menu

Queensrÿche - Operation: Mindcrime (1988)

mijn stem
4,11 (546)
546 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: EMI-Manhattan

  1. I Remember Now (1:17)
  2. Anarchy-X (1:27)
  3. Revolution Calling (4:42)
  4. Operation: Mindcrime (4:43)
  5. Speak (3:42)
  6. Spreading the Disease (4:07)
  7. The Mission (5:46)
  8. Suite Sister Mary (10:41)

    met Pamela Moore

  9. The Needle Lies (3:08)
  10. Electric Requiem (1:22)
  11. Breaking the Silence (4:34)
  12. I Don't Believe in Love (4:23)
  13. Waiting for 22 (1:05)
  14. My Empty Room (1:28)
  15. Eyes of a Stranger (6:39)
  16. The Mission [Live] * (6:09)
  17. My Empty Room [Live] * (2:42)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 59:04 (1:07:55)
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
Zoals bijna iedereen die in de buurt van Nijmegen woont, of er net als ik geboren is, wil je een doel in je leven bereiken.
Het uit lopen van De Nijmeegse Vierdaagse.
Dus als vijftienjarige naar de sportzaak om goede wandelschoenen te kopen.
Eind jaren 80, dus de tijd van de walkman.
Het bandje van Operation: Mindcrime ging er in, bij I Remember Now werd het geluid nog bij gesteld.
Koptelefoon op en vanaf Anarchy-X stevig aan de wandel.
Heerlijk met het zonnetje op de rug.
Rugzakje met broodtrommel.
Geoff Tate was mijn persoonlijke trainer.
Zijn krachtige zang was het looptempo.
Michael Wilton zorgde met zijn opzwepende gitaarspel voor een juiste houding.
Je kakte niet in, maar met rechte schouders ging je door.
Net als de hoofdrolspeler Nikki in dit conceptalbum werd ik als het ware gehersenspoeld.
Ik ben de volgzame marionet.

Over het algemeen heb ik bar weinig met concept albums met metal invloeden.
Deze vormt samen met The War of the Worlds van Jeff Wayne, Misplaced Childhood van Marillion en het werk van Ayreon een uitzondering.
Allemaal albums met een duidelijk uitgewerkt thema.
Al zitten de vergelijkingen met George Orwells 1984 er hier wel erg dik op.
De toevoeging op Queensrÿche in de persoon van Pamela Moore als Sister Mary in het verhaal is een goede keuze.
Mooi gevonden die link met Mother Maria.
Het doet me helaas te vaak terug denken aan Meat Loaf, waardoor ik afgeleid raak.

Oh ja, laat ik nog even terug komen op mijn pogingen tot het uit lopen van de wandeltocht.
Nadat mijn TDK cassettebandje 60 minuten was af gelopen, ging 17 Seconds van The Cure in het apparaatje.
Vanwege de dromerige sfeer besloot ik al snel om een lange pauze in te lassen.
De komende jaren vaak bezoeker geweest van de Nijmeegse Zomerfeesten.
Nooit in de voetsporen van mijn vader en zusje getreden.
Zij liepen De Nijmeegse Vierdaagse wel.
Pa zelfs meer dan 10 keer.
Aangemoedigd door die ene mislukte poging van mij.
Ooit in een grijs verleden.

avatar van matthijs
3,5
Had deze cd gister weer eens in mijn handen. Niet opgezet. Maar (en dat heb je bij een fysieke geluidsdrager in je handen toch sneller dan bij een playlist), er kwamen wel gedachten. Aan zomer 2011 toen ik m voor t laatst luisterde, en dat ik toen dacht "hmmm... alweer 10 jaar niet gehoord, s kijken hoe ik dat nu vind". Dat viel tegen: ik vroeg me af waarom ik deze ooit bij mijn topcd's schaarde, terwijl ik die andere topcd van hen, The Warning, nog steeds geweldig vind. Wat is dat nou? Het is nergens slecht, maar... wel veel van hetzelfde (tempo, instrumentatie, acoordenwisselingen). Als de cd nog niet bestond hadden ze denk ik een krachtiger LP van 45 minunten afgeleverd. (Als je nog meer wil lezen wat ik van deze cd vind moet je even 3 jaar terugscrollen:). Dat gezegd hebbende, drie tracks (3, 8 en 15) hoor ik nog heel graag!

