menu

Steven Wilson - THE FUTURE BITES (2021)

mijn stem
3,25 (314)
314 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Caroline

  1. Unself (1:05)
  2. Self (2:55)
  3. King Ghost (4:06)
  4. 12 Things I Forgot (4:42)
  5. Eminent Sleaze (3:52)
  6. Man of the People (4:41)
  7. Personal Shopper (9:49)
  8. Follower (4:39)
  9. Count of Unease (6:08)
  10. Personal Shopper [Extended Remix] * (19:44)
  11. Unself [Long Version] * (2:45)
  12. Ha Bloody Ha * (5:07)
  13. Move Like a Fever * (4:45)
  14. King Ghost [Extended Remix] * (8:28)
  15. I am Cliche * (2:55)
  16. Wave the White Flag * (4:33)
  17. Eminent Sleaze [Extended Remix] * (8:15)
  18. In Pieces * (4:03)
  19. Every Kingdom Falls * (4:06)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 41:57 (1:46:38)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
meneer schreef:
Maar bij de nummers van dit album heb ik de neiging om mijn Eurosong Festival scoreblok te pakken en Zero Points uit te delen want deze nummers kunnen, voor mij, zo volgend jaar in de Eurovisie Songfestival #2 lijst geplaatst worden. Misschien iets voor aERodynamIC ?

Laat deze user nou net een zwak voor Wilson en Eurovision hebben. Zou het dan echt een combi kunnen zijn? Oh mensen, trek de riemen maar stevig aan.......

Ik volg Wilson eigenlijk best wel, maar altijd een beetje vanaf de zijlijn. Ik heb deze hele discussie dan ook niet echt gevolgd en het kan me niet schelen wat meneer uitbrengt. Laat dat bij meneer Corgan van de Smashing Pumpkins nu geheel anders liggen. Zijn laatste worp: pop met synths wordt dus wel gefileerd door mij. Eurovision? Laat maar achterwege bij wat Corgan & Co uitbrengen. Not done. Vanaf mijn zijlijn snap ik dus wel hoe fans hier over denken. Zou ik ook doen.

Goed, ik geef toe dat ook mijn wenkbrauwen omhoog gingen bij Self. Ik had nog geen noot gehoord van dit album, maar dit is inderdaad toch wel even wat anders dan wat ik gewend ben van mister Wilson.

Maar ik ben een zijlijn liefhebber. Ik kan het uitschakelen. Vind ik dit alles dan ook leuk? Is dit niet allemaal een beetje suf? Oubollig?! Disco grooves, jaren '80 synths met het kenmerkende Wilson-rockgeluid als herkenbaar sausje? Misschien, maar ik vind dat hier toch best een lekkere groove wordt neergelegd, iets waar ik Billy Corgan op zijn laatste worp niet op kon betrappen. Ook de falsetto die af en toe op dit album zijn werk doet, bevalt me prima.

Deze popliedjes ademen en klinken organisch. Ik durf zelfs te zeggen dat ze catchy klinken. Au! Hoe laat je hier de 'ware fans' nu zo snel mogelijk verdwijnen?! Poef, weg zijn ze, bij deze. Maar ik blijf hangen. Ik kan de hele 'back catalogue' echt wel even vergeten en me focussen op dit album.

Nou meneer: als jij het dansen met mevrouw beu bent wil ik dat dansje wel overnemen hoor. Pak jij er gezellig een scoreblok bij.
Ik ben alle somberheid van het moment zo ongelooflijk zat, ik heb even geen behoefte aan depressieve sombermansen op mijn muzikale menu waar ze normaal het hoofdgerecht vormen. Wilson geeft me nu even een luchtig gevoel. Ja, uitgerekend hij. Vervelend voor de fans. Ik ken het gevoel als je held dat doet, maar hier boeit het mij voor geen meter: The Future Bites en dat is een feit. Laat mij dan maar even dansen

avatar van namsaap
2,0
Alleen al voor de vermakelijke commentaren op dit forum is het mooi dat Steven Wilson op gezette tijden een nieuw album uitbrengt. Ik snap dat SW er na Hand.Cannot.Erase voor kiest om een andere koers te varen. Zo'n meesterwerk is moeilijk te overtreffen en een koersverandering brengt nieuwe mogelijkheden.

