menu

New York Dolls - New York Dolls (1973)

mijn stem
3,62 (129)
129 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Punk
Label: Mercury

  1. Personality Crisis (3:41)
  2. Looking for a Kiss (3:18)
  3. Vietnamese Baby (3:38)
  4. Lonely Planet Boy (4:09)
  5. Frankenstein (Orig.) (5:58)
  6. Trash (3:08)
  7. Bad Girl (3:03)
  8. Subway Train (4:20)
  9. Pills (2:47)
  10. Private World (3:38)
  11. Jet Boy (4:40)
totale tijdsduur: 42:20
zoeken in:
4,0
tot nu toe alleen 1*-en dit is een hoogtepunt uit de new york punk scene! duidelijk beinvloed door de rolling stones en velvet underground, en zelf een grote inspiratie voor latere bands als the ramones... "personality crisis" is een van de beste punk nummers ooit!

grappig feitje: morissey (the smiths) was ooit voorzitter van hun fanclub!

avatar van Paalhaas
4,0
New York Dolls is het ultieme proto-punkalbum. Een glorieuze mix van Stooges, glam-rock, Rolling stones, jaren '50 rock 'n' roll en catchy popdeuntjes. In 1973 was dit een baanbrekend album. Er was nog niets dat zo klonk: zo pretentieloos, zo 'down & dirty', zo zelfparodiërend (Voor degenen bij wie het kwartje nog niet was gevallen: de Dolls waren een bende travestieten). Met recht wordt dit dan ook een klassieker genoemd.

De frontman was zanger David Johansen, maar het brein achter de groep en schrijver van de meeste nummers was gitarist Johnny Thunders, alweer zo'n zelfdestructieve rockheld, die later ook nog de Heartbreakers zou oprichten (waarin ook een jonge Richard Hell heeft gespeeld).

Personality crisis is hun 'signature tune' en één van de beste nummers van de periode. Het nummer springt haast uit elkaar van aanstekelijke gitaarriffs, epileptisch gebrul en pianospel à la Jerry Lee Lewis. Ook Looking for a kiss en Vietnamese baby swingen de pan uit, voortgestuwd door Thunders' haast klakkeloze 'on the spot'-gitaarwerk. Lonely planet boy is een beetje een vreemde eend: We horen zelfs een akoestische gitaar!

Ook Trash, met die karakteristieke achtergrondzang, het koddige Subway train, Private world en Jet boy, de laatste met een spetterende gitaarsolo, zijn allemaal pareltjes op een vuilnisbelt. Ook een Bo Diddley-cover kreeg een plaatsje de tracklist: Pills, met mondharmonica uiteraard.

New York Dolls is een geweldige blauwdruk van het decadente, minder voorbeeldige deel van het New Yorkse stadsleven begin jaren '70 en een grote inspiratiebron voor de gehele punk-beweging die later zou komen. Maar daarnaast is het gewoon ontzettend vermakelijke, sleazy rock 'n' roll! Dikke 4/5.

avatar van gemaster
4,0
Eigenlijk helemaal eens met Paalhaas. Heerlijk album met veel energie en riffjes om de vingers bij af te likken. Snel door met de opvolger.


4* en het beste nummer is Personality Crisis.

avatar van Cygnus
4,0
Heerlijke protopunkplaat. Ik sta wel te kijken van dat gemiddelde... Veel te laag!

avatar van Toon1
4,5
Zal niet aan mij liggen. Ik geef 4.5*, zelf komende van 5*! Geweldige band, helaas is de opvolger minder goed.

Mojo Pin
Dat stemgemiddelde slaat echt he-le-maal nergens op

LocoHermano
Je moet je draaitafel na laten kijken als je hier 3 sterren of minder voor geeft. Net als the Velvet Underground & Nico een mijlpaal in de muziekgeschiedenis, de springplank voor veel alternative/new wave/punk bandjes die volgden.

avatar van Gizzmann
3,5
Geen idee waarom dit album zo ontzettend leuk is, maar het is zo ontzettend leuk

avatar van Lee Malone
3,0
Een geslaagde mix van de intensiteit uit de punkscène en de muzikaliteit uit de rockwereld. Het enige wat dit album mist, is een uitschieter. Zelden had ik het zo moeilijk om een favoriet nummer naar voor te schuiven!

avatar van bikkel2
4,0
Waarschijnlijk 1 van de meest onderschatte platen uit de jaren 70 .
Want de New York Dolls waren hun tijd muzikaal gezien een beetje vooruit .
Een cultplaat dus ? ik zeg volmondig ja !
Afgezien dat de leden eruitzagen als een stel verwijfde , nogal over de top zijnde glamrockers , is dit vooral een voorbode naar de punk .
Iggy Pop met zijn Stooges waren ook al een voorbeeld , en die waren nog eerder .
Ongecompliceerde rauwe rock met een lekker vette sound . Muzikaal waren er wel betere rockbands natuurlijk , maar deze gasten vielen alleen door hun verschijning al op en hebben de songs een gezonde dosis aggresiviteit .
Jet Boy is mijn favoriet hier . Ik ga altijd uit mijn dak van die geweldige riff .
Verbazing allom toen een jaar of 2 geleden er zowaar een nieuwe reunieplaat verscheen , zoveel Dolls zijn er namelijk niet meer in leven .

LocoHermano
Paalhaas schreef:
De frontman was zanger David Johansen, maar het brein achter de groep en schrijver van de meeste nummers was gitarist Johnny Thunders.


