Queen - A Day at the Races (1976)

Tja, ik vind Queen altijd wel goed. Minste plaat vind ik The Game.

Soms neig ik meer haar het strakke werk, ipv het Led Zeppelin-achtige gejam. Ben daar nooit echt een liefhebber van geweest. Maar ik heb Live at the Rainbow ook wel hoog gewaardeerd, maar ik ben nou ook weer niet zo lyrisch als bijna iedereen. Komt door het hoge jam-gehalte, het slordige spel, en de rock n roll medley. Ben nu een maal geen rock n roll fan.

Ik denk dat ik een middenweg verkies. Het livewerk van tussen 1976 en 1981 is ook echt erg spectaculair.

Queen bleef live natuurlijk uitstekend en die spelfoutjes op Rainbow.......nou ze zijn echt in de minderheid hoor.
Het boeit mij ook niet echt- liever een livegig waar misschien niet alles even vlekkeloos verloopt, maar wel inzet en passie te horen is, dan een voorgekauwde perfecte show zonder ziel.
En Queen had ook later wel mindere avonden hoor. Fred die teksten vergat, Brian die een solo verknalde.....
En wat Wembley betreft Ozric, jij bent een goeie drummer en jij moet kunnen horen wat Taylor doet tijdens Radio GaGa...

Volgens mij ben ik tot nu toe de enige die er opmerkingen over gemaakt hebt.

Ach heren ik wist niet dat mijn uitspraak zveel stof deed opwaaien haha. Ik wil alleen maar zeggen tot en met Day at the Races maakte Queen top albums. De albums zijn / waren van A tot Z (zeer) goed. Daarna verzandde Queen in ppy nummers voor de top 40 en was er af en toe nog wel een aardig (rock) nummer te bespeuren ( in plaats van andersom). Natuurlijk is niet alles slecht na dit album. Innuendo vind ik zondermeer een waardige Queen afsluiter. Daar tussen is Queen - in mijn ogen - nog maar sporadisch top. Het (totale hoge) niveau van hun eerst 5 albums is m.i. daarna nooit meer echt gehaald. Ik hoor liever Now I'm Here en White Queen dan Radio Gaga of I want to be free

Blijkt wel dat je die nummers erg weinig luistert inderdaad

Een liveplaat die ik niet vaak opzet, maar nu ben ik wel benieuwd. Ik ga de foutjes opsporen.

Weer een Queen album wat ik leerde kennen met terugwerkende kracht. Het lijkt een soort tweeluik met Queen - A Night at the Opera (1975) vanwege de hoezen. Heb 't altijd erg grappig gevonden dat het album met de titel day donker was, en met night wit. Ook een mooi ezelsbruggetje

1.Tie Your Mother Down (4:50)
Een intro wat me op een verkeerd been zet. Want zodra de gitaren klinken weet ik dat ik te maken heb met een klassieke Queen rocker! We zijn weer thuis hoor, Queen heeft een nieuwe plaat. Die eerste indruk staat als een huis. Heerlijke track, en live ook een gigantisch feest! Dat vonden de bandleden blijkbaar ook, want dit nummer werd met elke tour meegenomen in de setlist.

2.You Take My Breath Away (5:08)
De mooie stem van Mercury neemt me mee de rust in. Weer die opvallende extremen op een Queen plaat. Mooi! Dit vind ik één van Mercury's mooiste ballads. Wat een schitterende tekst, wat een mooie melodie, wat mooi uitgevoerd. Heel erg gevoelig.

3.Long Away (3:33)
Een aardige bijdrage van May, maar vind het nummer vooral boeiend vanwege de muziek. De stem van May is wel lekker rustig, maar vind hem op dit nummer niet echt overtuigen. Pas in het refrein, waar wel een mooie melodie in zit, valt het me positief op.

4.The Millionaire Waltz (4:56)
Zoals de titel al zegt, een waltz... Past precies in het straatje van Mercury, een beetje ballet, een beetje theater. Hij zingt het erg mooi, en dit soort nummers hoor ik altijd wel graag. Het geeft me een glimlach. Welke rock band komt er weg met zulke nummers? Alleen Queen toch?Het waltz gedeelte wat volgt met het typische May geluid is echt humor (positief bedoeld).

