menu

Queen - Sheer Heart Attack (1974)

mijn stem
3,99 (621)
621 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Brighton Rock (5:10)
  2. Killer Queen (3:00)
  3. Tenement Funster (2:46)
  4. Flick of the Wrist (3:17)
  5. Lily of the Valley (1:45)
  6. Now I'm Here (4:13)
  7. In the Lap of the Gods (3:22)
  8. Stone Cold Crazy (2:14)
  9. Dear Friends (1:07)
  10. Misfire (1:49)
  11. Bring Back That Leroy Brown (2:15)
  12. She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos) (4:09)
  13. In the Lap of the Gods... Revisited (3:45)
  14. Stone Cold Crazy [1991 Remix by Michael Wagener] * (2:15)
  15. Now I'm Here [Live at Hammersmith Odeon, December 1975] * (4:25)
  16. Flick of the Wrist [BBC Session, October 1974] * (3:24)
  17. Tenement Funster [BBC Session, October 1974] * (2:58)
  18. Bring Back That Leroy Brown [A Cappella Mix 2011] * (2:17)
  19. In the Lap of the Gods ... Revisited [Live at Wembley Stadium, July 1986] * (2:35)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 38:52 (56:46)
zoeken in:
3,5
Plaat vanavond weer eens gedraaid na lange tijd. Kan me nog steeds erg bekoren. Zelfs het kleine Misfire klinkt lekker. Muziek kan in zn eenvoud zo goed zijn. Hoogtepunt van de plaat is na 5 minuten al bereikt meet Brighton Rock.

avatar van Vortex
5,0
Dit album is een beetje een overgang naar een wat lichtere sound van de band.
Mooi hoe de nummers perfect in elkaar overvloeien. (Zoals nr. 3,4 en 5)
Killer Queen geweldig nummer met geweldige tekst en Now i'm Here is een mooi live nummer!

Misfire en She Makes Me zijn m'n favorieten van dit album.

avatar van DargorDT
5,0
Bedankt voor die uiteenzetting Keijzm73

Laat ik het album ook eens bespreken.

SHA kent veel gezichten. Het barst van de ideeën, die niet altijd even goed uitgewerkt lijken. Dat was de makke van Freddie: hij was snel iets zat en wilde als het even kon door naar het volgende idee, de volgende riff of de volgende zanglijn.

Brighton Rock werd live heerlijk uitgerekt, dat laat zich al raden. Hét moment voor Brian om even lekker te pielen op zijn zelfgebouwde gitaar. Ik vind die wat donkere solo heerlijk hypnotiserend. Na ongeveer 4:25 komt de band er weer bij, en eindigt het nummer zoals het begon. De hele hoge tonen zijn overigens steevast van Roger! Dat was het grappige aan hem. Taylor had normaal een wat rauwe stem, maar kon geweldig de hoogte in duiken.

Killer Queen is natuurlijk overbekend. De gitaarlijntjes van Brian vormen voor mij een van de mooiste in het totale Queen-oeuvre. Dat geluid is typisch Brian. Tenement Funster, Flick Of The Wrist en Lily Of The Valley vormen inderdaad een eenheid. Een zijsprongetje: Dream Theater heeft er een mooie cover van! Te vinden op de bonus-disc van Black Clouds & Silver Linings.
Tenement Funster vind ik wel aardig, maar niet meer dan dat. Het mooiste moet nog volgen. Want het fijne pianospel waarmee Flick of the Wrist begint is typisch Queen, heerlijk! En dan zo'n koortje erbij.... Dit is bijna Queener dan Queen! De gitaar valt in, en we zijn op weg naar een van de hoogtepunten van de cd. Ik raad iedereen aan dit met koptelefoon te luisteren, want zo hoor je alle subtiele effecten en geluidjes op de achtergrond het beste. Rond 2:20 horen we pure hardrock, waarna alles zich subtiel plooit naar de apotheose: All this time honey, baby you've been had... En terwijl Freddie dat zingt, rol je in het volgende avontuur. Lily of the Valley is voor mij pure schoonheid, Freddie op zijn best. Schitterende vocalen! Schitterende koortjes! Wat bombast erbij, en wat stemmige gitaren om het geheel van wat melancholie te voorzien. Helaas duurt het te kort, maar daar heeft Queen vaker last van.

