Queensrÿche - Operation: Mindcrime (1988)

Mindcrime is wel heel mooi gedetailleerd afgewerkt. En met een sterke emotionele shift. WASP klonk dan toch wat obligater met zijn Who-verering op Crimson Idol die veel herhaling.
Streets is weer een klasse apart.

Goed opletten wat ik zeg en proberen accuraat te noteren wat ik bedoel... Operation: Mindcrime was voor mij (lang geleden en nu ook nog) heel wat meer mainstream dan beide voorgangers, die misschien progressief te noemen zijn. De nummers zitten heel wat logischer en gemakkelijker in elkaar, maar dan krijg je weer die productie die spettert.

We spreken over de jaren tachtig, heel wat van mijn vrienden destijds kregen pas Queensrÿche in de gaten met dit album, de twee voorgangers waren dan weer te soft of te ingewikkeld. Ze bekeken het als twee ontgoochelingen na die beruchte EP. Volgens hen, niet volgens mij want ik sloot Queensrÿche vanaf het begin in de armen.

Progressieve Metal van dat tijdperk? Dan denk ik momenteel aan het Duitse Mekong Delta, waarvan het debuutalbum opligt. Goed, het zijn maar labels om in te delen en Queensrÿche probeerde dat tot en met Promised Land dapper te overstijgen. Geen enkel album tot dan was een doorslagje van een ander. Dat moet je kunnen, dat moet je vooral durven.

Mekong Delta had ik nog nooit van gehoord en afgaand op wat ik erover lees niet onbegrijpelijk. Het is wel een stukje steviger, maar goeie tip!

Zaten vroeger allemaal op het Duitse Aaarrg label, net zoals Living Death.

Waar Ralf Hubert van Mekong Delta trouwens zelf eigenaar van was. Maar we zitten met Mekong Delta eerder in de hoek van wat eind jaren tachtig, begin jaren negentig, 'technical thrash metal' genoemd werd.

Wat progressieve (heavy) metal betreft moeten we voor meer bands dan Queensrÿche en Fates Warning toch ook naar die periode denk ik. Toen kwamen Dream Theater en Psychotic Waltz erbij die het subgenre samen met Fates Warning naar nieuwe hoogtes voerden.

Queensrÿche ging een wat andere richting uit met Empire.

Mekong Delta is gewoon techno thrash inderdaad.

Crimson Glory dacht ik nog even aan. Grappig dat de huidige zanger van Queensryche (LaTorre) daar ook nog een paar jaartjes live heeft gezongen.

Opvallend dat Iron Maiden niet genoemd wordt in deze discussie. Maiden, met haar twin-guitar arrangementen, was 'in den beginne' de blauwdruk voor voor zowel Queensrÿche als Fates Warning.

Verder voelt Operation: Mindcrime voor mij als de metalen versie van The Wall; een groots en zwaar concept in combinatie met melodieuze en meeslepende muziek. Het is terecht één van de grootste klassiekers uit zowel de prog als de metal (ook progheads die niet van metal houden en metalheads die niet van prog houden waarderen dit) alsmede - uiteraard - uit de progressive metal.

Dan moet je zeker ook Judas Priest noemen.

Jazeker. Maar dan wel een treetje lager - de tweede trede - op de ladder van bands die Queensrÿche (hoorbaar) beïnvloedden.

Dat vind ik louter een persoonlijke mening. Ik hoor er evenveel Priest als Maiden in. Maar volgens de ene lijkt die kleine meer op zijn moeder en volgens de andere meer op zijn vader.

Is het ook. Iron Maiden is de vader, Judas Priest een oom.

Iron maiden is een aantal paginaas terug wel aangestipt, maar vergelijkbare albums, misschien wel songs, uit die tijd heeft dat niet opgeleverd, dacht ik.
Het Pink Floyd kalifaat verwijs ik sneller door naar The Warning, de eerste full lenght worp van Queensryche. Mede door dezelfde producer (Guthrie) vind ik daar The Wall elementen meer in terug komen. Maarja, dat is dan weer geen concept album.

Tja, ze zijn beïnvloed door de snellere hardrock / heavy metal uit eind jaren 70 en hebben tegelijkertijd ook heel veel opgepikt uit het progressieve genre. Zo kregen ze een eigen gezicht. Want zo duidelijk vind ik het Priest/Maiden-gehalte er niet opliggen. Toen de band Queen Of The Reich en Lady Wore Black voor het eerst op tape kwakte, zat Priest nog te broeden op hoe ze de law toch eens konden gaan breken of over hoe je het beste kan rellen in de stad na middernacht.

Mindcrime knipoogt weer heel duidelijk naar de lichtere melodieuze stadionhardrock dat dan ongekend populair is in de States. Tegelijkertijd duikt men qua albumssfeer weel heel erg de diepte in. Kortom, een eigenzinnig bandje dat Queensrÿche. Zonde dat het ondanks een heel behoorlijk laatste album op het podium aan het verworden is tot een soort nostalgieshowtje.

Wanneer was het dan precies dat ze die nummers voor het eerst opnamen?

Ik lees op wiki dat ze in 1980 vooral nummers coverden. Onder andere van Judas Priest. Ten tijde van British Steel dus. Maar ook nummers als Exciter en Victim of Changes lijken me al voldoende als inspiratie te kunnen dienen voor de EP, die vier zeer goeie nummers bevat maar muzikaal niet echt uniek was, laat staan grenzen verlegde.