5.You and I (3:27)
Geschreven door Deacon. Een vrolijk in het gehoor liedje. Wederom niet echt indrukwekkend. Het is gewoon leuk om te horen, maar na een goede start vind ik dat het album een lichte daling naar beneden maakt door de bijdragen van May en Deacon. Op naar kant B

6.Somebody to Love (4:59)
Deze klassieker kende ik van Queen - Greatest Hits (1981) en kreeg er geen genoeg van als klein mannetje. Heerlijke meezinger. En eerlijk is eerlijk, toen George Michael dit nummer op de tribute zong (waar hij vriend en vijand mee verbaasde), en heel de wereld meezong, heeft het nummer alleen maar meer waardering en kracht gekregen. Geniale utvoering natuurlijk. Knap als je Freddie voor een momentje kan doen vergeten (http://www.musicmeter.nl/album/16495) Het origineel blijft natuurlijk wel onverslagen. Mooie koortjes, mooie muziek, wat een knaller. ook live vind ik m erg mooi (vooral op Queen - Rock Montreal (2007) Freddie laat zijn vocale kunnen daar mooi gelden.

7.White Man (4:59)
Een nummer met een maatschappelijke inhoud. De verdrukking van de Native americans door de blanken.
And we made us our shoes
And we trod soft on the land
But the immigrant built roads
On our blood and sand
Oh yeah

Een mooi gezongen intro, spannend begin, en zodra de drums van Taylor hun intrede doen hoor je al dat het een heerlijk nummer zal zijn. Ik hou wel van die slow rock. Het hoeft niet altijd maar te rammen, een beetje subtiel mag best. De zang van Mercury is weergaloos op dit nummer. Het outro is net zo indrukwekkend als het intro. De ruis die van May's gitaar afkomt is alleen maar een mooi extra.

8.Good Old-Fashioned Lover Boy (2:54)
Een erg knap popliedje. Dit heeft meteen het stempel "hit". Lekker degelijk, voor de massa, top 40 nummer, maar wel van grote klasse. Doet me een beetje denken aan Killer Queen.

9.Drowse (3:45)
Taylor doet een duit in het zakje met Drowse. Zijn stem vind ik toch wel erg mooi. Zeker als hij hier de hoge tonen aanslaat. Zijn nummers hebben altijd wat mooi dramatisch over zich, en dat hoor ik bij dit nummer ook. Heel erg fijne track! Met I'm in love with my car had ie ook al een erg goede bijdrage gedaan. Had best interessant kunnen zijn hoe een solo plaat van hem destijds had geklonken. De man was duidelijk in vorm qua songs schrijven en zang.

10.Teo Torriatte (Let Us Cling Together) (5:54)
Een dromerig begin. Ik zweef lekker mee. Mercury betovert me weer met zijn mooie geluid. Een deels Japans gezongen refrein, het kan allemaal. Weer een mooie melodie. De song wordt spannend gehouden doordat May de melodie meespeelt op een wat zwaarder klinkende gitaar. Ik vind het een mooi nummer, en een waardige afsluiter van toch alweer een goed album. Enige waar ik moeite mee heb is het koor (met kids) aan het einde. Geeft een ABBA gehalte aan de song. Dat is echt niet nodig. Het outro is hetzelfde als het intro van het album, en zo kunnen we de plaat weer opnieuw opleggen.

Weer een sterke plaat van Queen, maar toch een klein stukje minder dan de voorganger. Dat heeft te maken met de 2 songs op kant a van May en Deacon. Die halen het niveau van de rest van de songs niet. Eigenlijk niet zo heel raar, als je bedenkt dat Tie your mother down en you take my breath away als opener hebt. Zo'n niveau vasthouden is bijna niet te doen. Kant B vind ik wel erg sterk in zijn geheel. 4 volle sterren voor deze plaat.

Leuk stukje weer, lennon.

Ben het alleen niet eens met je wat betreft You and I en Long Away. Twee echte parels van songs.
Wat mij betreft overstijgt A Day at the Races op alle fronten haar voorganger.

Van alle campy songs vind ik ook Killer Queen en Good Old Fashioned Lover Boy de meest geslaagde.
Nog een laatste keer een beetje de glamrocker uithangen, heerlijk.

Ik vind het ook mooi dat Freddie eindelijk een lange piano-ballad op plaat heeft weten te zetten. Nevermore en Lily of the Valley vond ik veel te kort duren, en te weinig spanning hebben.
Hier laat Freddie horen, toch een volle 5 minuten lang te boeien piano en zang.
Het nummer heeft dan wel een subtiele gitaarsolo, wat cymbelen, basgitaar en zangharmoniën, maar is voor Queen-begrippen erg kaal.

