BUY THE BOX SET AND THE KIND OF STUFF
YOU’VE BOUGHT BEFORE A MILLION TIMES
180 GRAM VINYL REISSUES
(alles in caps natuurlijk, want dan komt de boodschap luider over...
)
Tja, hij maakt het de cynici wel erg gemakkelijk dit keer - is het immers niet Steve Wilson die in de achterliggende jaren ons steeds geremixte versies van prog- en andere klassiekers liet horen? Ik neem aan dat SW de ironie er bewust dik bovenop heeft gelegd, maar toch...
Ik heb er best begrip voor dat een artiest zich doorontwikkelt en het muzikale accent in zijn werk laat verschuiven. Ik ben ook niet vies van jaren tachtig-elektronica, synthpop of elektronische disco, maar mijn gevoel zegt me dat dit nummer wel erg gemakzuchtig klinkt. Het is het langste nummer van de plaat, maar het zou gemakkelijk de helft korter hebben gekund. Het pulseert ruim acht minuten door (met een 'break' halverwege, dat dan weer wel), heeft een catchy refrein en de nodige hippe electronica-bliepjes, maar het klinkt allemaal erg dertien-in-een-dozijn en weet me op geen enkele manier echt te boeien of te raken. Het klinkt nog het meest als het soort elektronische disco dat vanaf eind jaren zeventig in zwang kwam. En met die falsetstem doet het mij zelfs denken aan de Bee Gees of
Patrick Juvet...
Effe de rest van de songs afwachten maar, voordat ik de deluxe editie op 180 grams vinyl bestel...
.