menu

Motorpsycho - The All Is One (2020)

mijn stem
4,02 (118)
118 stemmen

Noorwegen
Rock
Label: Rune

  1. The All Is One (8:50)
  2. The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy) (5:18)
  3. The Magpie (5:36)
  4. Delusion (The Reign of Humbug) (2:44)
  5. N.O.X. 1 - Circles Around the Sun Part 1 (9:11)
  6. N.O.X. 2 - Ouroboros (Strange Loop) (8:23)
  7. N.O.X. 3 - Ascension (3:37)
  8. N.O.X. 4 - Night of Pan (15:33)
  9. N.O.X. 5 - Circles Around the Sun Part 2 (5:55)
  10. A Little Light (2:19)
  11. Dreams of Fancy (9:37)
  12. The Dowser (2:46)
  13. Like Chrome (5:03)
totale tijdsduur: 1:24:52
zoeken in:
avatar van WoNa
4,5
The All Is One is een klap om de oren, een stomp in het gezicht, een storm die over raast, maar zit ook vol rustpunten en reflectie. Als de band los gaat, dan is het wel te vergelijken met tegen een muur aanrennen. Kortom, deze plaat maakt, wederom een diepe indruk.

Natuurlijk is het vrijwel onmogelijk om nu al een definitief oordeel te vestigen. Daarvoor zijn meer luisterbeurten nodig en van een betere kwaliteit dan de MP3s die ik heb kunnen beluisteren vooraf. Dat gaat ook beslist gebeuren, want dat ik deze plaat ga aanschaffen, staat wel vast.

Door het artwork legt de band zelf al dik de nadruk op de (losse) eenheid die 'The Tower', 'The Crucible' en The All Is One vormen. De muziek doet dat ook. Eigenlijk had ik genoeg Motorpsycho gehoord vanaf ongeveer 2010. 'Here Be Monsters' staat ook nog, weinig gedraaid, in huis. Vanaf 'The Tower' veranderde dat. Die kwaliteit is doorgetrokken naar deze nieuwe.

Ik heb het gevoel dat de komst van Tomas Järmyr voor Motorpsycho hetzelfde effect heeft gehad als de komst van Joppe Molenaar bij Bettie Serveert: beide bands hebben een nieuwe kracht gevonden. Järmyr en Molenaar zijn beesten van drummers, waar overheen krachtiger gespeeld moet worden, inventiever, geïnspireerder.

Dit alles is ook hoorbaar op The All Is One. Tegelijkertijd durf ik dit werk een moderne symfonie te noemen, Er is weliswaar geen terugkerend thema, maar als geheel? Zeker. De krachtige stukken, de Westcoast pop stukken, het inhouden om weer los te kunnen gaan. Het zit er allemaal in.

Motorpsycho bestaat ruim 30 jaar. Voor mijn gevoel zweeft de band, opnieuw, rond de hoogste toppen van haar kracht en inspiratie. Hoe lang is dat vol te houden?

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Motorpsycho - The All Is One - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Motorpsycho - The All Is One
Volop muzikaal vuurwerk weer op het nieuwe Motorpsycho album, waarop de hoogtijdagen van Yes herleven, maar ook ruimte is voor invloeden uit de jazzrock en de psychedelica

The All Is One is het laatste deel van de zogenaamde Gullvåg trilogie en Motorpsycho haalt nog een keer alles uit de kast. Bijna anderhalf uur lang word je bedolven onder muzikaal vuurwerk, waarin in eerste instantie vooral flarden uit de hoogtijdagen van Yes opduiken, maar naast de archieven van de symfonische rock worden ook de archieven van de 70s jazzrock en psychedelische rock geleegd. Het gitaarwerk is keer op keer fantastisch, maar ook de keyboards, bassen en drums klinken geweldig en dat geldt ook voor alle andere instrumenten en invloeden die de Noorse band er bij sleept. Je moet er tegen kunnen, maar als je er tegen kunt is het bijna anderhalf uur lang flink genieten.