Op News of the World krijgen we nog zo'n 'kale' piano-song. En daar bleef het bij, als ik me goed herinner.

A Day At The Races vind ik nu eens wel in zijn totaliteit een lekker Queen album. Voor Somebody To Love heb ik immer een zwak. En Tie Your Mother Down heeft wel die flair die op latere oefeningetjes als Princes Of The Universe of Headlong vrijwel ontbreekt. White Man is ook typisch hardrock maar dan echt met zo'n gave dramatische ondertoon. Mooi stuwend nummer. Misschien het hoogtepunt van de plaat.

White Man is goud. Ook gezegend met een sterk beladen tekst.
De teksten van Queen kwamen over het algemeen niet echt in aanmerking voor een grammy.
Ik vind het ook een hoogtepunt.
De band klinkt heel donker en dreigend.
Het werd weggezet op het b-kantje van Somebody To Love.
Het singeltje moet ik nog ergens hebben.
Toen draaide ik White man toch zeker net zo veel als de hit Somebody To Love.

In de zomer van 1977 kreeg ik dit album voor mijn verjaardag.

Ja, bij mij staat daar ook een vinkje, beste song van het album.

Een voor Queen-begrippen HEAVY song. Wat een power en verbeten woede in Mercury's stem! Heeft me altijd gepakt. Het is dat je maar 2 songs kunt aanvinken, anders hattie hem van mij ook gekregen. Maar op deze plaat staan bijna alleen maar heel goeie nummers, en dan wordt het moeilijk een keuze te maken.

Dit album wordt bijna altijd genoemd als 1 van de betere Queen albums en dat is volledig terecht.

Tie Your Mother Down - knalt er direct in. Een ouderwetse Queen rocker waardoor je gelijk lekker in het album zit.
You Take My Breath Away - dappere keus als 2e nummer omdat het tempo er directhweer uitgaat, maar deze ballad is wel adembenemend mooi. Van lekker rammen naar kippenvel.
Long Away - Dit door Brian May gezongen nummer had m.i. zo op Hotel California van Eagles kunnen staan. Ik vind de zang van May over het algemeen aan de vlakke kant (zeker in vergelijking met Freddie), maar het nummer heeft een fijne melodie.
The Millionaire Waltz - één van de onderschatte Queen nummers. Dit is een zusje / broertje van Bohemian Rhapsody. Niet dezelfde kwaliteit, maar wel de mix van theater, rock en verrassing zoals eigelnlijk alleen Queen kan maken.
You and I - het eerste nummer dat ik echt wat minder vind. Niet heel slecht, maar ook niet bijzonder.
Somebody to Love - Briljant gezongen Queen klassieker, die m.i. dankzij George Michael nog beter is geworden. Hier laat Freddie horen hoed sterk hij vocaal was.
White Man - Ook weer zo'n fantastisch typisch Queen nummer. Riustig intro en lekker rocken. Zoals eerder gezegd, ook 1 van de betere teksten.
Good Old-Fashioned Lover Boy - Heerlijk popnummer, gemaakt om lekker mee te zingen.
Drowse - Roger heeft hele mooie hoge noten, verder ben ik niet echt een fan van zijn solo zang. Dit is het minste nummer van de plaat.
Teo Torriatte (Let Us Cling Together) - Deels Japanse tekst, bedenk het maar. Weer zo'n typisch Mercury nummer en die kan ik toch altijd erg waarderen.

Al met al een album dat de klassieke status verdient en laat zien dat Queen de ultieme combi van rock en theater uitstekend beheerst.

Snirfff... ik ben het best wel eens met je woorden over dit album, maar 'You and I'... Een traantje bij deze woorden daar ik altijd lekker kan genieten van deze Deacky Song. Vooral de koortjes, het onbezorgde wat er van afspat en uiteindelijk het fantastische outro..

Ik heb bv deze zinnen altijd zo lekker losjes ontspannen gevonden:

"Music is playing in the darkness - And a lantern goes swinging by"

Read More: Top 10 John Deacon Queen Songs | Top 10 John Deacon Queen Songs - ultimateclassicrock.com

Number 5 "You and I" - Deacon's lone contribution to 1976's terrific 'A Day at the Races' LP launches with a rollicking piano part by Freddie Mercury before embarking on the sort of melodic mid-paced rocker that had become the bass player's style. But the upbeat love letter of 'You and I' also builds in intensity toward a densely orchestrated second half scored in the patented Queen tradition, complete with multi-tracked vocals and guitars.

Meneer, je hebt niet eens gestemd bij deze plaat.

