Adele - 30 (2021)

Album 19 scoorde een 5 bij mij, Album 21 een 4,5 , Album 25 een 4, en dan nu voor album 30 een 2,5 ??
Ja, ik kan er echt niet meer van maken.
Ze heeft een prachtige stem, maar die nummers doen mij helemaal niets.
Jammer, hier had ik veel van verwacht

Ik heb 65 jaar van Adele in de kast staan, maar het worden er geen 95. Daarvoor is dit album te easy listening. Sky radio luisteraars zullen er wel blij mee zijn. Ook die kinderstoelen voegen weinig toe. Easy On Me is een goed nummer de rest kan er niet aan tippen, ondanks haar toffe stem. Ook de eerste keer dat een plaat van Ed Sheeran = hoger scoort dan Adele. Hallo dan

Kan nog steeds maar weinig zinnige, inhoudelijke kritiek vinden in de reacties hier. Sommigen zijn uitgeluisterd op haar stem, anderen vinden het saai of vinden haar eerdere albums beter. En natuurlijk zijn er die vinden dat er te weinig vooruitgang zit in haar muzikale ontwikkeling. Ze meten zich de arrogantie aan te oordelen over iets waar ze volgens mij nauwelijks verstand van hebben. Het zijn de huiskamergeleerden, verstookt van muzikale kennis maar wel met een oordeel dat charisma moet afdwingen. Koningen van een virtueel rijk zo groot als hun huiskamer klein is.

Ze zijn misschien net iets minder erg dan degenen die Adele niks vinden omdat ze zo'n grote fanbase heeft. Want mensen die kwaliteit en kwantiteit niet kunnen onderscheiden en voor wie commercieel succes een veeg teken is hebben persoonlijkheids issues.

Het probleem voor mij is dat er weinig oog of beter weinig oor is voor de kwaliteit van Adele op zich, compositorisch, zangtechnisch, geluidstechnisch, etc. Haar muziek is paarlen voor blasee zwijnen. Self-indulgent noemen Engelsen het. Verwend door zoveel lekkernij dat ze na zoveel snoepjes de smaak van het laatste niet meer kunnen onderscheiden van de rest.
Tegen hen zeg ik, luister naar wat een producer, componist en conservatoriumdocent er over te zeggen heeft. I Can't Believe ADELE Did This Again! - YouTube - m.youtube.com

Nou nou John Self, ik vind dit wel een badinerende diskwalificatie van je mede-beoordelers hier op MM.
Je hebt je mening gelardeerd met stevige uitspraken.

Maar het kan toch zo zijn dat mensen haar stem niet mooi vinden, of de manier waarop ze die gebruikt?
Die mening ben ik ook toegedaan, daarbij heb ik het album goed beluisterd en vind de nummers grotendeels saai en veel van hetzelfde.

Dat het een commercieel album betreft vind ik persoonlijk geen argument om iets af te keuren ( ik heb positieve recensies geplaatst bij Coldplay en ABBA, beide ook commerciele producten, die ik echter vele beter waardeer).

Om mijn mening te vormen heb ik echt geen conservatorium docent nodig. Ik heb tientallen jaren smaakontwikkeling achter de rug, en in mijn persoonlijk vriendenkring ook professionele muscici waar ik veel muziek mee luister die we vervolgens bespreken.

Wat een prachtige reacties weer met een prachtig woordgebruik.

Als we toch vergelijkingen met ABBA maken.
Op Albumoftheyear worden de recensies van de grotere sites en kranten zoals The Telegraph, Rolling Stone, Pitchfork, NME etc gebundeld. En wat blijkt 80% voor Adele - 30 en 70% voor ABBA - Voyage. Zelfs bij de algemene gebruikers zien we 73% bij 30 en 60% bij Voyage.
Zowel ABBA als Adele hebben achter hun merknaam getalenteerde mensen zitten die zorgen dat de zang perfect gepitcht is, de melodieën en refreinen eenvoudig genoeg zijn om mensen na één of 2 luisterbeurten mee te hebben. Alles is gemastered tot in de puntjes om nog maar te zwijgen van de marketing errond om het product met gegarandeerd succes een omzet van jewelste te laten maken.
Dus stop met te zeggen dat het een de meest goddelijke muziek op de wereld is en het ander een of ander zwak afkooksel. Both are the same.

Ik zal mijn regenjas nu maar alvast aantrekken, want ik zie de commentaarbuien al mijn richting uitkomen.

mijn reactie betrof geen competitie tussen Voyage en 30, waarvan acte.
Volgende keer weer even goed lezen.....

