menu

Fine Young Cannibals - The Raw & The Cooked (1988)

mijn stem
3,49 (106)
106 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: London

  1. She Drives Me Crazy (3:38)
  2. Good Thing (3:23)
  3. I'm Not the Man I Used to Be (4:20)
  4. I'm Not Satisfied (3:48)
  5. Tell Me What (2:48)
  6. Don't Look Back (3:38)
  7. It's OK (It's Alright) (3:30)
  8. Don't Let It Get You Down (3:21)
  9. As Hard as It Is (3:12)
  10. Ever Fallen in Love (3:55)
  11. You Never Know * (4:29)
  12. Social Security * (3:28)
  13. Ever Fallen in Love [John Potoker Extended Mix] * (6:21)
  14. It's OK [It's Alright) (Ploeg Club Mix] * (4:35)
  15. Ever Fallen in Love? [Club Senseless Arthur Baker Remix] * (9:26)
  16. She Drives Me Crazy [The Monie Love Remix] * (5:56)
  17. Good Thing [Nothing Like the Single Mix] * (4:40)
  18. I'm Not the Man I Used to Be [Jazzie B and Nellee Hooper Remix] * (5:13)
  19. I'm Not Satisfied [Matt Dike 12" Remix] * (4:36)
  20. The Flame * (3:52)
  21. Since You Been Gone * (3:41)
  22. Trust * (3:55)
  23. Take What I Can Get * (4:16)
  24. I'm Not the Man I Used to Be [Jazzie B and Norman Cook Remix] * (6:41)
  25. She Drives Me Crazy [David Z 12" Version] * (7:06)
  26. Don't Look Back [12" Version] * (5:53)
  27. I'm Not the Man I Used to Be [Monster Mix] * (8:34)
  28. Good Thing [Prince Paul Remix] * (5:07)
  29. The Flame [Beatmasters Full Fat Mix] * (5:00)
  30. I'm Not the Man I Used to Be [12" Mellow Mix] * (4:50)
toon 20 bonustracks
totale tijdsduur: 35:33 (2:23:12)
zoeken in:
avatar van musicfriek
3,5
Prettige jaren 80 pop wat nog steeds goed te luisteren valt. Met name I'm Not the Man I Used to Be blijft een sterk nummer. She Drives Me Crazy destijds veel te vaak gehoord, maar swing je ook zo weer op mee. Ook Good Thing met de rock 'n roll stijl is goed. 3,5*

avatar van andré
3,5
Ook de Buzzcocks-cover 'Ever Fallen in Love' is best aardig.

avatar van Poeha
4,5
Hiervoor genoemde 4 nummers zijn ook samen met I'm Not Satisfied de beste tracks van dit overigens zeer lekkere album!

4*

avatar van west
4,0
Heerlijke muziek, prachtig album: it drives me crazy!

fredpit
Je pikt dit album inderdaad zo weer op...niet te vaak luisteren,eens per jaar dan blijft het leuk...erg leuk

edit: rare stemverdeling heeft dit album.

4,0
Komt door het kleine aantal stemmen.

fredpit
rayman schreef:
Komt door het kleine aantal stemmen.


Of dat er een aantal mensen hun stem nog maar eens na moeten gaan....

Dit is namelijk een erg goed plaatje..zoals al eerder gemeld.

avatar van musicfriek
3,5
She Drives Me Crazy blijf ik toch wel een geniaal nummer vinden! Die clip erbij is ook zo mooi gemaakt.

avatar van musicfriek
3,5
Ik vraag me toch wel af waarom deze band na dit album gestopt is. Ik bedoel, ze bereikten hiermee in Amerika de bovenste regionen en ook in de rest van de wereld verkocht dit als een tierelier. Slechts 2 albums zijn er van Fine Young Cannibals. Had hier heel graag meer van willen horen.

avatar van principal2000
4,5
Nog beter dan hun debuut en gewoon weer raak met lekkere popsoul. Je bent snel klaar als je de muziek van de Fine Young Cannibals wilt verzamelen. Luister vooral ook naar The Flame op hun verzamelaar. Pure pop met een fleugje soul...niets vernieuwends of gedurfds, maar o zo lekker catchy.

Pieter Paal
'Don't look back' en 'Good thing' zijn de pareltjes van dit album.

avatar van Poeha
4,5
musicfriek schreef:
Ik vraag me toch wel af waarom deze band na dit album gestopt is.


Ze hadden onderling nogal problemen van religieuze aard, schijnbaar.

Maar weer eens opgezet dit album.
Blijft erg prettig om naar te luisteren.

Tell Me What is me ineens zeer positief opgevallen.

Dikke 4* waard.

avatar van Poeha
4,5
Half puntje opgeschroefd.
Die gasten hebben gewoon 2 geweldige (reguliere) albums gemaakt

avatar van herman
She Drives Me Crazy was voor mij één van de eerste pophits die ik bewust meekreeg. Best een leuk nummer, maar ik blijf het toch vooral associëren met een karaoke-versie die ik van een creatief klasgenootje kreeg.

Good Thing heb ik eigenlijk pas onlangs ontdekt, toen ik het voorbij hoorde komen in Paradiso. Vind dat nummer toch wel een stuk leuker. Het heeft iets van 60s soul, maar klinkt toch behoorlijk tijdloos.

avatar van lennon
Is dit album(of in ieder geval she drives me crazy) in Paisley Park van Prince opgenomen destijds?