De Noorse band Motorpsycho strooit inmiddels al 30 jaar met albums en is met het deze week verschenen The All Is One toe aan studioalbum nummer 22. Het werk van de band uit Trondheim schiet al dertig jaar alle kanten op, maar de laatste twee albums van de band klonken verrassend consistent. Dat is ook niet zo gek, want The Tower uit 2017 en The Crucible uit 2019 vormen, samen met het deze week verschenen The All Is One, de zogenaamde Gullvåg trilogie. Het is een eerbetoon aan de Noorse kunstenaar Håkon Gullvåg, die overigens ook tekende voor de fraaie covert art van de drie albums.

The Tower en The Crucible waren respectievelijk goed voor bijna anderhalf uur en veertig minuten muziek, over het algemeen gegoten in lange en hele lange tracks. Het is muziek die bij mij vooral herinneringen opriep aan de muziek van Yes uit de jaren 70, waarmee ik een jeugdliefde te pakken heb. Het is bij beluistering van The All Is One niet anders. Het gitaarwerk, de bassen, de keyboards, de songstructuren en zelfs een deel van de zang doen mij vrijwel onmiddellijk aan de hoogtijdagen van Yes denken, al sleept Motorpsycho er naarmate het album vordert ook nog flink wat andere invloeden bij en blijft het natuurlijk ook zichzelf.

The All Is One voegt nog eens bijna anderhalf uur muziek toe aan de trilogie die Motorpsycho met dit album heeft voltooid en doet dit met 13 tracks. Het zijn tracks die in lengte variëren van maar net twee minuten tot ruim 15 minuten, maar het album bevat ook een uit 5 tracks bestaande suite.

De openingstrack van het album claimt de eerste negen minuten en laat direct horen wat we kunnen verwachten van The All Is One. Het is een openingstrack vol tempowisselingen en vol muzikaal vuurwerk. Het is een track waar Yes zich halverwege de jaren 70 niet zou hebben geschaamd en dat geldt zoals gezegd voor meer tracks op het nieuwe album van Motorpsycho. De Noorse band put ook dit keer stevig uit de archieven van de symfonische rock uit de vroege jaren 70, maar ook invloeden uit de jazzrock, hardrock en psychedelische rock hebben hun weg gevonden naar de songs op The All Is One, waardoor het een typisch Motorpsycho album is.

Motorpsycho verwerkt hier en daar sprookjesachtige elementen in haar muziek en is ook niet vies van wat zweverigheid, maar vergeleken de symfonische rockbands uit de vroege jaren 70, klinkt de muziek van de band uit Trondheim vaak wel wat aardser en steviger. Het is absoluut smullen voor een ieder die de beste albums van Yes en zeker ook King Crimson heeft verslonden, maar ook een ieder die zijn of haar muziek liever wat psychedelischer had komt ruimschoots aan zijn of haar trekken.

Ook beluistering van The All Is One roept bij mij weer nostalgische gevoelens op en ze zijn misschien nog wel sterker dan bij beluistering van The Tower en The Crucible, want het is af en toe net of ik een nooit eerder uitgebracht meesterwerk van Yes aan het beluisteren ben. Het zit me geen moment in de weg en dat is best bijzonder, want ik luister niet al te vaak meer naar symfonische rock of progrock, De laatste albums van Motorpsycho gaan er echter in als koek en The All Is One durf ik na een paar keer horen al de beste van het stel te noemen en dat zegt wat.

