Fish - Weltschmerz (2020)

mooi ! Binnen één minuut twee totaal verschillende meningen over 'Rose of Damascus'.

Dat is wat ik nou ook echt zo leuk en mooi kan vinden aan MuMe.

Het zal niet zijn beste plaat worden, maar ik heb wel veel sympathie voor deze Schot. Van al zijn shows met Marillion in Nederland was ik getuige (van de eerste op Parkpop 1983 tot en met Ahoy 1987) en ook de meeste van zijn solotournees heb ik gezien. Elke keer weer was het prachtig om te aanschouwen hoe hij het publiek als ras entertainer naar zijn hand kon zetten, al was de sfeer in Ahoy 1987 op het podium al niet meer zo geweldig. Marillion zelf heb ik na de eerste 2 tournees met Hogarth eigenlijk nauwelijks meer gevolgd.

Sinds de lockdown in Maart dit jaar volg ik Fish elke week op Fish On Friday, waarin hij vol vuur en vlam kan vertellen over deze nieuwe plaat Weltschmerz, tussen al zijn fijne andere verhalen door. De nodige nummers heb ik dan ook reeds via Facebook kunnen horen en ik verheug me erop de 2CD ergens eind komende week in de speler te kunnen leggen om deze in veel betere geluidskwaliteit verder te kunnen beoordelen. Knap dat ze de distributie van de plaat volledig zelf regelen vanuit zijn huis, het is daar nu een waar pakhuis zoals gisteren te zien was. Het gaat bij Fish uiteraard om de stem, de teksten en voor een groot deel ook om de muziek. Over wat ik tot nu toe gehoord heb ben ik redelijk positief, een aantal ijzersterke songs maar ook enkele zwakke broeders. De associatie met Prog of Marillion heb ik al lang laten varen.

Komende week dus komt de set binnen (de 3 disc versie wordt pas na dit weekeinde verstuurd) en dan ga ik er eens goed voor zitten om Weltschmerz in zijn volle glorie volledig te beluisteren.

Ik was 11 a 12 jaar dat ik Marillion/Fish heb leren kennen, en de afgelopen 30 jaar hebben ze beide een vaste plek in mijn persoonlijke muziek geschiedenis gekregen. En nu dan de laatste van Fish, en dat maakte bij mij wel wat emotie los, dat een van mijn favoriete zangers stopt. Waar ik als begin tiener al vol trots samen met mijn vader naar aan het luisteren was. Deze sympathieke Schot heeft altijd al een voorsprong bij mij gehad voordat ik een album ging luisteren, en nee tuurlijk niet alles was perfect. Waarvan een aantal van mijn persoonlijke favorieten trouwens Vigil, Fellini & Fields zijn. En nu ging dan de laatste van Fish mijn cd speler in. Met bijna geen verwachtingen, en op Garden na bewust geen singles geluisterd. Ik ben in ieder geval blij verast, en vindt dit een hele mooie afsluiting van een prachtig stukje muziek geschiedenis wat Fish ons al die jaren heeft gegeven. Een van mijn favorieten is momenteel Little man What now? Hoe dan ook een mooi slotstuk dat sowieso een mooie 4 verdient.

Ik ben deze aan het luisteren en intussen de credits op discogs aan het lezen. Het valt me op dat deze plaat zo een beetje helemaal in elkaar is gezet door Fish en Steve Vantsis en dan met gastbijdragen van muzikanten die we intussen allemaal wel kennen: John Mitchell (It Bites, Arena), Foss Patterson, Robin Boult, David Jackson (Vander Graaf, Tangent). De drumpartijen zijn verdeeld tussen David Stewart en Craig Blundell (Pendragon).

Er zijn ook heel veel strijkarrangementen, en ik kan me (op Gentleman's Excuse Me) niet herinneren zoveel strijkers te hebben gehoord op een Fish-plaat.

Verder vind ik de eerste track echt wat saai en langdradig. Terwijl het mij nu inmiddels wel bekende Man with a Stick wel erg welkom is. Het voor mij nieuwe Walking on Eggshells is ook wel echt gaaf te noemen. Ik hoor een beetje het songwriting van Vigil terug. Ik ben benieuwd naar de rest.

