menu

XTC - Drums and Wires (1979)

mijn stem
3,79 (199)
199 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Virgin

  1. Making Plans for Nigel (4:14)
  2. Helicopter (3:55)
  3. Day in Day Out (3:08)
  4. When You're Near Me I Have Difficulty (3:22)
  5. Ten Feet Tall (3:17)
  6. Roads Girdle the Globe (4:51)
  7. Real by Reel (3:47)
  8. Millions (5:39)
  9. That Is the Way (2:57)
  10. Outside World (2:41)
  11. Scissor Man (4:00)
  12. Complicated Game (5:04)
  13. Life Begins at the Hop * (3:49)
  14. Chain of Command * (2:33)
  15. Limelight * (2:26)
  16. Homo Safari * (2:14)
  17. Ten Feet Tall [Electric Version] * (3:15)
  18. Wait Till Your Boat Goes Down * (4:42)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 46:55 (1:05:54)
zoeken in:
avatar van Droombolus
3,0
Toch niet voor Nigel mag ik hopen ? Die heeft ondertussen zelf al kinderen .........

avatar van Alicia
4,0
Hahaha, die Droombolus... nee hoor.... da's voorbij!

kistenkuif
Maar die trompet is gebleven . Luister maar eens naar de laatste track van het erg mooie maar stilistisch totaal verschillende album Apple Venus Pt.1 (1999).

avatar van deric raven
4,0
Wat lijkt Making Plans For Nigel veel op de muziek van het debuut van Tears For Fears.
Zonder dat nummer zouden Pale Shelter en zeker ook Mad World totaal anders geklonken hebben.
Het subtiele gitaartje, pompende bas en de klats boem drum.
Sterker nog, ik denk zelfs dat dit nummer bij meerdere bands als invloed genoemd kan worden.
Duran Duran, en A Flock Of Seagulls, bij beide hoor ik het wel terug.
Het oehoe koortje in de achtergrond wordt vrijwel gekopieerd door Echo & the Bunnymen bij het einde van Bring On The Dancing Horses.
Niet het beste XTC nummer, dat blijft Dear God.
Maar vervolgens hoor je juist eigenlijk het tegenovergestelde.
Helicopter is een stuk minder eigen, meer het neurotische van Talking Heads vermengd met die andere potentiele kunstacademie leerlingen Elvis Costello en Joe Jackson.
Jaren later zou Kaiser Chiefs hun hele eersteling vol stoppen met deuntjes als Helicopter.
Day In, Day Out heeft het over schreeuwerige van David Bowie, en eigenlijk kun je aan de hand van deze drie nummers al hun hele loopbaan samen vatten.
De kunst voor pakkende songs te schrijven is altijd aanwezig, maar ze zullen nooit helemaal een eigen geluid neer zetten.
Eigenlijk een geweldige band, die altijd op zoek zal blijven naar de ultieme popsong.
Het perfectionisme gaat zelfs zo ver, dat men niet eens live durft op te treden.
Noem het podiumangst of faalangst.
Een band die de lat vaak te hoog legt, waardoor er minder hits gescoord worden, dan dat er in hun vermogen ligt.

avatar van bikkel2
4,5
De invloed van XTC is eigenlijk niet eens gering.
Blur heeft toegegeven dat naast de Kinks XTC een grote inspiratiebron is geweest.
De al genoemde Kaiser Chiefs en wat dacht je van Franz Ferdinand.
XTC ( en dat met name Andy Partridge) laat dan zelf weer veel Beatles invloeden horen- zeker op de albums die na 1982 verschenen.

Net geen hele grote band , om diverse redenen. Inderdaad geen concerten meer, maar naar mijn mening ook over het hoofd gezien in veel gevallen. Hun discografie is meer dan de moeite waard. Ook de latere periode wordt onvoldoende op waarde geschat.

avatar van dazzler
4,0
bikkel2 schreef:
De invloed van XTC is eigenlijk niet eens gering.

Spreek je uit eigen ervaring of uit bezorgdheid voor de uitgaande jongeren?

avatar van bikkel2
4,5
Behoorlijk verslavend dazz

avatar van Alicia
4,0
Ben ik even blij dat ik bijna alles op een XTC rijtje heb. Wat een geweldig creatieve band was dit! De muziek kent zeker wat Beatles invloeden met hier en daar een vleugje Kinks. Gewoon lekker dus. Vanaf heden noem ik XTC dus in één adem met de bovengenoemde bands. Helaas heeft de frustratie over een vervelende platenmaatschappij veel roet in het eten gegooid!

