menu

Red Hot Chili Peppers - Unlimited Love (2022)

mijn stem
3,30 (197)
197 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Funk
Label: Warner

  1. Black Summer (3:52)
  2. Here Ever After (3:50)
  3. Aquatic Mouth Dance (4:20)
  4. Not the One (4:26)
  5. Poster Child (5:18)
  6. The Great Apes (5:01)
  7. It's Only Natural (5:33)
  8. She's a Lover (3:41)
  9. These Are the Ways (3:56)
  10. Whatchu Thinkin' (3:40)
  11. Bastards of Light (3:38)
  12. White Braids & Pillow Chair (3:40)
  13. One Way Traffic (4:10)
  14. Veronica (4:28)
  15. Let 'Em Cry (4:23)
  16. The Heavy Wing (5:31)
  17. Tangelo (3:37)
  18. Nerve Flip * (3:06)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:13:04 (1:16:10)
zoeken in:
avatar van milesdavisjr
De 'Peppers' hebben mij nooit weten te overtuigen. Dat wil niet zeggen dat ze geen goede muziek maken, maar op de een of andere manier viel het nooit in mijn pulletje. Dat zit hem in een aantal oorzaken; ten eerste heb ik Kiedis nooit een fijne zanger gevonden, het is zeker geen slechte zanger maar zijn klankkleur bevalt mij niet zo. Daarnaast heeft de funkrock van de heren tot aan 91' weliswaar een hoge ''funfactor'' en weten de mannen een eigen draai aan het genre te geven, de songs van de heren hebben zich alleen nooit aan mij opgedrongen. Voorganger The Getaway vind ik vreemd genoeg de beste van de heren, dat zit hem waarschijnlijk in het feit dat de muziek meer body heeft gekregen en het serieuze karakter van de plaat de heren wel staat. Een beoordeling ga ik niet meegeven aan deze plaat, ik was geen liefhebber van de Peppers en zal dat ook nooit worden, de heren hebben zich echter ruimschoots bewezen. En wie de voorganger van dit schijfje wel kon waarderen zal ook op Unlimited Love wel iets van zijn gading vinden.

avatar van vanwijk
4,0
Ik sluit me aan bij aERodynamIC, ook hier worden de rondjes gemaakt en ja, ze doen hetzelfde maar dat klinkt wat mij betreft erg lekker.

avatar van Ducoz
3,0
Zeker geen slechte plaat, maar het doet ook helemaal niets. Het klinkt vertrouwd.. als thuis komen zelfs misschien wel. Maar het niveau had makkelijk hoger kunnen liggen met deze formatie; Frusciante terug en met alle bombarie er omheen is het resultaat wat magertjes.

avatar van Slowgaze
Misschien komt het omdat ik heel weinig met deze band heb, maar ik ben wel even verbaasd over hoe enthousiast er gereageerd werd op de terugkeer van Frusciante, zonder dat de plaat überhaupt nog in zijn geheel beschikbaar was. Mede daarom vroeg ik me af: was er nu echt niet óók plaats voor Klinghoffer in de band, náást Frusciante, of zou dat afbreuk doen aan het marketingpotentieel van die terugkeer?

3,0
Paar keer beluisterd en ik kan niet echt favorieten uitkiezen. Het is niet slecht maar springt er ook niet uit. Daardoor stem verlaagd van 4 naar 3 sterren.

4,0
Toch best een gevarieerd album. Het is misschien niet een geheel, maar er zitten van die typische RHCP dingetjes op die de plaat zeker NIET saai maken. Een nummer als Veronica bijvoorbeeld, met een gekke tekst en fantastisch outro. Soms laidback, dan weer stevig als in een topnummer als These Are The Ways. Ik vind het goed!

avatar van frankholst182
4,0
Hoe vaker je hem hoort, hoe beter hij wordt.

Gek genoeg geldt dat niet voor 'poster child' en 'Not the one', de eerder uitgebrachte nummers. Als je op basis van deze nummers mocht besluiten om het album niet te luisteren, dat is zonde!