This Party's Over is inderdaad Internal Exile part 2. Dus dat is het eerste nummer dat ik echt niet leuk vind. Ik ben ooit echt liefhebber geweest van dat type folk, denk ik. Al vond ik The Company wel een wereldse track.

Enige kritieke punt is dat er weinig rust is, de plaat klinkt wel heel erg vol. Een euvel dat ik tot vermoeiens toe wel heel vaak heb aangesneden op Musicmeter bij nieuwe releases, dus er maar niet over ga hebben nu.

Hoe meer ik in de plaat wordt gezogen, hoe meer de muziek en de benadering van de songs en arrangementen me doet denken aan United Progresseive Fraternity en aanverwanten. Wat mij betreft ligt deze plaat ook een beetje in die lijn.

Rose of Damascus duurt inderdaad veel te lang, en daar had (wat mij betref) iets meer in geknipt mogen worden. Dan vind ik bijvoorbeeld een nummer als Jungle Ride (welke een beetje hetzelfde stramien volgt) een stuk geslaagder.

Garden of Remembrance kabbelt mij ook te lang voort en C-Song is dan wel een geslaagde The Company part 2. Deze zal (buiten de Corona-tijd) een meezinger van jewelste worden.

Dan volgen Little Man en Waverley Steps: twee waanzinnige songs die ik al erg graag opzette.
De titelsong en afluister vind ik dan weer minder spannend.

Ik geef deze plaat toch wel een ruime voldoende, maar punten aftrek voor de veel te lange speelduur. Een kleine ergernis mijnerzijds, dat ik lange platen vaak te lang vind duren. Het is dan gewoonweg veel te veel. In mijn optiek had hier makkelijk een kwartier minder muziek op kunnen staan.

1e luisterbeurt zit er op en het kwartje is nog niet helemaal gevallen.
Het laatste kunstje van the big man en hoewel ik fraaie dingen heb waargenomen, lijken de langere stukken wat langs mij heen te gaan.
Het kabbelt wat teveel in Rose Of Damascus inderdaad en daar Fish zich tegenwoordig onthoudt van vocale krachtpatserij, is er niet al te veel dynamiek in de op zich sfeervolle song.
Anderzijds ben ik niet meer zo van uitgerekte stukken, dus dat kan ook een rol spelen.
Fish klinkt oud, maar ook berustend en vind ik met name tot nu toe de 1e helft van het album vrij sterk.
Het titelnummer heeft een grimmige vibe en fijn gitaarwerk.
Het lichtere folky werk betreft This Party's Over en C Song vind ik vermakelijk, niet groots, maar Fish kan het maken.

Het zal vermoedelijk wel op een ruime voldoende uitkomen schat ik in. Zeker niet slecht, maar het had gerust wat bondiger gemogen.
Ik ga er nog even rustig voor zitten.

Mijn hemel, wat een matige bedoening. Een zoutloos openingsnummer dat nergens heen gaat, wordt opgevolgd door nog twee zoutloze nummers. Rose of Damascus heeft enige potentie, maar ook die belofte wordt nergens ingelost.
CD 2 begint aardig met Garden of Remembrance, niets opzienbarends, maar het heeft in ieder geval kwaliteit. Helaas is C Song een zodanige 'filler' dat ik de neiging amper kan onderdrukken om dit album uit de speler te halen.
Prog voor het Max publiek, waarbij ik Prog in de meest ruime zin van het woord bedoel. Al was een puntig nummertje of twee ook zeker welkom geweest.
Muzikaal gebeurt er niks, een kabbelend stroompje dat nooit ergens uitgroeit tot een rivier, laat staan een woeste rivier.

Ik moet denken aan wat dit had kunnen zijn. Het laatste album van Fish, een muzikale poëet. Een thema als 'afscheid' gecombineerd met de thema's waar de huidige wereld mee worstelt, had een indringend, gevoelig en waardig album kunnen, nee, moeten opleveren. Een concept album, minstens.
Ik wil Little Man What Now bij de schouders grijpen en door elkaar schudden, het een schop onder de kont geven. Waarom blijft dat ritme zo verrekte traag, wanneer er al zoveel trage ritmes voorbij zijn gekomen?