Waar heb ik nog dat meer gelezen? Juist ja. Jammer.

Maar bij mij is deze band in ieder geval niet meer uit de play-list te branden!

Misterfool
Dit uitstekende album bewijst het nut van een goede bassist; heerlijk swingende baslijntjes. Desondanks heb ik net iets meer met het meer pop-geingespireerde English Settlement. Al moet ik wel zeggen dat de opener: Making Plans for Nigel, mag meedingen voor de titel: perfecte popplaat. Verslavend nummer! Een nummer als Helicopter vind ik daarentegen drie maal niks.

avatar van kaztor
4,5
Heerlijke plaat. Een stuk kaler dan opvolgers Black Sea en English Settlement, maar zeker zo eigenwijs. Nigel is natuurlijk de classic, maar het niveau wordt over het gehele album gehandhaafd met eigenzinnige arrangementen en een heerlijk soort springerigheid. Helicopter is zo'n beetje kaalgeplukt door het gehele Britpop-anno-00's-gilde (KC en FF al hierboven genoemd). Verder is er nog de hilarisch valse zang van Andy Partridge in Day In Day Out (hoezo Bowie? ), het vrolijke Life Begins At The Hop (een van de worthy bonustracks) en bij Complicated Game hoor ik zowaar Faith No More opduiken. Een must-have!

avatar van bikkel2
4,5
Nigel is hun beste singel. Alles klopt gewoon in dat nummer.
Het was ook min of meer de echte doorbraak.
Het album is vrij donker en neurotisch, maar idd ook basic en oprecht.
Partridge is verder de grote aanjager met Complicated Game als zijn beste worp hier.
Machtig album.

4,5
Hoe heb ik XTC ontdekt? In Oostenrijk, Kerst 1978. Skivakantie. ’s Avonds klaverjassen en naar de disco met als tophits de rappende Stones (Miss You) en Meat Loaf (Dashboard) en een zwager die ongeveer alle rondjes betaalde (de rest had geen geld; studenten). Maar voor mij ook Oor en haar jaarlijstjes en daar kwam in de onderste regionen XTC voor. In 1979 naar Paradiso en ik heb ze daar gezien. Geweldig concert, één van de allerbeste, met een integrale uitvoering van Drums and Wires. En dan een zaterdagochtend in 1980 naar Boudisque. Gekocht Trip to Marineville (Swell Maps) en Drums and Wires; de dag kon niet meer stuk.

De XTC catalogus kun je in drie delen opsplitsen: avontuurlijke new wave (White-Go-Drums), pure pop (Sea-Settlement-Mummer-Express) en tenslotte baroque pop (Sky-Oranges-Nonsuch). Het geeft ook de ontwikkeling aan van XTC; ze werden steeds rustiger, gestileerder, sentimenteler, Paul McCartney-achtiger. En misschien daardoor steeds oninteressanter. Derhalve zijn voor mij Go 2 en Drums and Wires hun echte meesterwerken.
Even voor de duidelijkheid: voor XTC fans zijn de meesterwerken Skylarking, English Settlement en daarna Black Sea. Dit past ook wel want in de kern is XTC is de eerste postpunk Beatles band.
Daarnaast heeft XTC nog twee meer psychedelische albums uitgebracht onder het pseudoniem Dukes of Stratosphear die in de USA beduidend meer succes hadden dan ieder van de XTC albums. Hierin speelt mee dat de muziek van XTC wel erg Engels is terwijl de muziek van the Dukes teruggrijpt op 60-er jaren USA bands. Het gaat dan om 25 O'Clock (1985) en Psonic Psunspot (1987).

In de carrière van XTC zijn er drie breekpunten: 1979 waar Andrews werd vervangen door Gregory en ze een gitaarband werden, 1982 toen Partridge instortte en XTC niet meer ging optreden wat leidde tot het vertrek van Chambers een jaar later en tenslotte 1992 toen de financiële problemen zo groot werden dat ze 7 jaar lang geen platen hebben uitgebracht. Ook dat leidde uiteindelijk tot een vertrek en wel van Gregory in 2002 naar aanleiding van het uitbrengen van Apple Venus in twee delen. In 2007 gaf Moulding aan geen muziek meer voor XTC te maken en daarmee kwam de facto een einde aan XTC.

