Adele - 30 (2021)

Toen 19 uitkwam zat ik helemaal in het soort albums zoals die van Adele, Amy, Duffy en aanverwanten. Bij 21 was mijn 'fan-zijn' op een enorme piek, zeker door haar concert in Paradiso en bij het derde album 25 was de charme er voor mij vanaf.

Easy on Me stemde me niet erg hoopvol dat dit zou gaan veranderen. Te veel 'meer van hetzelfde' en dan een tandje minder interessant.

De vooruitgesnelde reviews zorgden ervoor dat ik toch wel nieuwsgierig werd naar 30. Een andere richting?! Het kan dus toch?!

Ja, het kan toch, en dat is een enorm pluspunt van dit album. Het klinkt allemaal anders en toch onmiskenbaar Adele en dat vind ik knap.
Ik hoor nummers die goed in elkaar zitten en bij elkaar voor een aangename vibe zorgen. En toch merk ik ook dat het allemaal wat afstandelijk blijft voor mij. Ik voel het niet zoals ik 21 voelde.
Prima nummers, wederom goed gezongen (ook al moet je een beetje tegen haar manier van zingen kunnen), maar echt raken doen ze niet.

Ik vind 30 een prima album waar ik ongetwijfeld een tijd van zal blijven genieten, maar de tijd van 21 is nu wel voorbij.

In 2008 zag ik Adele in Paradiso. Haar debuutplaat 19 was net uit en ik wilde haar graag zien, vanwege haar prachtstem en goede debuutplaat. Live klonk ze haast nog beter dan op de CD en grappig was dat ze tussen de songs door in plat dialect liep te vloeken van de zenuwen. Inmiddels 13 jaar later is er nogal wat gebeurd met Adele. Ze is intussen een superster geworden en ze had moeilijke laatste jaren, inclusief een verbroken relatie. Dat laatste heeft natuurlijk vaker tot goede muziek geleid. Op dit 30 van de inmiddels 33-jarige Adele is dat soms het geval.

Het is in alle opzichten een afwisselende plaat geworden, waarin Adele zowel tekstueel als muzikaal veel van zichzelf laat zien. Er hebben een aantal verschillende producers aan gewerkt en ook dat levert variatie op. Alleen is er soms ook sprake van variatie in de kwaliteit van de songs. Het ene nummer vind ik meer geslaagd dan het ander. Er staan een paar (heel) aardige nummers op en ook een paar hele sterke songs.

De stijl van de muziek is niet altijd echt meer de stijl van de eerdere albums van Adele. Die is nog wel te horen op de best mooie eerste single Easy on Me. Die wordt voorafgegaan door het hele aardige Strangers by Nature. My Little Love is naar mijn mening echt over the top. Er zitten privé gesprekjes in met haar zoontje, met ook nog een inhoud waarvan ik denk: hou dat privé. Een tikje genant om naar te luisteren wat mij betreft.
Cry Your Heart Out is een lekker R&B nummer met een catchy refrein. Oh My God is een prachtsong met een fijne beat en een uitstekende productie. Can I Get It is een heerlijke vlotte popsong met een lekker gitaartje en weer zo'n goede beat, die er meer dan wezen mag.

I Drink Wine is alweer een fraai nummer. Het middenstuk van de plaat is voor mij dan ook het beste deel van 30. Adele zingt erg mooi op I Drink Wine en dat op een pakkende melodie met fraaie begeleiding. Erg fijn is ook de combi van orgeltje en piano op het einde. Van dat gospel einde gaan we over naar het mooie jazzy All Night Parking met leuk achtergrondkoortje. Woman Like Me is meer dan aardig en natuurlijk fraai gezongen.

Hold On is het absolute hoogtepunt van 30: wat een prachtig nummer is dit. Adele op haar allerbest. En op het einde komt er ook nog een fraai gospelkoor in voor. Het vrijwel akoestische To Be Loved was erg mooi geweest, alleen al door de fraaie zang van Adele, als het niet zo verdraaide lang had geduurd. Bijna 7 minuten is iets teveel van het goede voor zo'n nummer. Love Is a Game is een prima afsluiter van dit album. Hoor ik daar een vleugje Amy Winehouse?

