The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

I Am Easy To Find?

Nu maakt iedereen me wel benieuwd zeg! Hele positieve reviews lees ik.
Ook ik vond i am easy to find wel ietsje minder tho.

Nee, toch, met al dat vrouwelijke schoon om hem heen, had Matt Berninger geen antidepresiva nodig
Prima plaat verder, maar geen meesterwerk, maar dat is deze ook niet.

Natuurlijk blijft Matt Berninger altijd die depressieve romanticus welke zich met geluk geen raad weet, waardoor deze een magnetische afstotende werking op hem heeft. Toch brengt First Two Pages of Frankenstein een klein beetje verandering in dit beeld. Het neurotisch brommerige in zijn stem is vrijwel volledig verdwenen. Sterker nog, Matt Berninger gaat alleen maar beter en melodieuzer zingen, waardoor een zwartgallige postpunk omlijsting veel minder bij First Two Pages of Frankenstein past. Niet dat The National nu met een feelgood happiness plaat op te proppen komt, er sijpelen nog steeds een overschot aan wanhopige avond duistere sfeerbenaderingen doorheen. Komt dit soort ontwikkelingen ten goede aan het kenmerkende geluid van de New Yorkse indierockband. Ja, dit is absoluut het geval, al heeft het ook de nodige kanttekeningen.

Ook nu maakt The National van gastzangers gebruik, maar niet zo extreem als op I Am Easy to Find, waar ze bijna als begeleidingsband optreden en zich onderhand wegcijferen. Niet dat dit slechte nummers oplevert, integendeel, al het vrouwelijke schoon triggert The National voldoende om weer een prachtige plaat af te leveren. Op First Two Pages of Frankenstein blijft dit tot een drietal collega muzikanten beperkt, al is het wel de eerste divisie die hier meer dan verdienstelijk aanschuift. Het is niet niks als je de namen van Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers en Taylor Swift binnenhaalt. Die laatste twee verzorgen waarschijnlijk ook de intieme Ice Machines achtergrondecho’s, al laat The National dit in het midden. Anderzijds is het ook een grote eer dat je door een topband als The National gevraagd wordt. Natuurlijk speelt het ook mee dat Aaron Dessner zich steeds meer als producer presenteert, en aardig wat zeggenschap in Folklore van Taylor Swift heeft. Een goedbedoelde wederzijdse vriendendienst tot gevolg. Ook bij The National houdt hij de touwtjes stevig vierend in handen. Blijkbaar valt het eerder uitgebrachte Weird Goodbyes waarbij ze samen met Justin Vernon van Bon Iver werken op het laatste moment af.

Ondanks dat Matt Berninger zich op de albumhoes van zijn solo Serpentine Prison uitstapje als een gesettelde huisman laat portretteren die in zijn sombere schulp kruipt, klinkt First Two Pages of Frankenstein een stuk luchtiger. Schijn bedriegt, onder die catchy lagen loert nog steeds de tekstuele ellende, alleen verheerlijkt de melancholische frontman de negativiteit bijna. Deze rol draagt hij al jaren uit, en identificeert zich met zijn persoonlijkheid. Waarom niet gewoon van jezelf houden, jezelf in een schijndans omarmen en jezelf gewoon accepteren. Dit maakt het leven in ieder geval een stuk draagbaarder. Matt Berninger blijft een outsider, die net als Frankenstein de schoonheid van de lelijke menselijke trekjes etaleert.

Once Upon a Poolside openbaart zich als een intieme pianosong, al snel opent Matt Berninger de gordijnen om de onderliggende duisternis te verwarmen. Het verwelkomde zonlicht verbleekt de tranen, droogt deze op een natuurlijke wijze. Och, hij heeft mij gelijk weer in zijn greep en elk gemeend woord komt hard binnen. What was thе worried thing you said to me? I thought we could make it through anything. Niet dus, en daarbij werkt de verzachtende bijdrage van Sufjan Stevens niet. Die pijn zit zo diep van binnen, en Matt Berninger is de enige die dit stigma mag dragen, kan dragen. Maar wat is het een verademing om Sufjan Stevens weer zo puur te ervaren, zonder het elektronische experiment, bewaakt hij gewetensvol de zwaar wegende gedachtegang van de hoofdzanger.