Helaas brengt dit voor mij mee dat ik op To The Bone en The Future Bites wel elementen mis die voor mij het vroegere werk zo aantrekkelijk maken. En zijn falsetto kan ik missen als kiespijn. Toch staan er ook wel een aantal interessante nummers (Personal Shopper bijvoorbeeld) op dit album en kan ik genieten van de productie van dit album. Als geheel boeit de plaat me alleen te weinig om ervoor naar de platenzaak te rennen, als deze al open was....

SW lijk met zijn laatste twee albums een groot deel van de fans in twee kampen te delen: één deel vindt het allemaal geweldig want het is Steven Wilson. En een ander deel vindt het allemaal k*t want het is Steven Wilson.

avatar van musician
2,5
We kunnen het er over eens zijn, dat Wilson een (geheel) ander pad is ingeslagen dan de muziek die hij maakte vanaf Insurgentes.

Dan kun je daarna argumenteren of hij er op is vooruitgegaan, ja of nee.
Die keuze lijkt mij niet zo moeilijk, dit is gewoon een behoorlijk scheve schaats van Wilson. Waarbij ik mij nauwelijks een voorstelling er van kan maken, dat liefhebbers van zijn werk tot en met To the Bone in hun nopjes kunnen zijn met The Future bites. Daar zijn de verschillen te groot voor.

Gisteren gaf hij zijn nieuwe single 'bloot', Man of the people. Daar heb ik dan nog iets mee. Voor het overige is dit geen Wilson album dat bij mij hoge ogen scoort. En inzake bashen: de afgelopen 13 jaar heb ik Wilson een gemiddelde van 4,75 ster gegeven, daar is geen ruimte voor bashen te ontdekken.

Maar veel goed vinden betekent nog niet alles goed vinden. Het is wel de bedoeling dat we blijven opletten inzake wat er wordt geboden.