Now I'm Here vormt na al dit fraais een brute overgang. Serieuze hardrock, niet toevallig geschreven door Brian May. Het is niet een van mijn favoriete rocksongs, wat dat betreft is Tie Your Mother Down (op A Day at the Races) onovertroffen. Ook Sweet Lady (A Night at the Opera) is wat mij betreft beter. Live was het wel een klassieker, ze speelden dit graag. En dan...

...ijselijk gegil! Roger weer "Oeee.... Aaaa.... " Wat blijft dit toch lekker. En dan die geluidseffecten, de vervormende stemmen... Wat Freddie precies op het idee bracht het zo op te nemen? Ik weet het niet, maar het werkt wonderwel. Met een platenspeler kun je zachtjes een vinger op de plaat leggen, zodat alles ietwat vertraagt en fracties trager en donkerder klinkt. Zo zingt Freddie hier, ondersteund door Rogers gekir. Jammer dat dit ondanks alles een samenraapseltje blijft van wat vage ideeën, al klinkt het nog zo goed. Er had nóg meer ingezeten.

Stone Cold Crazy is een echte rampestamper! Yep, Metallica Geen wonder dat die cover zo goed klonk, het wás al bijna een Metallica-song nog voor Metallica bestond. Het blijft op mij ijzersterk overkomen, al is het wat mij betreft alweer veel te snel voorbij. En dan Dear Friends, een niemendalletje inderdaad. Maar desondanks toch wel mooi, ook door de tekst.

Voor mij is Misfire de vreemde eend in de bijt. Geschreven door John Deacon, de bassist. Een man op de achtergrond, maar zeker in het bezit van ideeën. Wederom jammer dat het einde bijna wordt afgeraffeld, en weinig subtiel overloopt in het zeer catchy Bring Back That Leroy Brown. Dit was een eerbetoon aan Jim Croce, een jaar vóór de opname omgekomen bij een vliegtuigongeluk. BBTLB is voor mij een echt swing-nummer, het heeft een jazzy-vibe. De ukelele-banjo is van Brian.

She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes is dromerig en hypnotiserend. Het doet mij na al die jaren nog altijd niet veel, maar het past wel bij de rest van het album. Wat psychedelica is Queen hier niet vreemd, getuige het intense en verwarrende slot - met sirenes om een wat wanhopig sfeertje te creëren. Zo luchtig is het slotstuk, In The Lap of The Gods... Revisited. De link met We Are The Champions had ik nooit echt gelegd, maar nu je het zegt... Ik hoor het ook! Dit is wel een goed nummer, dat ze ook in 1986 nog live speelden.

Dit is en blijft een van mijn favoriete Queen-albums, ondanks de kleine minpuntjes. En ondanks die puntjes van kritiek geef ik gewoon vijf sterren. Het is een klassieker, zo'n plaat waar ik altijd naar terugkeer voor de 'klassieke' Queen. Dat gevoel zal nooit meer verdwijnen.

avatar van Boermetkiespijn
4,5
Allereerst: fantastische cover! Weet niet precies wat het nou voor moet stellen, maar hij trekt wel de aandacht.

Sheer Heartattack is een (bijna overdreven) afwisselende plaat waarin Queen alles uit de kast trekt, en dat is te horen! Freddy Mercury zei zelf over deze plaat dat ze uitbundig hebben geëxperimenteerd met alles wat er in de studio technisch mogelijk was in die tijd. Niet storend, maar wel hoorbaar.

"Brighton Rock", geweldige opener. Zit een hoop in, maar ik ben vooral elke keer weer onder de indruk van de solo van Brian May.

"Killer Queen" is door Mercury geschreven, de band heeft het nummer opgenomen terwijl May in het ziekenhuis lag. Ze hebben bij het opnemen ruimte vrij gehouden zodat May deze kon inspelen als hij er weer zou zijn. Leuk weetje. Het is dat ik het gelezen heb, zou ik niet aan het nummer gehoord hebben.

"Tenement Funster", geschreven door Roger Taylor. Aan nummers als deze hoor je toch het verschil in stijl tussen de bandleden. Aardig nummer, toch vind ik dat Brian May teveel op de achtergrond blijft/gehouden wordt. Dit nummer loopt naadloos over in "Flick of the Wrist".

"Flick of the Wrist", lekker nummer met een opzwepend karakter. Vooral de laatste anderhalve minuut is echt geweldig! Eerst het gitaargeweld van Brian May, vanaf dat moment wordt op geniale wijze toegewerkt naar "Lily of the Valley".