Eucalyptus, de lijdensweg van een scheiding. Het verdelen van de spullen, en het besef dat niemand zich met afgescheepte herinneringen rijkelijk beloont. Uiteindelijk wil je de rotzooi achter je laten en opnieuw starten. Voor The National begrippen een rauwe harde song, maar deze vraagt dan ook om een rauwe harde aanpak. Het zwartmakerij gaat in This Isn’t Helping door, Phoebe Bridgers geeft een weerwoord, waardoor het net wat natuurlijker overkomt. Prachtig hoe ze het moederlijke gebruikt om de stukgegooide glazen paardenbloem scherven van Eucalyptus te lijmen. En toch overstemt de emotionele beladenheid van Matt Berninger haar hierin, waarna ze in stilte afdruipt. Prachtig, beter kan je een relatie crisis niet vormgeven.

Het broeierige Tropic Morning News bereikt het dieptepunt in de onderliggende doemgedachtes van Matt Beringer en heeft een therapeutische werking, mede door het feit dat hij de track samen met zijn vrouw Carin Besser schrijft. Het is tevens het startpunt van een herboren The National, niet vreemd dus dat deze als eerste single verschijnt. Alien vervaagt hem van de buitenwereld, depressies houden hem hulpbehoevend aan de bank gekluisterd, en verklaren de langdurige afwezigheid en de twijfel om zich weer met de overige The National bandleden te herenigen. Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. New Order T-Shirt getuigd dat liefde wel alles deelt. Mijmeren de spaarzame mooie momenten, dat Matt Berninger zijn geliefde stevig vasthoudt. Een geliefde, een gedeelde eensgezindheid, hier ligt de eeuwigheid nog binnen handbereik.

The Alcott herplaatst zich in de hotelbar eenzaamheid, waar twee ontroostbare zielen elkaar vinden, maar een fysieke aanraking uitblijft. Een gepassioneerde Taylor Swift bezit het vermogen om dit te dragen, en doet dit dan ook met volle overtuiging. Eigenlijk voelt dit ook wel als een beetje vreemdgaan aan omdat Matt Berninger The Alcott als ode aan zijn vrouw Carin Besser opdraagt. De vrouwelijke klassieke Your Mind Is Not Your Friend pianotoetsen vragen om een Phoebe Bridgers aandeel, die ze ook nu weer verdienstelijk oppakt. Samen bestrijden ze de innerlijke demonen die nog steeds de overmacht in het leven van Matt Berninger bezitten, en waaraan hij zich maar niet aan kan ontkoppelen.

Het sensitief gevoelige afsluitende Send for Me benadrukt nogmaals dat euforische gelukzalige genotsmoment. En dan concludeer je dat daarin ook een klein puntje van kritiek valt op te merken. Misschien schikt de zanger steeds meer met de liefde en beseft hij dat zijn vrouw hierin de belangrijkste inspiratiebron vormt. Liefde overwint dus ook uiteindelijk ook bij Matt Berninger alles. Door de veelzijdigheid en toch ook wel persoonlijke karakter staat First Two Pages of Frankenstein niet zo sterk als de klassiekers overeind. Daarin overheerst toch wel een thematische sfeer waardoor The National zich juist zo krachtig profileert, het neemt niet weg dat het weer allemaal prachtige van elkaar losstaande songs zijn die behoorlijk vaak bij Serpentine Prison aanschuiven.

The National - First Two Pages of Frankenstein | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Mijn enorme enthousiasme uit het verleden is inmiddels wel geluwd. Het vorige album viel me zelfs ietwat tegen, maar op First Two Pages of Frankenstein herpakt The National zich weer en levert als altijd degelijk werk af. Werk dat mij dus niet meer zo enorm weet te raken, maar waar ik nog wel degelijk van kan genieten en dat is goed zo.

Als je al zo lang op dit niveau weet te presteren is dat al bewonderenswaardig genoeg.

Het is net als met The War On Drugs (en verdomd, Tropic Morning News heeft daar wel wat van weg): niet heel erg opwindend, maar sterk in z'n degelijkheid.