En ik heb het al eens eerder gezegd; You and I behoort bij mij tot de ware top-songs van de band.
Juist het onbezorgde, frivole. Past in de lijn met Spread Your Wings, Misfire, Who Needs You en You're My Best Friend.

Ik heb hier ooit, lang, lang geleden dan ook aangegeven waarom niet. Zal het eens opzoeken of herschrijven.

@ Ozric: Ik heb even gezocht en vond onderstaand bericht van mijzelf, maar het oudere bericht kan ik niet (?) vinden. Misschien verplaatst naar Queen berichten.



Maar goed, wat betreft het stemmen en het reviewen van een plaat is het, m.i., niet verplicht om te stemmen. Ik doe dat bij meerdere, betere, albums niet. Heeft met gevoelswaarde, albumgebonden herinneringen en perceptie te maken.

Dus waarom geen stem maar wel een mening ?

1976. Ik 9 jaar en nog geen echte inkomsten om een LP te kopen. Maar absoluut Queen fan. Mijn oudste broer had dit album gekocht maar ik was degene die het draaide. Uiteindelijk was mijn moeder zo slim om tegen mijn broer te zeggen dat zijn jongste broertje dit misschien wel wilde overkopen. Ik geloof dat ik er 5 gulden voor heb betaald. Tsjonge, wat was ik rijk van geluk ! Een eigen LP !!

Ik heb het exemplaar nog steeds en het is zowel letterlijk als figuurlijk echt grijs gedraaid. Hoorde ik later op cd, op een MP3, op I-tunes en nu op Spotify dit album dan is het toch net niet hetzelfde gevoel wat het bij mij oproept als het geluid van mijn eerste, echte, eigen LP.

Ik weet elke kras (en dat zijn er velen) of waar de naald een klein zetje moet krijgen om verder te gaan. het grijze ouderwetse gekraak van de versletenheid bij 'Teo Torriate' , tot op de seconde waar de reprise van 'You Take My Breath Away' begint en uiteindelijk het outro aan het einde van het album waar de naald bij mij dus echt bleef hangen en het nog mysterieuzer werd.

Het is voor mij een buitencategorie, een start geweest van een muzikale reis die nog lang niet klaar is, mijn eerste Engelse woorden die ik leerde uit te spreken (met een vleugje Japans) en een eerbied voor een band met de beste entertainer die de wereld ooit gehad heeft.

Prima uitleg. Maar in principe had het niet eens gehoeven, zo'n uitleg. Want ik zeurde ook maar.

Soms vind ik het gewoon een dingetje, dat stemmen, en ik stem ook echt bijna altijd. Maar nu door 5500+ stemmen weet ik zeker dat ik van de 5000 platen niet eens meer weet hoe ze klinken.

Ik had met een stuk of 100 stemmen ook uit de voeten gekund. Want ik denk dat dat ongeveer het aantal platen is, dat ik daadwerkelijk van binnen en van buiten ken.

Ik zie idd dat je vanaf 2010 meer dan 5000 stemmen hebt uitgebracht. Ik heb er 69 uitgebracht vanaf 2009. Je zou het dan kunnen hebben over kwaliteit en kwantiteit maar je doet toch dat waar je achter staat ?

Stemmen is idd een dingetje, persoonsgebonden, (be)strijdbaar en betwistbaar. Maar cijfers hebben mij nooit echt wat gezegd, soms worden de succesvolste commerciële albums met -tig miljoenen verkocht maar halen ze niet eens hier de top 20 op MuMe. Of wordt een album van K3 hier niet serieus genomen omdat het kinderliedjes zijn (Hell, er kwamen zelfs al verdenkingen van steekpenningen van Studio 100 gegeven aan MuMe omdat de hoes te lang op de openingspagina stond ). Waarom kindermuziek niet serieus nemen ? Ik was 9 toen ik Queen fan werd (en zowat alle jongens van mijn klas). En Justin Bieber laat toch ook steeds meer de bakvissen achter zich en droogt best wel leuk op met zijn laatste album.

Meningen, reviews, belevingen, afstraffingen, discussies, ophemelingen, de 7e snaar geraakt, teleurstellingen. Dat allemaal beschreven in woorden hier op deze site. Dat is waar het mij om gaat, wat al zo'n 6 jaar hier mij blijft boeien. Dat zegt mij veel meer dan een cijfer..

Deze nog eens opgezet. Ook op deze staan weer een skipmoment nl. Drowse.