"Lily of the Valley" geeft de kans om even tot rust te komen na het stevigere werk van hiervoor en heeft hierdoor de functie van een intermezzo. Toch is dit nummer op zichzelf ook een schitterende creatie van Freddy Mercury. Kort, maar krachtig.

"Now I'm Here" heeft weer een bult variatie, maar is ook muzikaal meer 'gevuld' dan we gewend zijn. Het nummer zou hierdoor als rommelig gehoord kunnen worden, maar ik moet zeggen dat ik daar geen last van heb. Brian May speelt dit nummer later met Def Leppard in 1993.

"In the Lap of the Gods", een geniaal bedacht en geproduceerd nummer, met een onheilspellende sfeer in de eerste helft. Jammer dat ze de stem van Freddy Mercury hebben aangepast. Brian May komt weer met een apart geluid!

"Stone Cold Crazy" is een wild en gaaf uitgevoerd nummer. Helemaal buiten de stijl van Queen zoals ik ze ken, maar dat mag de pret niet drukken. Op de chaos na anderhalve minuut vind ik dit een van de toppertjes op deze plaat! Metallica heeft ook een versie van dit nummer (1998), maar die blijft wel erg kaal in vergelijking met het origineel, al is het alleen maar omdat je de typische backing vocals van Queen mist.

"Dear Friends", weer een kort en rustig nummer, op dezelfde manier geplaatst als "Lily of the Valley". Juist dat contrast tussen de andere nummers vind ik erg mooi!

"Misfire" is een typisch 'feelgood-nummer' van Deacon. Erg mooi maar in stijl wel erg verschillend van de rest. Verandering van spijs doet eten...

"Bring Back that Leroy Brown", hier neemt Queen de dixieland-bezetting weer aan: Brian May op de ukelele, volgens mij hoor ik rond 1:00 nog een contrabas opduiken. Geweldig... Moet zeggen dat dit nummer me als kind op de lachspieren werkte, en eigenlijk nog steeds wel.

"She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos)" is een nummer waar ik niet blij van word, althans, niet in de eerste minuut. Denk dat het al een heel verschil had gemaakt als Freddy Mercury dit had gezongen. Verder is de opbouw erg traag en eentonig (in vergelijking met de rest).

"In the Laps of the Gods... Revisited" vind ik stukken beter dan "In the Lap of the Gods" en daarmee en fijne en positieve afsluiter van de plaat. Sterke melodie, sterke zang (vooral in samenzang erg indrukwekkend).

avatar van Chimpz
4,0
Toch wel een verrassend album dit. Na Queen en Queen II blijven er nog maar weinig sporen over van die typische 'kitschrock' die de band zich helemaal eigen had gemaakt. De redelijk specifieke bombast en zanglijnen van nummers als The March of the Black Queen of My Fairy King hoor je hier bijna niet meer terug (Flick of the Wrist en een momentje in Brighton Rock als uitzondering). Zonde, want dat is altijd wel mijn favoriete kant van Queen geweest, die op dit album een beetje genegeerd wordt.

In de plaats krijg je hier dan weer wel de introductie van drie andere stijlen die later kenmerkend voor de band zouden worden. Met Killer Queen zetten ze de sound van een groot deel van hun grootste hits neer, meteen al op een manier die ze zelden nog zouden evenaren. Het grote 'love it or hate it' element van dit album zal ongetwijfeld Bring Back that Leroy Brown zijn; het soort frivool, excentriek uitstapje wat rechtstreeks van het White Album of Abbey Road zou kunnen wandelen. Persoonlijk hou ik wel van dat cabareteske, dat ze ook nog in A Night at the Opera zouden doortrekken. En dan is er ook nog stadion-rock Queen: vooral gekend door het onnoemelijk platgetreden We Are the Champions, maar hier al geperfectioneerd met het genre-definiërende In the Lap of the Gods... Revisited.