Laten we beginnen met Go 2. XTC klinkt (ook) hier als de slimste jongetjes uit de klas; ze maken gewoon hele clevere muziek. Dat komt vooral door de manier waarop hun nummers zijn opgebouwd. Een aparte drumbeat zeker op Go 2 met op de achtergrond een reverb slaggitaar, ‘dub’achtig basspel dat de melodie volgt, een rond de melodie slingerend orgelspel, ineens een gitaarsolo die haaks staat op de melodie van de song, vervolgens gaat het tempo van de song omhoog om te eindigen met een stukje barpiano muziek. Bijzondere en originele muziek die afwijkt van wat in die tijd als normaal beschouwd werd. Het is muziek die je blij maakt, die je iedere keer weer verrast, je nieuwe dingen laat horen en een bron van inspiratie is; het is popmuziek met peper in de kont.
Go 2 bevatte ook een extra EP getiteld Go+. Op Go+ staan van 6 Go 2-songs dub-versies, remixen gebaseerd op de Jamaicaanse ska en reggae muziek. Het geeft aan dat XTC barstensvol ideeën zat dat maar het topje van de ijsberg op platen is uitgebracht. Het tempo waarmee de platen in hun beginjaren verscheen, bevestigt dat alleen maar.

Met Drums and Wires (=gitaren daarmee aangevend dat het gedaan is met de keyboards) zit XTC op haar experimentele piek. Het samenspel van de twee gitaren op deze plaat is uniek. Ze spelen compleet andere melodieën en het past. Er is een bas die alle kanten uitspringt met daarbovenop vrolijke vocalen. Bij elkaar klinkt het dan toch nog als vrij normale popsongs. Opvallend is ook hoe de muziek en teksten van de songs met elkaar samenvallen. 'Roads Girdle The Globe' en 'Complicated Game' zijn de voorbeelden bij uitstek. Waar Go 2 zwaar beïnvloed werd door punk, new wave, Eno, ska plus dub en ook Kraftwerk (zie ‘Meccanic Dancing’ dat op Go+ ‘Dance With Me Germany’ heet), daar voegde Drums and Wires ook nog eens aanstekelijke popdeuntjes toe. Het is voor mij een raadsel dat alleen ‘Making Plans for Nigel’ een hitje is geweest.

Het leuke voor mij aan XTC is dat ze op de songs op deze plaat alle kanten uitgaan. Dat onvoorspelbare zorgt ervoor dat je steeds bij de les blijft en het werkt mee dat de vorm waarin ze de liedjes hebben gegoten, me zeer aanspreekt.
En ik weet nu ook waar Blur, Franz Ferdinand, Futureheads en nog een paar dwarsstraten de mosterd vandaan hebben gehaald.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

avatar van ZAP!
5,0
Complicated Game is me toch een uitsmijter.
Verder heb ik Day In, Day Out en Millions aangevinkt.
Als het kon, had ik daar Scissor Man nog aan toegevoegd.

Bonustracks Chain of Command en vooral Limelight zijn ook te gek.
De hele plaat is eigenlijk te gek...


Alleen Life Begins at the Hop stelt teleur.

avatar van RonaldjK
4,0
In de nazomer van 1979 hoorde ik een prachtig nieuw liedje op de radio. Muziek Expres schreef over Making Plans for Nigel en legde uit dat het over overbezorgde ouders ging, wat ik met mijn beginnende Engels nog niet had begrepen. Wel begrepen had ik de lekker volle “drumriff” , de pakkende, aparte melodie, het bijtende gitaarwerk en de lenige stem.
Het was kort voor de verhuizing van ons gezin van een klein naar een groter dorp, omdat een groter huis in die plaats betere mogelijkheden bood voor de kinderen. Ik vond het niks en wat ik las over de tekst van de single betrok ik op mijzelf.

Met de oren van nu valt op hoe goed dit album inderdaad klinkt. Productie: Steve Lilywhite en Hugh Padgham, twee grote namen in de wave-producerswereld. Aha, vandaar, bekijk hun CV's maar eens.
Andere favoriete nummers: het uptempo Helicopter met zijn tegendraadse bastonen, de bijna-ska van When You’re Near Me I Have Difficulty, de lome new wave van Ten Feet Tall.
Op de B-kant: Millions met vreemde akkoordenprogressie en reggaeachtige drumpartij, That is the Way met zowaar jazzachtige trompetpartij (vond ik indertijd niks, nu juist lekker), het boze Outside World (vond ik vooral toen fantastisch) en het intense Complicated Game, mede dankzij een rauwe gitaarsolo.
Met op streaming de bonussingle + B-kant van toen Life Begins at the Hop, die bij ons niets deed.