Ondanks wat uitglijders hier en daar staat er dus op 30 weer meer dan genoeg dat dit album de moeite waard maakt. Een aantal songs zijn niet te missen voor mensen die van echt mooie popmuziek houden. En met de fraaie stem van Adele klinkt het allemaal nog een beetje mooier.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Adele - 30 - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Adele - 30
Adele maakt op de eerste helft van haar nieuwe album 30 maar weinig indruk, maar stijgt tot grote hoogten op de spannendere en intensere tweede helft, waarin haar stem keer op keer zorgt voor kippenvel
Ik had geen hoge verwachtingen van 30 en deze leken uit te komen toen ik de eerste helft van het album had beluisterd en eigenlijk pas één echt goede song had gehoord. Adele werkt op de eerste helft van het album vooral met oudgediende Greg Kurstin en die voegt niets nieuws toe aan het geluid van Adele. Op de tweede helft van het album ontworstelt Adele zich op fascinerende wijze aan de wat zouteloze pop van de eerste tracks en laat ze horen wat ze ook kan. Zeker aan de hand van producer Inflo (Sault) bloeit Adele op en vuurt ze weer recht op het hart gerichte pijlen af met haar fascinerende stem. 30 scoort al met al een dikke voldoende, maar een prachtalbum lag absoluut binnen bereik.

De Britse zangeres Adele (Atkins) debuteerde in 2008, op haar negentiende, bijzonder knap met het uitstekende 19, waarmee ze zich schaarde onder de betere jonge zangeressen met soul van dat moment. Met 19 plantte de Britse zangeres de zaadjes voor wereldfaam en die kwam met het drie jaar later verschenen 21, dat wat opschoof richting de singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en dat, nog meer dan 19, liet horen dat Adele een exceptioneel zangeres is.

Het wereldwijde succes duwde Adele helaas ook wat in de richting van de mainstream pop, die wat mij betreft teveel domineerde op het 2015 verschenen 25. De afgelopen zes jaar was het in muzikaal opzicht vooral stil rond Adele, maar deze week keert ze terug met 30. Het nieuwe album van Adele volgt op een periode waarin een einde kwam aan haar huwelijk en het is dan ook niet zo gek dat dit sporen heeft nagelaten op het nieuwe album van de Britse zangeres, dat echter zeker niet alleen een breakup album is.

Ik was eerlijk gezegd wel wat uitgekeken op de muziek van Adele en had hele lage verwachtingen rond haar nieuwe album. 30 wordt vooralsnog echter uitvoerig de hemel in geprezen en verrassend vaak het beste album van Adele tot dusver genoemd. Ik vind het zelf, ook na meerdere keren horen, een heel lastig album en zeker niet beter dan het frisse 19.

Natuurlijk laat ook 30 weer horen dat Adele een geweldige zangeres is, maar ik vind 30 toch wat wisselvalliger dan ik teruglees in de meeste recensies die tot dusver zijn verschenen. 30 opent bijzonder met Strangers By Nature dat niet had misstaan in de originele versie van The Wizard Of Oz uit 1939.

Het is wat zoetsappig, maar het is ook een frisse start van het album, dat vervolgt met de single die aan het album voorafging, Easy On Me. Het is een typische Adele song, waarin haar geweldige stem vooral wordt ondersteund door piano. Een echte Adele track, maar wel een van het betere soort.

My Little Love is een wat lome en zoete soultrack, die op zich wel potentie heeft, maar een draak van een song wordt door de dialogen met haar zoontje en het gesnotter van Adele zelf aan het eind. Niet doorheen te komen wat mij betreft en bijna reden om het album uit het raam te smijten, waarna het meer uptempo en met een snufje reggae versierde Cry Your Heart Out gelukkig weer iets beter is, maar ook niet heel opzienbarend.

Hetzelfde geldt voor Oh My God, dat een modern popgeluid met flink wat R&B laat horen. Het is de vierde track op rij die is geproduceerd door oudgediende Greg Kurstin, die er wat mij betreft toch onvoldoende in slaagt om de muziek van Adele te vernieuwen. Can I Get It, dat werd geproduceerd, door Max Martin en Shellback, is niet veel beter en hooguit een aardig niemendalletje, waardoor Adele na zes tracks blijft steken op één echt goede song, een magere score voor een album dat dan op de helft is.