Ook opvallend is dat de mateloze creativiteit waarmee ze hun nummers opvulden een beetje is teruggetrokken. Die ideeën zijn natuurlijk nog in overvloed aanwezig, maar op dit album lijkt het alsof ze ook gingen afwegen hoeveel ze precies in één nummer zouden moeten steken, in plaats van het er gewoon allemaal in te rammen. Het klinkt alsof ze hier voor het eerst ideeën hebben achtergehouden. "Volwassen geworden", zegt men dan al graag, en het zorgt er inderdaad wel voor dat de plaat veel rustiger, coherenter wegluistert. Maar ik was een beetje verliefd op die enthousiaste, kwajongensachtige potpourri van de eerste twee albums, dus voor mij hadden ze nog gerust even verder mogen puberen. Die volwassenere songwriting, samen met het ontbreken van die kitscherigere passages en gecombineerd met een veel duidelijker gedefinieerde productie, zorgen ervoor dat Sheer Heart Attack op zn minst een véél sterker gedisciplineerd en gebalanceerd album is dan zijn voorgangers.. Of dat beter of juist minder goed is hangt van de luisteraar af, ik blijf er zelf redelijk neutraal onder.

Want of het nu met mijn favoriete sound is of niet, het songmateriaal is toch wederom om je vingers bij af te likken. Het heerlijk scheurende Stone Cold Crazy en Brighton Rock (met dat fantastische refrein), aanstekelijker rocker Now I'm Here en het sprookjesachtige Lily of the Valley, stuk voor stuk topnummers. Ook weer genoeg spielerei, met de vertraagde stem van Freddie bij In the Lapse of the Gods: heel erg gewaagd en aanvankelijk een beetje afstotend, maar na de nodige gewenning een prima toevoeging die het allemaal weer wat amusanter maakt.

Maar, en dit is een dikke maar, op dit album staat voor de eerste keer ook Queen-nummers die ik ronduit onaangenaam vind. She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos) staat op een wel héél slappe koord te dansen met het zagerige dat andere Britpop bands beter onder controle hebben. De psychedelica komt er nog een beetje door, waardoor het nummer niet helemaal door de mand valt, maar dit is door honderden bands beter gedaan, waardoor ik er echt niet warm van kan worden. En de grootste bruine vlek op het album is ongetwijfeld die alomtegenwoordige lick van May op Misfire. Werkelijk zo frustrerend en prominent aanwezig, dat dit chronologisch het eerste Queen nummer is dat ik wel eens met enige regelmaat durf skippen.

Sheer Heart Attack laat eigenlijk vooral een andere kant van de band horen, en doet dat - op een flink dipje in de B-kant na - met verve. De gekte van de eerste twee albums is nog altijd aanwezig, maar op een veel sterker gecontroleerde manier. Maar goed, een minder losbandige Queen, dat is nog steeds héél erg mooi.

+ Flick of the Wrist, Brighton Rock, Killer Queen, In the Lap of the Gods... Revisisted
- Misfire, She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos)

avatar van tbouwh
3,5
Leuk album van Queen, maar mijns inziens nog wel een voorloper naar later werk.
Op dit album worden vroege stadionrockers gecombineerd met catchy snelle songs.
Queen I vond ik nog wat matig, II en deze plaat vind ik al wel prima, al kan Queen beter.
Killer Queen is de grootste hit van dit album afkomstig; een lekkere melodie-en zanglijn; makkelijk maar doeltreffend. Brighton Rock en Now I´m here zijn lekkere stadionrockers, al vind ik van eerstgenoemde de uitgerekte stadionsolo van May live vele malen toffer, waar ik van Now I´m Here eigenlijk alleen de intro erg tof vind.
Op deze 3 nummers na vind ik het beginstuk niet ontzettend interessant, want de tracks 3,4, 5 en vooral 7 weten minder te blijven hangen. Daarna wordt het wel weer enorm goed, met het heerlijk snelle Stone Cold Crazy, het simplistische Dear Friends en het catchy Bring Back that Leroy Brown. Van die laatste staat op de bonus disc van de versie die ik heb trouwens een geweldige acapella-versie, waarop je ( extra ) hoort hoe goed de heren vocaal zijn.
Revisited vind ik een geweldige afsluiter, met een hoge meezingfactor.
Misfire kan ik dan weer niet echt plaatsen, en She Makes Me vind ik wat saai.
Stone Cold Crazy en Bring Back, 2 toppers, zijn eigenlijk weer net te snel afgelopen.
Het is wisselend, maar kwalitatief van heel hoog niveau.
Ik zit met 3,5* misschien nog te laag.
Zal gaan herbeluisteren, waarop dan wellicht nog stemherziening volgt.

avatar van HugovdBos
4,0
De mannen van Queen waren vanaf het eerste album op dreef, want dit was alweer het derde album in 17 maanden. Met Sheer Heart Attack steeg de populariteit van Queen naar wereldwijde faam. De progressieve elementen van hun eerste twee albums lieten ze wat meer varen op dit album. Hun creatieve ideeën en oplopende ervaring met opnametechnieken werpen hun vrachten af op Sheer.

