The Velvet Underground - The Velvet Underground & Nico (1967)

John Cale leeft nog en is 79 jaar.

Drie zelfs, Nico was de eerste in 1988, Sterling Morrison in 1995 en Lou in 2013. Naast John Cale leeft ook Maureen Tucker nog, die is opmerkelijk genoeg afgegleden naar het niveau Tea Party en Trump-aanhanger.

Vier hoofdrolspelers dus

John Cale hoopt overigens nog dit jaar met een nieuw studio album te komen.

Wordt eens tijd, laatste keer dat ik hem live gezien heb (december 2018) speelde hij al de nodige nieuwe nummers

Ik verlaag mijn stem. Deze lp is toch een beetje een hype naar mijn gevoel want zo goed is hij ook weer niet. Het is vooral de hoes van Warhol die hem zo aantrekkelijk maakt.
Natuurlijk besef ik het historisch belang van deze plaat maar aan de score hier lijkt het alsof het om allemaal topnummers gaat. Dat is het toch echt niet. Goed, Venus in furs is geweldig en Femme fatale is met de stem van Nico een fijn breekbaar nummer. Waiting for my man en Sunday morning zijn wel oké maar val er niet van achterover. De rest van de nummers zijn qua thematiek wel uniek voor die tijd maar het doet me weinig. De onbeholpen productie helpt ook niet. Heroin is wellicht baanbrekend in tekst maar is muzikaal en instrumentaal nogal beperkt. Let vooral eens op de drumpartijen.
Begrijp me goed. Ik vind het zeker niet slecht (we zitten in 67) maar de torenhoge score is gebaseerd op het cultkarakter wat het album door de jaren heen is toegeschreven door de media. En natuurlijk door die iconische hoes. Dat dan weer wel.

Heerlijk album en voor mij meteen het beste die VU heeft gemaakt.

Af en toe wat rommelig en rauw, maar vanwege de intensiteit ervan totaal niet storend.
Hoogtepunten voor mij zijn: "Venus in Furs", "I'm Waiting for the Man", "All Tomorrow's Parties" en "Heroin".

Heroin is zo'n pareltje zeg, poeh.
Lou reed op zn best

Dit album is een meesterwerk. Heroin is een absoluut topnummer. Alleen Black Angel Death Song kan ik niet altijd afluisteren, maar hij past wel in het album.

Destijds vond ik dit een artistieke mijlpaal. Ik deinde daarna mee op golven van postuum enthousiasme. Als je het mooi vond (of dat pretendeerde) dan hoorde je er bij. Alsof het kunstzinnig karakter op de liefhebbers afstraalde. Dat is blijkbaar nog steeds zo gezien de reacties en ratings. Zojuist weer eens beluisterd. Ik ben het zat. Als ik de plaat volgens mijn huidige maatstaven beoordeel, valt het bij mij door de mand. Beroerde vocalen, schamel gitaarwerk, rammelend ritme, kramakkelig geproduceerd. De songteksten waren in dat tijdsgewricht wel revolutionair. Verder nog iets positief te melden? Jazeker. De V.U. was de springplank voor een prachtige loopbaan van Cale en Reed. Hun bijdragen heeft veel muzikanten en kunstenaars geïnspireerd. Ook wat waard. De mooie hoes is bovendien tot opvallend beeldmerk verheven. De met banaan bedrukte t-shirts gaan nog steeds over de toonbank. Jaja, regisseur Warhol was in meerdere opzichten een gewiekst mannetje met een vooruitziende blik. Waar ik nog wel van kan genieten is de song Pale Blue Eyes maar die staat op een andere plaat. Tot zover maar even.

Zoveel superlatieven, en dan nog een laag cijfer?

GrafGantz Als halfdementerende ouwe zak kan ik helaas niet meer verder tellen dan 2.

Venus in Furs is een blauwdruk voor Gothic imo

Ik ben pas laat in mijn leven echt bekend geworden met de muziek van The Velvet Underground. Het zal zelfs na 2000 geweest zijn (terwijl ik uit 1968 stam).
Ja, zo gaat het soms. Je kunt niet je aandacht aan alles wijden.

Maar de eerste keer dat ik dit album hoorde, het eerste album van de band dat ik hoorde...

Ik was verslagen, compleet knock out. Muziek kan soms zo hard aankomen. En dan te bedenken dat ik de helft van de muziek afzonderlijk al wel kende, en dat ik bijvoorbeeld het album 'Berlin' van Lou Reed ook al kende.

Nou ja, de vijf sterren deel ik gewoon uit, en nu moet ik nog maar eens bedenken waarom precies. Hebben jullie daar een tip voor?

Het komt gewoon bij je binnen. Dat is al goed genoeg, toch? Ontleden kan altijd nog, als je 90 bent of zo.

Vijf sterren geven met een vraag over het waarom is net als een bananenmilshake vragen die niet naar bananen maar naar vanille smaakt om om te ontdekken dat de aardbeien wat ondervertegenwoordigd zijn, maar dan met ontstemde gitaren

Het album werd destijds niet afgekraakt maar nauwelijks ontdekt en dat heeft vooral te maken met het feit dat het weinig werd gepromoot en Velvet Underground enkel optrad in New York en omgeving (ze hadden maar een heel beperkt budget). Maar ik kan mij goed voorstellen dat velen een eigen band vormden nadat ze Velvet Underground aan het werk hebben gezien.

Dit album kwam meer in de belangstelling toen Lou Reed succesvol werd met Transformer en nog meer de late jaren '70 toen (met name New Yorkse) artiesten naar voren kwamen die duidelijk beïnvloed waren door Velvet Underground zoals Patti Smith, Television en Talking Heads. In de jaren '80 en vooral begin jaren '90 werd VU pas echt bekend door een nieuwe release met eerdere opnames en het uitbrengen van hun albums op CD. Toen werd dit album zo succesvol dat Reed en Cale een reunie van VU wilden starten (toen kocht ook ik dit album).

Er wordt hier ook gesproken over een krakkemikkige of onbeholpen productie maar van productie kun je hier nauwelijks spreken, ik denk dat het album live werd opgenomen om een zo spontaan mogelijke klank te hebben en dat komt de sfeer hier te goede.

Al een paar keer geprobeerd, vanwege de mytische status, maar tot nu nooit echt doorheen gekomen.

Intussen wel Transformer van Reed heel erg gaan waarderen, en toen kwam deze plaat ineens weer in mijn collectie., gehad van iemand (ook meteen een rete dure versie uit 67) en ik speel m, en ineens valt het kwartje.

Ik moet wel zeggen dat ik vooral de Reed bijdragen het meest kan waarderen. Nico heeft een mooie, kwestbare, bijna verlegen manier van zingen, die me soms wel pakt, en soms ook wat irriteert. Maar overall is dit gewoon wel een fijne plaat.

Het duurt dus even, maar uiteindelijk is het dan toch gebeurd.