avatar van Marco van Lochem
5,0
Niet alleen de "future bites", teleurgestelde fans doen dat ook. Als mijnheer Wilson niet  binnen de door de fans aangegeven progressieve paden blijft, vallen ze over elkaar heen om bijtende en soms valse kritiek te leveren. En laat dat nu net datgene zijn wat de progressieve rock/pop zo aantrekkelijk maakt, in ieder geval voor mij.
Progressief is toch een ander woord voor toename, vooruitstrevend en dat is precies waar de inmiddels 53 jarige Brit Steven Wilson zich mee bezighoudt. Ontwikkelen en onderzoeken waar zijn eigen muzikale wortels liggen en welke stijlen hij kan implementeren in zijn muziek. En dat doet hij al sinds hij zijn band Porcupine Tree oprichtte en hij daarmee een reeks zeer boeiende en variërende albums uitbracht. Dat de multi instrumentalist een brede muzikale interesse heeft bewees hij zeker, wat mij betreft, met het project No-Man, dat hij samen met Tim Bowness in leven heeft geroepen. Met deze band maakte hij meer dan eens albums die je in de ambient hoek kunt plaatsen en het laatste album van No-Man, "LOVE YOU TO BITS" uit 2019 was zelfs zeer dansbaar en zou je onder de noemer electropop kunnen plaatsen.
Als solo artiest heeft Wilson zich er ook nooit makkelijk van af gemaakt en bracht tot nu toe 5 uiteenlopende albums uit en wat dat betreft past album # 6 "THE FUTURE BITES" prima in dat rijtje. In 42 minuten komen 9 nieuwe songs aan je voorbij, waarvan in maart 2020 het geweldige “PERSONAL SHOPPER” al uitgebracht werd, met het idee dat het album de oorspronkelijke release datum van 12 juni 2020 zou kunnen halen. Echter werd Wilson door de realiteit ingehaald en vanwege de coronacrises werd de release van het album uitgesteld.
Vrijdag 29 januari 2021, is het dan een feit. De opvolger van het in 2017 verschenen “TO THE BONE” is getiteld “THE FUTURE BITES” en laat een ander geluid horen dan op welke voorganger dan ook. De eerste 4 minuten zijn voor het erg korte “UNSELF” dat wordt gevolgd door “SELF”, dat in net geen 3 minuten laat horen wat je kunt verwachten op “THE FUTURE BITES”, dansbare electropop met een progressief sausje. “KING GHOST” begint met een apart ritme, dreigende zang, waarna Wilson met kopstem een prachtige melodie zingt, dat je als het refrein kunt bestempelen. Het tempo blijft rustig en na een gesproken deel komt weer het refrein dat wel in kop blijft zitten, een lekker oorwurmpje!
“12 THINGS I FORGOT” is misschien wel de meest toegankelijke en ‘normale’ song op dit album. Een typische Steven Wilson track, mooie melodielijn, drums, akoestische gitaar, bas en toetsen, prachtige vocale arrangementen en samenzang zorgen voor een aanstekelijke popsong, dat op een Blackfield album (een ander project van deze bezige bij) had kunnen staan, maar zeker ook op het laatste album van Wilson, het reeds gememoreerde “TO THE BONE”. “EMINENT SLEAZE” is een electro song, met veel gebruik van toetsen, geluiden en een koortje dat voor het juiste contrast zorgt. Het ritme is opnieuw aanstekelijk en de zang van Wilson is veelzijdig, waardoor het nummer meerdere sferen oproept, geweldig! In “MAN OF THE PEOPLE” hoor je een prominente drumcomputer en de stijl doet mij denken aan bands uit de jaren ’80 zoals Tears For Fears en Talk Talk. Het tempo blijft laag, opnieuw mooie zanglijnen en het gekozen instrumentarium is precies genoeg. “Less is more” moet Wilson gedacht hebben.
Het reeds genoemde “PERSONAL SHOPPER” zette veel fans op het verkeerde been, want met dit electro nummer gaf Steven Wilson een signaal af die, wat mij betreft, slecht gedeeltelijk waarheid is geworden. Na anderhalve minuut valt de drums in en wordt het een progressief popsong met louter hoogtepunten. Krachtige koortjes, geweldig aanstekelijk ritme, mooi gezongen gedeelten, Elton John die een boodschappenlijstje voordraagt in een rustig tussenstuk waarna het nummer weer in stijl en uptempo naar het einde gaat en na bijna 10 minuten tot stilstand komt. De bas van Nick Beggs heeft een prominente rol in “FOLLOWER”, waarin opnieuw pop/rock vermengd wordt met electro en waarin de gitaar ook zeer aanwezig is.
Met het rustieke en zeer sfeervolle “COUNT OF UNEASE” wordt het album in stijl afgesloten. De trip door de muzikale geest van Wilson is er weer één van uitersten waarbij de thema’s als hebzucht en egoïsme de juiste ingrediënten.
De opbouw van de plaat, de plaats waarop de songs zijn neergezet zorgen er wat mij betreft voor dat ook dit album weer tot de toppers van Steven Wilson behoort. Je wordt van elke keer weer aangenaam verrast door de complexiteit van de songs en wat dat betreft kunnen we weer even vooruit met deze schijf...held!!

