Queen - A Day at the Races (1976)

Ik hoor ook bij de club die A Day At The Races wat beter vind dan A Night At The Opera. Dat komt omdat hier geen echt mindere songs op staan. Alles is (best) goed tot ijzersterk. Ook de productie vind ik beter. Een mooi helder en warm geluid heeft deze plaat. En ze pakken hier slim sterke stukken van de voorgangers en laten die terugkomen of voegen het samen. Zo ontwikkelen ze hun eigen Queen sound verder op dit album.

Het voorbeeld daarvan is Somebody To Love, waar je rockopera elementen van Bohemian Rhapsody in terug hoort. Dit nummer heb ik altijd erg goed gevonden. The Millionaire Waltz is een soort rock/opera/wals. Ook deze song is geslaagd en goed neergezet. Gelukkig staat er ook nog klassieke Queen hardrock op in de vorm van het geweldige Tie Your Mother Down en het sterke White Man. Verder zijn You Take My Breath Away & Good Old Fashioned Lover Boy ook zeker het vermelden waard: mooie nummers zijn dat. Een prima en afwisselend album dus!

Beste album van Queen tot dat moment, en misschien zelfs wel overall. Hierna werden ze publiekelijk bezit en gingen de albums commerciëler klinken en minder artistiek.

En eerst kant b en daarna kant a afspelen brengt dit album zelfs nog een niveau hoger.

Dat is dan jouw mening. Ik ga voor Sheer Heart Attack als beste album, goed gevolgd door Queen I en Queen II en dan volgt ADATR!

Soort van afsluiting van een heel sterke periode.
En een stukje compacter dan voorganger Opera.
Hier trekt Queen zich nog weinig aan van trends en is de inspiratie erg groot.
Overtuigende hardrock met frivole zijsprongen. Met name Freddie is geweldig op dreef vind ik.
Somebody To Love en het misschien wat bedachte, maar heel vernufte The Millionair Waltz zijn heel sterk.
Op de laatste song hoor je een beetje de insteek van Boh Rap terug.
Natuurlijk een heel ander nummer, maar hier komt ook weer een hardrock passage in voor, om dan weer terug te keren naar een rustpuntje en de beginnende Wals.

News Of The World van een jaar later is ruwer en de band meer naakt. Met Darkzone eens dat de echte artistieke tijd dan achter hun ligt.
Queen werd groter en dat was verdiend, maar de albums werden er uiteindelijk niet beter op.

Dit is één van de meer hardrock-gerichte platen van Queen, een echte May-plaat. Mooi in evenwicht met de wat meer experimentelere Mercury-nummers. Ook dé plaat van Queen met de meeste slidegitaar. Volgens mij ook de eerste plaat waar Taylor ook gitaar speelt. Ook de plaat met de langste pianoballad.

Een plaat dus met genoeg van alles om een echte consistente en gebalanceerde plaat te zijn.

Ook hier weer een liefdesliedje van Deacon; You and I is een logisch vervolg op You're My Best Friend.
Deze plaat is samen met Queen II wat mij betreft het beste wat de band heeft gemaakt. Een plaat die ik met veel gemak en plezier van voor naar achter afluister.

Interessant is wel dat op beide platen May het intro verzorgt. Op Queen heet het Processioen en is het ook echt een aparte track, op A Day at the Races heet het Introduction en is het onderdeel van Tie Your Mother Down. In deze introductie komt de riff van White Man aan bod en het andere thema is ook het eindthema van Teo Torriate. Alleen in de jaren 70 werden dit soort subtiliteiten toegepast.

Afgelopen week met mijn oudste zoon al mijn lp’s eens doorgesnuffeld. Ik had ze van zolder gehaald om weer eens te bekijken. Samen hebben we echt een hele avond allerlei albums doorgenomen, beluisterd, besproken en de hoezen bekeken. Dat is een mooi iets om met je kind mee te mogen maken. Waardevol.

Hij mocht er een aantal uitkiezen om mee naar zijn woonplaats te nemen. Mooie was dat toen ik hem vroeg waarom hij juist nou ‘die albums’ meenam hij vertelde dat hij ze gekozen had vanwege de verhalen die ik hem had verteld. De verhalen die bij die albums horen. Mooi.

Er lag één album stilletjes onder zijn stapel. Toen ik deze zag liggen heb ik hem verteld dat hij alles mocht uitkiezen behalve die. Het was namelijk mijn allereerste lp van mezelf. Ik was 9. Ik heb door dat album een basis gelegd voor mijn muzikale luisterleven. Alleen al die majestueuze opening.. Ik heb mij verwonderd over die toch wel geweldige maar vreemde zanger. Die vier mysterieuze mannen op de foto van de binnenhoes en de getekende vier dezelfde mannen op de sleeve.

Ik kwam in fantasie werelden terecht van de liefde, swingende lantarens, vreemde moeders, iemand om van te houden, Indianen en Japan. En na al dat geweldige geweld weer een majestueuze afsluiting. Ik ken elke kras, elke groef, elke tik op dit vinyl wat in mijn bezit is.

Mijn zoon keek mij eens aan en zonder wat te zeggen gaf hij hem terug. Op een dag, vroeger of later, komt hij heus wel in zijn bezit.

Dus vanochtend heb ik de hoes voorzichtig afgestofd, opgepoetst en opgehangen in een platenlijst en in de woonkamer gehangen. Daar hoort hij. Niet op zolder.

Dit album is mijn muzikale basis. Ik hou van dit album.

Mooi verhaal, meneer. Bijzonder om te lezen.

Dit album bewijst nog maar eens dat Queen meer is dan de "bekende singles".
Bedwelmend goed is You Take My Breath Away en The Millionaire Waltz .
Het enige wat mindere nummer is Drowse, maar met 9/10 sterke songs mogen we enkel zeer tevreden zijn.