De eerste tracks zijn geweldig, maar in de in totaal 40 minuten durende N.O.X suite gaan alle remmen los en verwerkt de band zoveel invloeden dat het je soms duizelt. Motorpsycho is dan al lang weer Motorpsycho en imponeert, net als op de vorige twee albums in deze geweldige trilogie. Erwin Zijleman

avatar van jellecomicgek72
4,5
Ongelofelijk goede plaat, het kost een paar luisterbeurten in tegenstelling tot The Crucible, die mij bij de eerste keer al omverblies, drie ongelofelijk sterke nummers binnen 40 minuten tijd. Deze vraagt daarentegen meer aandacht en concentratie, maar als je er dan ook echt even voor gaat zitten in je luie stoel met een glas pils erbij dan is het echt goed genieten geblazen. Ik hoor hier inderdaad allerlei invloeden in, Yes, King Crimson, dat lijkt allemaal voorbij te komen. N.O.X 1-5 is een grote trip en zo zal dat door de bandleden ook wel bedoeld zijn. Dit is wel echt een muziekliefhebber plaat merk ik ook, niet echt een plaat om tussendoor allerlei andere dingen te gaan zitten doen. Top 3 eindejaarslijst, sowieso!

avatar van 4addcd
4,5
De naam al vaak gehoord en vaak in de verleiding geweest om het toch eens te proberen. De reviews op Mume gaven de doorslag; gekocht. Afgelopen zaterdag ik zijn geheel beluisterd en dat is een hele zit. Maar wél een aangename! Ik ben groot fan van vele vormen van rock uit begin jaren 70 met (progressieve) symfo als favoriet. Deze Motorpschycho is een mooie reis door deze mooie muziektijd zónder dat je naar een kloon aan het luisteren bent. Er zitten heerlijk trippy stukken in die ik momenteel ook waardeer van een band zoals Papir. Het geluid een beetje stoffig maakt dit tot een luisterervaring waar ik errug blij van wordt. Perfect voor een lange zit in de auto, zolang het volume open mag. Hier was ik onbewust hard aan toe....heerlijk!

avatar van RuudC
4,0
Aanvankelijk weinig zin om hiermee aan de slag te gaan. Motorpsycho zal nooit echt mijn band worden en een album van bijna 85 minuten vind ik ook echt te lang. Van mij had het gerust opgesplitst mogen worden. Toch zijn de Noren hier verrassend goed bezig en leveren ze een album af dat lang blijft boeien. Dat verdient ook zeker een compliment. De muziek heeft een redelijk geïmproviseerd karakter, maar het is gestructureerd genoeg om overzichtelijk te blijven. NOX is een erg prettig spacerockstuk. Motorpsycho klimt vrij snel in de mooie sferen en blijft daar lang hangen. Sommige stukken zijn wel echt te lang, zoals Night Of Pan.

Volgens mij heb ik wel eens eerder gezegd dat ik hier veel van Spirits Of The Dead in herken. Ook een Noorse band, maar veel minder lang actief. Ze hebben dezelfde aanpak, maar Motorpsycho beschikt niet over zo'n goede zanger en SotD heeft net wat kleurrijkere partijen. Toch moet ik bekennen dat Motorpsycho me hier echt aangenaam verrast en wat mij betreft een van zijn beste albums in zijn loopbaan aflevert. Er valt ook echt veel in te ontdekken. Petje af voor een band die meer dan dertig jaar bestaat.


Nieuwe eindstand:
1. Here Be Monsters
2. The All Is One
3. Heavy Metal Fruit
4. Here Be Monsters
5. Angels And Daemons At Play
6. Little Lucid Moments
7. Behind The Sun
8. Phanerothyme
9. Trust Us
10. The Tower
11. Still Life With Eggplant
12. Black Hole/Black Canvas
13. Blissard
14. It's A Love Cult
15. Lobotomizer
16. Child Of The Future
17. Let Them Eat Cake
18. 8 Soothing Songs For Ruud
19. Barracuda
20. The Crucible
21. Demon Box
22. Timothy's Monster

avatar van deric raven
4,0
The All Is One wordt gezien als de derde plaat van de Håkon Gullvåg triologie, genoemd naar de kunstenaar die verantwoordelijk is voor de indrukwekkende schitterende albumhoezen van de laatste drie platen. Natuurlijk moet zijn naam zeker vallen, maar het gaat bij mij vooral om de muziek. Dan kom je als purist al snel bij Tomas Järmyr uit, die in 2017 Kenneth Kapstad vervangt. Of Bent Sæther en Hans Magnus Ryan door de inbreng van de nieuwe drummer nog meer geprikkeld worden, en daardoor hun ideeën zo strak uitgewerkt op plaat verschijnen, laat ik in het midden. Het is wel een feit dat The Tower, The Crucible en The All Is One systematisch perfect op elkaar aansluiten.

