Fish - Weltschmerz (2020)

Gezien je score is deze review toe aan een herziening.

Voor mij is dit album overigens niet enorm in waardering gegroeid. Ik neig eerder naar afwaardering. Nergens haalt ie ook maar bij benadering het niveau van zijn voorganger. Grace of God en Little Man What Now vind ik nog steeds de absolute uitschieters, maar Rose of Damascus en Garden of Remembrance is echt even dik 20 minuten doorbijten. Het simpele, catchy C Song voelt daarna bijna als een opluchting. Verder wel een aantal mooie nummers als Walking on Eggshells en Waverley Steps, maar zelfs voor een ingetogen bedoeld album mist deze plaat wat vuur. Pas bij de allerlaatste track schrik je wakker.

Mijn meest voorbarige recensie in mijn tijd als lid van musicmeter. Ondertussen luister ik dit album vaker dan de meeste andere Fish albums, al ben ik zeker groot fan van de voorganger, dat ik als zijn beste album beschouw.

Is dit album alweer 3 jaar oud? Wow, verdomde corona. Zelfs An Hour Before It's Dark van Marillion is alweer 1,5 jaar geleden uitgekomen.

Drie jaar terug dus dat het laatste album van Fish er na al die tijd dan toch klaar was en uitgebracht zou worden. Ik was toen niet in Fish-modus en de voorgesnelde tracks deden mij ook niet zoveel, waardoor ik besloot om zijn laatste album (in de deluxe uitvoering natuurlijk) toch niet aan te schaffen. Mede door de hoge prijs, ook al kwam Feast er in die mooie cd/boek uitvoering er destijds wel in. Maar Weltschmerz dus niet. En ik had er vrede mee dat ik dan niet alle studio albums van hem zou hebben.

Maar nu heb ik de 2cd/blu-ray in huis, gehuurd via de bieb bij de Centrale Discotheek in Rotterdam die hem toen aangeschaft hebben. En ik moet zeggen dat ik het toch wel een erg mooi album vind. Het klopt eigenlijk gewoon; geen kunstmatig of geforceerd lange nummers zoals we ook van hem gewend waren (lp-tracks oprekken tot cd-lengte, zoiets).

En dan die 5.1 mixen op blu-ray. Zo zouden ze eigenlijk alle albums moeten zijn. Wat een lekker vol en warm geluid. Pink Floyd deed het al in 1972, maar moest men heel lang wachten op de SACD alvorens we die 5.1 mix van DSOTM konden ervaren (Atom Heart Mother had ook al een 4.0 mix en volgens mij werd er ook van WYWH een surround mix gemaakt). Maar nu elk zichzelf respecterend huishouden wel een surround set heeft (of zo'n vage soundbar wat 5.1 moet suggereren), zou surround sound ook in de geluidstudio's de norm moeten zijn, zou je denken. Gelukkig heeft Fish daar op zijn oude dag wel een gedacht. Zulke pleziertjes mogen we onszelf toch wel gunnen?

Na de vakantie toch maar mijn eigen exemplaar komen bij Fish, zeker nu deze mooie cd/blu-ray/boek-set netjes is afgeprijsd.

Is dit album alweer 3 jaar oud? Wow, verdomde corona. Zelfs An Hour Before It's Dark van Marillion is alweer 1,5 jaar geleden uitgekomen.

Drie jaar terug dus dat het laatste album van Fish er na al die tijd dan toch klaar was en uitgebracht zou worden. Ik was toen niet in Fish-modus en de voorgesnelde tracks deden mij ook niet zoveel, waardoor ik besloot om zijn laatste album (in de deluxe uitvoering natuurlijk) toch niet aan te schaffen. Mede door de hoge prijs, ook al kwam Feast er in die mooie cd/boek uitvoering er destijds wel in. Maar Weltschmerz dus niet. En ik had er vrede mee dat ik dan niet alle studio albums van hem zou hebben.

Maar nu heb ik de 2cd/blu-ray in huis, gehuurd via de bieb bij de Centrale Discotheek in Rotterdam die hem toen aangeschaft hebben. En ik moet zeggen dat ik het toch wel een erg mooi album vind. Het klopt eigenlijk gewoon; geen kunstmatig of geforceerd lange nummers zoals we ook van hem gewend waren (lp-tracks oprekken tot cd-lengte, zoiets).

