New York Dolls - New York Dolls (1973)

New York Dolls is het ultieme proto-punkalbum. Een glorieuze mix van Stooges, glam-rock, Rolling stones, jaren '50 rock 'n' roll en catchy popdeuntjes. In 1973 was dit een baanbrekend album. Er was nog niets dat zo klonk: zo pretentieloos, zo 'down & dirty', zo zelfparodiërend (Voor degenen bij wie het kwartje nog niet was gevallen: de Dolls waren een bende travestieten). Met recht wordt dit dan ook een klassieker genoemd.

De frontman was zanger David Johansen, maar het brein achter de groep en schrijver van de meeste nummers was gitarist Johnny Thunders, alweer zo'n zelfdestructieve rockheld, die later ook nog de Heartbreakers zou oprichten (waarin ook een jonge Richard Hell heeft gespeeld).

Personality crisis is hun 'signature tune' en één van de beste nummers van de periode. Het nummer springt haast uit elkaar van aanstekelijke gitaarriffs, epileptisch gebrul en pianospel à la Jerry Lee Lewis. Ook Looking for a kiss en Vietnamese baby swingen de pan uit, voortgestuwd door Thunders' haast klakkeloze 'on the spot'-gitaarwerk. Lonely planet boy is een beetje een vreemde eend: We horen zelfs een akoestische gitaar!

Ook Trash, met die karakteristieke achtergrondzang, het koddige Subway train, Private world en Jet boy, de laatste met een spetterende gitaarsolo, zijn allemaal pareltjes op een vuilnisbelt. Ook een Bo Diddley-cover kreeg een plaatsje de tracklist: Pills, met mondharmonica uiteraard.

New York Dolls is een geweldige blauwdruk van het decadente, minder voorbeeldige deel van het New Yorkse stadsleven begin jaren '70 en een grote inspiratiebron voor de gehele punk-beweging die later zou komen. Maar daarnaast is het gewoon ontzettend vermakelijke, sleazy rock 'n' roll! Dikke 4/5.

Ben zojuist omver geblazen door de energie van deze geweldige band en plaat. Een ware protopunk klassieker met een mooi arsenaal van stijlen. Rock 'n' roll, rock en The Stooges. Enorm gave nummers waarop je lekker los kan gaan en gek doen. Leuke teksten vol zelfspot, catchy instrumentaties en heerlijk ''sleazy'' gitaarspel maken dit een legendarische plaat.

Nummers als Personality Crises, Frankenstein, Subway Train en Private World zitten enorm goed in elkaar en zijn duidelijke klassiekers. Het album heeft een perfect geluid, een beetje ''sloppy'', maar dat past gewoon precies bij de muziek en de stem van David Johansen.

Glamrock ten top en een grote voorbode op de punk wat later zou komen. Tof album dus van deze letterlijke ''Dolls''. 4*

Rauwe Rock & Roll, met raakvlakken met The Stones, maar dan rammelt het net wat meer.
Het uiterlijk op de albumhoes doet mij denken aan de Have You Seen Your Mother, Baby, Standing in the Shadow? Hoes van The Rolling Stones.
Sterker nog, David Johansen heeft ook qua uiterlijk raakvlakken met Mick Jagger.
Punk wil ik de eerste nummers niet noemen, maar wel het ongepolijste van Iggy Pop hoor je terug.
Pas vanaf Trash gaat het wel degelijk die kant op.
Het schreeuwerige hoor je later wel terug bij bands als The Birthday Party en Claw Boys Boys, maar het is toch wel Johnny Thunders die met zijn gitaarspel er bovenuit steekt.

Ben bezig de albums achter de liedjes op deel 01 van mijn afspeellijst 'New wave & co' te beluisteren. In 1973 flopte in het Verenigd Koninkrijk de single Coast to Coast van Ducks Deluxe, mijn vorige plaat in deze reeks. Meer succes was er voor New York Dolls, sowieso al meer opvallend qua uiterlijk.

In 1973 was glamrock op z'n hoogtepunt in Nederland. Menig tiener kocht singles van Slade, Sweet, David Bowie of Gary Glitter, terwijl The Osmonds en zelfs onze eigen Bonnie St. Claire ook uit dit vaatje vol stampende rock ('n' roll) tapten. In datzelfde jaar debuteerden New York Dolls, die bovendien invloedrijk zouden blijken. In het bericht hierboven legt LucM kortweg uit hoe dat gebeurde.

De Amerikanen maakten vuige rock, scheurend vanaf de eerste toon met die heerlijk laag-rauwe stem van Johnny Thunders. Niet dat het continu gitaren op de knieën is: met Lonely Planet Boy wordt even gas teruggenomen en een sax toegevoegd.
Favorieten voor mij zijn aan het begin Personality Crisis en Looking for a Kiss, van kant 2 Trash. De eerste helft bevalt me sowieso beter, op de tweede helft is de verrassing er alweer iets af.
Dit debuut werd ook in mijn kikkerlandje geperst, wat aangeeft dat er in Europa aandacht voor deze androgyne mannen was. Al leidde het niet tot een hitsingle, laat staan een albumnotering. In de onlangs verschenen Recensiebijbel van Oor ontbreekt ie eveneens.

Opeens vraag ik me af: vielip, ken jij dit? En ongeacht je antwoord: wat vind je hiervan?

Mijn reis door de wortels van new wave gaat naar Oost-Duitsland, waar Nina Hagen al muziek maakte voordat wij haar als punkdiva leerden kennen.