Het valt mij mee dat je de werking van je tractus digestivus er nu - gelukkig- buiten laat.

zwaanst na nie hé Roxy...
Je hebt in het ABBA board genoeg mensen met je uitgebreide taalwoordenschat stompzinnig genoemd omdat ze niet wilden inzien dat het album geprezen en met lof overladen werd op zoveel internationale sites en de hoeveelheid mensen die het streamen, kopen etc...
Nu John Self hier iets vergelijkbaar doet op een veel vriendelijkere manier, kom je hem vertellen dat hij andere schoffeert en jij het bij het rechte eind moet hebben want met je tientallen jaren smaakontwikkeling en je professionele muscici in je persoonlijk vriendenkring weet jij natuurlijk beter wat echte kwaliteit is.
Mijn excuses als ik dan je even op enkele feitjes wil drukken.

En wat mijn uitspraken over de werking van mijn tractus digestivus betreft. (Waar blijf je het trouwens verzinnen?) Die spaar ik wel op voor het misbaksel-album van volgend jaar. Misschien dat Rihanna wel kans maakt.

Remcodurez wil je deze persoonlijke vendetta NU staken!

Je valt mij hier voor en achter de schermen lastig en ik ben dat zat.

Je hoeft hier niet de MM politie uit te hangen en mensen te schrijven wat ze wel en niet mogen zeggen en hoe ze dat moeten doen. Je lijkt wel een Stasi uit de DDR.

Je bent een buitengewoon sneu geval, doe iets zinnigs met je tijd en val mij niet meer lastig.
Als John Self wil reageren is hij daar mans genoeg voor en heeft daar geen secretaresse voor nodig.

Interessant allemaal, maar ik zou het graag weer over de plaat willen hebben als dat mag.

Gisteren voor het eerst rustig en aandachtig in zijn geheel beluisterd en ik was verrast hoe enthousiast ik was; herkenbare adele liedjes, maar ook nummers waar ze met minimale begeleiding onder de huid kruipt en daar tegenover zelfs een heuse Max Martin stamper. Die gesproken teksten hadden niet gehoeven, maar al met al heeft ze me enorm verrast met variatie, kwetsbaarheid en vakmanschap. Verrassing van het jaar voor mij.

Ook dit is slechts een zolderkamermening natuurlijk.

ABBA, Coldplay en Adele brengen wat veilige familievriendelijke platen uit. Dat is vaak rond de feestdagen het geval, puur gericht op het grote publiek. Kerst cadeautjes, net zoals verzamelaars die rond deze tijd uitkomen. De echte spannende albums komen op een ander tijdstip uit, al vormt de nieuwe IDLES een uitzondering op deze regel.

De volgende plaat wordt waarschijnlijk geproduceerd door William Reid van The Jesus and Mary Chain.

Roxy6
Ik heb geen persoonlijke vendetta met jou, die eer hoef je jezelf niet toe te kennen.

Ik heb je éénmalig een persoonlijk bericht gestuurd naar aanleiding van je vele persoonlijke aanvallen naar anderen toe op verschillende boards. Ik heb je toen vriendelijk gevraagd respect te hebben voor anderen.

Nu vergelijk je me met een stasi uit de DDR. beetje zware beschuldiging lijkt me. Maar goed ik zal dit wel niet te persoonlijk zien.

Je mag van mij trouwens alles zeggen, maar zodra je mensen persoonlijk aangaat of beledigt in je welbespraakte woorden zal ik hier toch op reageren. Dit zal ik trouwens bij eender wie doen. Misschien niet bij het eerste bericht, maar als ik dit vaker zie terugkomen wel. En dit was bij jou het geval.

On Topic:
Dit album toch even een kans gegeven ondanks de eerste single Easy On Me me niet zo goed in het oor licht. De single is een typische vocal song met piano als begeleiding. Van dit soort zijn er de afgelopen eeuw veel uitgekomen en het moet al heel origineel zijn voordat het me raakt.

Maar er lijkt toch wel wat te ontdekken op dit album, hier mijn eerste bevindingen.

De opener Strangers By Nature is een subtiele orkestrale song met een 50's vide en voldoende afwisseling om mijn aandacht te grijpen en te zien wat er meer te ontdekken valt.

Easy On Me opent mooi, maar daarbij blijft het bij mij.