En dan die 5.1 mixen op blu-ray. Zo zouden ze eigenlijk alle albums moeten zijn. Wat een lekker vol en warm geluid. Pink Floyd deed het al in 1972, maar moest men heel lang wachten op de SACD alvorens we die 5.1 mix van DSOTM konden ervaren (Atom Heart Mother had ook al een 4.0 mix en volgens mij werd er ook van WYWH een surround mix gemaakt). Maar nu elk zichzelf respecterend huishouden wel een surround set heeft (of zo'n vage soundbar wat 5.1 moet suggereren), zou surround sound ook in de geluidstudio's de norm moeten zijn, zou je denken. Gelukkig heeft Fish daar op zijn oude dag wel een gedacht. Zulke pleziertjes mogen we onszelf toch wel gunnen?

Na de vakantie toch maar mijn eigen exemplaar komen bij Fish, zeker nu deze mooie cd/blu-ray/boek-set netjes is afgeprijsd.

Gisteren in Groningen wezen kijken, prima concert en Fish had er zin in. Wat mij wel opviel is dat hij behoorlijk kortademig is geworden. De band was degelijk maar niet opzienbarend, de toetsenist en achtergrond zangeres waren de positieve pluspunten. Drums en bas vielen tegen (kan ook door de PA komen) en de gitarist was okay. Fish is nog prima bij stem en ik ben blij dat ik hem nog een keer live heb gezien.

Het was de zesde of zevende keer dat ik Fish live heb gezien, en de pijnlijke conclusie is dat de man er verstandig aan doet te stoppen. Vocaal kan hij lang alles niet meer behappen, en werd hij gered door een inderdaad zeer goeie achtergrond zangeres. Ook de band heb ik wel eens beter gezien. Zoals Rainmachine hierboven aangeeft was vooral de drummer niet best.

Maar goed, het was ondanks alle minpunten toch best een leuke avond waarop we afscheid hebben genomen van een van mijn helden.

Of zoals Fish het zelf benoemde: "We will not be coming back again, we're not Status f***ing Quo."

Ik vond het wel grappig dat hij het concert eindigde met de woorden: My name is Derek, I used to be a Fish

Wat die foto op zijn artiestenpagina hier betreft kan ie in ieder geval zo het tehuis in.

Verder snap ik dat hele retirement verhaal ook niet echt dat alles zo resoluut moet worden afgekapt.

Nee doe mij dan maar een Glenn Hughes die met z’n 73 nog steeds gewoon stralend de sterren van de hemel zingt en speelt en ook nog eens onverminderd het ene album na het andere in de pijplijn heeft.

Misschien zijn dat juist de redenen dat Fish er mee stopt omdat hij niet echt meer de sterren van de hemel zingt en weinig songs meer in de pijplijn heeft.

Ik had trouwens, toen ik afgelopen vrijdag Fish zag, soms het gevoel dat ik naar een broertje van Phil Collins zat te kijken. Maar die werd de laatste keer dat ik hem zag in een rolstoel naar een stoel gebracht op het podium.

Dus ik vermoed dat het vooral aan de progressieve rockmuziek en het aantal vrouwen die de mannen hebben versleten ligt dat ze zo vroeg ‘op’ zijn.

Niet roken en gezond leven wil ook helpen.

Daar is Glenn toch ook wel een toonbeeld van geworden in zijn latere jaren.

Fish was met Marillion gewoon een harde zanger met machtig bereik.

Allemaal kapot gerookt zo gaat dat dan.

Na twee keer Marillion met H live te hebben beleefd, greep ik de kans om zondag ook eenmaal Fish te zien nu het nog kan. De Phil Collins associatie had ik ook, maar bij deze pensioengeneratie verwacht ik ook niet het stemgeluid/bereik/toonvastheid van de hoogtijdagen. En tijdens de eerste toegift met A Gentleman's Excuse Me/Kayleigh/Lavender/Heart of Lothian had ik een kwartier lang de haren op m'n armen omhoog staan. Er staat dan toch wel even een levende legende een paar kneiters van nummers innemend en vol overtuiging te zingen. Ik had een topavond.

Het mooie Waverley Steps (met inleidend verhaal) haalde mij over om na afloop dit album in de deluxe versie bij de merchandise-stand te halen. En door de uitvoeringen van Credo en Just Good Friends heb ik ook Internal Exile besteld via zijn website.