avatar van bonothecat
4,0
Inmiddels vandaag het album in zijn geheel 3 keer beluisterd. En waar de verwachtingen gezien de reacties hier minimaal waren, vind ik het eigenlijk een prima album. Na To The Bone mag de weg die Wilson bewandelt ook niet heel verrassend zijn. Ook gezien waar hij oorspronkelijk vandaan komt ( en dan heb ik het niet over porcupine tree, maar meer over Bass Communion), dan kun je verwachten dat hij muzikaal in beweging blijft. Ik denk dat je dit album los moet zien van de eerste solo albums, en dan kijken wat je krijgt. Ik krijg hier persoonlijk best weer veel, maar dat is geloof ik voorlopig niet aan iedereen hier besteed.. 4,0

avatar van jellecomicgek72
4,0
Weetje wat het ding is met deze plaat. Ik zit hier momenteel te luisteren met de headphones en een paar glazen kneiter goeie whisky, en ik denk bij mezelf van fuck, dit klinkt op zich niet heel heel verkeerd, en ik ben al in de aanslag om de vinyl te bestellen nu bij bol aangezien ik mn barkies toch nergens aan uit kan geven lijkt het wel. (Ja flessen whisky maar da's een ander verhaal) maar ik ben dus zegmaar benieuwd wat ik er in nuchtere toestand van vind. Deze nacht word het nog even dit gebeuren bestuderen als het ware en dan kijken we verder als het ware.

avatar van Leptop
4,0
Vergelijken van Trump en Wilson. Op MuMe. Huh? . Laten we dan liever vergelijkingen maken tussen vorm en inhoud.

Wilson heeft meer dan ooit vorm gegeven aan zijn album, op diverse manieren. In beeld, in woorden, met insinuaties naar zijn fanbase, etc. En ja, er wordt stevig over gedebatteerd. Het maakt de tongen los, of vingers zoals op MuMe, zullen we maar zeggen. Je zou er de inhoud zomaar door kunnen vergeten.

De inhoud. Ik vind dit album uitstekend passen in de ontwikkeling van Wilson. Het is vooral een album met een thema geworden, waarbij de som der delen groter is dan de afzonderlijke nummers op het eerste gezicht doen lijken. Ik hoor een fantastische productie, zijn beste tot nu toe. Ik hoor een onderliggende drive en pace in de nummers die ik vaak tegenkom bij Wilson. Ook in tijden van PT. Ik hoor melodien die ik al jaren hoor in zijn nummers. Ik hoor veel elektronica en andere keuzes qua instrumentbegeleiding dan voorheen bij een Wilsonalbum. In die zin brengt hij zijn verschillende projecten met dit album bij elkaar. Hij zoekt nieuwe wegen en probeert te vernieuwen. Progressief avant la lettre.

Het thema is op zich, mijn mening, niet zo boeiend. Alleen is het breed doorgetrokken in zijn gehele marketing en merchandise. Bewust gedaan. En velen gaan erin trappen. Ironisch, of ook zo bedoeld?

Is het goed? Trekt het je aan? Is het jouw stijl? Smaken verschillen. Mij valt het verre van tegen. Een mooie 3,5* als begin en groeimogelijkheden ten over.

Hierna gaat Wilson vast weer wat anders bedenken. Hij heeft zijn voorkeursstijl nog lang niet gevonden en ik denk zelfs dat hij daar niet eens naar op zoek is. Lekker priegelen, ontdekken, concepten bedenken en deze uitwerken. Soms klein, soms groots. Het verveelt hem niet. Ik vind het leuk om hem daar bij te volgen.

