Steven Wilson - THE FUTURE BITES (2021)

Dank voor de toelichting!!

Prog-vleespetten... *proest*. Ja ik begrijp het ook niet, dat dit door sommigen zo slecht gevonden wordt. Over smaak valt niet te twisten... Ik vind dit overigens niet zijn beste sinds "The Sky...", maar wel stukken beter dan "To The Bone". Maar ja... muziek raakt je of het raakt je niet he. Ik vind het wel stoer van Wilson dat hij doet wat hij wil en niet blijft hangen in het proglabel dat hij opgeplakt heeft gekregen. Zijn werk is zoveel meer dan dat.

Dank, ik wist dit niet. Ik vind Count of Unease een van de beter nummers dus een prima wissel zou ik zeggen.
Maar Anyone But Me had, wat mij betreft, zeker niet misstaan op dit album. Een prima nummer, lekkere melodie, prima tekst waar ik ook wel wat humor in hoor terugkomen en tevens een mooi eerbetoon aan Electric Light Orchestra. Voor mij een waardevolle aanvulling op het album!

Ikzelf ben een grote fan van Steven Wilson en moet toegeven dat ik deze na een eerste luisterbeurt al had afgeschreven. Het lossen van verschillende singles vooraf, die de verwachtingen totaal niet inlosten, had dat oordeel eigenlijk vooraf al wat bepaald. Ik heb ondertussen de tijd genomen het album geregeld op te leggen (voorlopig digitaal, heb hem nog niet aangeschaft) en moet zeggen dat hij toch blijft plakken. Het is anders dan zijn andere materiaal, als progrock liefhebber ook wel aanpassen, maar de gelaagdheid, de psychedelische sfeer met momenten (Personal Shopper bv.), het is gewoon een degelijke plaat geworden. Wat dat betreft ook beter dan To The Bone wat mij betreft. Het komt niet in de buurt van wat hij met PT deed, Fear of a Blank Planet blijft één van mijn all-time favoriete albums, maar in een heel andere stijl heb ik dit album toch leren appreciëren. Hij komt in elk geval ooit wel eens in mijn CD collectie terecht.

Het verbaast mij dat er hier nog niet over wordt gesproken, maar er gaat volgens mij iets groots gebeuren en ik neem aan dat er langzaam aan een hype op gang zal komen. In een van de laatste interviews van Steven Wilson zei hij dat er dit jaar nog een nieuw album uit zou komen: gitaar als middelpunt en het wordt een samenwerking.

Nu kun je Porcupine Tree natuurlijk ook een samenwerking noemen, en daar hebben weinig mensen op dat moment aan gedacht. Ik heb wel Cavanagh voorbij zien komen of een 2e storm corrosion, maar geen TPT. Nu komt het: het hoeft nog niks te zeggen, maar het is wel toevallig. We lopen tegen het einde van de tweede kwartaal en de tijd om iets voor dit jaar wordt korter en korter, vooral voor iemand als Wilson. Ongeveer 10 dagen geleden dook opeens iets op, op de website van de Engelse equivalent van de kvk: Porcupine 3! Directieleden: Steven Wilson, Gavin Harrison en Richard Barbieri! Het kan toch niet anders dan dat Wilson daarmee bezig is? Solo gaat hij de lijn van the future bites doorzetten (hij heeft al laten weten dat opvolger komt in 2022) en voor de oude fans wordt TP3 uit de kast getrokken. Om die 3 zeer belangrijke leden heen, kan Steven echt wel een 2e gitarist en bassist vinden (Nick Beggs iig en gitaristen zijn er genoeg).

Inderdaad, hier een bron: https://find-and-update.company-information.service.gov.uk/company/13381221

Benieuwd hoe dit er uiteindelijk zal komen uit te zien... Hopelijk geen nieuw officieel "kanaal" om reissues van alle eerdere albums uit te brengen...

Daar heb ik ook even aan gedacht, maar waarom is dit kanaal dan zonder Chris Maitland, John Wesley of zelfs Colin Edwin?

Ik zie graag nog een deluxe uitgave van Deadwing zoals bij In Absentia gedaan is eigenlijk. Dat mogen ze van mij wel doen. Qua nieuwe muziek verwacht ik er eigenlijk niets van.

Zal echt niet gebeuren hoor, hij zal niet van gedacht veranderen. Heeft wellicht te maken met de reissue van The Incident: The Incident - burningshed.com

Hij heeft in meer recente interviews juist gezegd dat het weer gaat gebeuren en dat het waarschijnlijk komt op een moment dat we het niet verwachten.

Ah, dan is dat groot nieuws. Heb je een link naar die interviews?