Sorry... ik kan er niks aan doen maar die Taylor-nummers zijn niet aan mij besteed denk ik.

Ik heb dat ook. Hebben voor mij alleen de functie om de rest van de nummers nog meer te laten stralen. Taylors goeie nummers zijn op één hand te tellen en Drowse behoort daar niet bij. Verder denk ik dat dit tot echt Queens beste plaat is.

Taylor is anders wel het enige Queen-lid waarbij de teksten me weten te raken.
Mercury's teksten slaan echt meestal nergens op. May's teksten zijn redelijk maar niet persoonlijk.

Deacon's teksten kunnen persoonlijk zijn maar zijn zoetsappig. Taylor's teksten zijn recht uit het hart. Of het nu Breakthru, Radio GaGa, Drowse, Fight from the Inside, Loser in the End of These are the Days is.

Drowse mist zijn effect trouwens niet. Heerlijk loom en laidback.

Ik vind een tekst als Death on two legs toch anders ook wel erg 'uit het hart'

1 van de beste platen van Queen

Deze plaat opent sterk met het ferm rockende 'Tie your mother down' waarna de adembenemende ballad 'You take my breath away' volgt. Typisch Queen, van hard naar zacht en terug. Ze zijn in beiden goed. Persoonlijk hou ik het meest van hun rocknummers. 'White man' is bijvoorbeeld een lekkere slow rocker.

De eerste (haar)scheurtjes worden zichtbaar. Hoewel Queen hier nog altijd topkwaliteit laat horen, komt het wel met het minst goede album tot nu toe. Ergens vind ik het wel opvallend dat het geluid toegankelijker wordt, maar dat dit album altijd vrij lang nodig had om te groeien. Sommige krakers hebben die tijd niet nodig, zoals Somebody To Love en Tie Your Mother Down. Het beste nummer is de pianoballad You Take My Breath Away. De titel omschrijft precies wat wat het zegt en dat terwijl ik niet per se een balladliefhebber ben. Prachtig onderdeel is de harmonieuze zang. Met drie goede zangers kon Queen dan ook wel echt in de handjes wrijven. De eerder genoemde scheurtjes ontstaan bij Drowse en vooral Teo Torriatte. Vooral die Japanse teksten zijn echt niet mijn ding.

Tussenstand:
1. Sheer Heart Attack
2. A Night At The Opera
3. Queen II
4. Queen
5. A Day At The Races

Toch wel een behoorlijke Queenplaat en onthaald als de logische opvolger van Opera.
Die is wat verrassender, maar de band springt zoals vanaf Sheer Heart Attack, weer van de hak op de tak.
Misschien muzikaal hun meest complete plaat met erg geslaagde dingen.
Alleen al de opening met het spannende intro om gelijk te beuken met Tie Your Mother Down.
Als hardrocker sla ik White Man nog even hoger aan, maar geen concert was compleet zonder deze kraker.
Freddie's mooiste ballad is hier met You Take My Breath Away. Hij zingt naast de lead, ook de overdubde coirtjes.
Was tijdens het befaamde gratis Hyde Parc concert in September 1976, trouwens het enige nummer die gespeeld werd van dit album, wat overigens nog uit moest komen.
Freddie's bijdragen zijn sowieso erg sterk hier.
Ik vind dat hij het eigenlijk nooit meer heeft overtroffen.
The Millionair Waltz is wellicht een onderschat liedje in het oevre van Queen. Maar wat een vernuftheid en creativiteit ( hoor bijv. John Deacon schitteren met hoogstaand baswerk.)
Somebody To Love, die de zanger overigens hoger aansloeg als compositie dan Bo Rap, blijft een heel sterke troef.
Freddie, fan van Aretha Franklin, wilde een coispelsfeertje, maar in combi met de rock is het uiteraard helemaal des Queen's.
Het al eerder aangehaalde White Man is voorbeeldig duister en wat mij betreft hun meest gedreven rocker. Totaalplaatje top.
Good Old Fashion Lover Boy is ook typisch Freddie. Drowse van Roger Taylor is weer typisch zo'n compostitie die in vorm wederom wat afwijkt van de rest. Lang niet zijn sterkste troef, maar dat lome dragende sfeertje heeft ook wel weer wat.
De drummer was dan ook vrijwel de enige toen die wel snakte naar wat soloavonturen.
Teo Torriatte is een meedeiner van May. Zo'n song met een sterk refein, waar de band er in de loop der jaren wel meer van had.

