gemaakt in een studio, had me dit niet verwonderd.

Echt overdonderd ben ik niet, het album mist voor mij dat extra. Maar het is wel heerlijk om te luisteren, dit kan ik gerust nog wel wat meer opzetten.

Nog steeds fris klinkend album dat de tand des tijds goed doorstaan heeft. Het album start uitmuntend, zakt dan even weg en komt terug boven water bij Live and Let Live en eindigt naar behoren. Over het algemeen wel een consistente kwaliteit. Uitschieters zijn de wat meer gitaargedreven nummers voor mij met het hierboven reeds vermelde Live and Let Live en het ongelooflijk sterke A House Is Not a Motel.

Een van de beste albums uit 1967. Het beste misschien wel. Na de start met Alone Again Or, A House Is Not a Motel en Andmoreagain (Tripple A) kan het eigenlijk al niet meer stuk. Na 6 nummers weet je al met een bijzonder album te maken te hebben. Er is een dipje met Maybe the People Would Be the Times or Between Clark and Hilldale, maar ook daarna volgen alleen maar prachtige tracks tot aan het eind toe.
In mei 2019 al eens verhoogd van 3,5 naar 4, dat kan alleen nog maar hoger worden.
Nummer 11 in de 100 Greatest Albums of 1961 en 5e in de Best Ever Album chart van dat jaar.

In 1965 werd in Los Angeles de band Love opgericht en de onbetwiste leider was Arthur Lee, zanger, gitarist en componist van de band. De band maakte psychedelische pop muziek met veel orkestrale arrangementen en ze brachten in 1966 2 studio albums uit, het self-titled debuut dat in maart van dat jaar verscheen en “DA CAPO” dat in november verscheen.
Het bijzondere aan Love was dat Arthur Lee een gekleurde Amerikaan was en dat ze daarmee één van de eerste bands in Amerika was die raciaal divers was. Op het moment van het verschijnen van het derde album van Love, “FOREVER CHANGES” was Lee, geboren op 7 maart 1945 in Memphis Tennessee, 22 jaar en steeg hij boven zichzelf uit met de songs die hij voor dit album schreef.
De op 1 november 1967 verschenen klassieker uit dat decennium, bevat 11 liedjes, waarvan Lee er 2 samen schreef met gitarist Bryan MacLean. Love bestond ten tijde van dit album verder uit bassist Ken Forssi, gitarist Johnny Echols en drummer Michael Stuart-Ware en het album werd geproduceerd door Arthur Lee samen met Bruce Botnick, die verder werkte met onder andere The Doors, Beach Boys en de Rolling Stones. Bijna 43 minuten genieten wordt afgetrapt door de klassieker in oeuvre van de band, “ALONE AGAIN OR”, een prachtige opbouw, geweldige arrangementen en een heerlijke melodie. “A HOUSE IS NOT A MOTEL” is opgebouwd op een aanstekelijke akoestische gitaar partij, “ANDMOREAGAIN” is een midtempo track en wordt wel vergeleken met een Burt Bacharach en daar kan ik mij wel in vinden. De rijkelijk aanwezige strijkers onderbouwen die vergelijking, mooi nummer! “THE DAILY PLANET” is een heerlijke uptempo sixties rocker met mooie samenzang, “OLD MAN” is een rustig liedje, weer prachtig gearrangeerd, “THE RED TELEPHONE” heeft een pakkende psychedelische feel, het tempo gaat omhoog in de track “MAYBE THE PEOPLE WOULD BE THE TIMES OR BETWEEN CLARK AND HILLDALE”, een vreemde titel maar wel een pakkend liedje met mooi gitaarwerk en blazers.
“LIVE AND LET LIVE” klokt 5 en een halve minuut, is uptempo doet mij wel wat denken aan The Kinks, “THE GOOD HUMOR MANHE SEES EVERYTHING LIKE THIS” heeft weer zo’n vreemde titel, maar wel een gaaf nummer. Met 2 en een halve minuut is “BUMMER IN THE SUMMER” het kortste nummer van “FOREVER CHANGES”, uptempo en gezongen op een pratende wijze en dit is de opmaat tot de langste track van het album, “YOU SET THE SCENE”. Hierin wordt nog een keer alles uit de kast gehaald en hoor je waartoe Love in staat was, en dat was veel. “FOREVER CHANGES” is de geschiedenis in gegaan als een klassieker, zonder dat het een verkoop succes in geworden.
Mocht je van ambachtelijke popmuziek houden, met psychedelische invloeden, rijkelijke arrangementen van strijkers en blazers en als basis van nagenoeg elk liedje de akoestische gitaar, dan is dit een absolute aanrader!

Vraag me serieus af of de verkoopcijfers niet behoorlijk aangetrokken zijn in deze eeuw. Al die re-mastered / original master releases en de 50th anniversary box zullen toch ook niet uitgegeven worden als er geen behoorlijke verkoop van verwacht wordt denk ik zo.

Dat zal zeker kloppen, toen het uit kwam en de eerste jaren daarna was het geen verkoopsucces.

Inderdaad, denk dat dit album inmiddels in behoorlijk wat platenkasten staat (en terecht). Wordt ook veel geprezen door (jongere) bands en artiesten. Hopelijk ontdekken deze mensen ook een aantal andere Love albums. Ideale band ook voor een (mini)marathon van het dynamische duo RuudC en lennert

Alleen in Huize Droombolus al op 3 verschillende lokaties aan te treffen en de MONO-miks ook nog op m'n telefoontje tegenwoordig

Ooit wil ik hier ook wel 'ns een stukje aan wijden, want dat verdient het album absoluut, maar laat ik voorlopig volstaan met "Ronduit geweldig".

1 van de betere sixties-platen wat mij betreft, en dat zegt wel wat. Schuurt echt tegen die 5 sterren aan!

Met hoge verwachtingen en veel welwillendheid aangeschaft maar kan niet anders zeggen dan dat het me vies tegenvalt. Er is niks storends maar mijns inziens ook niks verheffends. Een bijzondere sound, ja, maar niet per se een heel mooie. En zeker een album lang niet interessant genoeg. Gaat voorlopig de kast in. Over een tijdje weer nieuwe kans.

Hoe vaak hem je hem beluisterd, Niek?

De term wordt te vaak uit de kast gehaald, maar dit is er echt eentje: een groeiplaat, die z'n geheimen niet meteen prijsgeeft. Zeker eerst eens een keer of 5 goed draaien.

Denk dat ik nu op 4 zit . Dus volgende keer moet prijs zijn dan . De weg omhoog is vooralsnog niet ingeslagen echter..

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Door het nummer Alone Again Or heb ik dit album ooit beluisterd. Ooit als in al heel lang niet meer. De opener heb ik dus al benoemd en dat blijft toch wel een prettig nummer, net als het hele album wel prettige muziek herbergt. Wordt ik er echt door omver geblazen? Nee. Weet het mij echt te raken? Nee. Maar luistert het allemaal prima weg? Ja, dat doet het wel. Ik wil het qua sfeer graag vooral karakteriseren als vriendelijke muziek.