avatar van blondegod
5,0
Heerlijk album! De eerste keer was wel even wennen (wanneer niet ) maar als je eenmaal gewend bent aan de opbouw van dit "verhaal" is het een pareltje! Geweldige zang, gitaren en verhaallijn. Dit is niet een gewone plaat, neen dit is een bijzonder plaat! "eyes of a stranger" "i don't believe in love" en "breaking the silence" springen er voor mij toch wel uit.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Voor zover ik het me kan herinneren las ik bij de berichten bij The warning en Rage for orde nogal wat verwondering (en ook wel wat teleurstelling) dat sommige mensen het veel gestroomlijndere en qua songstructuren conventionelere Operation: mindcrime prefereerden boven die twee grillige en eigenzinnige voorgangers. Toch is dat wel te begrijpen: na twee sterke sfeerstukjes begint het eigenlijke album nog vrij teleurstellend met het heel matige Revolution calling (inclusief afschuwelijk stadion-rock-refrein) en het iets betere titelnummer (hoewel ik dat ook weer geen geweldig refrein vind hebben), maar daarna volgen acht nummers en drie sfeerstukjes (inclusief het zeer Pink Floydiaanse intro van Eyes of a stranger) waarin ik werkelijk geen zwak moment kan ontdekken. Fraaie gitaarpartijen, messcherpe solo's, vocaal vuurwerk van een Tate in topvorm, afwisselend opzwepend (Speak, Spreading the disease [heerlijk drumwerk], The needle lies) en aangrijpend (The mission, Breaking the silence en de briljante instant-klassieke afsluiter Eyes of a stranger), vol zelfvertrouwen, puik geproduceerd, en bovenal met een voorraad aan uitstekende melodieën die op dit album maar niet uitgeput wil raken als basis voor strakke en onsentimentele teksten. Ja, ook ik ben meer van de prog-metal dan van de "gewone" hardrock of metal, en binnen het toentertijd bepaald niet gangbare medium van het conceptalbum is de muziek van Operation: mindcrime misschien meer ambachtelijk metal-vakwerk dan grensverleggend progressief experiment, maar wanneer het algemene niveau van de nummers zó absurd hoog ligt kan ik me daar niet druk om maken.
        Waren de opzet en de sound van dit album een belangrijke inspiratiebron voor Arjen Lucassen, of schiet alleen al het noemen van die naam veel mensen hier in het verkeerde keelgat? (Dan zal ik maar helemáál verzwijgen dat de zangpartij van Pamela Moore me af en toe doet denken aan Ellen Foley op Paradise by the dashboard light, zij het wel een tikje beter.)

avatar van Sir Spamalot
5,0
Mei 1988 was het, tijd voor het derde album van Queensrÿche. Dat jaar was ik eerstejaarsstudent Rechten aan de Universiteit van Gent, waar ik ook op kot zat. Iedere week was er een Rock / Metal programma op een Gentse vrije radio en daar hoorde ik de eerste magische klanken van het slotnummer Eyes of a Stranger en ondanks het krakend geluid op mijn klein toestelletje was ik al bij de eerste kennismaking overdonderd. Ik werd ook trouwe klant bij de Music Man in de Bagattenstraat in Gent.

Kon Queensrÿche hun eerste twee albums overtreffen, was het mogelijk om die progressieve lijn nog verder door te trekken na The Warning en Rage for Order? Luidt het antwoord niet vaak “ja” en “neen”? Volgens mij is dit één van de eerste conceptalbums in Metal maar voor Queensrÿche begrippen toen tamelijk eenvoudig van opzet qua songstructuren.

Bij dit album draait het voor mij om die ongewoon waanzinnig prachtige flow van dit album maar met opnieuw een brede waaier aan kalme en stevige nummers, midtempo en uptempo nummers, tussenstukjes die het verhaal vooruithelpen maar vooral songs met kop en staart, ingezongen door een verbluffende zanger en ingespeeld door een ongelooflijke strak spelende groep waarvan ik als uitblinker (opnieuw) drummer Scott Rockenfield aanduid.

