Queensrÿche - Operation: Mindcrime (1988)

Tweede album van de heren die ik de volle mep ga geven, na het luisteren van de liveplaat Operation: Livecrime (die overigens ook erg sterk is). Kon niet uitblijven. ABSOLUUT MEESTERWERK!!

Luister hem weer eens na een hele tijd en nog steeds vind ik het de ideale combinatie van The wall en screaming for vengeance. Maiden invloeden hoor ik helemaal niet meer. Tijdloos document van een band die op haar hoogtepunt was maar te lang door heeft gemodderd met geforceerde veranderingsdrang. Op OM lijkt het erop dat de voorgaande ep en lp's zijn samengesmolten tot een ultiem Queensrych geluid. Jammer dat prog metal altijd wil vernieuwen, alhoewel dat natuurlijk een kwaliteit van het genre is.

Ik heb de plaat in 1988 gekocht, een prima plaat, maar voor mij een stuk minder intens dan the Warning: de songs daarop vormen minder een geheel, zeker tekstueel gezien, maar muzikaal vind ik het allemaal toch spannender dan Mindcrime. Allebei hoog niveau!

Op de één of andere manier is Queensryche altijd een beetje langs me heengegaan. Ik kende de naam, heb deze cd ooit wel eens gehoord, maar dat maakte blijkbaar weinig indruk en dus heb ik ze grotendeels links laten liggen. Onterecht blijkt nu, want Operation: Mindcrime is gewoon een sterke plaat, die nog wel eens flink zou kunnen gaan groeien bij mij. De productie klinkt wel een beetje hol en kil (typisch jaren 80 dus), maar het werkt goed met deze muziek en bovendien is er voldoende detail te horen en komen alle instrumenten mooi naar voren.
Ik heb overigens de CD met de originele master aangeschaft, want ik zag dat de remaster die nu verkrijgbaar is (en dus ook op de streamingdiensten staat) een gering dynamisch bereik heeft. Als ik dan voor weinig geld een tweedehands cd met de originele master kan aanschaffen, waarop het dynamisch bereik wel dik in orde is, is de keuze uiteraard snel gemaakt.

Zag de band na hun debuutalbum in de Jaap Edenhal als voorprogramma van Dio. Dat was dubbele top(!) Sindsdien ben ik fan van het eerste uur!

Die had ik wel willen meemaken, beide! Dio ontdekte ik pas eind jaren 90, was meer fan van het laatste uur;) Ik zag Q voor het eerst ook als voorprogramma van Metallica, in Leiden, minstens zo goed als de hoofdact!

Mei 1988 was het, tijd voor het derde album van Queensrÿche. Dat jaar was ik eerstejaarsstudent Rechten aan de Universiteit van Gent, waar ik ook op kot zat. Iedere week was er een Rock / Metal programma op een Gentse vrije radio en daar hoorde ik de eerste magische klanken van het slotnummer Eyes of a Stranger en ondanks het krakend geluid op mijn klein toestelletje was ik al bij de eerste kennismaking overdonderd. Ik werd ook trouwe klant bij de Music Man in de Bagattenstraat in Gent.

Kon Queensrÿche hun eerste twee albums overtreffen, was het mogelijk om die progressieve lijn nog verder door te trekken na The Warning en Rage for Order? Luidt het antwoord niet vaak “ja” en “neen”? Volgens mij is dit één van de eerste conceptalbums in Metal maar voor Queensrÿche begrippen toen tamelijk eenvoudig van opzet qua songstructuren.

Bij dit album draait het voor mij om die ongewoon waanzinnig prachtige flow van dit album maar met opnieuw een brede waaier aan kalme en stevige nummers, midtempo en uptempo nummers, tussenstukjes die het verhaal vooruithelpen maar vooral songs met kop en staart, ingezongen door een verbluffende zanger en ingespeeld door een ongelooflijke strak spelende groep waarvan ik als uitblinker (opnieuw) drummer Scott Rockenfield aanduid.

