New York Dolls - New York Dolls (1973)

Ultieme plaat om je weer even terug te gooien naar het opwindende (muziek) jaar 1973. Heerlijke sleazy rock/punk met een hoofdrol voor een van mijn helden Johnny Thunders. Prijsnummers Personality Crisis, Lonely Planet Boy en Jet Boy.

Op mooi recalcitrant pink vinyl.

Halfje erbij voor deze klassieker. Heerlijke rock n' roll, wat een energie!

Inderdaad een fantastisch album, bijna alleen maar classics. Van rauw naar juist heel gevoelig (Lonely Planet Boy). Wat mij betreft beter dan Stooges.

Dat vindt Moz ook

Wat een fanboi was het toch ook.

Het lijkt misschien vreemd maar Rod Stewart was indirect verantwoordelijk voor de doorbraak van de punk in GB in 1977 door New York Dolls in hun voorprogramma te laten spelen bij zijn tournees met The Faces, de band waarin hij zong. Steve Jones, Paul Cook en Glen Matlock waren grote fans van The Faces en nodigden Malcolm McLaren uit om een optreden bij te wonen. Malcolm McLaren was danig onder de indruk van New York Dolls en werd een jaar lang hun manager waarna hij Sex Pistols managede met het gekende vervolg.
New York Dolls kregen in GB een cultstatus (Morrissey werd een tijdlang voorzitter van hun fanclub) en inspireerden ook beginnende bands die punk gingen spelen. Ook Steve Jones ging de riffs spelen zoals Johnny Thunders.
Ook Kiss is beïnvloed door New York Dolls.

Ben bezig de albums achter de liedjes op deel 01 van mijn afspeellijst 'New wave & co' te beluisteren. In 1973 flopte in het Verenigd Koninkrijk de single Coast to Coast van Ducks Deluxe, mijn vorige plaat in deze reeks. Meer succes was er voor New York Dolls, sowieso al meer opvallend qua uiterlijk.

In 1973 was glamrock op z'n hoogtepunt in Nederland. Menig tiener kocht singles van Slade, Sweet, David Bowie of Gary Glitter, terwijl The Osmonds en zelfs onze eigen Bonnie St. Claire ook uit dit vaatje vol stampende rock ('n' roll) tapten. In datzelfde jaar debuteerden New York Dolls, die bovendien invloedrijk zouden blijken. In het bericht hierboven legt LucM kortweg uit hoe dat gebeurde.

De Amerikanen maakten vuige rock, scheurend vanaf de eerste toon met die heerlijk laag-rauwe stem van Johnny Thunders. Niet dat het continu gitaren op de knieën is: met Lonely Planet Boy wordt even gas teruggenomen en een sax toegevoegd.
Favorieten voor mij zijn aan het begin Personality Crisis en Looking for a Kiss, van kant 2 Trash. De eerste helft bevalt me sowieso beter, op de tweede helft is de verrassing er alweer iets af.
Dit debuut werd ook in mijn kikkerlandje geperst, wat aangeeft dat er in Europa aandacht voor deze androgyne mannen was. Al leidde het niet tot een hitsingle, laat staan een albumnotering. In de onlangs verschenen Recensiebijbel van Oor ontbreekt ie eveneens.

Opeens vraag ik me af: vielip, ken jij dit? En ongeacht je antwoord: wat vind je hiervan?

Mijn reis door de wortels van new wave gaat naar Oost-Duitsland, waar Nina Hagen al muziek maakte voordat wij haar als punkdiva leerden kennen.

Ik ken het alleen van naam. Op de één of andere manier is het er (nog) nooit van gekomen om er eens naar te gaan luisteren. Wellicht toch maar eens gaan doen dan

Edit; zit dit album nu te luisteren. Klinkt niet slecht. Waar Hanoi Rocks de inspiratie vandaan haalde moge duidelijk zijn. Wist ik wel, doordat ik het meerdere malen heb gelezen maar had het nog nooit écht gehoord. Het is net alsof ik Michael Monroe hoor zingen bij tijd en wijle.

Oja, Hanoi Rocks! Een vergeten naam in mijn geval, maar dat klopt helemaal! Lekkere hardrock 'n' roll in beide gevallen.