Mijn eerste kennismaking met XTC was heel plezierig, vreemd dat de elpee de albumlijst niet haalde. Wel was er zowaar enig succes voor Making Plans for Nigel : begin december #31 in de Nationale Hitparade en #32 in Veronica’s Top 40. Ik woonde inmiddels in het grotere dorp, achteraf gezien een juiste keuze van mijn ouders, die het inderdaad goed bedoelden...

avatar van Dibbel
Life Begins At The Hop staat bij mij toch echt als derde nummer op kant 1 van mijn aloude LP (Hollandse persing) en Day In, Day Out heb ik dan ook helemaal niet.
Maar aangezien er ongeveer 105 verschillende versies van dit album zijn, weet ik niet wie er gelijk heeft.

Maar blijft nog steeds een fijn (new wave) plaatje wat ik nog wel eens opzet blijkbaar, want hij staat weer onder. Making Plans For Nigel blijft een klassieker.

avatar van gaucho
Dit is inderdaad wel een album dat in veel verschillende versies is uitgegeven. Wat ik altijd begrepen heb (en Discogs geeft dat ook weer) is dat Life begins at the hop ontbrak op de originele UK pressing ten faveure van Day in day out. Life begins... was daar een afzonderlijke non-albumsingle, die voorafging aan D&W, en hun eerste kleine hit werd. Om het nog iets ingewikkelder te maken had de eerste oplage van de UK pressing ook nog een extra single, met daarop de nummers Chain of command en Limelight.

De originele Nederlandse, Duitse en Franse persing hebben wél Life begins at the hop in plaats van Day in day out. De extra single zit daar dan weer niet bij. De Amerikaanse persing (en trouwens ook de Canadese) heeft 'Hop' zelfs als eerste track op kant 1. Er zijn in de loop der jaren nogal wat releases geweest - ook op CD - die variëren in de tracklist, maar ik denk toch dat bovenstaande volgorde de juist is, van de originele Engelse LP.

Ik heb zelf naast de Hollandse LP de 2001 remasterop CD, die alle nummers bij elkaar veegt, inclusief die van de oorspronkelijk in Engeland bijgevoegde single. Al blijft het ook voor mijn gevoel vreemd om 'Hop' als bonustrack vermeld te zien staan.

avatar van LucM
4,0
XTC leerde ik voor het eerst kennen door hun geweldige single Making Plans for Nigel maar een album van deze band had ik toen niet aangeschaft. Uiteindelijk lijkt Drums and Wires een opmaat voor hun definitieve sound, Beatles- en Kinks-invloeden in new wave gedrenkt. Toch wel een eigenzinnige band met neurotische, ritmische popsongs die toch aanstekelijk zijn. Dat deze band nooit echt is doorgebroken komt door de plankenkoorts van Andy Partridge waardoor ze zelden optraden.

avatar van gaucho
Making plans was een hitje en destijds dus ook mijn introductie. Ik vond het eigenlijk maar een vreemd nummer, met dat typische drumgeluid, al beviel de song an sich me wel. Maar ik ging pas 'om' bij het volgende album English Settlement, waar de door LucM benoemde Beatles- en Kinks-invloeden in volle glorie doorschemerden. Daarop stond trouwens ook een hitje: Senses working overtime, wat ik vanwege zijn prachtige opbouw en ijzersterke refrein nog steeds een van de allerbeste XTC-nummers vind.

Met terugwerkende kracht - maar toen waren ze/ik al een paar albums verder - heb ik deze Drums and wires ook aangeschaft, maar ik blijf 'm toch wat afwijkend vinden ten opzichte van later werk. De sound is hier wat neurotischer (vooral de afsluiter), hoewel ik neurotenpop à la Talking Heads ook goed kan hebben. Ik heb deze plaat pas veel later echt op waarde weten te schatten. De afwisseling is groot, inclusief ook dromerige, psychedelische momenten. Maar tussendoor hoor je toch ook wel dat Partridge en Moulding weten hoe ze een goed liedje moeten componeren.

