Bedankt voor die uiteenzetting Keijzm73
Laat ik het album ook eens bespreken.
SHA kent veel gezichten. Het barst van de ideeën, die niet altijd even goed uitgewerkt lijken. Dat was de makke van Freddie: hij was snel iets zat en wilde als het even kon door naar het volgende idee, de volgende riff of de volgende zanglijn.
Brighton Rock werd live heerlijk uitgerekt, dat laat zich al raden. Hét moment voor Brian om even lekker te pielen op zijn zelfgebouwde gitaar. Ik vind die wat donkere solo heerlijk hypnotiserend. Na ongeveer 4:25 komt de band er weer bij, en eindigt het nummer zoals het begon. De hele hoge tonen zijn overigens steevast van Roger! Dat was het grappige aan hem. Taylor had normaal een wat rauwe stem, maar kon geweldig de hoogte in duiken.
Killer Queen is natuurlijk overbekend. De gitaarlijntjes van Brian vormen voor mij een van de mooiste in het totale Queen-oeuvre. Dat geluid is typisch Brian. Tenement Funster, Flick Of The Wrist en Lily Of The Valley vormen inderdaad een eenheid. Een zijsprongetje: Dream Theater heeft er een mooie cover van! Te vinden op de bonus-disc van Black Clouds & Silver Linings.
Tenement Funster vind ik wel aardig, maar niet meer dan dat. Het mooiste moet nog volgen. Want het fijne pianospel waarmee Flick of the Wrist begint is typisch Queen, heerlijk! En dan zo'n koortje erbij.... Dit is bijna
Queener dan Queen! De gitaar valt in, en we zijn op weg naar een van de hoogtepunten van de cd. Ik raad iedereen aan dit met koptelefoon te luisteren, want zo hoor je alle subtiele effecten en geluidjes op de achtergrond het beste. Rond 2:20 horen we pure hardrock, waarna alles zich subtiel plooit naar de apotheose:
All this time honey, baby you've been had... En terwijl Freddie dat zingt, rol je in het volgende avontuur. Lily of the Valley is voor mij pure schoonheid, Freddie op zijn best. Schitterende vocalen! Schitterende koortjes! Wat bombast erbij, en wat stemmige gitaren om het geheel van wat melancholie te voorzien. Helaas duurt het te kort, maar daar heeft Queen vaker last van.
Now I'm Here vormt na al dit fraais een brute overgang. Serieuze hardrock, niet toevallig geschreven door Brian May. Het is niet een van mijn favoriete rocksongs, wat dat betreft is Tie Your Mother Down (op A Day at the Races) onovertroffen. Ook Sweet Lady (A Night at the Opera) is wat mij betreft beter. Live was het wel een klassieker, ze speelden dit graag. En dan...
...ijselijk gegil! Roger weer
"Oeee.... Aaaa.... " Wat blijft dit toch lekker. En dan die geluidseffecten, de vervormende stemmen... Wat Freddie precies op het idee bracht het zo op te nemen? Ik weet het niet, maar het werkt wonderwel. Met een platenspeler kun je zachtjes een vinger op de plaat leggen, zodat alles ietwat vertraagt en fracties trager en donkerder klinkt. Zo zingt Freddie hier, ondersteund door Rogers gekir. Jammer dat dit ondanks alles een samenraapseltje blijft van wat vage ideeën, al klinkt het nog zo goed. Er had nóg meer ingezeten.
Stone Cold Crazy is een echte rampestamper! Yep, Metallica
Geen wonder dat die cover zo goed klonk, het wás al bijna een Metallica-song nog voor Metallica bestond. Het blijft op mij ijzersterk overkomen, al is het wat mij betreft alweer veel te snel voorbij. En dan
Dear Friends, een niemendalletje inderdaad. Maar desondanks toch wel mooi, ook door de tekst.
Voor mij is Misfire de vreemde eend in de bijt. Geschreven door John Deacon, de bassist. Een man op de achtergrond, maar zeker in het bezit van ideeën. Wederom jammer dat het einde bijna wordt afgeraffeld, en weinig subtiel overloopt in het zeer catchy
Bring Back That Leroy Brown. Dit was een eerbetoon aan Jim Croce, een jaar vóór de opname omgekomen bij een vliegtuigongeluk. BBTLB is voor mij een echt swing-nummer, het heeft een jazzy-vibe. De ukelele-banjo is van Brian.
She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes is dromerig en hypnotiserend. Het doet mij na al die jaren nog altijd niet veel, maar het past wel bij de rest van het album. Wat psychedelica is Queen hier niet vreemd, getuige het intense en verwarrende slot - met sirenes om een wat wanhopig sfeertje te creëren. Zo luchtig is het slotstuk, In The Lap of The Gods... Revisited. De link met We Are The Champions had ik nooit echt gelegd, maar nu je het zegt... Ik hoor het ook!
Dit is wel een goed nummer, dat ze ook in 1986 nog live speelden.
Dit is en blijft een van mijn favoriete Queen-albums, ondanks de kleine minpuntjes. En ondanks die puntjes van kritiek geef ik gewoon vijf sterren. Het is een klassieker, zo'n plaat waar ik altijd naar terugkeer voor de 'klassieke' Queen. Dat gevoel zal nooit meer verdwijnen.