Airbag - A Day at the Beach (2020)

De link met Archive hoor ik (nog) niet. Heb de album nog maar 2x beluisterd.
Ik vind de muziek van Airbag best leuk, maar ik wacht regelmatig tevergeefs op wat daverend, iets wat de sfeer omhoog stuwt. Het is allemaal wat vlakjes.

Mijn eerste indruk van dit album en van Airbag in het algemeen: prog van de oude stempel. Pink Floyd is nergens ver weg. Eigenlijk had ik een wat modernere sound verwacht, maar ik moet zeggen dat ik het niet oubollig vind of dat ik me eraan stoor. Het is op een prettige manier sfeervol, maar ik ben wel benieuwd of de composities die onder die dikke laag sfeer verstopt zitten interessant genoeg zullen blijken. Dat gaat de tijd uitwijzen.

Voor het eerst sinds lange tijd ga ik weer eens de volledige score aan een album geven.
Dit blijft voor mij keer op keer genieten.

Ik ga er een halfje bijdoen. Een, voor mij, hypnotiserend openingsnummer en een magistraal laatste nummer doen het voor me. Krijg vooral Machines and Men niet uit mijn hoofd/lijf,

Heb er ook een halfje bij gedaan. Dit is voor mij het beste album die airbag ooit heeft afgeleverd. Wat een ontzettend goed album. Denk steeds dat ze megalomaniac geschreven hebben met Trump in het achterhoofd.. geen bewijs voor maar als je opzoekt wat het woord betekent kom je al gauw tot deze conclusie.

Erg goed, na een eerste beluistering, maar een vergelijking met Anathema dringt zich bij mij wel op...

Had ik ook na de 1e keer luisteren, meer dan de vergelijking met Pink Floyd. Is nu overigens weer wat minder, maar ik snap wat je schrijft.

Dit is de eerste kennismaking met deze band.
Mooi alvast.
Alvast een pluim voor het openingsnummer Machines and Men.
Wat ik me afvraag of al de albums van Airbag zo de moeite waard zijn .............?

De eerdere albums zijn wat mij betreft stuk voor stuk beter dan deze plaat. Ik vind dit misschien wel het meest tegenvallende album, maar dan nog is het niveau hoger dan dat van een doorsnee prog band.

Ik ben ook nog niet zo lang geleden ingestapt, ken alleen All Rights Removed. Dat schurkt meer tegen Floyd aan.
Ik vind dit wel een heerlijk album, kruipt onder je huid..en blijft er, bij mij in ieder geval, ook zitten. Er zit iets monotoons in dat me enorm bevalt.

Hoog tijd om uitgebreid kennis te maken dan; zal je vast en zeker bekoren afgaand op je muzikale voorkeur...

Van de voorgaande albums is Airbag - All Rights Removed een mooie aanrader om mee te beginnen. En vergeet ook het solowerk van de drijvende kracht niet, bijv. z'n laatste: Bjørn Riis - A Storm Is Coming

Deze gaat zeker in mijn favorietenlijstje.

Heerlijk album ! Eindelijk weer wat steviger materiaal wat zorgt voor een fijne afwisseling tussen de rustige nummers door. Wat mij betreft zijn ze hiermee de enige juiste weg ingeslagen. De productie is best aardig maar net niet goed genoeg om de volle 5 sterren te scoren. Audiofiel zijn en liefhebber van dit soort muziek is helaas niet altijd de beste combi. Gelukkig wel een stuk beter geproduceerd dan Disconnected !

Er is toch weinig mis met de productie? Wat mis je precies symforock?

Diepte en dan met name in het 1e nummer, de rest valt nog wel mee ( Killer op Disconnected is ook een mooi voorbeeld van hoe het NIET moet. Eeuwig zonde van zo'n geweldig nummer)..................... in dit genre zijn er maar weinige die deze techniek beheersen. Steven Wilson is daar 1 van.

Ik zal als medeaudiofiel nog eens met een ander oor naar deze nummers luisteren. Het was mij in ieder geval niet opgevallen. Wel bv dat de stem van Riis helemaal los staat van de muziek.
Welk nummer heeft bv wel diepte? Dit om te kunnen vergelijken.

De settings die gebruikt zijn op dit album zijn goed voor de rustige nummers maar minder voor het "ruigere" werk. Bij een juiste diepte kan ik mijn ogen sluiten en dan is het onmogelijk om de locatie van de 2 luidsprekers aan te wijzen, dan zit je er midden in. Hoe vlakker de productie hoe minder dat effect. Hoe beter de luidsprekers hoe groter het verschil. Bij Gazpacho hetzelfde verhaal, albums die briljant klinken en helaas ook aan aantal zonder diepte en te vlak. Het mooiste voorbeeld is nog altijd het dag en nacht verschil tussen de originele uitgave van Radiation van Marillion (1998) en de heruitgave Radiation 2013. Ineens werd het een leuk album om te luisteren. Het origineel heb ik zelden gedraaid.