De strijkers die regelmatig opduiken zijn ijzersterk en een mooie toevoeging, het doet me soms denken aan A Moon Shaped Pool van Radiohead.

Na eerste luisterbeurt begin ik qua waardering met een voorzichtige 3.5☆
Het doet mij veel denken aan Matt Berninger zijn solo-debuut.
Is dit een pre?
Het is overduidelijk weer een ander The National produkt ten opzichte van voorgaande albums - vergelijken met de 'grote drie' (Boxer, High Violet en Trouble Will Find Me) kan ik beter achterwege laten...

Na Sleep well beast hadden we helaas het minste album van The National. Ze zijn nu gelukkig teruggekeerd met een ijzersterk album die zich wat mij betreft kan meten met Sleep well beast. High violet is nog wel beter maar dat is dan ook hun beste album imo.

Op Once upon a poolside horen we al de klasse van The National, ik hoor hier alleen weinig terug van de FT met Sufjan Stevens, helaas. Maar toch een rustig en mooi nummertje.

Eucalyptus vind ik het minste nummer van het album en toch ga ik hem nog weleens opzetten. Dat zegt denk ik genoeg over het niveau van het album. Ik vind teksten waarin je naar andere bands wijst altijd een beetje mehh overkomen, toch krijgt dit nummer nog een 6,5/7 als ik er een cijfer aan zou moeten verbinden.

En tja.. New ordert-shirt blijft echt een favoriet van me die ik uren zou kunnen luisteren. Hele mooie melodie en hier heb ik wat minder moeite met de bandverwijzing

Alle overige nummers weten me eigenlijk zo te pakken dat ik er moeilijk eentje uit wil pakken. Ik moet de overige nummers nog vaker luisteren maar op het eerste gehoor zijn deze allemaal ook weer ijzersterk!

Al met al weet The National hiermee echt een heel, heel goed album neer te zetten. Mooie producties, sterke melodieën, goede afwisseling tussen de nummers qua ritme en daarbij blijft de stem van Matt prachtig!
Na een wat voor the national begrippen zwakke ''i am easy to find'' keren ze hier terug naar hun oude vorm!

Na een tweetal luisterbeurten valt het me nog niet geheel tegen, maar absoluut ook niet mee. Ja, het is niet the National waar ik fan van ben geworden, maar desondanks bevat het een paar prima songs: this isn’t helping, ice machines, your mind is not your friend. The National ten tijde van Alligator/Boxer/High Violet bestaat niet meer en dat is jammer. Ik mis de broeierige sfeer, tegenwoordig hoor ik vooral gelatenheid in hun muziek. Zonde.

Score: 3/5

Hij is een gedegen tekstschrijver en vertolker. Maar de stem van Matt Berninger begint zich langzaam tegen me te keren. Het mist variatie.

Misschien is het de reden dat ik ‘The National moe’ ben geworden. De band van constante kwaliteit levert - misschien wel dóór die kwaliteit - voor mij nogal in op urgentie. Het one trick pony syndroom.

First Two Pages of Frankenstein is wederom een kwalitatief album. Al laat het zich voor mij beter uitdrukken als “ijzersterk mét metaalmoeheid.”.
Het voegt mooie parels toe aan de imposante ketting van The National. Maar als geheel heb ik Matt’s monotone weemoed nu wel gehoord.

Hoe klinkt The National :

wel, ze zijn nogal moody, met een zanger die wat mompelt, wat stille en dan luide momenten, wat post punk, wat (nu ja, heel veel) pathos en wat folky soms en zo. Maar nooit raakt het mij echt, goed gemaakt hoor, degelijk zou ik zelfs zeggen. Dat doet me denken aan een review die ik een tijd geleden las en die resoneerde bij mij :

"The National is the E-streetband of Indie"

Dat is het. Ik scoor het niet maar ik merk dat het bij heel veel mensen iets losmaakt. Bij mij is dat niet, hoe ik ook probeer.

Het gevoel wat ze in I Am Easy To Find stopte (na het wat mindere Sleep Well Beast) is hier niet meer terug te vinden. Het voelt als een verkapte Matt Berninger soloplaat deel 2. Jammer want ze gingen met IAETF juist weer de goede kant op! Drummer was daar veel meer op te horen en had veel meer variatie en de Dessner broertjes hadden al hun magie in die plaat gestopt. Er werd ook veel meer speelser gezongen door Matt dan hierop. Zo te zien hebben ze hier nieuwe fans mee gecreëerd. Zoals hierboven al een keer gezegd is, The National van Alligator, Boxer en Trouble Will Find Me is in velden of wegen te bekennen.