Zo duik ik de komende tijd nog even verder het solowerk van Fish in, en ben blij dat ik hem live heb zien optreden. We're finished dancing, maar ik ben nog lang niet klaar met luisteren.

Deranged bedoeld natuurlijk: een sigaartje roken op z'n tijd, een glas whisky drinken indien nodig en toch gezond leven. Het gaat allemaal samen.

Niet als je serious bent met de uitkomst van je progressie.

Dat weet ik niet (zal ongetwijfeld niet meewerken om de stembanden te beschermen) maar genoeg zangers die redelijk gezond hebben geleefd maar geen stem meer hebben na hun 60e. Het blijft toch een spier. Sommige mensen lopen nog fluitend door het leven op hun 80e, andere al achter de rollator als de 70 zijn. Op een gegeven moment houd het voor sommige op, ongeacht hoe ze geleefd hebben. Graham Bonnet, Sammy Hagar, Bryan Ferry staan nog vier overeind, andere zijn een aanfluiting op die leeftijd en kunnen beter stoppen.

Bryan Ferry heeft zijn stem inmiddels ook niet meer hoor.
Gezond leven helpt absoluut, maar ook zangtechniek is een factor die niet te onderschatten valt.
Maar zeker ook leeftijd en ik ben van mening dat er inmiddels op leeftijd zijnde muziekhelden te lang doorgaan of zijn doorgegaan.
Fish, 60+ inmiddels, was al vlot zijn power kwijt. Zijn charisma, humor en verhaaltjes maken veel goed, dat dan weer wel.
In "93" en "97" gezien en mij uitstekend vermaakt. Wat een vent

Een onzinnige en denigrerende vergelijking.

Het solowerk van Fish ken ik maar matig, beter bekend met zijn Marillion jaren, toen zijn stem blijkbaar nog goed was.

Bryan Ferry's stem heeft inderdaad flink ingeboet de laatste jaren en is nog maar een schim van zijn hoogtijdagen (bij Roxy Music en ook in het grootste deel van zijn solo periode).

Maar net als bij Bob Dylan, Tom Waits, Leonard Cohen in zijn laatste jaren, Johhny Cash idem hebben die stemmen wel hun nodige charme, de zwaarte en heesheid kunnen ook een ander accent leggen, zoals op Cohens laatste album You Want It Darker.

Of wanneer -zoals in het geval van Bryan Ferry- er doormiddel van een goede compositie en dito arrangementen een fraaie song wordt geleverd. Hij is nu veel heser, maar zijn EP met vier covers (Love Letters) heeft wel wat.

Ferry ook een roker regelmatig te zien geweest met een sigaret op de foto.

En inderdaad ook nog weinig stem over.

Heb dat enigszins bestudeerd vocale slijtage van onze helden van weleer denk toch dat vanuit de jaren zeventig vrijwel iedereen rookte en zeker ook in het artiestenleven.

Terwijl het natuurlijk absoluut not done is voor een zanger een gegeven dat destijds nog niet zo leefde maar wat het zoal met je stem doet toch regelmatig goed te horen bij de wat oudere dames achter de kassa bij de bouwmarkt of levensmiddelen winkel en derhalve ook lastig te ontkennen.

Dat moet je dan voor je eigen vocale souplesse niet willen lijkt me.

Ik rook sinds mijn 14e jaar. Nu ben ik 66 jaar en zing al jaren de tenor partij in de cantorij van onze kerk. Volgens de dirigent zing ik zeer verdienstelijk. Met andere woorden: stevig roken en goed zingen gaat heel goed samen .

Ja maar bij jou is alles sowieso altijd anders dan anders dus daar kan de gemiddelde mens niet zoveel mee.

Ach het is maar net wat je wilt horen c.q lezen .

Daar zeg je het zelf.

Sorry, ik weet dat je een Collins fan bent. Ik zal het niet meer doen.