Na al die jaren laat het concept, het verhaal achter deze plaat, me tamelijk onverschillig, want zo sterk vind ik dat verhaal nu ook niet maar ik kan nog alle teksten meebrullen, dat is zeker. Dat is trouwens iets wat je snel moet leren want zowel op mijn niet meer zo koosjere vinylplaat als op mijn later gekochte cd staan de teksten gebruiksonvriendelijk afgedrukt, mijn enige punt van kritiek. Wie drukt nu de lyrics af als één doorlopende tekst gescheiden door puntjes en de titels in het vetjes? Scheel word ik ervan en ik weet dat ik soms een moeilijk mens kan zijn.

Het is de muziek die het 'em doet met een geluid dat uit de speakers knalt maar ook genoeg subtiliteit bevat wanneer je luistert met een hoofdtelefoon, wat ik de verdienste vind van producer Peter Collins, die bijvoorbeeld ook de albums Power Windows en Hold Your Fire van Rush heeft gedaan. Favorieten op dit album? Niet lachen met mij, hé! Of toch drie: het vliegensvlugge The Needle Lies, het sublieme I Don't Believe in Love en dat mij altijd sprakeloos achterlatende slotnummer, Eyes of a Stranger.

Mijn academische carrière draaide niet op een succes uit, ik deed nog één jaar Rechten erbij, maar ik het was het vele blokwerk spuugzat en zocht iets anders. Dit album werd een enorm succes, althans bij dat deel van het Metal publiek dat voordien die echte klik niet had bij The Warning en Rage for Order. Het leverde Queensrÿche ook de positie als openingsact op tijdens de And Justice for All toer van Metallica. Het gigantische succes kwam twee jaren later met het album Empire met opnieuw een koerswijziging.

Deze zaak bestaat niet meer, neem ik aan? Of doel jij op de Music Mania, die zich nu aan de Vooruit bevind?

Als ik me goed herinner is Music Mania er ergens wel een voortzetting van maar valt niet te vergelijken met de vroegere Music Man. Die winkel had drie of vier verdiepingen. Op het hoogste was de metal afdeling.

Klopt, hoek Bagattenstraat & Sint-Pietersnieuwstraat, quasi rechtover de hoofdingang van de Vooruit. Uren kon je bezig zijn op - ik dacht - gelijkvloers en drie verdiepingen (met krakende houten vloeren).

Edit: voor we te veel off-topic gaan, Platenzaken.

Echt? Waanzin. Nu nog maar één verdieping

Iets te pretentieus conceptalbum. Zonder de uitleg was het verhaal volledig langs me heen gegaan. Er staan ijzersterke songs op dit album die helaas te vaaak worden onderbroken door hinderlijke tussenstukken die nodig zijn voor het verhaal.
Misschien moet ik het album meer tijd geven, maar voorlopig vind ik de voorganger beter. Neemt niet weg dat dit wel een heel sterk album is. Ik had alleen hogere verwachtingen.

Rage For Order en Operation: Mindcrime strijden eigenlijk altijd om de plaats van favoriete Queensrÿche-album. Rage For Order is een grillig, experimenteel album en Operation: Mindcrime is een gestroomlijnd conceptalbum waar de oude US-powermetalroots langzaamaan de ruimte geven voor stadionrock-invloeden. Dat laatste klinkt eigenlijk negatief terwijl ik het positief bedoel. Waar Empire misschien wel nog wat door zal slaan naar de toegankelijke sound, is O:M toegankelijk genoeg om voor iedereen te beluisteren te zijn, maar de nummers zelf zitten uitzonderlijk vernuftig in elkaar. Wederom niets dan respect voor de nuance in de ritmesectie, want Jackon vult het geheel wonderbaarlijk mooi op met zijn basloopjes, terwijl Rockenfeld wederom de perfecte sound benaderd en geen slag teveel of te weinig gebruikt.

