Als RHCP-fan vanaf 2002 (By The Way) doet het toch wel een beetje pijn om de negatieve reacties te lezen. Maar goed, dat hoort erbij.
Het valt me op dat velen terugverlangen naar de 'hete', 'funky', 'knettergekke' peppers uit de jaren '80 en begin '90. Lijkt me erg frustrerend, aangezien de band vanaf Californication 'gewoon' een andere weg is ingeslagen die musicaal anders maar nog steeds hoogstaand is. Muzikaal en tekstueel hebben ze sinds onder andere Breaking The Girl en Under The Bridge en sowieso het album Californication iets anders te vertellen. One Hot Minute stak niet heel goed af tegen Blood Sugar Sex Magic, maar zelfs die plaat bevat echt wel leuke momenten. Dave Navarro was destijds helemaal niet zo'n vreselijke vervanger.
De tweede stint van John Frusciante zorgde voor een nieuwe muzikale benadering en voor drie zeer goede albums.
I'm With You - sloeg de plank een beetje mis, maar The Getaway maakte weer een en ander goed.
Frusciante zorgt bovendien met zijn derde terugkomst (alweer) voor warme RHCP-harten en toch ook gewoon voor een kwalitatief en creatief veel hoogwaardiger gitaarspel en muzikale chemie (Chad Smith en Flea spelen beiden zeer strak). Met alle respect naar Josh Klinghoffer toe natuurlijk.
Unlimited Love - dat hier in rood vinyl voor de 4de keer op de pick up ligt te draaien - voelt een beetje als een terugblik op, of misschien een samenkomst van, de afgelopen ruim twee decennia. Het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden en toch doen ze weer een aantal aparte dingen. Anthony Kiedis zingt en rapt niet super, maar voldoende goed. Hij is toch gewoon dé onmisbare stem van de peppers en zijn kwaliteiten als tekstschrijver zijn niet te ontkennen. Sommige songs doen denken aan het geluid van By The Way en Stadium Arcadium. Ook het poppy gehalte is hier en daar nog steeds hoog. Op het interessantere gitaarspel en de nieuwe muzikale inspiratie na is het een mooi verlengde van The Getaway.
Voor de die hard Blood Sugar Sex Magic fan (en de periode hieraan voorafgaand) zal ook dit album niets teweegbrengen behalve irritatie of teleurstelling. Deze zullen denk ik de rest van hun leven tevergeefs moeten blijven wachten op de jaren '80 en '90. Voor de luisteraars die de peppers de afgelopen 20 (à 23 - vanaf Californication) jaar konden waarderen, zal ook dit album - dat met momenten zeker ook (weer) wat pit bevat - een leuke toevoeging zijn aan de discografie. Ik luister in elk geval weer met plezier naar dit dubbel-album (dat in mijn optiek zelfs nog langer had mogen zijn). Benieuwd of het materiaal dat dit album niet heeft gehaald, in de nabije toekomst alsnog uitgebracht wordt. Fingers Crossed. Voor nu draai ik 'm nog eens om ✌