Met My Little Love lijkt ze een richting in te slaan naar soul en hedendaagse subtielere hiphop. Ze combineert het gesproken woord met enkele mooiere strofes. James Blake had achter de productie hiervan kunnen zitten. Laat ik hier ook al even Amy Winehouse vallen.

Cry Your Heart Out: Meer uptempo, maar met eenzelfde soulvibe. Laat me zeggen dat ik haar stem liever in de zwoelere versie hoor dan de kijk ik kan alle hoge noten aan versie.

Oh My God: Deze slaan we maar best over. Helemaal mijn ding niet en lijkt ook niet mooi aan te sluiten bij de vorige nummers.

Can I Get It: Ook hier gaan we weer een totaal andere richting uit. Ed Sheeran heeft duidelijk ook geïnspireerd. Ook deze ga ik evens skippen.

I Drink Wine: Tradionelere piano song die heel brits aanvoelt. Ook minder mijn cup of tea

All Night parking: Deze keer terug wat meer soul en hiphopinvloeden. Het lijkt
alsof ze André 3000 uitgenodigd om de beats te voorzien. Al was het interessanter geweest als hij hier ook wat te zeggen had dan Adele alleen.

Woman Like Me: Terug een soulnummer, op de klassiekere manier. Ze houdt hier haar stem wel wat teveel in. Een uithaal had hier wel op zijn plaats geweest. Toch een interessant nummer.

Hold On: 90's piano vocalpop. not my cup of tea.

To Be Loved: Heel rustig nummer. Maar iets te klassieke structuur voor mij.

Love Is A Game: terug in de tijd, naar de 50's. We sluiten toch af met een beetje soul. Dit kan een groeier worden.

Zoals je ziet heb ik het meer op de soul-nummers. Dit ligt meer in mijn lijn van mijn subjectief welbevinden.
We zullen zien hoe dit groeit...

Grappig dat ik ondanks de kritiek om de commercie van deze plaat en het “voor de massa” aspect van deze plaat meerdere malen hier zie langs komen, uitgerekend Easy on Me en Can I Get It hier zowat het beste scoren als het om individuele stemmen gaat. Op het moment dat Adele wat dieper gaat qua sound, dan we van haar gewend zijn, wordt het niet gewaardeerd getuige het feit dat ik de enige ben met een vinkje voor All Night Parking en Strangers by Nature / My Little Love daarin ook wat achterblijven.

Inderdaad opvallend, maar prima te verklaren. Easy on Me is gewoon het bekendste nummer (want single) en niet iedere Adele liefhebber houdt van moeilijke, minder toegankelijke nummers. Het is nu eenmaal muziek voor een breed publiek, en dat houdt vooral van de toegankelijke nummers. De lieden die de kritiek hebben op het commerciële aspect van deze plaat zullen vermoedelijk ook degenen zijn die vooral Easy on Me niet te pruimen vinden. Ik ben er zo eentje.

Verbaas me over de wel erg lage score, tot ik hier zie dat mensen er een 1 aan hangen. Prima als het echt je smaak niet is, maar stem dan niet zou ik denken. Een 1 voor dit album (heb het nog niet volledig door geluisterd, ik reageer hier ook niet als fan) slaat natuurlijk nergens op, daarvoor zit het te goed in elkaar en is het vakmanschap echt te groot.

Er zijn er hier, die ondanks hun 1 ster toekenning voor dit album, prat gaan op hun bijzonder rijke muzikale kennis en het herkennen van vakmanschap.

Dit is een discussie-site, geen fan site. Ik geef het aantal sterren dat ik het album waard vind. Ik heb dat voor dit album op pagina 3 netjes onderbouwd. Ik gebruik al jaren deze schaal.

En dit over je mede MM-gebruikers zeggen heeft niets met arrogantie te maken?

Wat is dat hier toch de laatste tijd? Dat over-politiek correcte sfeertje dat hier heerst.

Van bepaalde artiesten moet je duidelijk afblijven, doe je dit niet dan krijg je de MM maffia over je heen, inclusief lelijke opmerkingen tegen jou persoonlijk, terwijl je het alleen maar over de artiest zelf had. Gek genoeg is zelfs Coldplay tot die groep artiesten gaan behoren, terwijl ze bij hun voorlaatste album nog maar wat graag werden afgebrand.

En je mag ook niet meer zeggen dat je een album niet mooi vind, nee je moet het beargumenteren. Ik heb ooit zo'n jongen gedatet die dat bij alles wilde. Heel vermoeiend... Na een paar maanden had hij vreselijk liefdesverdriet, terwijl ik de vlag uithing.
Anyway... soms vind je iets gewoon niet mooi, zonder dat daar een heel diepgaande mening bij komt kijken.