Het krachtige openingssaluut met Brighton Rock toont May’s dubbele gitaarmelodieën. De overgang naar de Killer Queen verloopt soepeltjes en laat de kwaliteiten van tekstschrijver Mercury zien. Op het doorbraaknummer van de band wordt de meerstemmige zang tot het uiterste gedreven. Het nummer toont de overgang naar de meer toegankelijke muziek van de band. Hun krachten als rockact weegt zich voort in het bluesy Now I’m Here en de metal van Stone Cold Crazy. Dit laatste nummer weet met zijn snelle tempo’s en hevige gitaarklanken een indruk te geven van de latere trash metal. Punten van rust vinden we terug in het korte Lily of the Valley en de aanstekelijke zang van Brian May op She Makes Me.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van lennon
4,5
Het 3 album van Queen. Ik was nog steeds erg klein, en zou dit album pas in jaren 80 leren kennen. Vond de hoes altijd wel erg indrukwekkend als klein kereltje. Mercury zonder snor (dat vond ik toch raar!) Deze plaat is de 1e Queen plaat die voor mij volledig boeit! Wat een mooi moment moet dat geweest zijn als je in 1975 met deze plaat onder je arm naar huis gaat, na 'm gekocht te hebben in de lokale platenzaak, de naald op de plaat te leggen, en met Brighton rock verrast te worden. Soms ben ik wel eens jaloers dat ik deze momenten niet in de echte tijd heb mogen meemaken.

1.Brighton Rock (5:10)
Een kermis! Dat wordt feest! En dat gevoel is goed! Brain May zet in, en het 1e rock nummer is begonnen! Wat een start zeg! Mercury met kopstem! Dat klinkt ook fijn! De solos van May vliegen in het rond, het kan niet op! Taylor ramt er op los. Queen is er klaar voor, en zetten de toon! Wat een geweld, wat een klasse! De solo van May aan het eind is elke luisterbeurt een genot.

2.Killer Queen (3:00)
De bekende hit single. Hij verveelt me echt nooit, en klinkt nu nog fris! Knappe pop song.

3.Tenement Funster (2:46)
De bijdrage van Taylor. Het intro boeit me meteen. Zijn stem hoor ik graag. Het lome ritme en de mooie drumpartij zijn verslavend. De solo van May een droom! Erg sterke bijdrage aan het album.

4.Flick of the Wrist (3:17)
De overgang naar het volgende nummer is wederom knap gedaan. Een lief klinkende piano wordt gevolgd door een dreigende Freddie. Dit smaakt goed zeg! Culinaire hoogstandjes!

5.Lily of the Valley (1:45)
Van de agressie naar een lief liedje. Hier hoor ik weer een verwijzing naar de fantasie wereld van Mercury; Rhye. De afsluiting van een zeer indrukwekkend drieluik! Effe rust. Wat een schoonheid.

6.Now I'm Here (4:13)
Als jong ventje was ik altijd onder de indruk dat Freddie dan weer links en dan weer rechts verscheen. Gelukkig had ik die truck snel door . Het nummer doet me verder erg weinig. Ik vind het teveel een zooitje, en te onrustig. Ook live ben ik er niet kapot van. Het intro bevalt me nog goed, maar zodra het gaat rocken ben ik er klaar mee.

7.In the Lap of the Gods (3:22)
Dit nummer kende ik van de Wembley opname en vond dat echt een hoogtepunt van die plaat. Toen ik deze versie leerde kennen was dat dus even wennen. De vervormde stem van Freddie was raar. Maar nu vind ik het erg mooi. Mooie opbouw, mooie achtergrond zang, en fantastische muziek.

8.Stone Cold Crazy (2:14)
Het mooie einde van de voorganger, en de toeloop naar dit nummer is heerlijk! Een waar heavy metal nummer! Toen Metallica 'm deed tijdens de tribute kon je goed horen dat dit in metal thuis hoort. Ze deden het erg goed, en met eerbied. Lekker nummer. Even die energie eruit!

