Killing Joke - Killing Joke (1980)

Gemeen. Compromisloos. Strak. Hard. Mokerslagen. Geweldadig en geweldig.

Fantastisch debuut van Killing Joke!

Killing Joke is met hun debuut misschien wel de missing link tussen punk en post-punk.
Deze hoes had ook gepast bij een band als Crass of Dead Kennedys, zo ook die van Laugh? I Nearly Bought One!
Het is allemaal een stuk agressiever dan de post-punk, maar wel melodieuzer dan de punk.
Jaz Coleman is boos op de wereld, en waarschijnlijk speelt het feit ook mee dat hij deze niet alleen kan veranderen.
Mission Impossible.
Dit is de soundtrack van het ondergrondse verzet, welke zo geplaatst kan worden in George Orwells 1984.
Als Big Brother ons dan toch toe lacht, laten we dan alles proberen om zijn overheersende blik te saboteren.
Killing Joke is meer het communistische Sovjet Unie dan het kapitalistische Verenigde Staten.
Het is ook onduidelijk welke kant er op gevlucht wordt op de albumhoes.
Gaan we richting West Berlijn, of juist richting Oost Berlijn?

Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. In ieder zichzelf respecterend huishouden was er wel een exemplaar te vinden. Behalve natuurlijk bij mijn oude vrienden, want die zaten nog altijd zielsgelukkig met hun goed gevulde sigaret naar vloeistofdia's op een muur te staren.
Haastig op zoek naar meer avontuur vond ik al snel een kleurrijke klup nieuwe helden, meest gehuld in stemmig grijs of zwart. De snorren, de baarden, de onverzorgde, langharige kapsels én de vloeistofdia's waren plotsklaps als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ergens halverwege de jaren zeventig begonnen, bereikte 'de nieuwe tijd' zo rond 1980-84 een waar hoogtepunt in zogenaamd donkere tijden.

Interessant dat er bij deze plaat toch vooral reacties lijken te staan van mensen die het uitbrengen van deze plaat hebben meegemaakt - alsof deze band de tand des jaren tachtig niet zo goed heeft doorstaan als de hierboven genoemde Unknown Pleasures.

Ik kan de meeste acts uit het Engeland van begin jaren tachtig ondertussen redelijk goed plaatsen in hun relatie tot elkaar, en ik kan toch horen dat deze band vrij uniek in zijn tijd was. Ik hoor het hooliganisme van The Stranglers en de Oi!-beweging, de ritmische sloganeering van Gang of Four en een flinke dub-invloed, en de meer mysterieuze post-punk texturen van bands als PiL, Joy Division en The Cure. Maar dan wel in een combinatie die nog weinig te maken heeft met de artistieke ambities van Robert Smith of Ian Curtis. Killing Joke lijkt te willen verdwijnen in de massa, het klinkt als de soundtrack van een revolutie.

Met name het gitaarwerk klinkt een stuk lomper en statischer dan de andere bekende postpunkbands. Zo is een nummer als Wardance is niet bepaald subtiel en ligt me daarom minder, maar als de elementen goed in elkaar vallen kan de post-punk hier zijn lol niet op. En dat gebeurt eigenlijk op alle andere nummers.

Ik las ergens dat Killing Joke zichzelf zag als disco band, en ik snap wel waar die provocatieve omschrijving vandaan komt: elk nummer op deze plaat is een locked groove in plaats van een song. De muziek is gemaakt om te bewegen, maar dan wel het bezeten en strakke soort beweging zoals Riefenstahl en andere totalitaire estheten het graag zagen. De zang dient slechts een begeleidende functie, meer een dictator die zijn manschappen aanmoedigt dan die een langdradige speech houdt.

Elk nummer heeft een compleet eigen karakter en de productie knalt als een gek.

Waarschijnlijk de meest agressieve clubmuziek van zijn tijd.