Na al die jaren laat het concept, het verhaal achter deze plaat, me tamelijk onverschillig, want zo sterk vind ik dat verhaal nu ook niet maar ik kan nog alle teksten meebrullen, dat is zeker. Dat is trouwens iets wat je snel moet leren want zowel op mijn niet meer zo koosjere vinylplaat als op mijn later gekochte cd staan de teksten gebruiksonvriendelijk afgedrukt, mijn enige punt van kritiek. Wie drukt nu de lyrics af als één doorlopende tekst gescheiden door puntjes en de titels in het vetjes? Scheel word ik ervan en ik weet dat ik soms een moeilijk mens kan zijn.

Het is de muziek die het 'em doet met een geluid dat uit de speakers knalt maar ook genoeg subtiliteit bevat wanneer je luistert met een hoofdtelefoon, wat ik de verdienste vind van producer Peter Collins, die bijvoorbeeld ook de albums Power Windows en Hold Your Fire van Rush heeft gedaan. Favorieten op dit album? Niet lachen met mij, hé! Of toch drie: het vliegensvlugge The Needle Lies, het sublieme I Don't Believe in Love en dat mij altijd sprakeloos achterlatende slotnummer, Eyes of a Stranger.

Mijn academische carrière draaide niet op een succes uit, ik deed nog één jaar Rechten erbij, maar ik het was het vele blokwerk spuugzat en zocht iets anders. Dit album werd een enorm succes, althans bij dat deel van het Metal publiek dat voordien die echte klik niet had bij The Warning en Rage for Order. Het leverde Queensrÿche ook de positie als openingsact op tijdens de And Justice for All toer van Metallica. Het gigantische succes kwam twee jaren later met het album Empire met opnieuw een koerswijziging.

avatar van lennert
5,0
Rage For Order en Operation: Mindcrime strijden eigenlijk altijd om de plaats van favoriete Queensrÿche-album. Rage For Order is een grillig, experimenteel album en Operation: Mindcrime is een gestroomlijnd conceptalbum waar de oude US-powermetalroots langzaamaan de ruimte geven voor stadionrock-invloeden. Dat laatste klinkt eigenlijk negatief terwijl ik het positief bedoel. Waar Empire misschien wel nog wat door zal slaan naar de toegankelijke sound, is O:M toegankelijk genoeg om voor iedereen te beluisteren te zijn, maar de nummers zelf zitten uitzonderlijk vernuftig in elkaar. Wederom niets dan respect voor de nuance in de ritmesectie, want Jackon vult het geheel wonderbaarlijk mooi op met zijn basloopjes, terwijl Rockenfeld wederom de perfecte sound benaderd en geen slag teveel of te weinig gebruikt.

Tate zingt minder onorthodox dan het geval was op Rage For Order, maar alles wat uit zijn strot komt nodigt uit tot luisteren. Het verhaal vloeit soepel uit zijn mond en de teksten zijn stuk voor stuk ijzersterk. Als je jezelf puur focust op de politieke kritiek, dan merk je dat we sinds 30 jaar niet veel verder zijn gekomen. Als je kijkt naar het menselijk drama, dan is vooral het hoofdstuk 'sister Mary' verschrikkelijk treurig. Levert ook meteen met The Mission en Suite Sister Mary een paar prachtige songs op. Laatstgenoemde song geeft me iedere keer kippenvel. Het wordt ook perfect opgevolgd met het veel energiekere The Needle Lies en qua thematiek in I Don't Believe In Love en Eyes Of A Stranger prachtig uitgewerkt. De solo's en melodieën van DeGarmo en Wilton strelen de oren tot de max. Ik voel me nu nog steeds terug in de tijd van eind-middelbare school/begin universiteit waar ik dit album non-stop draaide en besef me nu dat ik, op dit moment, net iets meer geniet van het consistente, gestroomlijnde album dat Operation: Mindcrime heet, dan ik doe van het meer grillige Rage For Order. Misschien dat dit morgen weer anders is, want het is echt lastig bepalen welke van deze twee meesterwerken de voorkeur heeft. Damn, wat was deze band toch goed op dit moment in de geschiedenis.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning

