Toen dit album uitkwam in 1968, was de band al gesplit. Er waren, mede door het krappe budget en dus ook de beperkte tijd die in de opnamestudio kon worden gespendeerd, behoorlijk wat onderlinge frustraties. Zanger Colin Blunstone had tijdens de opnames van Time of the Season (nu als 60's-meesterwerk beschouwd - en terecht!) een aanvaring met Rod Argent (die de song schreef) omdat die laatste wilde dat Blunstone het nummer op een bepaalde manier zong. Uiteindelijk gaf Blunstone wel toe, maar het ging dus niet van een leien dakje, en zo gaan bands uit elkaar, natuurlijk.
De plaat sloeg destijds ook niet echt aan, de singles hadden niet bepaald veel succes. Ook omdat de band al gesplit was, werd er niet veel aandacht aan besteed. Gelukkig werd Time of the Season in de VS in 1969 "herontdekt", en kende die wel succes in de hitlijsten. Het album werd ook op de Amerikaanse markt terug uitgebracht, met betere erkenning.
Gelukkig maar, durf ik te besluiten na een aantal luisterbeurten. Want Odessey & Oracle is wel degelijk een geweldige plaat. Zelf plaats ik deze, aangezien de vergelijking reeds een aantal keer is gemaakt, boven Sgt. Pepper's. Het album klinkt opvallend licht, terwijl dit tekstueel zeker niet altijd het geval is; denk bijvoorbeeld aan het fabelachtige anti-oorlogslied Butcher's Tale (Western Front 1914).
Time of the Season, de afsluiter van het album, is uiteraard het meest bekende nummer van de plaat; op die song en opener Care of Cell 44 klinkt Blunstone het meest wervend, vind ik. Onweerstaanbaar gewoon, de manier waarop hij die songs op vocale wijze naar zich toetrekt, de luisteraar met gemak meetronend!
Naast de reeds genoemde songs gooien Hung Up on a Dream, het wat aparte Changes en This Will Be Our Year - en ach, welk nummer eigenlijk niet? - hoge ogen. Naast de leadzang, waarin vooral Blunstone uitblinkt, klinken de harmonieën ook heerlijk fris. De melodieën zijn vaak simpel, maar ontzettend doeltreffend en niet zelden herkenbaar/aanstekelijk. De albumcover doet denken aan een zoveelste psychedelische plaat, maar Odessey & Oracle is zoveel meer: frisse, dynamische 60's-popmuziek van de hoogste plank.
De schrijffout in de titel (odessey moet in feite odyssey zijn) werd niet bewust gemaakt, al deed de band er alles aan om dat verhaal hoog te houden; welneen, het was gewoon een dom foutje bij de drukker. Maar ik vind het eigenlijk beter zo, want dat zorgt er voor dat de titel, net als de plaat zelf, een zweem van mysterie rond zich heeft hangen. Het intrigeert.
4,5 sterren