De cover en de titel duiden op meer dan het biedt. Het idee van een afscheidsalbum, de staat van dienst van Fish (al zijn er zeker meer losse flodders in zijn discografie te vinden) en zijn geschiedenis, moeten een monument opleveren. Niet dit borduurwerkje dat in een stoffige la verdwijnt.

Mijn eerste indruk sluit hier in grote lijnen bij aan. De nummers van de EP "A Parley With Angels" aangevuld met het titelnummer zouden voor mij voldoende zijn geweest. Dit dubbelalbum lijkt een gevalletje "iets teveel van het goede" te zijn. Maar Weltschmertz is nog erg vers, en mijn waardering kan nog alle kanten op. Ik waag mij dan ook nog niet aan het toekennen van sterretjes.

Ik ben er wel uit betreft het allerlaatste wat Fish ons voorgeschoteld heeft betreft zijn carriere als zanger/componist/soloartiest en vooral ook boeiend verteller.
Ik heb mij zelden zo vermaakt bij concerten als de big man weer een anekdote of gewoon een mening de zaal in slingerde. Hij heeft daarbij humor en wat ik altijd van hem gewaardeerd heb, hij meent wat hij doet en nooit nep.
Zijn solo capriolen zijn wisselvallig van aard. Een paar uitstekende albums, maar regelmatig ook platen die niet geheel bevredigend zijn.
Hoe is dat met Weltschmerz uiteindelijk.

Toch een beetje behelpen moet ik toegeven.
Fish wilde natuurlijk uitpakken met een groots slotakkoord, maar had ie het maar wat bondiger gehouden. Less is tenslotte More, maar dat is duidelijk niet het geval.
Zijn teksten zijn vanouds sterk. Al heel veel jaren minder hoogdravend dan zijn tijd bij Marillion, beschouwend, spitsvondig en kritisch.
De songs zijn op twee songs na, uitgerekt boven de 5 minuten en (jammerlijk) ook boven de 10 minuten.
En daar zit de zwakte ook. Hoe sfeervol Fish en de musici het ook verpakken, ( orchestraties/ blazers) Rose Of Damascus en Little Man What Now met name, zijn echt te lang. Er is té weinig avontuur muzikaal om bij de les te blijven. Uiteraard krijgt de hoofdrol speler alle ruimte om tekstueel uit te pakken, maar halverwege geloof ik het wel.
Waverly Steps doet het bepaald beter, ook omdat het tempo eindelijk eens in een hogere versnelling gaat, maar een minuut of 8 had voldoende geweest.
Zoals gezegd in mijn eerste voorzichtige beoordeling, vind ik het begin vrij sterk en is de bondigheid een zegen.
Fish maakt geen prog die te lang moet door kabbelen, hij is een tekstdichter en de muziek is daar om heen gebouwd. Dat betekent dat er vrij basic, zonder al te veel poespas wordt gemusiceerd. Wel met de nodige afwisselingen, maar geen ingewikkelde moves. Het wordt vrij relax gehouden eigenlijk.
Zoals eerder gememoreerd de folky songs zijn licht en aardig in het geheel, maar vervangbaar. Voor de titelsong had ik gelijk al een zwak en Garden Of Remembrance is een mooie ballad.

Kom ik toch niet op vier sterren uit en dat is jammer voor de laatste plaat van Fish. Het is niet iets geworden wat ik vaak zal opzetten.
Ik wens de reus een mooi leven toe en hoop dat hij bevrediging zal kan vinden als schrijver. Talent zat in ieder geval.

Poging gewaagd om me niet te laten meeslepen in het commentaar wat ik bij dit album heb gelezen. Een objectief oordeel is wel zo passend Heb mijn eigen relatie met de muziek van Fish en dat heeft de nodige ups and downs gekend. Daarom dit album de nodige keren geluisterd en daardoor gesterkt in mijn overtuiging dat het voor mij gewoon een prima Fish album is. Het lange nummer ‘Little Man What Now?’ Is gewoon erg goed en kan zich meten met andere toppers uit zijn rijke oeuvre. Voor mij een album dat Fish gelukkig nog heeft gemaakt. Zijn masterpiece is het zeker niet maar hij hoeft zich hier echt niet voor te schamen en ik dus ook niet.