Mijn mening verbetert bij meerdere draaibeurten, in tegenstelling tot de laatste 2 albums.
These are the ways en Bastards of Light zijn nu mijn favorieten!

avatar van Tav74
Slowgaze schreef:
Misschien komt het omdat ik heel weinig met deze band heb, maar ik ben wel even verbaasd over hoe enthousiast er gereageerd werd op de terugkeer van Frusciante, zonder dat de plaat überhaupt nog in zijn geheel beschikbaar was. Mede daarom vroeg ik me af: was er nu echt niet óók plaats voor Klinghoffer in de band, náást Frusciante, of zou dat afbreuk doen aan het marketingpotentieel van die terugkeer?


Ik vind dat er in het RHCP geluid eigenlijk gewoon geen ruimte is voor twee gitaristen.

Overigens ben ik na Californication een beetje afgehaakt, leuk om af en toe nummers voorbij te horen komen maar ik luister geen hele albums meer van ze.
Dit album zal daar ook geen verandering in brengen, wat ik gehoord heb is muzikaal wel weer dik in orde maar voegt voor mij niet heel veel toe aan hun oeuvre.

avatar van MarkS73
4,5
MarkS73 schreef:
Ik ben echt helemaal niet meer benieuwd naar het nieuwe album, wat slecht zeg, die drie verschenen singles. Veel artiesten klinken met het ouder worden doorleefder, volwassener, de Peppers klinken alleen maar saaier...


Dit schreef ik voor ik het hele album had gehoord. Inmiddels luister ik hem al drie dagen en ik vind het best een lekker album, ik loop tenminste de hele dag nummers van het album te neuriën.
De drie singels zijn in de context van het hele album ineens ook veel beter. Ik wacht voortaan even met afkraken...

3,5
Ben ik de enige die het zonde vind dat Klinghoffer niet meer de gitarist is? Begrijp me niet verkeerd, Frusciante is een geweldige gitarist maar ik vond de laatste twee albums juist iets verfrissends geven. Vooral ‘The Getaway’ heeft mij positief verrast, er ontstond een nieuwe sound. Ik hoop dat John het werk van Klinghoffer wel live speelt (in tegenstelling tot werk van Navarro). Verder over dit album; niet bijzonder maar niet slecht, iets wat aan de lange kant. Here ever after, These are the ways en the heavy wing springen er voor mij uit.

Wat een erg fijn album. Na een aantal luisterbeurten ligt het het album erg fijn in het gehoor. Uitschieters voor mij zijn de leadsingle black summer, not that one en here ever after. De groeiplaten op dit album zijn voor mij Veronica en de prachtige ballad tangelo.

avatar van Marco B
4,0
Marco B schreef:
Eerste luisterbeurt:
Ben niet teleurgesteld. Samen oud worden, dat doen ‘we’ met de Peppers.


Uchste luisterbeurt: nog steeds niet teleurgesteld. Optreden bij Kimmel was ook gaaf.

Ik denk dat Fruscianti de beste guitarist is die geen guitaar kan spelen. Magisch.

avatar van henrie9
4,0
The Red Hot Chili Peppers hebben net hun twaalfde uit. Voor velen een bijzonder album om naar uit te kijken. Vooral, geen enkele twijfel, vanaf de eerste zwevende noten, vanaf die infectueuze groove van 'Black Summer' zal het enthousiasme onverwoestbaar overspringen en zullen geesten weer vertoeven, bedwelmd en ontroerd, in sferen van de Peppers' hoogdagen. Van, zeg dus maar, de tijden van die andere ook echt goeie dubbelaar 'Stadium Arcadium' of bij die nog andere schijven ervóór. Inderdaad, die vertrouwde afgekloven cleane Pepper-sound, die pure zang van Anthony Kiedis, die melodieuze muzieklijnen van John Frusciante, dat is er allemaal weer als vanouds. Klinken ze hier her en der misschien wat braver, gelikter of afgeborsteld, laat dat dan aan die geweldige producer Rick Rubin liggen, want hier krijg je van de Peppers geen kleffe herhaling. Er zit integendeel heel wat fraais in the pipeline, met nu ook de voorzichtige diepgang van de intussen wijzere groep, met toch zeker wel een hele schare nieuwe funkers en funkrockers, tot en met, enkel risicovol voor de gevoelige zielen, ook een aangenaam experimentje hier en daar. Het wordt, na de terugkeer van bloedbroeder-meestergitarist Frusciante, man die zuivere emotie uit zijn gitaarsnaren tovert, eindelijk en vooral weer vintage-funkyfeest van vier getrouwen, een onophoudelijk sympatieke buiteling ter ere van eindeloze liefde en vriendschap. 'Unlimited Love'. De magie van de beste Peppersline-up ooit is weer daar en dat hoor je. Dit maakt deze nieuwe zo'n spannend album, met zowel honneurs aan de goede smaak als aan hun stijlvolle terugkeer naar het rockpodium. Geen van het viertal is zijn technische vaardigheden verleerd, meer, je hoort ze hier als groep weer boven zichzelf en de som der delen uitstijgen.