Er was een kort (ondeelbaar) filmpje waarin SW zich tot het SW Street Team (https://www.facebook.com/groups/StevenWilsonStreetTeam/) richt, waarin hij vertelde dat hij bezig is met 2 nieuwe albums. Eentje als verderzetting van zijn solowerk in de stijl van TFB en eentje dat meer 'rock-oriented' was en een samenwerking met anderen. Veel meer kwam er niet uit, maar dat laatste deed de gemoederen wel oplaaien, zeker in combinatie met inderdaad de 'oprichting' van dat bedrijfje met Barbieri en Harrison. Een nieuwe Storm Corrosion is eigenlijk ook nog wel iets dat ik zou durven verwachten, daar zijn minder 'anderen' voor nodig, enkel zijn boyfriend Mikael Akerfeldt Er is ook een special edition heruitgave van het tot nog toe enige Storm Corrosion gepland n.a.v. de 10e verjaardag van die plaat de komende maanden.

En nu ben ik even helemaal off-topic gegaan

Oeh dat laatste klinkt toch wel interessant. Als ze Portnoy nou eens als drummer strikken daar. Dan is het feest compleet. (die wilde nog wel een keer samenwerken met Akerfeld kan ik me herinneren). Een nieuwe Storm Corrosion zou ook wel een leuk uitstapje weer zijn. Ach, ik heb de hoop op een nieuwe PT al opgegeven. En als ze er toch eentje maken, zie dan maar het niveau te halen wat ze hadden. Of ze moeten iets als de laatste Tool doen en gewoon duidelijk afwijken van de laatste paar platen.

Ach. Volgend jaar een nieuwe Solo plaat. Laat hem daar maar eerst op focussen om daar een sterke plaat van te maken. Ik zou het zonde vinden om Steven vaarwel te moeten zeggen.

Dit is niet het interview dat ik bedoel, maar hierin geeft hij ook aan dat er zeker weer een album zal komen met PT. Ik heb wel begrepen dat hij niet de enige songwriter wil zijn en dat het echt een groep effort moet zijn.

3.5 sterren omdat de 5.1 HD-Audio zo lekker klinkt.
Verder niks bijzonders dit album

Na zoveel albums met mooie, groots opgezette nummers en climaxen valt dit toch echt tegen. Pariah is ook een onwijs poppy track, maar die heeft door die postrock uitbarsting echt de SW signatuur. Op dit album lijkt hij bijna expres dat soort payoffs te vermijden. Ik blijf het saaie, goed geproduceerde kwaliteitspop vinden.

Ennnnnnnn daar gaan we weer. Wilson’s tweet van vandaag is een vaag audiofragment, en daarbij zit de volgende link:

Music For Nations - Porcupine Tree - signup form - porcupinetree.lnk.to

Wat zal het worden? Het is iets met sony music en daar hebben ze volgens mij nooit iets mee gedaan. Is het dan echt een reunie en een nieuw album?

Edit: het fragment in reverse en dan versneld levert dit op: https://wetransfer.com/downloads/48dfa4f0bb6c3e332951144f3c42328020211028134230/1368de

Deze afgelopen weekend op vinyl gekocht (had 'm al op cd) en net als een goede wijn is de plaat goed gerijpt het afgelopen jaar. Wilson heeft een super muzikaal (geh)oor en weet dat ook productie technisch elke keer weer bijzonder fraai neer te zetten. Ik ben een mega Porcupine Tree sucker maar kan het meeste van zijn solo werk ook goed waarderen. Deze plaat is daar ook geen uitzondering op, het is toch elke keer weer een luisterfeestje. Dat de beste man nog maar lang actief mag blijven in muziekland.

Ik ben het mijn voorganger eens. Het album is toch blijven groeien en blijkt een blijvertje in mijn rotatie. Ook gewoon fijne muziek om op te hebben tijdens werk. Muzikaal dik in orde als altijd, maar wat minder uitspattingen dan normaliter het geval is bij SW. En ook dat heeft zeker zijn charme.

Ik kan deze worpeling van Wilson eigenlijk niet uitstaan en ben derhalve overgegaan tot drastische maatregelen… En ik heb een monster van Frankenstein gecreëerd. En welk een prachtig monster is het geworden!
Daartoe heb ik dit verschrikkelijke album gefileerd en ontdaan van haar surplus aan overtollig vet en samen met het zenuwstelsel en enkele botfragmenten van de Last Days of June gesmeed en gecomprimeerd op tape tot het fictieve “The Last Bits of Future Days”’, een uitermate sfeervol en behoorlijk duister werkje. Ben er helemaal verguld mee.

De tracklist:
1 Suspended in Me
2 Every Kingdom Falls
3 Time for a New Start
4 King Ghost
5 Count of Unease
6 Under the Shadow of my Father
7 Ha Bloody Ha
8 Accept
9 In Floral Green
10 Wave the White Flag
11 Together, Forever Again

Zo fijn die electro-invloeden op deze LP, waarschijnlijk de eerste plaat van Steven Wilson of Porcupine Tree die ik zonder morren kan uitzitten - ok, track 4/5 is even doorbijten en het slotnummer kan me ook maar zeer matig boeien, maar vooral dankzij het geweldige tweeluik Personal Shopper/Follower is dit een dikke voldoende.