Het moge duidelijk zijn dat ook met name Little Man What Now en Waverley Steps voor mij echt erg mooie songs zijn. Tel daarbij op Man with a Stick, en daaruit blijkt alweer dat ik de EP die hieraan vooraf ging beter vond.

Van de nieuwe tracks vind ik Walking on Eggshells en C-Song ook erg fraai.

Ik heb dit album (deluxe editie) al ruim voor de releasedatum op Fish' website besteld. Belachelijk dat ik nu al 2 weken (en waarschijnlijk nog langer) moet wachten op de levering. Zo behandel je de eigen muziekliefhebbers toch niet?!

Ik heb 'm afgelopen zaterdag gehad en dat vond ik al laat. Maanden van tevoren gepre-orderd. Heel leuk dat 'exclusief houden' door het alleen via je eigen website te verkopen maar volgens mij kleven er bijna alleen maar nadelen aan. De extra marge die hij eraan overhoudt valt in het niet bij het veel lagere bereik en de onredelijk lange wachttijden voor fans.

Hier is hij nog steeds niet binnen. Ergernis hoor pffff. Al een dikke week onderweg.

Eind jaren ’80 stapte Fish niet geheel vrijwillig uit de band Marillion, de progressieve rockgroep die hij mede vorm had gegeven. De in Dalkeith, Midlothian Schotland geboren Derek William Dick kreeg al op jonge leeftijd de naam Fish aangemeten, omdat hij naar eigen zeggen lang in een bad kon zitten.
Met de Engelse band maakte de lange Schot 4 geweldige prog albums, waarvan zeker het in 1985 verschenen “MISPLACED CHILDHOOD” nog steeds als een klassieker gezien kan en mag worden. Onder de noemer “muzikale en persoonlijke meningsverschillen” scheiden de wegen van de charismatische zanger en ‘zijn’ band na de tour voor het album “CLUTCHING AT STAWS”, dat in 1987 verscheen. Hij bracht in 1990 het geweldige solo debuutalbum “VIRGIL IN THE WILDERNESS OF MIRRORS” uit, waarvan ik het titelnummer, “VIRGIL” een juweeltje vind. Daarna bracht hij op gezette tijden nieuwe albums uit, ging op uitgebreide tournees, scheidde van het Duitse model Tamara Nowy waarmee hij één dochter heeft, kreeg een relatie met zangeres Heather Findlay, die op een voor Fish vervelende manier eindigde en daarbovenop kreeg hij ook lichamelijke ongemakken. Zijn gezondheid en de veranderende muziekwereld heeft hem doen besluiten afscheid te nemen van de muziek en zich te gaan toeleggen op het schrijven van verhalen.
Daar heeft hij op zijn elfde studio-album al een voorschot op genomen, want ook op dit album zijn de teksten weer van een hoog niveau. Fish heeft altijd veel aandacht voor teksten gehad en dat is op “WELTSCHMERZ” niet anders. Letterlijk vertaald betekent het wereldpijn en is bedacht door de Duitse schrijver Jean Paul Richter en “het verwoord het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van verdriet, ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld”. Hoe actueel kun je in deze coronatijd zijn wat betreft de betekenis van je albumtitel? Is het album dan ook een melancholische trip door het brein van de zanger, ja en nee. Het is een geweldige, zeer gevarieerde reis door het muzikale verleden van Fish en het levert bijna anderhalf uur, verdeeld over 2 schijfjes, weergaloos mooie muziek op.
Tien songs die je van de ene in de andere sfeer brengen, dreigend en zeer sferisch in de opener “GRACE OF GOD”, ritmisch in “MAN WITH A STICK” inclusief een prachtige synthesizer solo, vrolijk in “WALKING ON EGGSHELLS”, Schots folk in “THIS PARTY’S OVER” (is dit autobiografisch of niet, met de zin “Where Did It All Go Wrong, This Party Is Over”?) en overweldigend in het langste nummer van “WELTSCHMERZ”, “ROSE OF DAMASCUS”. In dit nummer hoor je verschillende tempowisselingen, gesproken tekst en een zeer mooi gearrangeerd tussenstuk.
Schijf #2 begint met het beklemmende “GARDEN OF REMEMBRANCE”, dat vergeleken wordt met “A GENTLEMAN’S EXCUSE ME”. Het is inderdaad vergelijkbaar, omdat het net zo rustig en klein gehouden is. “C SONG (the trondheim waltz)” is wat de titel al prijsgeeft, een wals. Een mooi en vrolijk kort liedje dat Fish ook weer past als gegoten. “LITTLE MAN WHAT NOW?” klokt ruim over de 10 minuten en is een zeer sferische track geworden. Prachtige saxofoonbijdrage die het nummer iets extra’s geven. Het nummer bouwt op naar een fantastische climax met dito gitaar solo. “WAVERLY STEPS (end of the line)” is het op één na langste nummer van “WELTSCHMERZ” en is tevens één van mijn favoriete songs van het album. Mooi rustig intro, prachtige melodielijnen, schitterend gearrangeerd en wat mij betreft niet te lang. Afsluiter is “WELTSCHMERZ” waarin Fish nog een keer alles uit de kast haalt, tekstueel is hij zeer beschouwend, zowel naar zichzelf als naar de wereld waarin wij leven. Het is de moeite waard om deze tekst erbij te houden als het nummer uit je luidsprekers schalt. Wat een waardig slot van dit album.
Normaal gesproken vind ik dubbelalbums vaak te lang, maar daar heb ik bij “WELTSCHMERZ” geen last van, want het is elke keer weer een aangename luistersessie. Met het muzikale pensioen in het vooruitzicht, lijkt het erop alsof Fish zich tijdens het maken van dit album, als een vis in het water voelde...wat een geweldig afscheid.