Verwacht, als van zoveel groepen met een mooie, lange staat van dienst, van deze iets oudere heren nu geen 'Blood Sugar Sex Magik' meer. En jawel, anderen maken er straks om welke slappe redenen dan ook hoe dan toch een gemakkelijke schietschijf van. Genieten is het echter sowieso: van een heerlijk zingende Kiedis, van Flea's funkende bas of Smith's rechttoe rechtaan drumspel en bovenal van een alles bij de Peppers verbindende, vloeiende Frusciante.
Vandaag maken ze hedendaagse, zeer goede songs met relevante actuele teksten, met een groot bereik en met de goede zomerse feel. 'Black Summer' bijvoorbeeld, ingetogen melodisch in de start, Anthony Kiedis' steeds kinetischer wordende 'red-de-natuur'-song, met een Pepperstrakke beat en dan hoor je voor het eerst sinds jaren weer echt Frusciante's befaamde atmosferische gitaargeluid.

Hun rocksongwriting klinkt verre van verwaarloosd. 'Here Ever After', is zo'n energiek stuiterend funkrocknummer, in Kiedis' kenmerkend speedparlando over z'n foute liefde. En met wat een fraaie Frusciante-eindsolo! Neem 'The Great Apes', aantrekkelijke rocker, statig opstartend, met een Kiedis die zich opwindt en de in distortion solerende gitaren die de boel dan maar helemaal de fik in steken. Evenzo 'Whatchu Thinkin', funkrocker die Frusciante ook hier bijna een minuutlang wild Jimi Hendrixend afrondt. 'The Heavy Wing', wat bluesy in de opstart, Kiedis en Frusciante zingend over alles wat meer is dan blinkend goud, vliegen daar, samen met de indrukwekkende rockgitaareffecten, even heavy mee op als de aangegeven songnaam.

Bij de loutere funkers, Poster Child', uitstekende funkpop met Kiedis op zijn Peppers mitraillerend rappend over zijn iconen in de pop- en rockcultuur. Of 'It's Only Natural', over verliefd worden ondanks klassenverschillen, Frusciante's swingende gitaardans-vrije stijl overheen Flea's ongehaaste funkbasnoten. Evenzo het dartele samenzingertje 'She's a Lover', over verliefdheid en onafhankelijkheid of het uptempo, in de jam lichtrockende roadtripsong 'One Way Traffic', twee even heerlijke funkgeschenken. 'Let 'Em Cry', Kiedis croonend in funky sferen van een Barry White, repeterend pulserende bas en drums, met eenzaam improviserende trompet en Frusciante die het met niet minder dan imponerende solo's overneemt.

Experimenteler gaan de Peppers tekeer in hoogtepunt 'Aquatic Mouth Dance', vintage funky Flea, met werveling van dansende basnoten in duel met zijn in z'n tekst voortdurend naar hun carriërestart refererende Kiedis, Chad Smith pittig meedrummend en Frusciante gitaarlicks uitstrooiend, allen dan helemaal verrast door de jammende jazzblazersexcursie op het einde. Evenzeer opkijken wordt het bij 'These Are the Ways'. Van langzaam ingetogen, verfijnde popopbouw gaat ie regelrecht naar een rauw doorslaande grungerocker. Over het 'bullebak-Amerika'. Ok. Sterk.
Evengoed nog wat experiment in 'Bastards of Light', starten met Peppervreemd zwaar staccaterende synths, een akoestisch tussenstukje en finaal kanjers van hardrocknoten.

De Peppers on the poppy side gaan dan weer voluit op 'Not the One'. Melancholisch over liefde mediterende popsong, traag drijvend over vredig romantische synths, zachte piano en Frusciante's bijna meefluitende reverbgitaar. Ook de aangename rustigheid van 'White Braids & Pillow Chair' is een van die tedere lovesongs op zijn Peppers. Het schitterende 'Veronica' is een en al gevoeligheid, zo passend in het universele thema van het album 'Unlimited Love'. Hoe zit het, ervaren verschillende mensen hun liefde niet elk verschillend? Vergeten we daarbij toch maar de geweldige instrumentatie van het nummer niet.