De tweede helft van 30 is gelukkig een stuk beter. I Drink Wine is een pianoballad van het soort dat Elton John zo vaak maakte in de jaren 70 en het is een track waarin Adele niet alleen geweldig zingt, maar ook overtuigt met emotie. Ook het jazzy All Night Parking, dat ook Amy Winehouse niet zou hebben misstaan, overtuigt met wat meer avontuur en wederom geweldige zang.

In de laatste vier tracks op het album tekent drie keer de van het project Sault bekende producer Inflo voor de productie en stijgt 30 alsnog tot grote hoogten in een aantal langere tracks, die laten horen dat Adele zich wel degelijk kan vernieuwen.In het door de akoestische gitaar gedragen Woman Like Me zingt Adele wederom de sterren van de hemel en dat doet ze ook in de pianoballad Hold On, die langzaam maar zeker transformeert in een zwoele en rijk georkestreerde soulsong.

Tobias Jesso Jr. produceerde de jazzy pianoballad To Be Loved, waarin Adele nog maar eens laat horen waartoe ze in vocaal opzicht in staat is, met uithalen die uit haar tenen komen, waarna Inflo het album fraai mag afsluiten met een zwierige track die in muzikaal opzicht aansluit bij de openingstrack, maar waarin de kosmische soul het overneemt in de grootse apotheose.

Door de tweede helft van het album is 30 uiteindelijk toch nog van een redelijk niveau, maar het had veel beter gekund. Ik weet wel wie ik zou benaderen voor de productie van 33, 35 of 40, want de klassieker die ze volgens velen heeft gemaakt met 30, hebben we wat mij betreft nog tegoed. Erwin Zijleman

Sinds de release van haar album 19 is Adele een hele grote naam in de muziekwereld. Ook haar opvolgende albums 21 en 25 werden enorme wereldhits en nu is hier haar volgende album, in de traditie van leeftijdstitels, 30 genaamd. Adele is een hoge boom in de muziek en hoge bomen vangen veel wind. Zei het de ene keer meewind, maar vaak genoeg ook tegenwind. Voor mij persoonlijk was 25 een stuk minder dan 19 en 21, al bevatte ook dat derde album meer dan genoeg sterke songs. Dit album 30 werd voorgegaan door de single Easy on Me en dat was voor mij niet direct de meest uitnodigende single. Het leek mij wat teveel op het eerdere werk van Adele. Maar op één single kan je geen album beoordelen dus ben ik aan het luisteren geslagen. En dan begin je met de opener die de titel Strangers by Nature draagt. Op het gehoor een intiem begin en ergens vind ik het jammer dat ze het niet zo klein en intiem houden door het nummer heen. Met die strijkers is het dan toch wat dik aangezet. Een gemiste kans, maar verder geen onprettig nummer. Daarna dus de eerder benoemde single Easy On Me. Een gemakzuchtige single. Dit is de Adele die we kennen en inmiddels wel een beetje gehoord hebben. De grootste misser van het album voor mij is toch wel het daaropvolgende My Little Love. Dat geklets en gehuil tussendoor voegt voor mij totaal niks toe aan het nummer en houd juist het tempo er uit. Het komt zo rommelig over. Het voegt voor mij als luisteraar in ieder geval zeer weinig toe. Waar er met Cry Your Heart Out wat meer tempo in komt. Lekker nummertje is dit wel. Vrolijke vibe toch ook wel, verpakt in een soort R&B/Pop. Op het nummer Oh My God haalt Adele wat meer vocale trucjes uit. Mijn inziens soms iets té veel, echt storend wordt het nooit. Energie zit ook wel goed op dit nummer als het nummer misschien wat te druk. Can I Get It geeft ook wat mixed feelings. Ergens had dit nummer ook zomaar van Ed Sheeran kunnen zijn. Tenminste, zo is het als het in mijn hoofd werkt bij het beluisteren. De typische Adele songs worden ook niet vergeten, getuige het nummer I Drink Wine. Alles is typisch Adele met het stemgebruik, de begeleiding, de zanglijnen, alles eigenlijk. All Night Parking is dan een meer R&B georiënteerd nummer waarop de productie vrij aanwezig is. Gewoon een wel prima nummer. Een stuk overtuigender en misschien wel het beste nummer van dit album is Woman Like Me. Warm en wat meer ingetogen gebracht. Een heel fraai nummer. Een meer ingetogen Adele kan mij erg overtuigen. Ook Hold On vind ik erg prettig. Dit nummer wordt soulvol gebracht. Heel smakelijk met de juiste emotie en energie. Ook een topsong. To Be Loved is dan weer typisch Adele. De manier waarop ze hier haar stem gebruikt kennen we. Love is A Game is dan de afsluiter en doet me qua titel terug verlangen naar Amy Winehouse. Het nummer zelf is wel mooi, niet heel bijzonder maar wel gewoon mooi. Een album dus dat het niet haalt bij 19 en 21 en over de gehele linie wellicht op één lijn ligt met 25. Twee absolute prachtsongs, maar ook een aantal missers.