Op YouTube heeft ene Alan Lastufka de unboxing video geplaatst voor die ene box van The Future Bites waar hij 10.000 Engelse ponden voor betaald heeft,als hij net zo denkt over de muziek als ik staat die gauw in de kast en komt er nooit meer uit!
Waarschijnlijk gaat Lachende derde hier weer op reageren.

avatar van legian
1,5
Steven Wilson. De beste man heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn muzikale ontdekking. Voornamelijk in de progressive rock en metal hoek. Zo staan de albums In Absentia, Deadwing en Grace for Drowning nog steeds hoog in mijn favorieten en vormen die voor mij de absolute top van zijn kunnen. Maar ook de eerdere albums van de band weten veel interessants te bieden. En daar houdt het niet op. Zijn werk met No-Man en Blackfield hebben ook veel fijne platen opgeleverd. Terwijl beide projecten duidelijk afwijken van zijn werk met Porcupine Tree. Daarnaast nog het nodige interessante werk onder zijn solo experimentelere projecten I.E.M en Bass Communion. De man heeft zich door de jaren wel bewezen als een muzikale duizendpoot. Iets wat hij nu voortzet met zijn albums onder eigen naam.

Tegelijkertijd was de beste man ook een eigenzinnig persoon. Vrijwel getrouwd met zijn muziek, de drang naar muzikale vernieuwing en de grote afkeer van de komst van het digitale tijdperk. Zijn afkeer tegen de IPod en Spotify stak hij niet onder stoelen of banken. Sterker nog hij gebruikte het ter promotie van zijn muziek. Oh en dan hebben we het nog niet eens gehad over de concerten. Iets fluisteren tegen je maat was uit den boze en een foto nemen resulteerde in het stilleggen van de show waarna hij je een tirade gaf dat het absoluut belachelijk is om een foto te nemen. Dat samen met een sporadische ‘thank you’ was zo’n beetje alles wat hij nog naar het publiek te zeggen had. Nee hij had liever dat je de muziek luisterde en verder geen aandacht aan hem bestede. Iets wat hij ook in zijn artwork liet blijken. Zijn gezicht was nauwelijks te vinden op artwork of foto’s.

Zo anders is de man nu. Getrouwd, zijn muziek wijdverbreid vindbaar op streamingservices en hij zoekt veel vaker de connectie met zijn fans. Fascinerend hoe iemand zo kan veranderen.


To The Bone was een voorbode van zijn nieuwe muzikale inslag. Pop was de regel en weg was vrijwel elke connectie met de prog scene. Van de mensen die hem het succes brachten lijkt hij nu niets meer te willen. Het album bewees voor de massa dat hij niet per se strakke gitaren en zware drums nodig had om fijne nummers te schrijven. Want hoe afwisselend en experimenteel hij muzikaal ook bezig was in andere projecten, die hadden niet het aanzien wat Porcupine Tree had en hij daarna Solo doorzette. En dat leverde best wat kritiek op vanuit zijn fanbase.

En dat brengt me bij The Future Bites. Een plaat die de fanbase nog meer verdeeld. Aan de ene kant de ‘snobs’ die de prog-metal willen en aan de andere kant de ‘fanboys’ voor wie hij niets verkeerd kan doen. Zelf zou ik me in het midden plaatsen. Ik heb ongelofelijk respect voor zijn constante drang naar nieuwe muzikale uitdagingen wat regelmatig interessante resultaten opleverde. Maar tegelijkertijd is de man simpelweg niet perfect en is niet alles wat hij maakt geweldig. Iets dat zeker geld voor dit album.

Want muzikaal is het niet slecht. Daarvoor heeft de man simpelweg te veel kunde in huis. Hij weet hoe hij pakkende, aanstekelijke en boeiende nummers moet schrijven. En dat doet hij hier ook weer. De nummers zijn aanstekelijk. Hij combineert het deze keer met elektronische pop maar gooit er wel zijn eigen kenmerkende stijl overheen. Conceptueel is het dan ook niets nieuws. Technologie, marketing en identiteit zijn thema’s die hij al veelvuldig behandeld heeft. Deze keer is hij echter volledig losgegaan met de presentatie en promotie ervan. Zaken die hij toevalligerwijs behandelt in de single Personal Shopper, waarbij ik de hypocrisie ervan niet kan ontkennen.