Ice Machines is btw wel een heel mooi nummer die me kippenvel bezorgt. Een mooie vervanger voor Weird Goodbyes, die helaas de plaat niet heeft gehaald.

Zijn er lui hier die daadwerkelijk Frankenstein hebben gelezen? Voortreffelijk boek

davevr, dat mompelen is nu minder aanwezig. Matt zingt juist steeds meer.

Alleen de eerste twee bladzijdes...

Jammer dat ze nu al in Ziggo Dome gaan optreden.
Had ze graag in het clubcircuit gezien .

Ik vind het net boeiend dat deze band eens zo'n zaal aandoet. Gaan ze ook perfect aankunnen, geen band die ingetogen schoonheid zo kan combineren met vuist-in-de-lucht euforie.

Deze nieuwe gaat er goed in. Vind de teksten echt weer van de bovenste plank. Vloeken in de kerk, maar vond Matt een stuk minder goed met zijn pen ten tijde van High Violet/Trouble...

Dit is zo'n consistente plaat. Ik begin met 4*. Dat verdienen ze op basis van Eucalyptus alleen al. Maar het triootje The Alcott/Grease In Your Hair/Ice Machines: nailed it.

Na een luisterbeurt moet ik constateren dat ze nog steeds albums van een hoog en constant niveau maken. Maar zoals hierboven al aangegeven komt het voor mij niet meer in de buurt van het trio Alligator/Boxer/high Violet. Dit zijn in mijn ogen dan ook echte klassiekers; die emotie, het rauwe randje en de agressie komen niet echt terug in deze plaat (misschien met uitzondering van Eucalyptus). Er staan zeker nog een paar mooi ballads op, wellicht groeit ie met een paar luisterbeurten

Na een aantal erg sterke albums zat het er natuurlijk in dat er een komt die wat tegenvalt. De magie van de vorige albums is hier niet meer zo sterk aanwezig. Waardoor ze moeite hebben om mij echt in de muziek op te zuigen. Iets wat ze tot dusverre eigenlijk altijd wel gelukt is. Er staan zo op het eerste gehoor wel wat fijne nummers op, maar nergens weten ze direct een echte indruk achter te laten. Behalve het gevoel om hun eerdere werk weer op te zetten eigenlijk. En dat terwijl ze best wel sterk en sfeervol openen.

Maar goed, de komende tijd maar eens bekijken hoe het geheel zich gaat ontwikkelen en of deze nog wilt groeien.

Ik heb eigenlijk nooit echt kunnen ontdekken wat er zo bijzonder is aan The National, maar ik vond Matt Berningers solo-album wel echt geweldig. Daarnaast kreeg ik door de tracklist ook het gevoel dat er een muzikaal linkje zou zijn met Big Red Machine, wat ook wel het geval blijkt te zijn. Mijn eerste luisterbeurt bevalt goed, ondanks dat het zwaarmoedige muziek blijft. Al is het minder dan voorheen (geloof ik). Zo'n luchtig pianoloopje maakt Your Mind Is Not Your Friend echt tot een fantastisch nummer!

Bij mij is net als bij anderen ook een lichte National-moeheid ingetreden. De mannen blijven degelijke muziek maken, maar weten sinds High Violet eigenlijk niet meer te verrassen (hoewel ze bij Sleep Well Beast een klein zijpaadje durfden in te slaan). Ook deze plaat brengt niets nieuws, maar er zitten wel degelijk een paar prima songs tussen.

Eucalyptus bijvoorbeeld is een typische toekomstige live-favoriet, en ook nummers als This isn't helping en Grease in your hair zijn prima - al heb ik het gevoel dat ze in het verleden al betere versies van deze nummers op plaat hebben gezet. The Alcott vind ik echt een draak van een nummer.