Voorganger Go 2 ken ik helemaal niet; ik vermoed dat D&W een logisch vervolg is op die new waveplaat en dus een waardevolle schakel naar het groepsgeluid dat wat mij betreft pas op English Settlement tot volle wasdom komt.

avatar van WhoAmI
WhoAmI (crew)
gaucho schreef:

Voorganger Go 2 ken ik helemaal niet; ik vermoed dat D&W een logisch vervolg is op die new waveplaat en dus een waardevolle schakel naar het groepsgeluid dat wat mij betreft pas op English Settlement tot volle wasdom komt.

Klopt helemaal! 'White Music' en 'Go 2' zijn nog new-waveriger te noemen dan D&W, met de EP's '3D • EP' en 'Go+' nog experimenteler in dat straatje (de laatste bevat dub-versies van 'Go 2', voor de erg grote liefhebber; iets wat Mr. Partridge in zijn eentje later nog eens probeerde met 'Take Away / The Lure of Salvage').

gaucho schreef:
Making plans was een hitje en destijds dus ook mijn introductie. Ik vond het eigenlijk maar een vreemd nummer, met dat typische drumgeluid, al beviel de song an sich me wel. Maar ik ging pas 'om' bij het volgende album English Settlement


Hier sla je toch wel een van de beste XTC-albums over: 'Black Sea' uit 1980. Dat leverde ook nog een paar hitjes op, zij het in eigen land. Kan ik warm aanbevelen, want daar wordt het latere XTC-geluid van goede pop al ontwikkeld!

avatar van gaucho
WhoAmI schreef:
Hier sla je toch wel een van de beste XTC-albums over: 'Black Sea' uit 1980. Dat leverde ook nog een paar hitjes op, zij het in eigen land. Kan ik warm aanbevelen, want daar wordt het latere XTC-geluid van goede pop al ontwikkeld!

Gek genoeg dacht ik alle XTC-albums uit de jaren tachtig te hebben, van Drums & Wires tot en met Oranges and Lemons. Maar nu je het zegt: deze heb ik op de een of andere manier altijd over het hoofd gezien. Ik heb 'm wel vaag in mijn achterhoofd en op het lijstje van: die zou ik ook nog eens moeten beluisteren/aanschaffen, maar daar is het tot dusver dus nog nooit van gekomen. Ik zie dat ik sowieso een viertal nummers ken die ook op de 2CD-verzamelaar Fossi;l Fuel staan, die ik ook heb. Die zijn alle vier OK, dus dat album moet haast wel goed zijn, ook gezien de hoge rating hier op MusicMeter. Wordt tijd dat ik daar nu eens echt actief achteraan ga. Waarvan akte!

avatar van WhoAmI
WhoAmI (crew)
gaucho Zeker doen, krijg je vast geen spijt van
En ik wil mijn smaak niet al te veel aan je opdringen; maar mocht je de drie studioalbums na de tachtiger jaren nog geen kans hebben gegeven: echt vooral eens doen! Die behoren echt tot hun beste albums, naar mijn bescheiden mening
Niet dat je ze meteen in huis moeten halen, maar als je hun muziek waardeert, lijkt me dat trio ook echt de moeite waard voor je!
Nu gaat mijn bemoeialmodus weer uit

avatar van gaucho
WhoAmI schreef:
En ik wil mijn smaak niet al te veel aan je opdringen; maar mocht je de drie studioalbums na de tachtiger jaren nog geen kans hebben gegeven: echt vooral eens doen! Die behoren echt tot hun beste albums, naar mijn bescheiden mening

Haha, prima hoor. Uiteindelijk beslis ik zelf wat ik me je adviezen doe, dus dat geeft niks.

Maar je merkt het misschien al: XTC is typisch zo'n band die ik wel goed vind, maar waar ik me nooit heel erg in heb verdiept, maar waarvan ik in de loop der jaren toch een heel rijtje CD's (en enkele LP's) bij elkaar verzameld heb. En die bevallen me allemaal prima, waarbij ik meer een liefhebber ben van de Beatle-esque pop van albums vanaf English Settlement dan het new waverige werk dat daarvoor zat.
Het meeste heb ik tweedehands opgescharreld, op basis van wat ik fysiek tegenkwam. En die jaren tachtig-albums waren per saldo het meest succesvol, dus die tref je het meest aan in de platen- en CD-zaken. Dat latere werk lijkt me moeilijker te bemachtigen (al komt de hoes van Nonsuch me wel bekend voor, zie ik nu), maar waar een wil is, is een weg. Maar eerst eens luisteren en op me in laten werken, want dat kan tegenwoordig gratis

avatar van WhoAmI
WhoAmI (crew)
gaucho Mooi, ik deel graag mijn enthousiasme met medeliefhebbers

In Nonsuch klinkt hun vertrouwde 80s-geluid nog goed en merkbaar door, zou ik zeggen! Die ligt dan sowieso in het je aansprekende straatje, denk ik.
Vooral de laatste twee platen, die van 'Apple Venus', zijn wel wat anders qua geluid te noemen; mooi, maar op een andere manier qua muziek; qua tekst en zang wel even vertrouwd.

