Killing Joke - Killing Joke (1980)

Ik zal je moeten teleurstellen c-moon, maar ik vind de muziek niet zoveel voorstellen. Net zoals bij enkele andere oude punk-bandjes zit er geen adrenaline in de muziek, wat ik toch wel mix. De zang is erg herkenbaar, maar het tempo blijft te laag. Verder vind ik die electronische bliepjes en effectjes hier en daar storend. Ook de matige, hier en daar suffe zang is wel herkenbaar, maar ik kan er niks mee. Nee, ik ben maar blij dat de punk zich met de metal heeft gemengt en dat het geluid van de punk zich snel ontwikkelde zodat het wat agressiever en harder is geworden.

Berichten verplaatst naar De Site > Gebruikers > Stemgedrag

Ik ben een Killing Joke fan, maar een gematigde.

Hun debuut vind ik nog altijd een fantastische plaat.
Het enige nummer dat ik wat langdradig vind is S.O. 36.
Leg dit debuut trouwens eens naast het debuut van TC Matic.

Ik heb de tracklijst aangepast aan de 2005 rerelease.
Change (b-kant van Requiem) stond trouwens niet op alle versies.
Het oorspronkelijke album telde maar 8 tracks.

Heel jammer vind ik het ontbreken van Pssyche
(b-kant Wardance) op de geremasterde versie uit 2005.

Het enige echte minpuntje ...

ik ga ook maar voor de volle mep, wordt steeds beter deze plaat...

KILLING JOKE 1980

Wat een debuut, wat een hoes ook en wat een impact.
Killing Joke werkt voor mij als een purgeermiddel.

Draaien in volstrekte duisternis om je demonen uit de drijven.
De groep wist met haar debuutalbum al meteen een stempel te drukken.
Spartaanse punk met discodreun, funkbas en slogantaal.

Requiem is een postpunk klassieker.
Het koude angstzweet (synthesizer) domineert de hele compositie.
Een adrenalinepomp is het ... we strompelen door het puin van de stad.

Even kuchen en niezen om dan een oorlogsdans te bedrijven.
Wardance ging Requiem als single vooraf, maar deze albumversie
is geraffineerder ... de vocalen iets te krampachtig misschien, maar het refrein
meeslepend genoeg ... ik schilder alvast oorlogsstrepen op mijn gezicht.

De singleversie van Wardance (niet als bonus op de remaster) is beter.
En zeker de meesterlijke b-kant Psyche (die hier eveneens ontbreekt).

Tomorrow's World vertraagt het tempo ... de Joy Division invloed.
Een korte keyboard frase doorweeft het hele nummer dat tikt als een tijdbom.
Een metafoor voor deze verderfelijke, tot ondergang gedoemde wereld.
Zonder meer één van mijn lievelingen op deze plaat.

Bloodsport is een instrumental die van TC Matic had kunnen zijn.
Die lanceerden een soortgelijke, opgefunkte stadspunk in België.
Knallende bassen, noise, funky synthesizers en krassende gitaren.

The Wait is een klassieker. Hij stond op het repertoire van Metallica
(garage days revisited), maar wie goed luistert, ontdekt hier het vroege Nirvana.
Die staken het niet weg dat ze door Killing Joke beïnvloed waren.

Complications is de meest traditioneel orende punkrock song hier.
Met die typische, bijna oer-Britse frasering en melodieuze twist in het refrein.
Op heel wat nummers van die debuut is het heerlijk dansen.

Die meer speelse, bijna hitgevoelige factor ontbreekt op
de opvolgers What's This For? en Revelations om pas terug
te keren op Fire Dances (zwaar onderschat) en Night Time.

S.O. 36 is op zich geen slecht nummer: een track die niet
zou misstaan als filmscore (kijk voor de beelden van een troosteloze,
door anarchie geteisterde stad op de werkelijk prachtige albumhoes).
Maar het nummer staat iets te haaks op de gedrevenheid
van de andere songs ... S.O. 36 haalt de dynamiek uit het album.

Primitive is een matige afsluiter die echter wel
weer de harslag van dit debuutalbum weet te animeren.
Killing Joke's oerschreeuw laat alleen verschroeide aarde achter zich.
Kijkt Joy Division binnen in zichzelf, dan schopt Killing Joke om zich heen.

Op sommige vinyl edities en op de meeste CD releases
werd ook het als een boosaardige harlekijn rondbotsende
Change toegevoegd (b-kant van de Requiem single).
Bijzonder sterkre groove en aanstekelijke beat.