Wat me verder opvalt, is dat ik de live-versies stuk voor stuk veel beter vind dan de studio-opnames. De productie klink erg vlak in mijn oren, en dat is eigenlijk sinds Trouble Will Find Me het geval.

Ik ga 'm zeker nog een paar keer opzetten, maar ik hoor hier vooralsnog geen grootse comeback of iets dergelijks in.

Niet verwacht op het begin, maar New Order T-shirt is mijn lieveling geworden.
En zo zal het , net zoals gewoonlijk, met andere nummers ook nog zeker groeien.
Op het eerst gehoor geen topalbum, maar ik geef hem nog Ff de tijd!

Ik kon het allemaal niet beter verwoorden dan mol hierboven.

Misschien moet ik binnen half jaar nog eens proberen. Na 5 voltreffers lijkt het op voor mij. Ik heb er 0,0 nood aan.

Saaie dreutelplaat, die klinkt alsof Matt Berniger liever solo gaat en de broertjes Dessner zich liever met andere projecten zoals Big Red Machine en Taylor Swift bezighouden. De productie is ook weinig sprankelend, en hoewel het vakbroeders zijn die je hoort, is het geheel niet aan te horen zonder een gaap te moeten onderdrukken.

De eerste twee nummers zijn in ieder geval naar mijn mening prachtig.
Ook "Your mind is not your friend" vind ik erg goed.

Maar zoals altijd zal het een "groeiplaat" zijn.

Saai album wederom met 0,0 verrassingen. Neem zo'n nummer als 'Your Mind Is Not Your Friend' met Phoebe Bridgers. Klinkt heel degelijk, maar tegelijkertijd zo voorspelbaar (van beide artiesten).

Laat ik maar hopen dat deze plaat nog zal gaan groeien. Dan zal ik hem alleen wel vaker moeten draaien, en daar heb ik nou niet bepaald veel zin in. Ik vond de eerste drie luisterbeurten al behoorlijk lastig om door te komen. Niet zozeer omdat het vervelend klinkt, deze plaat luistert prima weg. Iets té prima zou ik willen zeggen, het is haast muzikaal behang. Pijnlijk magertjes voor een band die zich ooit zo ongenadig in m'n ziel wist vast te bijten. Op z'n best grijpt de band hier schaamteloos terug op eerder werk (zoals Tropic Morning News dat haast één-op-één Afraid of Everyone is). Hun vorige album vond ik ook een aanfluiting, maar daar probeerden ze tenminste nog iets nieuws. Natuurlijk staan er wel een paar mooie nummers op deze plaat, het blijft The National. Maar van die band mag je toch echt véél meer verwachten. Het is veelzeggend dat de gastartiesten voor de zeldzame lichtpuntjes zorgen. En ik snap dat Matt veel met depressies te kampen heeft gehad, maar moet hij nou werkelijk op elke track hier zo futloos klinken? Alsof hij aan de beademing ligt. Zijn manier van zingen kende voorheen een stuk meer afwisseling, zijn teksten overigens ook, het hield me allemaal zoveel meer in de greep. Nu klinkt het als wat gekrabbel in een halfslaap, of alsof hij ChatGPT opdracht heeft gegeven in zijn stijl aan de slag te gaan. En dan is de muziek zo klinisch, a-dynamisch, juist op momenten dat het spanning lijkt op te willen bouwen akelig saai. Nou ja, ik klink misschien wel erg negatief, maar deze band heeft zoveel voor mij betekent, en ik had gehoopt dat de vorige plaat slecht een tijdelijk dipje zou blijken. Maar als ze dan vervolgens hiermee terugkomen, vrees ik dat er gewoon niet zoveel meer in het vat zit. Nou ja, ik blijf het de komende tijd toch maar stug draaien, wie weet wie weet...

Kijkend naar alle albums dan is de urgentie eraf en is het niet meer heel verrassend of verder ontwikkelend wat The National doet. Maar… wat een heerlijke plaat! Ik kan Tropic Morning News de hele dag draaien. En ook Once Upon, Eucalyptus (wat zal die live lekker klinken), en Your Mind Is Not Your Friend.
Als ik vrienden die ik tot nu toe niet aan The National heb kunnen krijgen, een album moet aanraden om te starten, dan is het deze. Lichter, makkelijker, lekker en degelijk.