9.Dear Friends (1:07)
Mooi die extremen na elkaar. Van snoeihard, naar een zeer rustig nummer. Beide erg kort, maar ook erg goed!

10.Misfire (1:49)
Een poppy deuntje van Deacons hand. de begleidende gitaar is erg catchy, maar ook wat overheersend. Ik vind het een leuke song, maar in vergelijk met het niveau van de rest van de songs een beetje een onderdeurtje.

11.Bring Back That Leroy Brown (2:15)
Een banjo in een Queen song! Wat een leuke combi! Het zou zo een Star Sisters nummer kunnen zijn! Toch is dit erg vermakelijk. Wel weer een vreemde eend in de bijt. Maar laat ook de veelzijdigheid van de band zien, en tevens het theatrale van Freddie. Als ik het goed begrijp een soort van Tirbute aan Jim Croce, die in 1973 is overleden?

12.She Makes Me (Stormtrooper in Stilettos) (4:09)
Weer een loom ritme, maar daarom wel een lekker nummer. De vocalen van May mogen er ook zijn.

13.In the Lap of the Gods... Revisited (3:45)
De versie zoals ie op Queen - Live at Wembley '86 (1992) staat. Ook deze versie maakt weer indruk! Mooie vocalen van Mercury, en de muziek doet me wat denken aan God van Lennon. Een typische stadion meezinger, zoals alleen Queen ze zou maken!

Een album wat veel extremen kent, maar ondanks dat toch echt heel erg boeiend is! Wat is de band ineens volwassen gaan klinken na de 1e 2 platen! Het is allemaal wel wat toegankelijker dan de 2 voorgaande albums. Ik snap dus wel dat de liefhebbers van het 1e uur dit album nog wel goed hebben ontvangen, maar al wel hun vraagtekens begonnen te plaatsen. Ik vind het er in ieder geval alleen maar beter op worden. Bijna perfectie! Ik verhoog van 4 naar 4,5 ster

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
De plaat waarmee ik deze mannen leerde kennen (na het onsterfelijke Killer queen dan), en daarom heeft ie nog altijd een streepje voor. Ook los van dat jeugdsentiment is en blijft de eerste helft ijzersterk, totdat bij het niet lekker lopende Now I'm here mijn aandacht een beetje verslapt. En dan de tweede kant, met al die korte nummers als een soort kruising tussen Abbey Road en 10cc, een bijna zichzelf inhalende TGV als Stone cold crazy plus een nostalgische painoballade als Dear friends plus een twenties-pastiche als Bring back that Leroy Brown... in de tijd dat het nog fris en energiek was heb ik het zó vaak gehoord dat elk nummer vanzelf een logisch onderdeel van het geheel is geworden, eenheid in verscheidenheid en zo, en het is ook vrijwel allemaal grappig (met uitzondering van het melige Misfire) en met bovendien de twee helften van het mooie In the lap of the gods als serieuze bookends. Wat ik hier nog erg leuk vond ging me op A night at the opera veel te ver, maar dat is weer een ander verhaal: dít album haalt nog regelmatig mijn CD-lade (hoewel mevrouw OnHeavenHill het "erg druk" vindt).

avatar van RuudC
5,0
Ik kan me voorstellen dat Queen omstreeks Sheer Heart Attack begon uit te groeien tot een fenomeen. De band blijft zichzelf overtreffen en dat in combinatie met alsmaar blijven sleutelen aan je eigen geluid. Dit album is een stuk toegankelijker geworden, maar herbergt ook een aantal moeilijk verteerbare werkjes. Juist die songs maken Sheer Heart Attack zo interessant voor mij. Flick Of The Wrist is heel naar. Hier hoor je Freddie op de top van zijn kunnen. Het voorafgaande Tenement Funster is het paradepaardje van Roger Taylor. Sheer Heart Attack is een rare verzameling songs, omdat Taylor, Mercury en May behoorlijk verschillend musiceren. Toch ben ik dol op die afwisseling en kan ik alle drie als songschrijvers goed hebben. Het gitaargerichte Brighton Rock en Now I'm Here worden ook altijd graag gedraaid hier. Belangrijker: geen zwakke songs hier. Dit zal altijd wel een van mijn favoriete platen blijven.