Ik heb destijds nog in de DDR (zei opa) een EPtje gekocht waar She Drives Me Crazy, Good Thing,I'm Not the Man I Used to Be en I'm Not Satisfied op staan. Wat heb ik dat plaatje grijs gedraaid zeg, en volgens mij was dat ook een unieke DDR uitgave, want nooit meer ergens anders gezien.

Dit album heeft overigens wel een heel lelijke en simpele hoes zeg...

avatar van Flammazine
3,5
Apart. Alsof ze de helft van deze plaat in de jaren 60 geschreven hebben en dan twintig jaar gewacht hebben om ze vol te maken. Maar op zich werkt het wel, dankzij de goede productie en het bijzondere stem(neus?)geluid van de zanger. De London Beat versie van Ever Fallen... is niet verkeerd, maar toch liever het origineel. Tell Me What is voor mij het prijsnummer.

4* vooral voor de sterke A-kant.

avatar van Flammazine
3,5
Beetje te enthousiast geweest. Kantje B valt na een paar luisterbeurten toch wat licht uit, vandaar een halfje eraf.

avatar van frolunda
3,0
De eerste drie nummers zijn erg goed maar de rest vind ik toch wel een stuk minder,uitgezonderd het prima It's OK.Dat is wel wat weinig maar aan de andere kant zijn die vier ook wel bijna perfecte pop songs.De cover van de Buzzcocks had voor mij dan weer niet gehoeven.Jack Nicholson scheen destijds groot fan te zijn........

Ozric Spacefolk
Zo grappig bij 80's producties om dezelfde drummachine iedere keer te horen.

Vergelijk de sound van She Drives Me Crazy met Word Up van Cameo.

avatar van musician
3,5
Ach, het is best een aardig album.

Een mens kan niet alles beluisteren in zijn korte leven en ik heb dit nu voor het eerst gehoord, dertig jaar na dato. De singles waren natuurlijk wel bekend.

En het vrolijke album is vooral veel van hetzelfde laken een pak. Een vlot tempo en sympathieke muziek waar je niet snel ruzie mee zult krijgen.

avatar van heartofsoul
4,0
Van Fine Young Cannibals (rare naam voor een groep) kende ik alleen een paar hits, zoals het werkelijk prachtige Johnny Come Home, toen ik onlangs hun tweede album heel goedkoop bij een kringloopwinkel tegenkwam. Een beetje tot mijn verbazing blijkt het een pracht van een album te zijn. De afwisseling van stijlen is om te beginnen groot, en tóch vormt het een eenheid; er staan verder alleen maar goede liedjes op, en het is in instrumentaal opzicht heel behoorlijk. Aan de aparte stem van Roland Gift moest ik eerlijk gezegd even wennen, maar dat neemt niet weg dat ik blij verrast ben door de hoge kwaliteit. Op naar het eerste album dan maar.

avatar van NERD
Bij veel muziekliefhebbers is deze band behoorlijk bekend, maar de gemiddelde persoon kijkt mij altijd verbaasd aan wanneer ik het over de naam FYC heb. Blijft één van mijn meest favoriete bands uit de periode. Bijzondere sound, zowel musicaal als kwa stemgeluid, en gewoon fijne muziek om te horen.

Niet helemaal rationeel te onderbouwen, maar een weinig bekende hedendaagse band uit Londen genaamt Theme Park doet me denken aan het geluid van FYC. Ooit eens per ongeluk ontdekt in Paradiso. Minder goed, maar toch.

avatar van BoyOnHeavenHill
2,0
Toegegeven, er zitten heel veel slimmigheidjes op dit album: de scheurende gitaar van She drives me crazy, het koortje en het orgel van Tell me what, de trompet op As hard as it is, de pompende cover van Ever fallen in love, maar wat dit album voor mij vooral van de rest onderscheidt is het plastic karakter van de sound: vóór alles de ongelooflijk lelijke snaredrum op I'm not satisfied, It's OK (it's alright) en vooral She drives me crazy (ook al schijnt er dan door Bobby Z zoveel moeite in te zijn gestoken om dit specifieke geluid uit verschillende elementen samen te stellen), maar ook de nepblazers op I'm not the man I used to be, de gekunstelde en gemaniëreerde zang van Roland Gift (met als dieptepunt die afschuwelijke falset op Don't let it get you down) en de elektronische gloed die over de meeste nummers ligt. Wanneer het arrangement wat organischer klinkt (zoals op Tell me what en As hard as it is, of de jangle-gitaar op Don't look back) komt meteen de kwaliteit van de composities en de begeleiding naar voren, en dan hoor je dat de mannen het nog niet verleerd zijn om catchy nummers te schrijven, maar de indruk die bij mij toch achterblijft is dat dit één van de lelijkst klinkende platen is die ik ken. Een enorme teleurstelling na het debuut.

4,5
Dit album blijft lekker, en is zelfs nog beter dan hun debuut.
I'm not the man i used to be is een klassieker in mijn ogen.
Ook as hard as it is vind ik erg lekker.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:04 uur

geplaatst: vandaag om 15:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.