Tate zingt minder onorthodox dan het geval was op Rage For Order, maar alles wat uit zijn strot komt nodigt uit tot luisteren. Het verhaal vloeit soepel uit zijn mond en de teksten zijn stuk voor stuk ijzersterk. Als je jezelf puur focust op de politieke kritiek, dan merk je dat we sinds 30 jaar niet veel verder zijn gekomen. Als je kijkt naar het menselijk drama, dan is vooral het hoofdstuk 'sister Mary' verschrikkelijk treurig. Levert ook meteen met The Mission en Suite Sister Mary een paar prachtige songs op. Laatstgenoemde song geeft me iedere keer kippenvel. Het wordt ook perfect opgevolgd met het veel energiekere The Needle Lies en qua thematiek in I Don't Believe In Love en Eyes Of A Stranger prachtig uitgewerkt. De solo's en melodieën van DeGarmo en Wilton strelen de oren tot de max. Ik voel me nu nog steeds terug in de tijd van eind-middelbare school/begin universiteit waar ik dit album non-stop draaide en besef me nu dat ik, op dit moment, net iets meer geniet van het consistente, gestroomlijnde album dat Operation: Mindcrime heet, dan ik doe van het meer grillige Rage For Order. Misschien dat dit morgen weer anders is, want het is echt lastig bepalen welke van deze twee meesterwerken de voorkeur heeft. Damn, wat was deze band toch goed op dit moment in de geschiedenis.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning

Beter en gestroomlijnder dan Rage For Order. Dat er hier een duidelijk concept in zit, helpt wat mij betreft ook wel. Zowat de ideale metal musical van de jaren tachtig. Virtuositeit alom en daarom jammer dat ik dit album nooit echt de aandacht gegeven heb die het verdiende. Ik ben echt onder de indruk van het vakmanschap van de heren, maar ook hoe hier een dijk van een dystopische sfeer neergezet wordt. Ik moet dit alleen wel vaker horen om het op waarde te schatten. Een verhoging wordt dus niet uitgesloten.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. The Warning

Ijzersterke heavy rock/metalplaat dat toch wat meer de tand des tijds heeft weten door te staan dan Savatage - Streets.

Ik vond het snaredrum geluid altijd erg lekker, maar nu niet meer. Te hoog gepitched en teveel galm. Sowieso is Rockenfield niet zo een goede drummer, maar wel erg creatief. Maar oh wat is de band lekker op dreef. En de gitaren en de hoge zang (lekker meebleren) daar gaat het hier om.

Guilty pleasure?

Nou Street van Savatage mag er ook nog steeds wezen, hoor, Mssr Renard

Ik ben me gaan ergeren aan het simpele drumspel van Wacholz, de overdaad aan ballads met simpel pianospel en toch ook de stem van Oliva. De plaat duurt ook veel te lang.

Dan liever Gutter Ballet of Edge of Thorns ?

Over Streets kunnen we het beter in de topic voor dat album hebben. Operation mindcrime vind ik een meesterwerk. Echt alles klopt eraan vind ik. Rockenfield niet zo'n goede drummer? Poeh, dat vind ik nogal een uitspraak...ik wil niet beweren dat hij tot de besten behoord maar erg goed vind ik 'm toch wel.

Ik noem in ieder geval erg creatief.
Maar ik houd denk ik niet zo van deze stijl drummen. Ik vind de drums bij Priest en Maiden ook niet erg goed.

Maar ik vind Rockenfield wel weer spetterend goed op Promised Land.

Van hun eerste vijf (debuut-ep meegerekend) vind ik dit nu al een tijd de 'minste'. Ben helemaal klaar met dat concept (lees: intermezzi) en de net wat te makkelijke refreintjes hier en daar.

Een heerlijk album dat van begin tot einde blijft boeien. Fantastische zang, heerlijk gitaarwerk en nouja eigenlijk klopt het allemaal.

Actueel en tijdloos tegelijk. Geniaal! Uiteraard met name Spreading the disease momenteel

Een relatief gemakkelijk album om in te komen. Maar wel één die je daarna niet meer loslaat.