Snap ik, maar bij dit album heb ik er geen last van. Het klinkt ook los van de speakers zonder compressie bij de stevigere passages. Disconnect heeft wel een mindere opname in dat opzicht.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Airbag - A Day At The Beach - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Airbag - A Day At The Beach
Airbag maakt op A Day At The Beach indruk met muziek vol echo’s uit het roemrijke geleden van de symfonische rock, maar slaagt er ook in om haar progrock eigentijds te laten klinken

A Day At The Beach van de Noorse band Airbag kreeg de afgelopen weken zoveel goede recensies dat ik toch nieuwsgierig werd naar de verrichtingen van de progrock band uit Oslo. A Day At The Beach bevat flarden van de symfonische rock die ik een aantal decennia geleden goed vond, maar Airbag slaagt er ook absoluut in om eigentijds te klinken, waarbij het hier en daar aansluit bij progrock bands van het moment, maar ook kan klinken als een rockband met hier en daar een snufje prog. De lange tracks van de Noorse band zitten vol muzikaal vuurwerk, bouwen de spanning keer op keer fraai op, maar nodigen ook uit tot wegdromen. Aangenaam album.

Ik hou de hedendaagse progrock niet zo heel goed bij. Progrock is voor mij immers vooral een jeugdliefde (of jeugdzonde) die terug gaat naar de tijd dat het genre nog symfonische rock werd genoemd (grofweg van het begin van de jaren 70 tot de punkgolf van de late jaren 70). Als ik behoefte heb aan een album in het genre doe ik daarom over het algemeen een greep uit een goed gevulde platenkast, waarbij ik me meestal overigens beperk tot de grote bands.

Nieuwsgierig geworden door een aantal goede recensies ben ik echter toch begonnen aan A Day At The Beach van Airbag. Airbag is een band uit het Noorse Oslo en A Day At The Beach is al het vijfde album van de band. In de meeste recensies die ik heb gelezen wordt het laatste album van Airbag vooral vergeleken met Pink Floyd. Dat is inderdaad herkenbaar, want wanneer de eerste noten van A Day At The Beach uit de speakers komen hoor ik op zijn minst flarden Pink Floyd ten tijde van A Dark Side Of The Moon en Wish You Were Here.

Wanneer de band uit Oslo het tempo wat opvoert klinkt de muziek van Airbag echter ook wel degelijk eigentijds en is de afstand tot hedendaagse rockbands die niet vies zijn van een randje prog en de smaakmakers binnen de progrock van het moment niet zo heel groot. Het zorgt ervoor dat A Day At The Beach een album is dat meerdere kanten op kan. Van de hoogtijdagen van Pink Floyd, tot hedendaagse progrock bands als onder andere Porucpine Tree en Gazpacho tot zelfs een hedendaagse rockband als Muse.

De raakvlakken met Pink Floyd hoor je in de opbouw van de songs, maar vooral in het gitaarwerk, dat meer dan eens lijkt op de gitaarpartijen van David Gilmour, al speelt Airbag’s Bjørn Riis ook zo nu en dan flink wat steviger.

Dat we vooral te maken hebben met progrock blijkt wel uit de tracklist. A Day At The Beach telt slechts zes songs, die samen goed zijn voor bijna 50 minuten muziek. Twee van de songs duren langer dan 10 minuten, terwijl een van de songs de tien minuten net niet haalt. Het biedt alle tijd en ruimte om de tracks langzaam op te bouwen en lang niet altijd richting een climax.

Volgens de band zelf is de muziek op A Day At The Beach niet alleen beïnvloed door de groten uit de progrock, maar vooral door de elektronische popmuziek uit de jaren 80. Ik hoor het niet zo goed als sommige recensenten die zelfs The Cure aandragen als vergelijkingsmateriaal, maar wanneer wat modernere elektronica wordt ingezet heeft A Day At The Beach inderdaad wel een vleugje 80s, dat ik persoonlijk nog meer hoor in de zang.

Ik ben zoals gezegd geen heel groot liefhebber van hedendaagse progrock, maar het nieuwe album van Airbag bevalt me uitstekend. De Noorse band grossiert in wonderschone klanken waarbij het lekker wegdromen is, excelleert met bijzonder fraai gitaarwerk (met flink wat referenties naar David Gilmour, wat nooit erg is), maar slaagt er ook in om eigentijds te klinken. Bovendien slaagt de band er in om redelijk compacte songs af te leveren, wat knap is wanneer deze songs zo nu en dan tien minuten de tijd nemen.

Zeker op een mooie zomerdag als de broeierige dagen van het moment, is het heerlijk achterover leunen met de melodieuze klanken van Airbag, net zoals ik dat decennia geleden deed met de muziek van de grote voorgangers van de band. Erwin Zijleman

Geheel volgens mijn verwachting is ook dit album weer een lust voor het oor. Fijne, vaak dromerige nummers zoals op de voorgaande albums ook het geval was, Discussies over het al dan niet vernieuwend zijn vind ik niet zo interessant. Je vindt iets mooi of niet. Ik luister ook graag naar sommige klassieke muziek o.a. Bach. Zeker niet vernieuwend maar nog steeds mooi.
Gewoon weer 4*.