Een begrijpelijke en respectvolle vergelijking. Zittend vanaf rij 5 leek hij er af en toe inderdaad op. Beide heren deinzen er niet voor terug om in de nadagen van hun carrière nog een tour te doen voor hun dankbare publiek, zij het met rolstoel of buik. Zonder opsmuk, met overgave. Ik heb jongere artiesten beschamender optredens zien geven. Respect voor deze mannen, waarbij beide in hun hoogtijdagen legendarische muziek gemaakt hebben, en een respectabele solocarrière met wisselend resultaat hebben opgebouwd. Aan de enkele twintigers in Groningen te zien, wordt deze muziek ook nog steeds doorgegeven aan nieuwe generaties, wat prachtig is. Of je ervan houdt of niet, ik vindt het fantastisch en een groots gebaar dat je op deze manier in al je breekbaarheid als mens en artiest afscheid neemt van je publiek, op waardige wijze een optreden neerzet van ruim twee uur en het welgemeende applaus nog eenmaal in ontvangst neemt. Er is al genoeg Weltschmerz om ons heen, zowel Collins' concert in Nijmegen als dit optreden van Fish was een cadeau.

Goed verhaal en uiteraard ook de spijker gedeeltelijk op de kop. Niets dan lof voor artiesten (waardig) hun ding blijven doen.

Ik doel echter op het feit dat Collins behoudens zitten niets meer zonder begeleiding kan doen en dan vind ik het apart om iemand als zijn broer weg te zetten die op dit moment avond aan avond twee en half uur over het podium loopt en af en toe een dansje doet.

Verder heb ik zoals bekend veel respect voor beide heren die mijn muzikale ik richting hebben gegeven.

Maar goed, genoeg over Collins en Ferry bij dit album

Fish was nog prima bij stem tijdens het concert, alleen tijdens het praten tussen de nummers door viel het op dat hij kortademig is geworden. Verder deed hij het prima en naarmate het concert vorderde werd het ook beter. Het is echt wel een aanrader om hem te gaan zien tijdens deze farewell tour. Ik heb een prima avond gehad in het Groningse...

Had gelukkig een kaartje voor zijn laatste optreden in Tivoli, had hem daar al verschillende keren gezien en als dit echt de laatste keer is dan moet ik daar toch bij zijn…

En ik moet zeggen, ik had een heerlijke avond met een goedgeluimde Fish die misschien wel voelde dat het zijn laatste was. Ook hij heeft mooie herinneringen aan deze zaal denk ik.

Hij was behoorlijk goed bij stem (heb hem wel eens minder gehoord) ,net als het publiek.
Ook zijn band was okay, bas en drum prima (niets spectaculairs) en met Simmonds een goeie toetsenist (mooi duet met Fish in A Gentlemans Excuse Me, het kushandje sprak boekdelen wat mij betreft, groot wederzijds respect) .
Ik vond dat de gitarist even nodig had maar dat kan aan mij liggen. Wat verder in het concert kwam hij wat beter tot zijn recht. Een extra applaus voor een fantastische zangeres die Fish ondersteunt als het nodig is!

Een, wat mij betreft heerlijke setlist met een strak Credo als opener en verschillende hoogtepunten zoals de prachtige suite The High Wood (opgedragen aan alle omgekomen in Gaza, etc.) waar hij voorafgaand een mooi verhaal vertelde over zijn great great grandpa en wo1. Ook Dark Star en Waverley Steps (End of the Line) waren prachtig met ook hier een mooie introductie van het laatstgenoemde nummer.
Eindigen met Raw Meat was indrukwekkend met een “I’ll always find the strength to carry on” uiteindelijk door het publiek gezongen voor een lege stage…Fish had zijn bandleden een voor een laten gaan en vertrok uiteindelijk zelf in een staccato wandeling.

Tot zover eigenlijk geen Marillion behalve Slàinte Mhath. Ook wel mooi, de laatste avond gewoon de eerste twee uur gaan voor je solowerk!
Toch nog even. In de eerste encore een heerlijke Fugazi! Wat een geweldig nummer blijft dat toch. “This is no place for Children”, heel fijn.
In de tweede encore een lekker Internal Exile en een fel Market Square Heroes. Voor mij persoonlijk een rond cirkeltje op dat moment…op de graphic op de achtergrond stond het beeld van de hoes van de EP die ik als eerste kocht van de band…Market Square Heroes, ergens in1982 denk ik.

Na bijna 2.30 uur meer dan tevreden naar buiten. Heb gelukkig ook nog een kaartje voor november, Eindhoven. Er gaat niets boven mooie nostalgie gekoppeld aan een goed concert.