Persoonlijk vond ik Adele's debuutalbum, terwijl ik deze bij vrienden hoorde, best leuk. Maar toen ik hem voor mijn verjaardag kreeg en er rustig voor ging zitten vond ik het too much. Heb dat ding nooit meer opgezet en zelfs weggegeven aan mijn ex-schoonmoeder.
Het daarop volgende album kreeg ik ook weer voor mijn verjaardag en idem dito... Maar ik luister ieder nieuw album wel, zoals ik zoveel albums beluister, omdat ik dit leuk vind en graag over muziek praat, met vrienden, on line...
En artiesten die je jaren niets vindt, kunnen je soms ineens verbazen, daarom blijf ik ze met nieuwe albums steeds weer een eerlijke kans geven. Al betwijfel ik of Adele ons ooit gaat verrassen. En om exact deze reden, dat de muziek niets maar dan ook niets verrassends om het lijf heeft, begrijp ik al die talkshows niet die zoveel aandacht aan deze release hebben besteed. Want met al die commotie had je toch iets spannenders verwacht.

Voor mij is een cijfer ook een soort luisteradvies. Mijn uitgangspunt is daarom meestal dat als ik iets hoor dat op zich goed in elkaar zit, maar mij totaal niet aanspreekt ik geen cijfer geef. Als ik er wel echt mijn best voor gedaan heb geef ik nog wel eens een cijfer of probeer ik aan te geven waarom het mij niet raakt of aanspreekt.
NB: je criterium voor een 10 deel ik van harte

Ben, zoals hier eerder vermeld is door anderen, van mening dat populaire muziek soms met een soort ander oog bekeken wordt omdat het veel op de radio gedraaid wordt en dus commercieel is. Neemt niet weg dat die mensen alsnog mogen stemmen op een album als deze. Moe worden van de over exposure van een track als Easy On Me, al draait men dit nog niet zo lang, kan voor iemand als geldige kritiek door het leven gaan. Iedereen heeft natuurlijk het recht om zijn stem te baseren op het eigen criterium.

Overigens wil dit niet zeggen dat dit de hoofdreden is natuurlijk.

Dat een artiest veel gedraaid wordt op de radio wil natuurlijk niet zeggen dat het slecht is. Dit blijft altijd subjectief. Echter een artieste als Adele wordt 'platgedraaid' op de grotere radiostations omdat ze een prima stem heeft, toegankelijke songs schrijft en haar muziek een groot publiek aanspreekt. Voor mij vormen dat geen kwalificaties om een plaat als slecht te bestempelen. Echter de marketing en de media die een rol spelen in het circus rondom een artiest als Adele scheppen wel een bepaald klimaat van verwachtingen. De eerste berichten die over de plaat verschenen deden het voorkomen alsof Adele een nieuwe markt ging aanboren, haar relatie die op de klippen was gelopen bleek een onuitputtelijke bron van pijn en verdriet te zijn, haar nummers zouden een dimensie aanboren in het emotionele spectrum van de hersenen. De plaat zou vol staan van inventieve details en 30 zou een vervolmaking zijn van een muzikale reis waarbij de blik naar binnen was gericht.

Als je dan vervolgens de plaat aan een luisterend oor onderwerpt is het pure lariekoek. 'Interessant' doenerij van de hoogste categorie. Zo krijg je ook altijd weer een boeiend inkijkje rondom de marketing en de belangen die rondom een dergelijke artiest hangen. 30 is niks meer en minder een album dat wederom draait rondom 'de stem' niks meer en niks minder. De muzikale omlijsting is puur opvulling en dient alleen maar ter ondersteuning van de vocale acrobatiek van de dame in kwestie. Is de plaat daarmee slecht; nee hoor. Een voldoende scoort het nog wel, het gebodene zit nog dermate professioneel in elkaar dat de gemiddelde popliefhebber zich hier geen buil aan hoeft te vallen. Adele voelt zich wellicht als een vis in het water met deze muziek, dat is helemaal prima. Echter het binnen de lijnen kleuren, het vermijden van risico's en altijd (on)bewust kiezen voor de veilige weg maakt dat artiesten als Adele nooit indruk op mij maken. Ook 30 vormt daar een voorbeeld van.