Het beatlelesk akoestisch afsluitende 'Tangelo' is een sublieme tour de force van de hele herenigde band, hier zo helemaal op het einde. Sereen, met ook hier opnieuw de geest van 'unlimited love' en hemels aangroeiende achtergrondharmonieën. De Peppers verzoenen zich even perfect met elkaar als wij met het aflopen van dit fraaie album.

Want wat zalig, deze 73 minuten The Red Hot Chili Peppers! We krijgen een topgroep hier, herenigd in vriendschap, met teruggevonden vertrouwen. Door hun uitbundige jams al heel vlug weer geïnjecteerd met nieuwe ideeën en zin voor musiceren én plezier maken zonder moeite. Het leidt tot hun beste album sinds 16 jaar. Dit boostert alleen maar de Peppersnostalgie in afwachting van hun zomerse passages straks in Nijmegen of Werchter 2022. We tellen af.

avatar van driekesjiwi
Moet er nog aan beginnen. Zit er een Zephyr Song in?

avatar van Pinsnider
3,5
Binnen! En nog eens even goed beluisterd met een koptelefoontje op.
Ik hoor vier vrienden gewoon lekker spelen, zonder zich ook maar een moment druk te maken over wat recensenten er wellicht van zouden kunnen vinden. Mannen op leeftijd die weten wat ze kunnen, fijn plezier maken en opvallend vind ik daarbij dat de productie dit weet te vangen (het klinkt lekker ongedwongen, alsof de heren in je huiskamer lekker staan te spelen). Misschien vind ik het juist daarom allemaal wel een leuke plaat. Op sommige liedjes zou je best inhoudelijk kritiek kunnen hebben, maar waarom zou ik.... LEUK!!

avatar van Marco van Lochem
3,5
De Peppers zullen volgend jaar hun 40 jarig jubileum vieren, want de in Los Angeles opgerichte band werd in 1983 geboren. Meerdere muzikanten hebben deel uitgemaakt van de rockband, maar alleen zanger Anthony Kiedis en bassist Flea, echte naam Michael Balzary, maakten vanaf het begin alles rondom de Red Hot Chili Peppers mee. Na een aantal drummers uitgeprobeerd te hebben, maakt Chad Smith sinds eind jaren tachtig ook vast deel uit van de band. De rol van de gitarist is voor de muziek van de Peppers erg belangrijk en meerdere muzikanten hebben de rol op zich genomen. Belangrijkste in de geschiedenis van de band waren Hilel Slovak, die het beginjaren meemaakte, Dave Navarro en Josh Klinghoffer geselden een aantal jaren de snaren, maar John Frusciante is misschien wel de belangrijkste gitarist geweest. Twee perioden maakte hij deel uit van de band en sinds 2019 begon hij aan de derde periode en is hij weer een vast bandlid.
Tot zover het personeelsbestand.

Het selftitled debuutalbum lag in 1984 in de winkels. De stijl van de band is op dat album in ontwikkeling. Er zit al wel een funk element in de songs, maar het klinkt allemaal nog wat mager. De albums die volgden laten een band horen die de stijl verder ontwikkelt, rock met funk en punk invloeden. Op “MOTHER’S MILK” uit 1989 vind ik dat de sound van de Red Hot Chili Peppers perfect in uitgekristalliseerd. De Stevie Wonder cover “HIGHER GROUND” was toentertijd mijn eerste kennismaking met de Amerikanen, overigens een fantastische bewerking van dat nummer. “BLOOD SUGAR SEX MAGIK” uitgebracht in 1991, zorgt voor de eerste millionseller en tevens een nummer 1 hitsingle in de Nederlandse Top 40. De ballad “UNDER THE BRIDGE” bereikte in 1992 de top van die hitlijst. Met “ONE HOT MINUTE” wordt het succes gecontinueerd, maar het is “CALIFORNICATION” uit 1999 dat de band een sterrenstatus geeft. Diverse singles zijn succesvol en het album laat een perfecte balans tussen alternatief en pop horen. “BY THE WAY” uit 2002 en “STADIUM ARCADIUM” uit 2006 zijn eveneens zeer succesvol. Er volgen in die periode ook drie top 10 hits in de Top 40, “BY THE WAY”, het geweldige “DANI CALIFORNIA” en het eveneens fantastische “SNOW (hey oh)”. De twee albums die hierna volgen zijn minder succesvol, maar als live band zorgt het viertal keer op keer voor een onvergetelijke avond.