Maakt het echter ook een goed album? Dat antwoord is simpel. Nee. In die 42 minuten weet hij nergens de aandacht te trekken of te intrigeren. De muziek kabbelt wat voort en termen als saai en slaapverwekkend komen in gedachten. Of je nu bij nummer 2 of bij nummer 6 bent, het lijkt allemaal een en hetzelfde en weet weinig te onderscheiden. Ja het ene nummer is misschien wat meer up-beat dan de ander, maar daar is het dan ook wel mee gedaan. Het enige nummer wat er voor mij echt uit weet te springen is Count of Unease. Het nummer is een rustige afsluiting die me vooral doet denken aan Collapse the Light into Earth. Echter wil het geval dat hij het toen beter wist uit te voeren.


Sinds ik Porcupine Tree ontdekte ben ik altijd fan gebleven van Steven Wilson. Maar de muzikant die hij toen was is hij, logischerwijs, tegenwoordig niet meer. Iets dat ook geld voor mij als fan. Hoewel mijn voorkeur voor progressive metal er nog steeds is. Zo’n 10 jaar geleden zou ik dit album direct bij het grofvuil geparkeerd hebben. Hoe durft hij zich zo te verkopen aan de mainstream. Maar tegenwoordig kan ik het best hebben. The Future Bites is geen album dat ik vaak zal opzetten, laat staan aandachtig beluisteren. Maar af en toe als achtergrondmuziek zie ik deze nog wel eens langskomen.

Toch zal ik de beste man blijven volgen. Want je weet nooit welke kant hij bij de volgende plaat op gaat. Hoewel ik weinig kans zie in een sterk metal geïnspireerde plaat, maar een man kan dromen. Eerst echter nog de liveshow, welke hij geheel passend in het concept uitgewerkt schijnt te hebben. Hopelijk gaat dat dit jaar wel door.

2.5*

De vorige plaat, op vinyl, kocht ik nog blind, na de eerste beluistering had ik er, onverwacht yes, spijt van. Waarom?. Tja, te poppy wellicht, ...een duidelijk antwoord had ik niet. En nog niet. Nooit meer gedraaid ook. Deze nieuwe dan waar een aantal songs al vooruit snelden, zelfs niet meer aan begonnen dus. Kan er werkelijk niks mee. De muziek, de songs, ze beklijven gewoon niet. Jammer ja, want ofschoon meer commercieel succes, geen grote hoogten meer qua muziek. Hij mag dan wel elke plaat wat anders doen, prima zelfs maar moet niet ten koste gaan van het materiaal an sich. En ja, dat hoor ik hier dus, veel middelmaat, geen uitschieters, kortom, overslaan deze en hopen op, over een jaar of wat. En als ik het over hopen heb, haal PT maar weer eens van stal, zou ik zeggen, sws de betere jaren van de man met een aantal klassiekers, daar waar hij solo maar een heuse classic heeft gemaakt, Hand Cannot Erase dus. En daar zit deze wel akelig ver van af. De liedjes, die tellen en daar schort het nu net aan. Helaas helaas....

avatar van james_cameron
3,5
The Future Bites blijkbaar, maar doet het album dat ook? Dat valt gelukkig wel mee, al zullen veel verstokte Wilson-fans wellicht niet zoveel kunnen met de poppy electronica waaruit de meeste songs zijn opgebouwd. Ik vind het allemaal best fijn klinken, met het lange Personal Shopper als creatieve hoogtepunt. Het wat iele stemgeluid van de beste man gaat op gegeven moment een beetje tegenstaan, maar er is genoeg variatie binnen en tussen de songs aanwezig om de volle lengte te blijven boeien. En het helpt ook dat het album niet zo lang is...

avatar van Borik_K
Een fraai, afwisselend album vol details en een sterk uitgewerkt concept. Vind ik het compositorisch gezien zijn beste album? Nee. Het zijn vooral sfeer, textuur, samenhang en onderliggende boodschappen die boventoon voeren op dit album. Bewust is gezocht naar een andere aanpak en een ander geluid. Ik vind Steven een interessant en sympathiek persoon die zeker iets zinnigs te melden heeft in de muziek en iedere keer weer weet te verrassen. Ook zijn ‘special editions’ zijn altijd fantasierijk, en zodoende verzamel ik deze.