Het is te gemakkelijk om nu voor de derde keer de jaren zeventig progrock invloeden aan te halen. Dit is het nieuwe geluid van het uit Trondheim afkomstige Noorse trio Motorpsycho, en net als bij iedere band is de sound te herleiden tot andere muzikanten. De unieke werkwijze laat niet zozeer een groei horen, maar geeft wel feitelijk weer dat The Tower niet de top van de toren blijkt te zijn, maar dat er nog genoeg groeimogelijkheden zijn om die burcht te versterken. Het is onmogelijk om de 84 minuten durende albumlengte volledig tot aan het bot af te kauwen en te ontleden, daardoor gaat er zoveel tijd verloren die je beter in de beleving van The All Is One kan stoppen. Het zal voor niemand vreemd zijn dat Motorpsycho niet voor de gemakkelijkste weg gekozen heeft, en dat siert ze.

Het hoopvolle epische titelstuk The All Is One is nog goed te volgen, en laat een euforisch gevoel achter. Behoorlijk bijzonder eigenlijk, omdat er over het algemeen gekozen wordt om met zo’n lap aan muziek af te sluiten. Een gedurfde stap die al gelijk hoge verwachtingen oproept. Een dwarse denkwijze die al kronkelend bij het gezelschap de verkeerde uitgang lijkt te nemen. De gitaren van Hans Magnus Ryan lanceren gillende solo’s terwijl op de achtergrond grijze dreampop elementen afwachten om er een doemsfeertje in te stoppen. Er wordt veel meer gespeeld met de opbouw, waardoor de semi akoestische ballad The Same Old Rock de meest logische single keuze is, al wordt hier door de strakke heavy onderbrekingen zeker niet voor een publieksgemakkelijke uitwerking gekozen. Op het jammende The Magpie krijgt de tot nu toe netjes ingehouden Tomas Järmyr de mogelijkheid om volledig los te gaan. De gedreven drumslagen geven een energieke impuls aan de vrij stabiele zangpartijen en geschoolde jazzrock gitaarakkoorden.

De afronding van de dubbelaar vind plaats toen het Corona virus al om zich heen greep, al is juist in het eerste N.O.X. stuk die dreiging zo overduidelijk voelbaar. Circles Around The Sun Part 1 is een wedloop met de natuur waarbij de klokkengeluiden symbool staan voor het gevecht tegen de afnemende tijd. De aarde zweeft doelloos rond in het universele sterrenstelsel, de zwaartekracht wordt omgeven door vervuilende verstikkende nevels. Nadat de treurende strijkers de doodsstrijd al aangekondigd hebben, nemen de zware blazers het laatste stukje lucht weg. Een indrukwekkende bijna beeldende beleving van een meesterlijk uitgespeeld werkstuk, waarbij vintage zangpartijen en het herhalende grimmige gitaarspel en rondspokende violen voor de genadeslag zorgen.

Het zwaar freakende Ouroboros is vintage Motorpsycho, waarbij weer eens benadrukt wordt hoe technisch ontwikkelt deze band in elkaar zit. Ingewikkelde drives pompen moeiteloos door de lang uitgerekte psychedelische ruimtelijke sfeercollages heen, gevolgd door gemeen uitgespeelde gitaarexplosies. De rol van de van de van Jaga Jazzist afkomstige Lars Horntveth is hierin gigantisch groot. Deze multi-instrumentalist is mede verantwoordelijk voor de eindcompositie en zou zeker een blijvende toevoegende waarde voor de band kunnen betekenen. Met gesamplede engelengezang wordt het einde der tijden aangekondigd, wat onmogelijk moet zijn, omdat er nog meer dan een volledige tweede plaat zijn opwachting zal maken.