Eén van de weinige artiesten die naast een grote hoeveelheid streams er ook in slaagt miljoenen fysieke albums te verkopen is de Engelse Adele. De als Adele Laurie Blue Adkins op 5 mei 1988 in Londen geboren zangeres hoort sinds haar debuutalbum "19" bij de toppers in de muziekwereld en heeft die status alleen maar weten te vergroten.

Begin 2008 was mijn eerste kennismaking met de Britse zangeres, doordat de single "CHASING PAVEMENTS" een Top 40 hit werd. In het begin van dat jaar verscheen ook haar debuutalbum "19", waarvan de Bob Dylan cover "MAKE YOU FEEL MY LOVE" de eerste grote hit was, in Nederland bereikte het de derde plaats in die Top 40. Daarna was het een paar jaar stil rondom Adele, maar ze kwam eind 2010 keihard terug met de nummer 1 hits "ROLLING IN THE DEEP" en "SET FIRE TO THE RAIN" en de top 3 hit "SOMEONE LIKE YOU". Deze hits zijn te vinden op het tweede album van haar, "21", dat in januari 2011 uitgebracht werd. Het album was een groot succes en er werden wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht. Haar status als succesvolle zangeres werd in 2012 vergroot doordat ze het titelnummer van de 23e James Bond film, "SKYFALL" mocht zingen. Gouden en platina onderscheidingen volgden en het zwaar aangezette nummer is één van haar klassiekers geworden. In 2015, op 23 oktober, verscheen haar langverwachte nieuwe single "HELLO". Een even uitgebreide als uitgekiende reclamecampagne ging eraan vooraf en het succes was er dan ook naar, overal bereikte het de nummer 1 positie en maakte het de fans nieuwsgierig naar album #3. Die verscheen een maand later, is getiteld "25" en was ook weer een succes. Ze ging op tournee, trouwde, maar haar man en zij gingen in 2019 uit elkaar en de scheiding was begin dit jaar een definitief een feit.

Toen "30" werd aangekondigd was de algemene verwachting dat die scheiding leidend zou zijn in de teksten en dat haar ex ervan "langs zou krijgen". Dit gebeurde op de vorige albums namelijk ook, want Adele gebruikte muziek als een vorm van therapie. Voor een deel gebeurt dit ook, maar zij zou een deal met haar ex-man, Simon Konecki, gesloten hebben, om hun relatie en het uit elkaar gaan niet in de nieuwe nummers te verwerken. Krijg je dan een compleet ander Adele album? Nee, zeker niet, want ze verwerkt nog steeds persoonlijke gebeurtenissen in haar liedjes. Het zijn er 12 geworden en klokken bij elkaar bijna een uur muziek, met het zeer herkenbare geluid dat Adele de afgelopen jaren ontwikkeld heeft.

Opener is “STRANGERS BY NATURE”, een zeer ingetogen, met strijkers opgeluisterde ballade, waarin Adele zich afvraagt of ze ooit vrede krijgt met de scheiding. “EASY ON ME” is inmiddels een grote hit en persoonlijk was ik wel verrast voor deze keuze als eerste single. Het is geen typische single, meer een prachtige en krachtige albumtrack. Mijn verrassing was dus niet terecht, het is een grote hit geworden. In dit nummer bezingt ze verschillende levenslessen die ze in haar leven heeft opgedaan. Het zes en een halve minuut durende “MY LITTLE LOVE” heeft een heerlijke soulvibe, blijft zeer rustig, is uitermate persoonlijk en één van de toppers van “30”. Het is persoonlijk, omdat Adele in gesprek is met haar zoontje Angelo en dat is prominent te horen in het nummer. “Mama’s Got A Lot To Learn” zingt ze, ze stelt zich dus zeer kwetsbaar op. Na 3 zeer rustige liedjes gaat het tempo omhoog met “CRY YOUR HEART OUT”, waarin de boodschap zit dat huilen helpt als jij je depressief en lusteloos voelt. Een fijn liedje! “OH MY GOD” heeft een modernere aanpak, heeft ook een gospel-feel en straalt positiviteit uit. Een akoestische gitaar leidt “CAN I GET IT” in, daarna start een lekker ritme dat het hele liedje vorm geeft.