Helder. Ik zeg ook niet dat iedereen het doet maar er zijn zeker mensen die er zo naar kijken. Het feit dat een plaat als het ware te gladgestreken is om het veilig te laten klinken is zeker geldige kritiek. Mijn punt was dan ook dat vele een album meteen al afschrijven omdat het commercieel is.

Overigens vind ik de productie van dit album simpel maar smaakvol.

Ah je wil gewoon roepen dat je Adele kut vindt. Want sjonge jonge, moet je dat nou allemaal uit gaan leggen? Nouja, prima, maar mag ik je er dan op wijzen dat we op een discussiesite zitten en dat dergelijke berichten totaal niks toevoegen aan de site. Bovendien: we zitten op een discussiesite dus kan je verwachten dat mensen gaan reageren op je berichten. En dan is het heel normaal om geïnteresseerd te zijn in iemands argumentatie. Juist dat helpt om inzicht te krijgen in elkaar.

Ik ben zelf toch wel benieuwd geworden trouwens, niet in het minst omdat Inflo drie nummers heeft geproduceerd. Deze producer is vooral bekend van de SAULT- en Little Simz-albums. Vanavond maar eens aanslingeren.

Dat maak jij ervan.

Zo werkt het meestal bij mij ook wel, zonder dat iets perse relevant moet zijn (wat dat precies is weet alleen Oor).
Te veilig maakt vooral meestal dat het ook allemaal net niet echt raakt, en dat is uiteindelijk het belangrijkste criterium wat mij betreft. Dan blijft muziek over is die prima is als het eens ergens langs komt, maar ik zet het thuis niet zelf op.

Wat impressies:

1. Strangers by Nature

Fraai strijkersarrangement dat me doet denken aan de 50s. Smaakvol en niet overdadig. Valt niet tegen.

2. Easy on Me

Cliché Adele ballad. Waarschijnlijk daarom de leadsingle.

3. My Little Love

Achtergrondkoortje en algehele sfeer doet me denken aan Michael Kiwanuka. Het subtiele basspel is erg fijn. Fraaie opbouw met die filmische strijkers.

4. Cry Your Heart Out

Soulvolle instrumentatie met een reggae-achtig ritje erin verscholen. Klinkt nostalgisch maar toch fris.

5. Oh My God

De tweede single. Begrijpelijk, want meer uptempo en catchy dan Easy on Me. Refrein is erg leuk, en leuk hoe ze haar eigen achtergrondkoor zingt.

6. Can I Get It

Het nummer deed het al niet zo voor me en dan krijgen we een suf fluitdeuntje in het refrein. Dit voelt echt beneden haar niveau.

7. I Drink Wine

Langdradige ballad die me nergens weet te boeien.

8. All Night Parking

Fraai pianospel van de mij onbekende Garner. Prima liedje, ik veer ook weer niet op.

9. Woman Like Me

Eigenlijk een wat kabbelend liedje maar toch pakt het me wel. Blijft ingetogen, is toch wel prettig bij Adele. Toch zit er net genoeg vaart in.

10. Hold On

Alweer blijft het ingetogen en sober. Wat subtiele pianotonen en haar stem. Pas halverwege komen er drums en een orgeltje in. Smaakvol gedaan, compositie is wat minder boeiend helaas. Oh, naar het einde toe wordt het toch nog theatraal, had het aan kunnen zien komen. Van mij hoeft het niet.

11. To Be Loved

Traag, er gebeurt weinig, schreeuwerig naar het einde toe, weet me totaal niet te boeien.

12. Love Is a Game

Ik kon m'n aandacht er niet meer bij houden. Een heel album Adele is me blijkbaar toch net te veel. Maar toch viel het niet tegen, geen onaardig album. Degelijk met af en toe een misser en af en toe een opveermoment.

Bij mij de merkwaardige gewaarwording dat ik nergens echt gegrepen wordt door een liedje, maar de plaat als geheel prima kan uitzitten. De sfeer is niet verkeerd, zal ik maar zeggen. Zal nooit een enorme Adele-fan worden, maar zo'n luisterkanon heeft wel wat in het muzikale landschap. Categorie: prima te pruimen.

Een “leuk” album met soms originele songs. Wat mij echter tegenvalt is haar stem. Ik moet de andere albums ook weer eens beluisteren voor nog eens een vergelijk, want op 30 vind ik haar stem scheller misschien wek snerpender klinken. Vooral de hoogtes zijn soms irritant en dat had ik niet bij de vorige albums.
Teksten en composities zijn wel prima.