In afwachting van de CD de verschillende nummers maar eens via YT bekeken. De verwachtingen waren (na de eerste meningen hier en op andere sites) niet al te hoog gespannen, maar ik werd eigenlijk wel aangenaam verrast .

Het zal wellicht niet het beste album van Fish blijken te zijn, maar ik heb toch wel het idee dat deze worp nog wel iets waardevols toevoegt aan 's mans oeuvre.

Eerst de ontvangst van het fysieke exemplaar maar even afwachten, en pas daarna een * waardering toekennen.

Zie mijn nickname of je moet de verdediger van Liverpool en Oranje bedoelen.

Hij bedoelt Me and Virgil van Genesis

Ah, uit de gouden Genesis periode

Damn...typfoutje, dom dom dom, maar je weet gelukkig wel wat ik bedoel. Jammer dat dergelijke foutjes op Musicmeter na een dag niet aangepast kunnen worden.

Pakketje ruim een week na bestelling op de deurmat, dus dat viel niet tegen.

Beide CD's inmiddels een paar keer beluisterd, en ik vind het een van de betere platen van Fish. De tweede helft wint het wat mij betreft van de eerste. Dat komt eigenlijk vooral door Man With A Stick, dat de enige misser is tussen alle andere nummers.

Op CD1 zijn Walking On Eggshells en vooral Rose Of Damascus favoriet, op CD2 zijn dat C-Song en Waverley Steps. Laatstgenoemd nummer is met afstand het hoogtepunt, en behoort tot het beste dat Fish ooit op ons heeft losgelaten.

Feast Of Consequences kreeg 4,5*, en dat verdient deze zeker ook.

Voorwaar een fraaie zwanenzang van een vis!

Ten tijde van het uitbrengen van dit album was Virgil nog niet eens geboren

Ben heel benieuwd naar dit album, binnenkort eens zijn eerste digitale rondje laten draaien...

en natuurlijk was het een dure box...
en natuurlijk moesten we er lang op wachten...
en natuurlijk is een dubbel cd een hele zit...
en natuurlijk heeft Fish veel te vertellen...

Maar het is natuurlijk wel gewoon een top album met een meesterlijk boekwerk/artwork!

De allerlaatste Fish, lang naar uitgekeken en als vervroegd Sinterklaaskado gekregen. Het wachten meer dan waard wat mij betreft.
Heb goed de tijd genomen om deze dubbelaar aan mijn oren te laten wennen en met succes: wat een schitterend album is het geworden.

Uiteraard de standaard discussies over nummers die dan weer te kort zijn en dan weer veel te lang. Dan is het artwork weer een issue, enz.
Ik heb daar geen probleem mee bij dit heerlijke album dat mij niet snel zal vervelen.