'Een dijk van een dystopische sfeer' lees ik hierboven. En dat is precies de kracht van het album. Heel subtiel verschuift het sfeerbeeld van onbezorgd, of zelfs opgewekt naar dat van pure wanhoop.

Het lichte geluid haalt de metal er wat uit maar ach, dat is maar productie.

Slecht drumwerk hoor ik dan weer niet. Dan zou ik graag voorbeelden willen zien. Maar ja, dat zullen we voorlopig wel even niet zien..

Interessant album. Eerste beluisteringen van bepaalde nummers deden me weinig. Misschien zijn dit zo'n nummers die beter aarden bij beluistering in albumcontext. Fijne (lichte) metalnummers met mooie riffs die een goede indruk nalaten. Goede plaat en wat vergelijkbaar in opzet met The Idol, maar voor mij (nog) niet het meesterwerk dat sommigen ervan maken.

Ik had hetzelfde gevoel in het begin. Pas na een paar luisterbeurten begon zowat elk nummer zich vast te haken in mijn brein, begon ik ook te letten op het verhaal dat de boel samen houdt, en werd ik op het geheel verliefd. Een beetje verder luisteren en hopelijk valt het kwartje ook bij jou!

Ik vind het trouwens leuk te zien hoe hoog dit album staat in de top 250 met een relatief laag aantal stemmen, het minst uit de top 100 op datum van schrijven. Een kleine, maar gepassioneerde fanbase slaat deze klassieker terecht hoog aan.

Queensryche heb ik altijd een beetje links laten liggen, en dit album had ik nog nooit gehoord. Ik kende alleen The Warning en hun hit Silent Lucidity, The Warning vond ik niet zo indrukwekkend en daarom heb ik nooit veel zin gehad om meer op te zoeken van hun. Totdat The_CrY Eyes of A Stranger op 1 had staan in zijn metal top 100, dat deed mij besluiten om toch maar eens dit album op te gaan zoeken, want wat een geweldig nummer is dat.
Toevallig kwam ik de cd voor een paar euro tegen en nu draait dit album hier al een paar dagen, heerlijke heavy of prog metal, en toch verrassend dat de band zo toegankelijk klinkt, had ik niet verwacht.

Ook al veel aan moeten denken...

Na al die jaren groeit O.M. nog steeds ... . De teksten, de hele compositie, ook de intermezzo's zijn perfect uitgevoerd. Mijn kennismaking begon ooit met de EP Overseeing the operation.

Nog altijd een grootse, meeslepende klassieker die in 1988 werd beloond met een Edison voor beste hardrock plaat van het jaar. In tegenstelling tot hun eerdere albums destijds, is de muziek op dit album meer gestroomlijnd en de productie beter. Daarnaast is de sound van Queensryche op zichzelf beschouwd gewoonweg uniek. Een op Iron Maiden leest geschoeide , majestueus klinkende vorm van epische metal die je recht in het hart raakt, door niemand met succes gekopieerd. Groots en zeer, zeer indrukwekkend. Heb ze in deze periode live gezien, ik had nog nooit zoiets bijzonders gehoord. 5 sterren,niet te missen!

Berichten verplaatst naar Queensrÿche

En opeens spreekt de muziek mij aan. Het zit zo goed in elkaar en Geoff is flink op dreef.
Speak en de titeltrack zijn erg fijne nummers.

1. Operation: Mindcrime
2. Rage for Order
3. The Warning

Ik geef het bijna nooit uit, maar toch heb ik mijn stem voor Operation: Mindcrime zonet verhoogd naar de volle mep. Dit album is een perfect huwelijk van muzikale magie en tekstuele inhoud, met werkelijk geen enkel minder moment en bijna alleen maar hoogtepunten. Tate's vocale acrobatie is alomgeprezen, maar het versatiele gitaar- en schrijfwerk van DeGarmo en Wilton verdient minstens even veel lof. Een prog/metal-liefhebber kan zich niet veel meer wensen dan een plaat als deze. 5 schitterende sterren, met liefde gegeven.