De gewichtsloosheid van Ascension is bijna vernietigend, gelukkig krast daar het hemelse gitaarspel nog doorheen. Het voelt inderdaad niet als een afgesloten hoofdstuk en het gejaagde Night of Pan mag als sterke opener van de tweede plaat toeslaan. Ook nu weer geen traditioneel stuk, maar een met retro effecten opgesierd spektakel van ruim een kwartier. Ambient house klanken wisselen met gemak kerkelijke orgeltoetsen af, waarbij nogmaals de nadruk gelegd wordt dat The All Is One veel meer is dan een ode aan de experimentele jaren zeventig progrock. De percussie van Tomas Järmyr vormt hier uiteindelijk de motorische katalysator, maar kan ook niet onderdrukken dat de track net te lang zielloos doordraaft. De vorige twee tracks vormen eigenlijk niet meer dan het langdradige intro voor Circles Around the Sun Part 2. En daarmee maken ze toch wel een gruwelijke misstap. Ze gaan hiermee net die stap te ver waar ik al huiverig voor was. Hier verspelen ze eventjes tactisch de mogelijkheden om een meesterwerk af te leveren.

De rust in A Little Light vormt een fraaie opmars naar Dreams Of Fancy. Er wordt stevig gerockt en de groovende bas van Bent Sæther geeft de diepe uitgezette drumlijnen de mogelijkheid om de evenwichtige vocalen met lichte illustratieve orkestratie het beste tot uiting te laten komen. Na het wat zoete The Dowser zijn daar de bevrijdende stonerrock invloeden in het dromerige Like Chrome waar de psychedelica als Willy Wonka snoeperijen vanaf druipt. Heerlijk rauw wordt er op indrukwekkende wijze afgesloten. Ondanks dat The All Is Now een geweldige afsluiter van de trilogie is, moet ik mijn enthousiasme wel wat onderdrukken, dat de lengte van de soundtrack achtige composities niet altijd in het voordeel werken. De kwaliteit is vooral op het eerste schijfje terug te horen.

Motorpsycho - The All Is One | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

5,0
Tjonge tjonge wat is dit weer prachtig. Genieten met koptelefoon op. 5*****

avatar van lennert
4,5
Enkele maanden geleden wees grootste Motorpsycho-promoter jurado me al op de nieuwe plaat, maar het is pas aan het einde van het jaar dat ik er aan toe ben gekomen om het goed tot me te laten komen. En verdomd als het niet een enorm fijne ervaring is geweest. Sterker nog, ik denk dat als men 'slechts' N.O.X. als album had uitgebracht, ik het mogelijk als hun beste album had gezien. Wat is die collectie songs een heerlijk psychedelisch meesterwerkje!

De rest is overigens ook prima. Leuk dat die sixtees-pop weer een beetje terugkeert op een aantal tracks en dat men leuke tekstuele spitsvondigheden heeft. The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy) deed me meteen glimlachen als afgestudeerd filosoof (hallo Camus!). Tegen het einde kakt het een klein beetje in, daarom ook geen toppositie, maar na het vrij saaie The Crucible ben ik blij dat de band zich zo stevig herpakt!

Eindstand:
1. Little Lucid Moments 4.5*
2. Behind The Sun 4.5*
3. Heavy Metal Fruit 4.5*
4. The Tower 4.5*
5. The All Is One 4,5*
6. Trust Us 4.5*
7. Here Be Monsters Vol. 2 4*
8. Still Life With Eggplant 4*
9. Blissard 4*
10. Here Be Monsters 4*
11. Phanerothyme 4*
12. Black Hole / Blank Canvas 4*
13. Child Of The Future 3.5*
14. It's A Love Cult 3.5*
15. Angels And Daemons At Play 3.5*
16. Timothy's Monster 3.5*
17. The Crucible 3*
18. Demon Box 3*
19. Barracuda 3*
20. 8 Soothing Songs For Rut 3*
21. Lobotomizer 3*
22. Let Them Eat Cake 2.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 17:33 uur

geplaatst: vandaag om 17:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.