Killing Joke - Killing Joke (1980)

Op de een of andere reden link ik Killing Joke vaak met communisme.

Oeps, en dat terwijl hun teksten soms fascistoïde trekjes vertonen.
Maar ik ga me niet in een discussie storten: prima muziek om je duivels uit te drijven.

Zeker, maar dat heb ik weer meer bij Fire Dances; waarschijnlijk vanwege de drumpartijen die je als een mantra hypnotiseren.

les extrêmes se touchent

Communisme? Misschien door een Koude Oorlog-sample in een van de songs over het bezoek van een westerse diplomaat aan DDR-leider Honnecker?

Een ongelooflijk mooie album vol prachtige ritmes, stuwend baswerk en schurende gitaren... Voor een punkplaat ook prachtig geproduceerd. Voor mij echt een 5!

Staat nu weer te draaien, klinkt als een klok (heb de 1e gatefold persing). de opener is natuurlijk echt fenomenaal, met die koude toetsen is het ook echt een koude oorlog start, daarna Wardance, pff en nog dansbaar ook!

Unieke sound,unieke band.Vooral het naargeestige aspect van hun geluid kon me altijd erg bekoren.Net als de gaten in de kale maar doeltreffende productie hier.En nog steeds trouwens want ze blijven maar geweldige platen afleveren,hun laatste Pylon uit 2015 was ook weer een topper.

Trendsettend album. In die tijd enorm vernieuwend. Net zoveel impact als 'Unknown Pleasures' van tijdgenoten Joy Division. In die tijd traden ze ook vaak samen op. Killing Joke is een icoon wat mij betreft. Ze maken nog steeds hele goede albums. Pylon uit 2015 is inderdaad een sterk album.

Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. In ieder zichzelf respecterend huishouden was er wel een exemplaar te vinden. Behalve natuurlijk bij mijn oude vrienden, want die zaten nog altijd zielsgelukkig met hun goed gevulde sigaret naar vloeistofdia's op een muur te staren.
Haastig op zoek naar meer avontuur vond ik al snel een kleurrijke klup nieuwe helden, meest gehuld in stemmig grijs of zwart. De snorren, de baarden, de onverzorgde, langharige kapsels én de vloeistofdia's waren plotsklaps als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ergens halverwege de jaren zeventig begonnen, bereikte 'de nieuwe tijd' zo rond 1980-84 een waar hoogtepunt in zogenaamd donkere tijden.

De Sex Pistols, Johnny Rotten natuurlijk. De punk en later postpunk heeft de popmuziek echt veranderd. In die periode begon ik het allemaal te ontdekken en jij zat er middenin.

Interessant dat er bij deze plaat toch vooral reacties lijken te staan van mensen die het uitbrengen van deze plaat hebben meegemaakt - alsof deze band de tand des jaren tachtig niet zo goed heeft doorstaan als de hierboven genoemde Unknown Pleasures.

Ik kan de meeste acts uit het Engeland van begin jaren tachtig ondertussen redelijk goed plaatsen in hun relatie tot elkaar, en ik kan toch horen dat deze band vrij uniek in zijn tijd was. Ik hoor het hooliganisme van The Stranglers en de Oi!-beweging, de ritmische sloganeering van Gang of Four en een flinke dub-invloed, en de meer mysterieuze post-punk texturen van bands als PiL, Joy Division en The Cure. Maar dan wel in een combinatie die nog weinig te maken heeft met de artistieke ambities van Robert Smith of Ian Curtis. Killing Joke lijkt te willen verdwijnen in de massa, het klinkt als de soundtrack van een revolutie.

Met name het gitaarwerk klinkt een stuk lomper en statischer dan de andere bekende postpunkbands. Zo is een nummer als Wardance is niet bepaald subtiel en ligt me daarom minder, maar als de elementen goed in elkaar vallen kan de post-punk hier zijn lol niet op. En dat gebeurt eigenlijk op alle andere nummers.