Tussenstand:
1. Sheer Heart Attack
2. Queen II
3. Queen

avatar van lennert
4,5
Derde topper op een rij. Dit album is technisch gezien wel beter dan de twee voorgangers, maar ik vind het rauwe van de voorgangers toch net interessanter. Niet dat deze ineens soft is, want Flick Of The Wrist en Stone Cold Crazy zijn voor de tijd eveneens snoeihard. Bring Back That Leroy Brown en She Makes Me (Stormtrooper In Stilettos) doen het bij mij echter toch minder goed, waardoor ik geen volledige score kan geven, maar de rest is niets anders dan magistraal!

Tussenstand:
1. Queen II
2. Queen
3. Sheer Heart Attack

avatar van Bosdavid
4,0
Zeer mee eens! Hoewel ik de laatste maanden nauwelijks (praktisch niet) naar Queen geluisterd heb, is dat een redelijk trendbreuk met de ±20 jaar ervoor. Live At The Rainbow was inderdaad een erg fijne toevoeging aan de catalogus en hoewel ik ze kwalitatief wat beter vind op de latere tegenhanger Live At Hammersmith Odeon (die met de afzichtelijke hoes; qua vormgeving gaan ze er met de jaren alleen maar op achteruit), spreekt de setlist uit The Rainbow me meer aan, als ik het mij goed herinner.

Overigens ben ik het niet met je eens wat Brighton Rock betreft, lennert; dit is al jaren een van mijn favoriete nummers van het album, om niet te zeggen uit het geheel oeuvre. Het loont hierbij ook zeer de moeite om het via een koptelefoon te beluisteren, hetgeen eigenlijk voor praktisch al het werk van Queen geldt. De heer May komt hierin van gitaarspel; geluid, intensiteit en inventiviteit behoorlijk uit de verf. Hij speelt als een goeie ouwe spouwmuur; een degelijk geïsoleerd bouwsel dat je niet gauw omver krijgt, zonder details te vergeten en zonder het geheel zo potdicht te maken dat het ommuurde geen lucht meer krijgt.
Enfin. Ik heb het album er zojuist toch weer eens bij gepakt en hoewel het qua geluidskwaliteit beter kan (streamingdienst…), blijft de productie nog steeds zeer sterk en zijn alle details (Killer Queen, Bring Back That Leroy Brown, Flick Of The Wrist, goed: welk eigenlijk niet?) nog altijd uitstekend af te sabbelen als de lagen van een fruit Joy ijsje.
Overigens ben ik nieuwsgierig naar wat je van het solowerk van George Harrison vindt. Zijn oeuvre heb ik de afgelopen maanden meer beluisterd dan voorheen -doch niet zo intensief als jij en ik ben het toch wel meer gaan waarderen. Daarbij op te merken dat dit te wijten is aan het ontbreken van voldoende kennis van zijn werk.
Maargoed, terug naar dit topic: het is dus al een poos geleden dat ik de muziek van Queen echt intensief beluisterd heb, hoewel dat in de afgelopen 20 jaar wel uit den treure gebeurd is. Hierin heb ik zo mijn lijst der favorieten opgebouwd, van welk ik op het moment eigenlijk niet goed meer weet waarop dit gebaseerd is, wat eigenlijk voor bijna alle muziek of misschien zelfs alles waarover een mening gevormd kan worden. Maar dat terzijde.
In ieder geval ben ik nieuwsgierig naar jouw eindlijst.

avatar van west
4,5
In één jaar (1974) komt Queen eerst met Queen II en vervolgens dit Sheer Heart Attack, beide geweldige platen, dat is maar heel weinig bands gegeven. Queen II is daarbij licht favoriet voor mij, omdat het zo'n mooi geheel is, althans bestaande uit 2 delen: the black en the white side. Daartegenover staat dat ik de A-side van dit Sheer Heart Attack de beste LP kant van Queen vind. Het briljant Brighton Rock gelijk als opener, met het oh zo mooie Killer Queen direct daarna. Deze single betekende gelijk hun doorbraak naar het grote publiek. Maar het hele niveau van die LP kant is geweldig, natuurlijk tot en met die andere single Now I'm Here. De B-side vind ik ietsje minder, maar overigens nog steeds gevuld met (erg) goede muziek en 2 geweldige songs: Stone Cold Crazy & In the Lap of the Gods. Het waren 2 klassiekers die Queen in 1974 maakte.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:03 uur

geplaatst: vandaag om 21:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.