Album 12 is “UNLIMITED LOVE” dat nu in de winkels ligt. Rick Rubin, die in het verleden ook al betrokken was bij albums van de Peppers is de producer van het schijfje, dat maar liefst 17 tracks bevat. Ruim 73 minuten en misschien is dat wat aan de lange kant, maar de kwaliteit is er ontegenzeggelijk. Opener is de heerlijke single “BLACK SUMMER”, het herkenbare gitaargeluid dat in veel nummers van de band zit, mooie melodie en prima gezongen. “HERE EVER AFTER” is een typische Peppers song, rappend zingen, pakkend ritme, heerlijk. “AQUATIC MOUTH DANCE” is eveneens pakkend met fantastisch basspel van Flea, blazers die een kakafonie aan geluid produceren, waardoor het één van de betere nummers van het album is geworden. “NOT THE ONE” is een mooie ballad waarin Kiedis het juiste gevoel aan het liedje toevoegd, “POSTER CHILD” is een midtempo popliedje met Flea in een hoofdrol, “THE GREAT APES” is opnieuw midtempo en heeft een mooie melodielijn en Frusciante laat zijn gitaar tekeer gaan in een geweldige solo. “IT’S ONLY NATURAL” is opnieuw midtempo en is het langste nummer van “UNLIMITED LOVE”. Prima liedje, poppy dat gevolgd wordt door “SHE’S A LOVER”, waarin het tempo iets omhoog gaat.

“THESE ARE THE DAYS” herinnert het meest aan de oude Red Hot Chili Peppers, rustige opbouw dan gaan ze los, ik vind dit het minst commerciële, minst toegankelijke nummer van het album. “WHATCU THINKIN’” is midtempo en pakkend, “BASTARDS OF LIGHT” poppy en melodieus, “WHITE BRAIDS & PILLOW CHAIR” opnieuw midtempo en, naar mijn mening, een niemendalletje, “ONE WAY TRAFFIC” is heerlijk funky en pakkend, “VERONICA” kent een paar tempowisselingen en is verder een aardig nummer, “LET ‘EM CRY” is midtempo en het gitaarspel is mooi en de solo van Frusciante is gaaf. “THE HEAVY WING” is één van de toppers van het album, spanende opbouw en een ruiger refrein gedeelte met stevig gitaarwerk en heerlijke riffs. “TANGALO” is voor mij een overbodig nummer op het album. Het voortkabbelend slotakkoord had weggelaten mogen worden.

Zoals aangegeven staan er wat mij betreft te veel nummers op “UNLIMITED LOVE”, er hadden zeker drie of vier nummers weggelaten mogen worden. Een album dat de fans van het vroegere werk van de Peppers niet echt zullen omarmen, daarvoor zijn ze te commercieel geworden. Dat ze nog steeds kwaliteit leveren is voor mij duidelijk en dat laten ze op dit album op een aantal momenten horen.

4,0
Hier mijn recensie:

1e luisterbeurt: nah, niks
2e luisterbeurt: mmm
3e luisterbeurt: zou het dan toch….
4e luisterbeurt: dit klinkt toch wel lekker!
5e luisterbeurt: bijzonder album, ik ben verkocht!

Er zit veel afwisseling in het album, van funk tot rock en van rustig tot lekker knallen! Daarnaast zingt Anthony beter dan hij ooit gedaan heeft en is het gitaarspel van de heer Frusciante weer oorstrelend. Ik weet niet wat het is, maar als die vier gasten bij elkaar komen dan gebeurt er iets magisch. Het lijkt allemaal zo soepel te gaan. Kortom; ik heb er weer een plaat bij waar ik lekker van kan genieten.

avatar van james_cameron
3,0
Behoorlijk slaapverwekkende bedoening dit, gezapig en ongeïnspireerd. De albumtitel alleen al. Zo suf heeft de band wat mij betreft niet eerder geklonken. Hier en daar een aardige tracks zoals de single Black Summer, maar ook op die momenten wil de boel niet echt tot leven komen. Ik zal maar niet beginnen over peper in de reet...

avatar van Funky Bookie
3,5
Ik vind het eigenlijk een verrassend lekkere plaat. Ik doe echter een half puntje aftrek vanwege de lengte. Mogelijk krijgen ze dat halfje nog eens terug, want het is een behoorlijk lekker album geworden.

avatar van kaztor
4,5
Fantastische plaat.
De band klinkt geïnspireerd door Frusciante’s terugkeer en het klinkt opvallend losjes.
Ik had dit anno nu niet meer verwacht van deze band.
Hoogtepunten te over. Alleen It’s Only Natural zit er net iets onder, maar hier valt niks te klagen.
Puike plaat!!