Ik las ergens dat Killing Joke zichzelf zag als disco band, en ik snap wel waar die provocatieve omschrijving vandaan komt: elk nummer op deze plaat is een locked groove in plaats van een song. De muziek is gemaakt om te bewegen, maar dan wel het bezeten en strakke soort beweging zoals Riefenstahl en andere totalitaire estheten het graag zagen. De zang dient slechts een begeleidende functie, meer een dictator die zijn manschappen aanmoedigt dan die een langdradige speech houdt.

Elk nummer heeft een compleet eigen karakter en de productie knalt als een gek.

Waarschijnlijk de meest agressieve clubmuziek van zijn tijd.

De spartaanse grootstadsfunk van dit album hoor ik ook terug in het debuut van T.C. Matic.

De tweede keer dat ik vanuit verschillende hoeken T.C. Matic aangeraden ga krijgen, eerder naar aanleiding van een gesprek over Roxy Music en iemand die goed bevriend is met de ex-zanger van de band. Ga het eens aanslingeren, dank!

DE 12 PLATEN VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: Joy Division - Closer (1980)

05. KILLING JOKE 1980 KILLING JOKE

Van Love Like Blood en het album Night Time (1985) kwam ik bij Killing Joke's debuut uit 1980 terecht. Volgens mij bevatte het exemplaar uit de mediatheek van Herentals ook de b-kant Change als extra nummer, want sommige uitgaven van het album telden negen in plaats van acht tracks; En de b-kant van de new wave classic Requiem doet ertoe. Want het is die funky inslag die van dit Killing Joke debuut een onmisbare plaat in mijn collectie maakt. Met tracks als het reeds vermelde Requiem, War Dance (beter in zijn single versie), The Wait en Complications heb je zomaar vier winnaars op een rij. Spartaanse postpunk met een kloppend hart. Nummers die dansbaar zijn ook. Op de muziek van Killing Joke dans ik mijn exorciserende dans. Jammer genoeg werd die lijn niet doorgetrokken op de twee volgende albums die slechts een paar zeldzame hoogtepunten tellen en zich voor de rest vooral ledig houden met het doorploegen van deze waanzinnige wereld met een veel te bot mes. Daarom ben ik wel een grote fan van hun vierde elpee Fire Dances (1983) waar het heilige vuur weer wild om zich heen spat en van de reeds vernoemde succesplaat Night Time (1985). Op Brighter Than A Thousands Suns (1986) sprokkelde ik nog een paar gensters, maar daarna doofde mijn belangstelling voor een band die weliswaar in de volgende decennia feniksgewijs zou herrijzen in een snoeiharde aan metal gerelateerde gedaante.

FILE

01. Requiem
02. Wardance
03. Tomorrow's World
04. Bloodsport
05. The Wait
06. Complications
07. SO 36
08. Primitive
09. + Change (b-side)
10. + Requiem (12" mix)
11. + Wardance (single)
12. + Pssyche (b-side)
13. + Almost Red (ep)
14. + Nervous System (ep)
15. + Are You Receiving (ep)
16. + Turn To Red (ep)

Ik vermoed dat het via een klasgenoot was dat The Bum's Rush op mijn cassettebandjes terecht kwam. een bootleg met een handvol radiosessies en afwijkende mixen. Daarop hoordde ik de fantastisch gedreven tracks Pssyche en Are You Receiving die samen met Change en de single versie van Wardance de lijst bonustracks minstens zo interessant maken als het album zelf. De 12" single van Requiem bood nog een afwijkende versie aan van de single waarmee het album begint. De debuut ep van Killing Joke is minder straight forward en stoeit meer met beats en funky baslijnen. Het is trouwens een boeiende oefening om deze eersteling van Killing Joke eens naast het debuut van T.C. Matic (1981) te leggen. Start de oefening met het instrumentale Bloodsport en je hoort meteen waar Hintjes en Aerts de mosterd haalden. Ik had nog niets gezegd over de twee tragere nummers op Killing Joke (1980). Met name het hypnotiserende Tomorrow's World vind ik een kanjer. Nog iets wat hen op hun twee volgende albums niet echt meer scheen te lukken: mij als luisteraar ook wat dieper raken dan de soms welverdiende stompen in de maag en schoppen tegen de schenen

wordt hier vervolgd: Mike Oldfield - QE2 (1980)