“I DRINK WINE” is weer een ballad en het ruim 6 minuten durende Motown-achtige nummer heeft een mooie melodielijn en prachtige koortjes. “ALL NIGHT PARKING (interlude)” is kort soul nummer, waarin ik de stem van Adele breekbaar vind klinken. Ondanks alle mooie beloften aan haar ex, komt die er in “WOMAN LIKE ME” niet echt goed van af. “How Can You Not See Just How Good For You I Am?”, “It Is So Sad A Man Likе You Could Be So Lazy” en “Ain't Never Had A Woman Like Me” geven de twijfel, maar ook de boosheid weer van een vrouw die een scheiding achter de rug heeft. Het nummer kabbelt een beetje voort, misschien is 5 minuten net iets te lang, maar de stem van Adele en de wijze waarop ze het zingt maakt veel, zo niet alles goed. De laatste drie nummers duren allemaal ruim 6 minuten en dat begint met het rustige en ingetogen “HOLD ON”, dat zich halverwege stap voor stap ontwikkelt tot een heerlijk gospelachtig nummer. Daarna volgt “TO BE LOVED”, ze verwacht dat ze de liefde weer gaat vinden en geeft ook aan dat als je niet iets probeert, je nooit zult weten of het gelukt zou zijn. Wie niet waagt, wie niet wint. Deze piano ballad is ook misschien aan de lange kant, maar ze zingt uit alle macht en dat maakt het een indrukwekkend nummer. “LOVE IS A GAME” is het slotakkoord, lekker ritme, aanzwengelende strijkers en een nummer dat wat mij betreft geen seconde verveelt.

Adele kan er met dit album weer een aantal jaren tegenaan en de vraag is welke titel een volgend album zal krijgen. Het is afwachten wanneer ze weer voldoende inspiratie heeft, genoeg ellende (?) heeft meegemaakt, om nieuwe nummers die emotie en diepgang mee te geven, die op al haar albums te vinden is. "30" is een mooi album, heeft prachtige teksten en er is voldoende variatie om de aandacht vast te houden.

Ik heb 65 jaar van Adele in de kast staan, maar het worden er geen 95. Daarvoor is dit album te easy listening. Sky radio luisteraars zullen er wel blij mee zijn. Ook die kinderstoelen voegen weinig toe. Easy On Me is een goed nummer de rest kan er niet aan tippen, ondanks haar toffe stem. Ook de eerste keer dat een plaat van Ed Sheeran = hoger scoort dan Adele. Hallo dan

Klopt, dat kwaliteit subjectief is, maar om iets mooi te moeten gaan vinden omdat miljarden anderen dat vinden lijkt me iets te ver gaan. Het grootste struikelpunt van dit album vormen voor mij de nogal melodramatische teksten en de zang aan het eind van To be loved doet bij mij erg veel pijn aan mijn oren. Muziek beluisteren is erg persoonlijk en daarom heeft volgens mij discussiëren over wat mooie en minder mooie muziek is totaal geen zin.

Ruim een jaar na de release maak ik de balans op:

- 30 is geen classic geworden zoals 25 en 21, is gewoon zo.
- Ik luister 30 minder vaak dan zijn voorgangers, maar als ik hem opzet hoor ik elke keer weer iets nieuws.
- Live is Adele vaak beter dan voorgaande jaren.
- What on earth happend met de overige singles?! Oh My God hebben we niet veel gehoord en van I Drink Wine is er alleen een clip gekomen.
- Doordat er (nog) geen wereldtour is aangekondigd, is voor veel mensen de tijdelijke Adele 'opleving' weer gaan zakken. Want het is voor velen niet erg realistisch om af te reizen naar LA om haar daar live te zien.
- Adele neemt waarschijnlijk weer een lange pauze. Ik hoop dat ze bij haar volgende album wat meer terugkeert naar de sound van 25, gaat touren en de era wat langer maakt (meer singles, meer promotie etc.)