Zeker even gratis op je laten inwerken, en niet blind kopen inderdaad! Maar ik wilde je toch graag gezegd hebben de latere platen zeker te proberen. XTC is sowieso een te onderbelichte band gebleven, dus als het je bevalt, zeg het vooral voort!
Maar 'practice what you preach'; ik zal ook maar eens berichten plaatsen bij deze toch wel een van mijn lievelings-bands!

avatar van Mjuman
Het grote verschil tussen dit album en voorganger Go2/Go+ is - al kom je obv de gegevens hier niet tot die bevinding - Barry Andrews (vader van Finn Andrews, ook bekend van The Veils). Barry, als bespeler van de keyboards, zorgde voor het onverwachte, het funkelement in XTC - duidelijk te horen in zijn latere band Shriekback (My Spine Is The Bassline).

Barry verliet in dec. '78 XTC min of meer vanwege de zgn 'incompatibilité des humeurs' met Partridge. mede doordat Partridge, een tamelijke autocraat/control freak, al B's bijdragen voor Go2 naar de prullenbak had verwezen. En dat lijkt me een begrijpelijke reden om uit de band te stappen. Ik heb XTC eenmaal live gezien, dec. 79 - in het Paard (toen nog van Troje). Prima optreden: band was (toen al met Dave Gregory) zeer gedreven, contact met het publiek minimaal, Moulding keurig in kostuum en Andy was 'the mad hatter' - m.n. Complicated Game - Andy bleef zijn haar maar door de war gooien, ineens eindigend in een galm - maakte indruk.

Moulding en Partridge schreven samen zowat alle nummers - hoe lagen de verhoudingen op dat punt (gezien de ervaringen van Andrews)? Heb zelf wel eens geprobeerd om, zonder vooraf te kijken, al luisterend vast te stellen welke song van Partridge dan wel van Moulding is en dat valt niet mee: "Nigel" is van Moulding, "Complicated Game" is van Partridge, net als "Respectable Street" en "Towers of London" en "Senses Working Overtime"; "Generals and Majors" en "Ball and Chain"zijn van Moulding.
In "Isle of Noises - Conversation with Great British Songwriters, van Daniel Rachel, is ook een hoofdstuk gewijd aan Andy Partridge, de moeite waard.

Zo'n 1,5 jaar na XTC zag ik Depeche Mode in Vreeburg met Shriekback als voorprogramma; in een notendop: een heel bijzonder voorprogramma.

avatar van ZAP!
5,0
Complicated Game is me toch een uitsmijter.
Verder heb ik Day In, Day Out en Millions aangevinkt.
Als het kon, had ik daar Scissor Man nog aan toegevoegd.

Bonustracks Chain of Command en vooral Limelight zijn ook te gek.
De hele plaat is eigenlijk te gek...


Alleen Life Begins at the Hop stelt teleur.
Ik kan gewoon niet anders dan de volle mep uitdelen, 'Life...' staat per slot van ook niet op de originele release... In m'n achterhoofd kruipt nog wel het idee rond "wat als bv. een Tool dit album eens zou herinterpreteren?" (wel in de lijn van hun 'Undertow' en / of twee daaropvolgende platen) Het is namelijk - op papier dan - vaak net te poppy voor mij. Maar de briljante liedjes en uitvoeringen hebben zich zó in mijn oren gewurmd de afgelopen tijd dat ik tóch volledig content ben met 'Drums and Wires". Genieten!

-edit- en de cd's van 'DaW' en 'BS' staan in bestelling - zeldzaam dat ik nog nieuw cd's koop.

avatar van Samimo
5,0
1e plaat die ik van ze kocht. In 1980 ofzo....
Beste plaat. Geen slecht nr!... hoewel...helikopter vind ik niet zo sterk....maar ja, daartegenover staan roads girdle the globe en natuurlijk complicated game.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:56 uur

geplaatst: vandaag om 19:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.