Toen ik hoorde dat fans van JD en the cure deze plaat goed zouden vinden dacht ik: laat ik m ook maar is checken.
1e luisterbeurt is tot mn verbazing zelfs een beetje negatief.
Geen slechte nummers te bekennen maar ook weinig goede.
Het zit overal letterlijk tussenin.
Willen ze dat we dansen of treuren? Ze lijken niet te kunnen kiezen hier.

Dansen JD fans ook niet op 'Let's Dance to Joy Division', een song van de Wombats? Dan mag je zeker ook dansen op Killing Joke. En dat kan zeker met die sterke beats op dit prachtalbum. Waarom zou je überhaupt moeten kiezen??

Ik ken geen een JD die erop danst hoor hahaha en dat is ook nog is een nummer van een andere band
Tis ook meer ironisch bedoeld volgensmij.
Tja ik vind dansen en treurheid niet echt samen gaan. Ik geloof dat niemand danst op closer en up hoor. Maar bij dit album is het een hele rare verdeling vind ik. Zit overal tussenin

Op 11 december wordt de plaat heruitgegeven op zwart en gekleurd vinyl!

Hoop eerder zwartwit ipv kleur

Ik draai deze plaat al een aantal jaar met heel veel plezier. Andere Killing Joke-albums zijn inmiddels ook gepasseerd, maar ik merk dat ik bij deze blijf hangen. Killing Joke doet gelijk alles juist op zijn debuut.

Killing Joke heb ik eigenlijk vrij laat ontdekt. Ik luisterde namelijk al naar behoorlijk wat bands die door Killing Joke zijn geïnspireerd: Fear Factory, Godflesh, Voivod, Ministry, Neurosis, Metallica, Nine Inch Nails. Dat is maar een greep en vooral gefocust op alternatieve rock en metal. De grote invloed van Killing Joke op de alternatieve rock en metal die daarna volgde valt echt niet te onderschatten en 41 jaar na dato is dit nog steeds een ontzettend moderne plaat waar geen greintje slijtage op zit.

Iedereen is hier in bloedvorm. Het commanderende drumwerk van Paul Ferguson lijkt ogenschijnlijk ''rechttoe rechtaan'', maar door het uitzoeken van de drumpartijen en het mee te spelen is mijn waardering daarvoor enorm gegroeid. De drumpartijen van Ferguson zijn absoluut niet makkelijk met interessante klinkslagen en donderen samen met de doordringende baslijnen van Youth als een genadeloos front, maar wel met heel veel groove en funk: Koude Oorlog-funk. Het gitaarwerk van Geordie Walker is bijtend en licht dissonant, hier moet een Denis ''Piggy'' D'Amour (de gitarist van Voivod) goed naar hebben geluisterd. Jaz Coleman klinkt als een bezetene met zijn schreeuwen en stoïcijnse cleane vocalen, een stijl die je ook later bij Justin Broadrick bij Godflesh terug hoort.

Post-punk wordt vaak beschreven als galmende en ruimtelijke muziek en grotendeels is dat ook zo. Toch is dit een plaat die eigenlijk gortdroog is en alles recht in je gezicht wordt geramd. Het is killer qua sfeer, maar ook een stuk beweeglijker. Er zijn dan ook zeker overeenkomsten te vinden tussen platen als Entertainment! (Gang of Four), In the Flat Field (Bauhaus) en Metal Box (Public Image Limited), platen die zeer bij mij in de smaak vallen en een vrij ''directe'' sound hebben.