avatar van 4addcd
3,0
Ook ik heb het album én de bonusdisc uit de deluxe box in z’n geheel beluisterd en 1 ding het mag duidelijk zijn dat hij hiermee geen tijdloos monument heeft uitgepoept. Steven heeft nooit zijn best gedaan om hip te zijn, maar dit keer doet hij een poging. Veel met een dikke knipoog naar muziek uit eerdere decennia, maar de productie etc zijn gewoon retestrak en kunnen mee met muziek van hier en nu. Het organische is grotendeels weg en dat matcht met de composities.
De bonusdisc is uit hetzelfde hout gesneden, maar daar staat toch de betere nummers op. Iets minder toegankelijk zoals ik dat graag heb en dat zal ook wel de reden zijn waarom ze zijn afgevallen.
Maar goed, de beoordeling gaat over het (veel te) korte originele album. Genietbaar en bovenmodale pop, maar de jeuk om dit vaak te horen is er niet. Ik zet de bonusdisc nog maar eens op.

avatar van bvds63
meesterdch schreef:
Wilson doet al zijn hele leven wat hij wil..... dus ook nu. Of wij als verfijnde liefhebber er op zitten te wachten dat hij een andere richting op gaat, zal hem denk ik redelijk worst zijn. Feit is dat al zijn keuzes in welke muziek hij wilde maken, telkens meer nieuwe fans aantrok dan dat het oude fans liet afhaken. Ik zie wel een overeenkomst met jaren '80 Genesis. Dit wordt gewoon zijn ABACAB. En iedereen die straks bij deze nummers gaat fluiten tijdens zijn concerten, krijgt ongetwijfeld een middelvinger van Steven. Net als destijds het publiek in Leiden van Phil kreeg. Ik ben gewoon nieuwsgierig wat deze getalenteerde man ons weer te melden heeft. En vind ik het niks, dan ook prima. Ik zal ongetwijfeld in de minderheid zijn.


Terwijl ik ABACAB (kapitalen ) dus een heerlijk album vind

avatar van BoyOnHeavenHill
2,5
In zekere zin ook weer een conceptalbum, in mijn optiek over hoe moeilijk het is om (mede onder invloed / dwang van de consumptiemaatschappij: "Buy the shit you never knew you lacked") het verschil tussen echt en onecht, waar en onwaar, noodzakelijk en overbodig te zien. Zie ook het boekje bij de CD, met foto's van één of meerdere jongens die erg op Wilson lijken maar het niet zijn – of is dat het gevolg van de "anti-aging cream" die je volgens je Personal shopper zou kunnen kopen? De glitzy arrangementen met synthesizers, drumcomputers, Wilsons falset (die me steeds aan Achtung baby doet denken) en felle dominante dameskoortjes passen goed bij de tekstuele insteek, maar het menselijke element dat ik zo in Wilsons muziek waardeer wordt daardoor een beetje naar de achtergrond geschoven; niet voor niets vind ik het vrij traditionele 12 things I forgot eigenlijk het beste nummer van de plaat. En Personal shopper is natuurlijk indrukwekkend, met de stunt dat Wilson Elton John bereid heeft gevonden om zijn boodschappenlijstje voor te lezen, maar omdat de bijna klinische productie een beetje de plaats van sterke melodieën heeft ingenomen doet doet dit album als geheel me toch weinig.
        Waarom staat trouwens de héle titel van dit album boven de tracklisting herboven in kapitalen? Dat doen we toch niet bij álle platen waarvan de titel in hoofdletters op de hoes staat?

Gast
geplaatst: vandaag om 08:34 uur

geplaatst: vandaag om 08:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.