In 1982 brachten ze een demo onder de naam The Mob uit met de nummers die ook op de EP kwamen te staan. Dus het was inderdaad iets later dan eind jaren 70. Ik vergat haast dat Priest voor British Steel nog eens iets heel anders was.
Overigens vind Queensryche qua sfeerzetting wel heel uniek.

Dit album klinkt bovenal geweldig, maar zeker ook als Iron Maiden-meets-Pink Floyd.

Wat een flut vergelijking. Is gewoon een top album van Queensryche!

Nee jouw vergelijkingen zijn altijd top

Pipo de Clown die zich vernoemt naar de drummer van Rush. Dat is pas verheffend.

Operation: Mindcrime

De EP had wel zeker een Iron Maiden feel en op the Warning werkten ze samen met één van de Floyd producers. Dus "flut" is de vergelijking niet helemaal hoewel ik zelf vind dat ze op O:M een eigen sound hebben. Persoonlijk zal ik de ryche niet snel verwarren met een andere band, heel herkenbaar dus.

Dr. X is niet meer.

?

Anthony Valentine - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Dr. X is dus overleden

Inderdaad; Anthony Valentine, actor and playwright, born 17 August 1939; died 2 December 2015, on Operation: Mindcrime (1988) and Operation: Livecrime (1991), concept albums from the American progressive heavy metal band Queensrÿche on which he played the evil Dr X.

We schrijven 1986 toen ik uit de plaatselijke bibliotheek de LP ''Rage for Order'' leende omdat de hoes mij op een of ander manier wel aansprak (muziek had ik destijds al iets van gehoord op Monsters of rock op TV) maar eenmaal thuis de LP opgezet kreeg ik vanaf het eerste nummer het gevoel alsof ik naar de late renaissancetijd werd terug geplaatst maar dan in hardrock sferen, dit klonk destijds voor mij als doorsnee rockliefhebber wel erg majestueus en had al meteen door dat deze band heel wat potentie had om naar koninklijk niveau te groeien wat dan ook in 1988 gebeurde toen ik ''Operation: Mindcrime'' blindelings kocht op LP en even later ook op CD, wat een magistrale sound, die dynamiek en emotie die echt laten horen waar dit album voor staat, de hoes laat al meteen zien hoe de sfeer van de muziek is. Hier wordt nummer na nummer langzaam toegewerkt naar een echte climax!
Dit album beschouw ik als een van mijn favoriete hardrock albums die bij mij telkens koude rillingen bezorgt in aangename zin!

Score 5

Voor zover ik het me kan herinneren las ik bij de berichten bij The warning en Rage for orde nogal wat verwondering (en ook wel wat teleurstelling) dat sommige mensen het veel gestroomlijndere en qua songstructuren conventionelere Operation: mindcrime prefereerden boven die twee grillige en eigenzinnige voorgangers. Toch is dat wel te begrijpen: na twee sterke sfeerstukjes begint het eigenlijke album nog vrij teleurstellend met het heel matige Revolution calling (inclusief afschuwelijk stadion-rock-refrein) en het iets betere titelnummer (hoewel ik dat ook weer geen geweldig refrein vind hebben), maar daarna volgen acht nummers en drie sfeerstukjes (inclusief het zeer Pink Floydiaanse intro van Eyes of a stranger) waarin ik werkelijk geen zwak moment kan ontdekken. Fraaie gitaarpartijen, messcherpe solo's, vocaal vuurwerk van een Tate in topvorm, afwisselend opzwepend (Speak, Spreading the disease [heerlijk drumwerk], The needle lies) en aangrijpend (The mission, Breaking the silence en de briljante instant-klassieke afsluiter Eyes of a stranger), vol zelfvertrouwen, puik geproduceerd, en bovenal met een voorraad aan uitstekende melodieën die op dit album maar niet uitgeput wil raken als basis voor strakke en onsentimentele teksten. Ja, ook ik ben meer van de prog-metal dan van de "gewone" hardrock of metal, en binnen het toentertijd bepaald niet gangbare medium van het conceptalbum is de muziek van Operation: mindcrime misschien meer ambachtelijk metal-vakwerk dan grensverleggend progressief experiment, maar wanneer het algemene niveau van de nummers zó absurd hoog ligt kan ik me daar niet druk om maken.
        Waren de opzet en de sound van dit album een belangrijke inspiratiebron voor Arjen Lucassen, of schiet alleen al het noemen van die naam veel mensen hier in het verkeerde keelgat? (Dan zal ik maar helemáál verzwijgen dat de zangpartij van Pamela Moore me af en toe doet denken aan Ellen Foley op Paradise by the dashboard light, zij het wel een tikje beter.)

Een conceptalbum waarvan het concept mij nooit heeft aangesproken. Alle geluiden tussendoor ervaar ik eerder als ruis. Maar ook worden refreintjes soms vaker herhaald dan nodig. Less had more kunnen zijn. Los daarvan blijft het wel een verzameling heerlijke nummers, met Suite Sister Mary als hoogtepunt.

94/100

Ja, Kronos, als je het idee van de eenzame strijder tegen een totalitair regime bedoelt ben ik het met je eens, ook weer in zo'n dystopie à la 1948 en 2112. Maar net als bij Scenes from a memory van Dream Theater beschouw ik de plot hier maar als een mooie kapstok om muziek met veel drama en explosiviteit aan op te kunnen hangen.

Dit is het soort metal waar ik van kan genieten en de gitaren klinken wel heel erg lekker. Voor nu 4 sterren, maar dat zou maar door kunnen groeien naar 4.5.