Het mooie van dit album is natuurlijk wel geweest dat Wilson dacht: "Ho even dit gaat de verkeerde kant op. Ik moet weer op mijn troon. Er zit maar één ding op. Een nieuw sterk album met Porcupine Tree!"
En aldus geschiedde.

In die zin heeft het uitbrengen van dit album zeker zijn nut gehad.

Ik geloof niet dat Steven Wilson denkt dat er een verkeerde kant van muziek bestaat maar ik ben wel blij met de nieuwe Porcupine Tree

Dit album vind ik maar niets..

Gelijke monniken, gelijke kappen ...

Even slikken dit album. Niks mis met wat vernieuwing, electro-invloeden etc. maar vaak is het allemaal wel erg magertjes gedaan. Wat simpele beats eronder, beetje stemvervorming en voilà, we hebben een experimenteel album. De stompzinnige discotrack Eminent Sleaze kan echt niet. Count of Unease lijkt weliswaar het meest op de 'oude stijl', maar is dodelijk saai. Personal Shopper is het enige nummer dat echt overtuigt. 12 Things I Forgot en King Ghost zijn goed luisterbaar en ook Self krijgt het voordeel van de twijfel. Tekstueel is het allemaal niet geweldig voor zijn doen.

Mee eens, dit album is zeer matig. Jammer.

In zekere zin ook weer een conceptalbum, in mijn optiek over hoe moeilijk het is om (mede onder invloed / dwang van de consumptiemaatschappij: "Buy the shit you never knew you lacked") het verschil tussen echt en onecht, waar en onwaar, noodzakelijk en overbodig te zien. Zie ook het boekje bij de CD, met foto's van één of meerdere jongens die erg op Wilson lijken maar het niet zijn – of is dat het gevolg van de "anti-aging cream" die je volgens je Personal shopper zou kunnen kopen? De glitzy arrangementen met synthesizers, drumcomputers, Wilsons falset (die me steeds aan Achtung baby doet denken) en felle dominante dameskoortjes passen goed bij de tekstuele insteek, maar het menselijke element dat ik zo in Wilsons muziek waardeer wordt daardoor een beetje naar de achtergrond geschoven; niet voor niets vind ik het vrij traditionele 12 things I forgot eigenlijk het beste nummer van de plaat. En Personal shopper is natuurlijk indrukwekkend, met de stunt dat Wilson Elton John bereid heeft gevonden om zijn boodschappenlijstje voor te lezen, maar omdat de bijna klinische productie een beetje de plaats van sterke melodieën heeft ingenomen doet doet dit album als geheel me toch weinig.
        Waarom staat trouwens de héle titel van dit album boven de tracklisting herboven in kapitalen? Dat doen we toch niet bij álle platen waarvan de titel in hoofdletters op de hoes staat?

Het gapende gat in mijn SW collectie.

Ik wou er maar niet aan. Na de eerste teleurstellende luisterbeurt heb ik dit album aan me voorbij laten gaan. Maar ik kwam hem tegen bij een platenzaak voor €4,-. Nieuw! Tja, dan neem je hem mee. Al is het maar om de collectie weer compleet te hebben.

En nu ik hem in mijn bezit heb, geef ik het album een nieuwe kans. En dat valt… nog steeds erg tegen.
Natuurlijk zit het knap in elkaar - het is Steven Wilson - maar de liedjes zijn naar mijn smaak te matig. Het voelt allemaal ‘niet af’.
Er zijn best wat genietbare momenten, maar over de gehele plaat is het naar mijn smaak te weinig.
Al is het ook weer niet zó storend dat ik het meteen af wil zetten. The Future Bites? In mijn kast zal het vooral ‘Bites the Dust’ zijn.

Dat Steven doet waar hij zin in heeft, zonder consessies naar zijn ‘fans’ valt wél te prijzen. Hate it or love it.

Na een paar jaar een nieuwe kans gegeven, ik word er wederom nerveus van. Slechtste plaat van Mr. Wilson. Harmony Codex en The Overview vind ik dan wel weer meer dan goed, maar ik blijf toch vooral meer genieten van zijn albums t/m HCE.

Ik zie dat ik ooit bij release 4 sterren heb gegeven aan dit album. Ik had het al even niet meer geluisterd (er is te veel muziek), maar dit weekend op rood vinyl op de kop getikt in Rotterdam. En kan het alleen maar met mezelf eens zijn. Vier sterren zijn terecht. Het is heel anders als The Overview, die ik het uur ervoor op de speler had liggen. Maar ook weer niet..... Wilson denkt over alles na en hoewel de muzikale uitwerking anders is, is het in beide gevallen een conceptalbum waarbij de muziek naadloos bij het concept aansluit. Atmosferisch, groots en uitgesponnen bij The Overview. En in deze aanklacht tegen individualisme en consumentisme in ogenschijnlijk hapklare brokjes muziek. Maar de muziek is zo goed, de gelaagdheid is er echt als je goed luistert. En de teksten zijn scherp. De komende tijd gaan beide albums van Wilson nog vaak op de platenspeler draaien.