A Day At The Races is voor mij een soort afsluiting van de eerste fase.
In 1977 was de groep inmiddels heel groot en dat betekende ook langzaam maar zeker een artistiek verval.

Het mooie aan A Day At The Races vind ik dat ze al hun ervaring met verschillende stijlen, zoals al tentoon gespreid op Sheer Heart Attack en A Night At The Opera, omzetten in beregoeie, complete nummers. Hier vindt je geen Dear Friends, Lazing On A sunday of Good Company. Ieder nummer staat ook buiten de context van dit album als een huis. De productie is dit keer ook dik in orde. Beter gedefinieerde bas en meer presence dan op Opera. Op White Man is al een wat versoberde schrijfstijl te bespeuren, maar op de meeste andere nummers laat Queen zich in hun meest expressieve en overdadige stijl horen. Queen was in de studio op hun best op A Day At The Races, wat mij betreft.

Goed verhaal buurman.

Het benutten van de studiotechnieken zat Queen als gegoten en op Races zijn ze op dat gebied ook weer gegroeid.
Op Opera is het wat naiever en speelser, misschien ook daarom sla ik die net even hoger aan.
Ook vind ik die wat meer highlights hebben.
Death On Two Legs, I'm In Love With My Car, 39, Prophet Song, Love Of My Life en om Bo Rap kun je nu eenmaal niet heen.
Maar eens met het feit dat het hier compacter is en alles wat meer in verhouding is.
Ik ga er wel in mee dat het Queen's beste studioprestatie is.
De drums ( zeikert die ik ben als drummer) vind ik dan op Sheer Heart Attack en Opera mooier, al is zijn spel wel wat meer naar voren gemixt. Taylor's tom's klinken hier soms als kartonnen dozen. Maar misschien was dat wel een stijlbeeld. E.L.O's drummer Bev Bevan had dat ook rond deze tijd.
Beetje plofferig, maar dat kan ook een smaak kwestie zijn. Ik ben nogal van hoger gestemde trommels.

Heel gek; Op sommige albums vind ik Taylor's sound geweldig ( ook op The Game bijv.) maar op andere niet best ( Jazz en The Works.)

Het eerste album waar de band de korte 'tussendoortjes' laat liggen en zich compleet focust op echte songs. Dit levert wat mij betreft de vijfde klassieker in een rij op waarbij iedereen de hits Tie Your Mother Down en Somebody To Love wel kent. Toch zijn de hoogtepunten voor mij een tweetal van de niet-hits.
Deacon produceert op The Millionaire Waltz een paar van de meest frivole baspartijen die ik tot nu toe van hem heb gehoord. De hardrockende uitbarsting halverwege had ik ook helemaal niet voelen aankomen, maar het zorgt voor een hele mooie overgang. White Man is daarnaast een duistere en harde track die ik ook met plezier iedere dag zou kunnen horen.

Toch doen Good Old-Fashioned Lover Boy en Drowse me toch net wat minder dan de rest. Geen slechte tracks, maar gewoon wat minder bijzonder. Geen ramp voor de eindscore, maar daardoor alsnog wel mijn minst favoriete tot nu toe. En dat is gezien de score een groot compliment.

Tussenstand:
1. Queen II
2. A Night At The Opera
3. Queen
4. Sheer Heart Attack
5. A Day At The Races

Ik vind eigenlijk (maar daar durfde ik nooit voor uit te komen) dit album beter dan A Night at the Opera; denk erover om 'm dan hoger te plaatsen op m'n top 10 albums.

Ik hoor ook bij de club die A Day At The Races wat beter vind dan A Night At The Opera. Dat komt omdat hier geen echt mindere songs op staan. Alles is (best) goed tot ijzersterk. Ook de productie vind ik beter. Een mooi helder en warm geluid heeft deze plaat. En ze pakken hier slim sterke stukken van de voorgangers en laten die terugkomen of voegen het samen. Zo ontwikkelen ze hun eigen Queen sound verder op dit album.

Het voorbeeld daarvan is Somebody To Love, waar je rockopera elementen van Bohemian Rhapsody in terug hoort. Dit nummer heb ik altijd erg goed gevonden. The Millionaire Waltz is een soort rock/opera/wals. Ook deze song is geslaagd en goed neergezet. Gelukkig staat er ook nog klassieke Queen hardrock op in de vorm van het geweldige Tie Your Mother Down en het sterke White Man. Verder zijn You Take My Breath Away & Good Old Fashioned Lover Boy ook zeker het vermelden waard: mooie nummers zijn dat. Een prima en afwisselend album dus!