De single versie van Requiem (10) is onhoorbaar anders.
Met bonustracks 11, 12 e 13 van de remaster heb ik niet zoveel.
Waarom een zoveelste versie van een nummer dat er zo al stond.

Neen, dan echt veel liever de single versie van Wardance
die een primitievere blik werpt op het nummer en de ijzersterke b-kant
Psyche die als geen andere song de "dodelijke grap" in zich draagt.

Deze plaat duldt geen middenweg: het is meedansen of verpletterd worden.

Ik weet niet wat het is, maar deze cd klinkt af en toe gemeend gemeen, met geweldige gitaarriffs, flink opzwepende drumslagen, mooi baswerk, en een soort licht elektronisch geweld, en natuurlijk de verbeten zingende Jaz Coleman.
Wat me vooral opvalt is dat er metname in de eerste helft van de cd veel ruis in de nummers zit, maar erg storend vind ik dat nou ook weer niet.
Hoogtepunt op dit debuut vind ik toch wel 'The Wait'.
Ik weet niet welk album van Killing Joke ik beter vind, "Night Time", of dit debuut.

Het repetitieve karakter van zowel de riffs, de toetsaanslagen en het hamerende drumwerk werkt hypnotiserend en geeft een nihilistische doorkijk op de wereld.
Killing Joke slaagt er op weergaloze wijze in een grijze sfeer te scheppen die kenmerkend is voor de Britse stedelijke milieus in de vroege jaren 80. De albumcover draagt ook een steentje bij aan dat gevoel.
Hoewel ik een groot zwak heb voor Killing Joke in al haar gedaanten, blijft dit debuut onovertroffen.

Dit album klinkt als een soort mokerhamer die mensen wakker moet schudden om te laten zien hoe de wereld (en natuurlijk met name de Britse situatie toendertijd) in elkaar steekt. Deze band straalt een alles-of-niets-attitude uit; Je gaat er in mee of je houdt je Oost-Indisch doof. De ideale plaat voor mensen zonder oogkleppen op.

Als tiener kon muziek mij niet hard genoeg zijn toen ik op deze stuitte. Tóch kon ik deze waarderen, hoe rustig ik deze ook vond. Daarom vond ik deze altijd zo superchill. Misschien dat ik daarom deze ook nu nog altijd dezerwijs interpreteer. Want het heftige dat anderen hierin horen, dat heb ik geenszins. Donker issie wel, oké. Maar ik zit nu met een heerlijk Bokbiertje en in subtiel schemerlicht met deze op de achtergrond, en moet nog altijd tot dezelfde conclusie komen als ik eens heb gedaan hier: de meest ontspannen punkplaat ooit.
Apart wel overigens. Heb ze een aantal jaar geleden op Parkpop gezien, en daar hebben ze létterlijk alleen nummers gespeeld van deze, hun debuut! Zelfs was er geen plaats voor 'Love Like Blood'!
En dat was toch best een feestje. Leuk ook dat daarom juist de diehard fans zo herkenbaar waren, die alle elk nummer wisten mee te brullen, ik incluis.

verschrikkelijk goed deze plaat

Ik moest hier even wennen aan de sound van de band, maar eenmaal daardoorheen geprikt is het best een aardige plaat. Het begint erg sterk met Requiem en Wardance, komt later nog eens flink aanzetten met Bloodsport en The Wait, maar ik vind de afsluiting met S.O. 36 en Primitive eigenlijk wat zwak. Verder leuke plaat met kenmerkende sound

Dit album heb ik pas na het horen van Love Like Blood ontdekt. Ik was in die tijd echt op ontdekkingsreis in de muziekwereld. Ik had nog geen echte richting. Maar het werd wel steeds duidelijker. Ik zocht het steeds vaker buiten de top 40. Ik wilde ook graag naar harde muziek luisteren. Metal was het niet. Te macho of te weinig emo. Dit album was wel raak. Lekker kwaad, en tegendraads.
The Wait, Complications en Requiem prachtige songs. Ik vind die drums bij The Wait zo geweldig. Ook het nummer waar zij het over Oost Duitsland hebben luister ik graag naar. Dat is toch S.O. 36.
Via Killing Joke en Ultravox! ben ik onder andere geïnteresseerd geraakt in de punk.

Wesley, een album dat voor mijn part helemaal in het verlengde ligt van deze Killing Joke.

T.C. Matic - T.C. Matic (1981)

Iets minder metal, iets meer funk.
Moet je maar eens proberen, mocht je het nog niet kennen.