Ik vind de Barry White-verwijzing in de titel wel leuk gevonden, overigens.

avatar van kaztor
4,5
Hier overigens een interview in Rolling Stone met Josh Klinghoffer over zijn ontslag:

Josh Klinghoffer: Red Hot Chili Peppers Firing 'Felt Like a Death' - Rolling Stone - rollingstone.com

Toch al met al een hoop hufterigheid bij die pepertjes, hoe goed het nieuwe album ook is.

avatar van konnie88
4,5
Toch al met al een hoop hufterigheid bij die pepertjes, hoe goed het nieuwe album ook is.

Nouja, vooral bij Flea en John. Vooral Chad komt er nog prima uit, Klinghoffer en Chad spelen sindsdien ook nog gewoon samen bij Eddie Vedder.

Maar lekker op met name Flea en John straalt dit interview niet af zeg...

avatar van dominicano fonso
2,5
Een tegenvallend album als je hun vorige albums vergelijkt. Er ontbreken goede uitschieters.

avatar van Nevele
4,0
dominicano fonso schreef:
Een tegenvallend album als je hun vorige albums vergelijkt. Er ontbreken goede uitschieters.


Ik vind juist het tegenovergestelde. Ik vind dit echt veel lekkerder dan wat ze in jaren uitgebracht hebben.

Het voelt allemaal een stuk minder 'moetje,' maar klinkt in mijn oren veel meer alsof ze veel minder moesten en juist ene beetje meer plezier hebben. De bas van Flea loopt weer een stuk lekkerder, gitaarspel is zwierend.
Met uitzondering van een enkele (niet zo interessante) ballad vind ik dit echt een lekker album.

En dat had ik helemaal niet meer verwacht van de Peppers, waar ik al jaren mee klaar was (dacht ik)

avatar van mattman
2,0
[quote]Nevele schreef:
(quote)


Echt heerlijk hoe meningen verschillen. Vond The Getaway weer een stapje in de goede richting maar vind deze ook veel minder. Songs pakken mij niet, weinig échte hoogtepunten. Het mist allemaal wat peper.

avatar van Harderwiek
2,5
Typisch Peppers sound, alleen dan matig en zoetsappig uitgevoerd. Sommige stukken zelfs ronduit saai. Hoewel het ook nergens echt vervelend weg luistert, maar zal deze plaat niet snel nog een keer opzetten. Ook is er geen nummer dat er echt uitspringt.

Gerlof78
Ik heb de nieuwste Peppers nu dik 10x beluisterd en ja het is een goeie plaat maar hij mist wel pit. Niet dat ik de nummers slecht vind het zijn juist mooie luisterliedjes om van te genieten. De 17 nummers en dik 70 minuten krijg je zeker waar voor je geld, maar het zal nooit Blood Sugar Sex Magik en Californication evenaren.

avatar van yorkethom
2,0
Ik hoop dat ze hier welgeteld nul nummers van spelen tijdens hun liveshows. Gisteren nog eens dat Black Summer voorbij horen komen, wat een zoutloos dingetje is dat toch zeg.