Afgelopen maand heeft Airbag 6 nummers in een acoustische set opgenomen (A Day in the Studio).
4 nummers zijn hier te beluisteren: Airbag – A Day In The Studio, Unplugged In Oslo - YouTube

Later dit jaar komt er een fysieke release waar alle 6 de liedjes op staan.


Bron: Facebook van Airbag.

Eindelijk eens kunnen bekijken en luisteren. Erg goed hoor. Bedankt voor de tip.

Maar weer eens alle 5 achter elkaar opgezet, waanzinnige band.
1. All Rights Removed
2. Disconnected
3. A Day at the Beach
4. Identity
5. Greatest Show on Earth

Airbag is een Noorse band (Oslo) die deel uitmaakt van de Neo-progrock stroming. Begonnen in 2004 als een band van vijf schoolvrienden. Afgaande op de informatie op Discogs zijn er daar nog drie van over.

In 2009 verscheen hun eerste album en A Day At The Beach is inmiddels het vijfde album.

Hoewel de band dus tot de neo progrock stroming wordt gerekend heeft de muziek veel kenmerken uit de jaren 70. Ik hoor nogal wat verwijzingen naar Pink Floyd. Het titelnummer deel 1 valt daar zeker onder. Echt vernieuwend is de muziek ook niet. En de gitaar in Into The Unknown is geleend van ene Gilmour. Verwacht dus geen gekke onverwachte dingen op het album

Mij maakt het niet uit, Ik schreef dat al eerder in een stukje op Music Meter. Mooi = mooi. Alleen het loopje in Megalomaniac is een beetje jammer. Les 1 van elke gitaarstudie en al honderden malen gebruikt. Wel fraai is de opleving halverwege het nummer. Toch een onverwacht aspect dus!

Voor mijn eigen site www.jorros-muziekkeuze heb ik de volgende recensie gecomponeerd.

Hierbij mijn recensie van "A Day at the Beach" van de Noorse band Airbag, uitgebracht in 2020. Dit album vertegenwoordigt een sonische reis door het landschap van progressieve rock, verrijkt met atmosferische lagen en emotionele diepgang.

Het openen van het album met "Machines and Men" zet onmiddellijk de toon voor een intrigerende muzikale odyssee. De combinatie van zwevende gitaarklanken en de subtiele kracht van de ritmesectie roept een beeld op van een onstuimige zee, die zowel rustgevend als onvoorspelbaar is. De zang is doordrenkt met een soort melancholische urgentie, die perfect de essentie van het album weet te vatten.

Het titelnummer "A Day at the Beach" is een meesterwerk van subtiele overgangen, met een langzame opbouw die culmineert in een episch refrein. De gitarist speelt met texturen die zowel etherisch als aards zijn, een echo van de natuurlijke schoonheid van een dag aan het strand. De synergie tussen de bandleden is voelbaar; elke noot en elk akkoord lijkt zorgvuldig gekozen om de atmosfeer te versterken.

Vervolgens neemt "Into the Unknown" ons mee op een nog diepere duik in het onbekende. Dit nummer kenmerkt zich door zijn uitgebreide, dromerige introductie die naadloos overgaat in een krachtige explosie van geluid. De tekstuele thema's van avontuur en zelfontdekking zijn verweven met een muzikale structuur die de luisteraar uitdaagt en tegelijkertijd troost biedt.

"Sunsets" is een toonbeeld van hoe effectief stilte kan zijn in muziek. Dit nummer gebruikt spaarzame instrumentatie, waardoor de luisteraar ruimte krijgt om na te denken en zichzelf te verliezen in de ondergaande zon die de muziek suggereert. Het is een reflectief stuk, dat de luisteraar uitnodigt om de dagelijkse beslommeringen los te laten en zich over te geven aan het moment.

Ten slotte sluit "Megalomaniac" het album af met een krachtige verklaring. Dit nummer is robuuster en directer dan zijn voorgangers, met een steviger rockgeluid dat zorgt voor een energieke afsluiting van de reis. Het behandelt thema's van macht en controle, en daagt de luisteraar uit om na te denken over eigen ambities en de prijs van succes.

"A Day at the Beach" van Airbag is een indrukwekkend album dat de luisteraar meeneemt op een emotionele en muzikale reis. Het is een bewijs van de band's vermogen om diepe, doordachte muziek te maken die zowel uitdaagt als vermaakt. Dit album is een aanrader voor iedereen die houdt van muziek die het hart raakt en de geest stimuleert.

Airbag wordt interessanter naarmate ze minder gaat zweven. Blijft dat ik de zang nog altijd de zwakste schakel vind. Maar... muzikaal staat ook dit album als een huis. Nou ja, eigenlijk meer als een tent. Maar dan wel een stevige. Het zijn nu eenmaal geen echte rockers. Machines and Men - hallo Welcome To The Machine - en afsluiter Megalomaniac zijn de favorieten.

Ook deze plaat is weer een ijzersterke Pink Floyd tribute cd. Keep them coming!

Hier moest ik even inkomen en vond het in eerste instantie één van de minderen van Airbag, maar inmiddels heeft het me toch gegrepen; wat een heerlijk sfeertje!