Wesley, ik zou eerst nog eens lekker doorgaan met je ontdekkingsreis in het land van Killing Joke. Er valt nog zoveel te ontdekken!

Sinds Love Like Blood (84/85?) volg ik Killing Joke aan de voet. Een van de weinige bands die mij zolang kan boeien met nieuw werk Zij hebben mij nog nooit teleurgesteld.

Killing Joke werd destijds als U2 kloon genoemd door de TROS (Top 50). Bah... Wat een verschrikkelijke foute opmerking... Oh ja de TROS is ook de omroep van Op Volle Toeren.... Dat zegt genoeg.

@Dazzler. TC Matic ken ik wel maar eigenlijk geen albums van hun. Ik heb vorige week De Brassers live gezien. Ik zie Killing Joke in die tijd meer als een hardcore band dan als een metal band. Metal is meer gepolijster. En daar zat naar mijn inziens te weinig gevoel in.

Lekker bijdehandte opmerking van me toendertijd...

Met mijn opmerking over BTATS heb ik me laten leiden door recensies e.d. terwijl ik het album zelf nooit gehoord heb.

Mijn mening over dit debuut blijft echter ongewijzigd.

Zin om mee te spelen met Greatest Hits ?

Muziek >> Muziekgames >> Greatest Hits of (Killing Joke) !

Denk dat het op de lange termijn wel goed kan komen tussen mij en dit album, maar nu slaat soms de verveling wel toe. Vooral bij Bloodsport. De 2 openers zijn het sterkst.

Wat leuk dat er een vrouw zich verdiept in Killing Joke. Ik ken er niet veel die dit pruimen.

Bloodsport vind ik daarentegen juist geweldig! De simpelheid en droogheid van die gitaarriff met daaronder die dansende basriff, gewoonweg geweldig die sfeer. Het instrumentale hoeft natuurlijk niet iedereen aan te spreken..

Was ook wel een hengstenbal in de Melkweg.

Kende vroeger een meisje die fan was, en ze heette Joke.
Drie maal raden wat haar bijnaam was,....

Truus de Mier?

In een keer.
Knap hoor.

Ik ben inmiddels aan een ontdekkingsreis begonnen. Door Absolute Dissent heb ik KJ leren kennen, daarn gewoon bij het debuut gestart en heb inmiddels ook What's this for.... een aantal keren beluisterd. Drie albums tot nu toe dus. En eigenlijk heb ik bij ieder album nog hetzelfde; een aantal hele sterke tracks, maar ook zeker een aantal mindere. De sterke tracks hier zijn The Wait, Requiem en Wardance.

Leuke plaat dit. Eenvoudige, minimale productie en een lekkere agressieve sfeer. Lekker scheurende tracksdie ook nog pakkend zijn en geen vervelende kanten hebben.

Killing Joke is met hun debuut misschien wel de missing link tussen punk en post-punk.
Deze hoes had ook gepast bij een band als Crass of Dead Kennedys, zo ook die van Laugh? I Nearly Bought One!
Het is allemaal een stuk agressiever dan de post-punk, maar wel melodieuzer dan de punk.
Jaz Coleman is boos op de wereld, en waarschijnlijk speelt het feit ook mee dat hij deze niet alleen kan veranderen.
Mission Impossible.
Dit is de soundtrack van het ondergrondse verzet, welke zo geplaatst kan worden in George Orwells 1984.
Als Big Brother ons dan toch toe lacht, laten we dan alles proberen om zijn overheersende blik te saboteren.
Killing Joke is meer het communistische Sovjet Unie dan het kapitalistische Verenigde Staten.
Het is ook onduidelijk welke kant er op gevlucht wordt op de albumhoes.
Gaan we richting West Berlijn, of juist richting Oost Berlijn?

Zie hier de foto waarop het artwork is gebaseerd. Reljeugd op de vlucht voor traangas. Precies wat ik bij Killing Joke altijd voor ogen heb: een barricadeband. Systeemhaters in voortdurende opstand tegen de gevestigde orde en woede tegen diegenen die stil blijven zitten terwijl de wereld onder hun ogen verrot gaat.

You see
You feel
You know
React
You're waiting
You're waiting

Change

Grappig, ik heb altijd gedacht dat het om de Berlijnse Muur ging.

Ik ook. Vooral vanwege de aanwezigheid van SO36 op dit album en met de wetenschap in het achterhoofd, dat ze vijf jaar later Night Time in de beroemde Hansa Studio opnamen.