Ben de afgelopen tijd al een paar keer geswitched wat betreft de favorieten. Op dit moment zijn Little Man What Now? en Waverley Steps (wat een nummer!) mijn favorieten maar er staan meer juweeltjes op die zomaar na een paar keer luisteren een favoriet kunnen worden.

Neem er de tijd voor en je ontdekt ze wel. Voor nu een welverdiende 4.5

Ook al het een en ander gehoord bij Fish Op Friday, tussen al het gewafeld door. Vooral de verhalen over Marillion zijn altijd vermakelijk.

Of ik ook zo te spreken ben over de kwaliteit van de muziek. Ik weet het niet. Solo Albums van fish na Sunsets (of dat is thans the laatste die ik zijn geheel durf te draaien) zijn toch altijd een beetje een mixed bag. Ik vind in ieder geval de productie wel erg verfrissend klinken.

Al ben ik geen echte Fish of Marillion fan was ik hier toch wel benieuwd naar.
Slotstuk van een groot muzikant en advies hier en daar van liefhebbers hebben mij overtuigd deze cd te beluisteren.
Voor mij is dit een Phil Collins cd uit de begin jaren 80.
Hier en daar dezelfde muziek, bijna zelfde zang en slappe deuntjes.
Af en toe verwent op mooie, Marillion achtige, passages die de cd liften.
Zonde. Had op meer gehoopt.

Toen ik de beste man 23 oktober 2018 in Paradiso zag lag de focus meer op Clutching at Straws, waar ik ook min of meer voor kwam. Er werden toen al nummers van deze cd ten gehore gebracht zoals Man with a Stick en Little Man What Now en C Song die me al positief verrasten. Het artwork van Mark Wilkinson ziet er ook weer fraai uit. Aangezien ik al sinds Script een enorme fan ben zal mijn cijfer wat hoger zijn dan het gemiddelde maar dat moeten jullie me maar vergeven. Op woensdag 23 december wordt er bij de Top 2000 the Untold Stories weer een item aan Fish gewijd.

Matig afscheid van de Big Man helaas. Toch een van mijn grote helden, maar de laatste 3 platen is het vooral een groot snooze-fest geworden. Hoewel deze Weltschmerz wel de beste is van deze 3, is dat op zich maar een relatieve constatering. Zoals hierboven ook veelvuldig aangehaald zijn de nummers veel te lang gerekt, er gebeurt gewoon te weinig om de lengte te rechtvaardigen.
Een belangrijk euvel is de sleet op de stem van Fish, wat een beperkende factor is voor veel van de composities. Ik denk dat met name hierdoor het geheel wat saai is geworden.

Als dit het slotstuk is, dan is het toch jammer om te moeten constateren dat Fish zijn meesterwerk al heeft afgeleverd bij het prille begin van zijn solo-carriere: Vigil in a Wilderness of Mirrors uit 1989.

Om toch positief af te sluiten: Fish levert hier zijn beste single in jaren af: Garden of Rememberance, prachtig!

Voor mij een krappe 3 sterren.

EDIT: veelvuldige beluistering stemt me toch wat milder, het blijft wat langerekt overkomen maar als geheel toch redelijk genietbaar. Sterretje erbij maar.

Als ik in vergelijking The Last Straw hoor, moet aan dit album wel eindeloos aan gesleuteld zijn.

Gezien je score is deze review toe aan een herziening.

Voor mij is dit album overigens niet enorm in waardering gegroeid. Ik neig eerder naar afwaardering. Nergens haalt ie ook maar bij benadering het niveau van zijn voorganger. Grace of God en Little Man What Now vind ik nog steeds de absolute uitschieters, maar Rose of Damascus en Garden of Remembrance is echt even dik 20 minuten doorbijten. Het simpele, catchy C Song voelt daarna bijna als een opluchting. Verder wel een aantal mooie nummers als Walking on Eggshells en Waverley Steps, maar zelfs voor een ingetogen bedoeld album mist deze plaat wat vuur. Pas bij de allerlaatste track schrik je wakker.

Mijn meest voorbarige recensie in mijn tijd als lid van musicmeter. Ondertussen luister ik dit album vaker dan de meeste andere Fish albums, al ben ik zeker groot fan van de voorganger, dat ik als zijn beste album beschouw.