avatar van RuudC
4,5
Beter en gestroomlijnder dan Rage For Order. Dat er hier een duidelijk concept in zit, helpt wat mij betreft ook wel. Zowat de ideale metal musical van de jaren tachtig. Virtuositeit alom en daarom jammer dat ik dit album nooit echt de aandacht gegeven heb die het verdiende. Ik ben echt onder de indruk van het vakmanschap van de heren, maar ook hoe hier een dijk van een dystopische sfeer neergezet wordt. Ik moet dit alleen wel vaker horen om het op waarde te schatten. Een verhoging wordt dus niet uitgesloten.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. The Warning

avatar van SirPsychoSexy
5,0
Ik geef het bijna nooit uit, maar toch heb ik mijn stem voor Operation: Mindcrime zonet verhoogd naar de volle mep. Dit album is een perfect huwelijk van muzikale magie en tekstuele inhoud, met werkelijk geen enkel minder moment en bijna alleen maar hoogtepunten. Tate's vocale acrobatie is alomgeprezen, maar het versatiele gitaar- en schrijfwerk van DeGarmo en Wilton verdient minstens even veel lof. Een prog/metal-liefhebber kan zich niet veel meer wensen dan een plaat als deze. 5 schitterende sterren, met liefde gegeven.

avatar van RonaldjK
4,5
Wat ik mij van het metallandschap in 1988 herinner is dat er enerzijds grenzen werden verlegd met steeds extremere varianten én we hadden in de melodieuzere subgenres als hoogtepunt dit Operation: Mindcrime van Queensrÿche. Plus natuurlijk al die verschrikkelijke hairmetalbands. Qua muziekstijl verdienden de popliedjes van die groepen niet eens de naam.

Aardschok en andere bladen bejubelden terecht dit conceptalbum, een progmetalkind van de roman 1984 van George Orwell, die ik enkele jaren eerder op de middelbare school had gelezen. In mijn herinnering stond de groep daarmee definitief op eenzame hoogte in metalland, samen met Iron Maiden.
Maar waar Maiden hun kunstje inmiddels begon te herhalen - op hoog niveau weliswaar, maar Seventh Son of a Seventh Son vond ik bij lange na niet meer zo verrassend als het eerdere werk, was Queensrÿche op hun derde album (vierde als je de debuut-EP meerekent) nog volop in ontwikkeling. Ze slaagden er bovendien in om dit met sterke composities te doen op een album dat bijna een uur duurde.
Iets toegankelijker dan de voorganger, maar om het verhaal te volgen met alle muzikale vondsten erbij, dat vergde wel wat van de luisteraar. Geen hapklare brokken dus en juist dat vond ik fijn. Vergeleek je dit met de hersenloze teksten van hairmetal, dan begreep je weer wat goede muziek met inhoud kan betekenen.

Ik vind het moeilijk om favorieten te kiezen, maar Revolution Calling is voor mij hét nummer dat me onmiddellijk terugbrengt naar die periode en het duet met de onbekende Pamela Moore Suite Sister Mary (wát een stem!) blijft eveneens een opvallende smaakmaker. Hetzelfde geldt voor I Don't Believe in Love, waarvan alleen al de introriff zo lekker is, passend bij de sombere tekst.
Eyes of a Stranger heeft na het korte Waiting for 22 moeite om op gang te komen, maar met dat majestueus gezongen refrein wist ik weer wat de klasse van Queensrÿche is. Het intense slot van het nummer is bijna eng.

Qua productie helemaal top. Minder opvallend dan de voorganger waar bijvoorbeeld nogal eens met de drumsound werd gespeeld, is het hier iets behoudender. Tegelijkertijd is dat juist de kracht: muziek en verhaal staan centraal. Die muziek is meer uptempo dan op de voorganger, waarbij het verhalende aspect van de composities bovenaan blijft staan.

Enfin, de rockmedia waren meer dan lovend en in mijn herinnering was er geen muziekliefhebber die niet de kwaliteit ervan inzag. Ook niet degenen die gingen voor extremere metal. En ook niet-metalliefhebbers hoorden de klasse. Zovele jaren later kijk ik er iets minder opgewonden op terug, toch blijft dit één van de onbetwiste mijlpalen in metal. Of breder, in de popmuziek. "I remember now."

Gast
geplaatst: vandaag om 07:30 uur

geplaatst: vandaag om 07:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.