avatar van henrie9
4,0
Met 'Unlimited Love' voor de leeuwen op Rock Werchter 2022...
Oef, geen corona dus in de finale van Rock Werchter editie 2022. De ouwe funkrockers van Red Hot Chili Peppers kunnen dus toch gezond en wel de buhne op en er gaan bewijzen dat ze nog steeds een feestje kunnen bouwen, doorspekt met hun alom vertrouwd uitgekiende wirwar. Kijk, de Peppers' podiumaankleding moet echt niet ingewikkeld zijn. Het volstaat met, naast zijschermen, met niet meer dan een klassiek achtergrondvideoscherm. Ze hebben intussen een zowat veertigjarige carrière achter zich, maar hun reputatie is op vandaag nog steeds om u tegen te zeggen. Des te meer werd er verwacht sedert de terugkeer van bloedbroeder-meestergitarist John Frusciante, man die in al de Peppers' beste dagen de zuiverste emotie uit zijn gitaarsnaren kon toveren en die met het nieuwe album 'Unlimited Love', plaat over eindeloze liefde en vriendschap, ineens de vier ouwe getrouwen weer spannend laat klinken. Vandaag daar op het podium staan ze constant gemeend joviaal en dartel te wezen. De songs van tijdens de vele recente jaren zonder Frusciante zijn helemaal geschrapt, niks is er hier nog van terug te horen.
Wilde oranje bassist Flea, met z'n flashy groen mutsje en lange blauwe rok, de immer ernstig solerende gitarist Frusciante en de loos gaande drummer Chad Smith hebben de eer de set met zijn drietjes af te bijten, om 23:24u, eigenlijk zes minuten eerder dus dan voorzien. Die zes minuten worden inleidend helemaal volgemaakt met een verbazend stevige jam, tot uiteindelijk de royaal besnorde zanger Anthony Kiedis met scheve pet en weirde bolletjesjas opdaagt met ''Around The World'. Hij draagt het intussen legendarische Pepper-materiaal aan recht uit de hoogdagen en steekt het hellevuur aan de lont voor een van dan af heel venijnige set die 92 minuten zal volmaken. Ook tal van klinkende nieuwe nummers van 'Unlimited Love' schatten ze - terecht - heel hoog in voor de set, er zitten er zelfs een handvol in de hele Peppercarrousel. Ruimschoots halen die songs het kwaliteitsniveau van de plaat, nee, ze overtreffen het zelfs! Uitschieter 'Black Summer' bijvoorbeeld, ingetogen melodisch samenspel in de start, Kiedis’ steeds hyperkinetischer, tot de strakke beat wordt overgegeven aan Frusciante’s atmosferische gitaargeluid, het wordt nu al een van de nieuwe klassiekers. Het enige buitenbeentje komt van een solo zingende Frusciante. Akoestisch brengt hij zomaar ineens de universele Elton John-cover 'Your Song'.
Brachten ze dus samen eerst al de nieuwe dubbelaar, maken ze nu ook nog eens hard dat ook op het podium het nieuwe élan is teruggevonden. Bijna euforisch uitvoerig krijgt daarvoor onder dit gesternte de hele wei van Flea een bedankje, omdat de aanhang de Peppers tot op vandaag toch zo trouw is gebleven. Maar de fans die hen tot en met hun schitterende recente 'Unlimited Love' door en door opvolgden, die zijn er op diezelfde wei in feite toch maar al te weinig, getuige de uittocht die zich beetje bij beetje al inzet. Het eeuwige lot van supergroepen die creatief verder met nieuw materiaal komen aandraven. Enkel een beperkter publiek zal de hele set, met al het oud én nieuw materiaal, helemaal in het hart sluiten. Hoe dan ook kregen we hier voor ons een viertal dat er gedreven en happig uitzag. Hier waren ze weer met een grootse gepeperde show vol hits op hun best. Het doek viel finaal om 00:56. We moeten ze dus, zelfs na deze toch wel al te korte set, waarvoor tal van topsongs aan de kant bleven, verder blijven toerekenen tot de echte reuzen van de rock.
Setlist: Jam, 'Around The World', 'Dani California', 'Charlie', 'The Zephyr Song', 'These Are The Ways', 'Your Song' (Elton John), 'Snow (Hey Oh)', 'Aquatic Mouth Dance', 'Wet Sand', She’s A Lover', 'Right on Time', 'Black Summer', 'Californication', 'Give It Away', 'Under The Bridge', 'By The Way'.

avatar van west
4,0
Na weer eens luisteren verhoog ik mijn waardering. Des te vaker ik Unlimited Love hoor, des te beter die klinkt.

avatar van MarkS73
4,5
west schreef:
Na weer eens luisteren verhoog ik mijn waardering. Des te vaker ik Unlimited Love hoor, des te beter die klinkt.


Dat heb ik ook met Unlimited Love en Return To The Dream Canteen, waar albums na een tijd nog wel eens wat aan kracht inboeten worden deze tot nu toe alleen maar beter.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:16 uur

geplaatst: vandaag om 15:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.