De beste man (Thunders) was weliswaar voor de media het gezicht van de Dolls, maar Johansen was/is met afstand de meest belangrijke persoon binnen deze band. Afgezien natuurlijk van Pills (Bo Diddley-cover) schreef juist hij alle nummers voor deze plaat. Soms met Thunders, dan weer in samenwerking met Sylvain of Kane, en soms alleen (Vietnamese Baby).

Daarnaast was hij, samen met Sylvain en Nolan, 1 van de 'muzikanten' bij de Dolls (voor zover je van muzikanten kunt spreken). Thunders was allesbehalve een goede gitarist. Op 1 van de tournees raakte hij tijdens een optreden zo in de war van het aantal snaren op zijn gitaar, dat hij het ding aan gruzelementen sloeg. Vervolgens heeft de rest van de band iemand opdracht gegeven om een speciale gitaar voor Thunders te maken met minder snaren, zodat hij tijdens een optreden niet meer in paniek raakte.

avatar van LucM
4,0
New York Dolls kun je de link noemen tussen the Stooges en Sex Pistols. Rauwe, simpele en agressieve rock'n roll, regelrecht uit de punkschool met het imago van de glamrockers waarin ze destijds ook gecatalogeerd werden. Louter artistiek niet erg hoogstaand maar des te vermakelijker (wat geldt voor vele glamrockbands die tijd) met name songs als Personality Crisis, Subway Train en Jet Boy (die gitaarsolo!). Destijds een cultband maar nadien erg invloedrijk op de Britse punkscène.

avatar van bikkel2
4,0
Drugs speelde een hele grote rol bij The New York Dolls . Een soort van zelfvernietigings imago . En dat is er bij een aantal uitstekend gelukt . Thunders was een notoire Junk uiteindelijk . Maar de smerigheid in zijn spel en het bijhorende imago deed de rest .
Deze plaat kenmerkt de scene van de glamrock in een meer rauwere mate en inderdaad gerelateerd aan wat uiteindelijk punk zou worden .
Een ongeregeld zooitje , maar dit blijft een lekkere ongecompliceerde plaat .

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Schandalig dat niemand hier Frankenstein als favoriete nummer noemt. En waarom begrijpt niemand mij wanneer ik een kamer binnenkom en roep: "When I say I'm in love you best believe I'm in love. L-U-V!" ?

avatar van Chronos85
3,5
Dat komt dus oorspronkelijk van "Give Him A Great Big Kiss" van The Shangri-La's, als je dat nog niet wist...

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Nee, wist ik niet! Mooi feitje, dank je, en leuk ook dat ze eer betonen aan zo'n onwaarschijnlijke band.

avatar van Reint
5,0
Totaal niet onwaarschijnlijk eigenlijk. Er zijn ongelooflijk veel punkbands en glamrockbands (en New York Dolls zit ergens tussen die twee categorieën in, op een eigen plaats) die beïnvloedt zijn door girlgroups als The Shangri-La's, The Ronettes of The Crystals. Veel van hun liedjes zijn erg simpel van opbouw, en bijvoorbeeld de Ramones hebben die songstructuur hiervandaan. Maar het was natuurlijk harstikke camp om zulke invloeden 'hardop' te noemen, en als iemand camp is, is het David Johansen wel.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Wat je schrijft is natuurlijk helemaal waar, op het eerste album van de Ramones staat een cover van Let's dance, en de Sex Pistols hebben volgens mij ook Don't gimme no lip child van Dave Berry gecoverd. Maar ja, in 1973 was het volgens mij nog helemaal niet hip om met de Shangri-La's op de proppen te komen. Zelfs Bowie kwam op Pin-ups nog met wat orthodoxere covers aanzetten, en dat was volgens mij (samen met Moondog matinee van de Band) het eerste album waarop artiesten eer betoonden aan hun voorbeeld, iets wat niet veel later schering en inslag zou worden. Wat waren de Dolls hun tijd toch belachelijk ver vooruit, en wat is dit in die tijd toch helemaal aan mij voorbij gegaan (ik ben uit 1960, maar leerde dit pas begin jaren 90 kennen).

avatar van Reint
5,0
Volgens mij ging dit vrijwel aan iedereen voorbij in Nederland. In de Londense punkscene (Pretenders, Pistols, The Damned, etc.) was dit album wel echt een begrip. Ik denk dat dit, samen met New York, de enige lokatie was waar de New York Dolls een soort van populariteit had.
Chrissie Hynde: ''All the people I knew from the punk scene in London I had those two New York Dolls albums. And I knew all of them.''

En inderdaad, erg opvallend zijn deze invloeden natuurlijk wel, al was dit bij glamrock wel vaker het geval. Iemand als Marc Bolan van T.Rex dweepte ook constant met 'gedateerde' rock & roll uit de jaren 50.

avatar van bikkel2
4,0
The New York Dolls waren uniek in hun soort . In ''73'' vierde de glamrock zijn hoogtij .
Veel bands / artiesten pikten hun graandje mee . Je had natuurlijk de wat slappere duidelijke 50's persiflages , de teenypop , zelfs wat meer artyglam ( Sparks , Queen , Bowie , Roxy Music ) maar The Dolls waren veel rauwer en ongecompliceerder . Als een stel verlopen bitches hebben ze samen Iggy Pop de punkperiode op kaart gezet .
Muzikaal is het niet heel bijzonder , maar wel behoorlijk aanstekelijk en weinig gedateerd .

Eigenlijk verdient dit album een zelfde status als die van The Sex Pistols . Ik vind het zeker niet minder . Maar in ''73'' was dit in veel gevallen nog wat onbegrepen vrees ik .

avatar van Reint
5,0
bikkel2 schreef:
Muzikaal is het niet heel bijzonder , maar wel behoorlijk aanstekelijk en weinig gedateerd .

Eigenlijk verdient dit album een zelfde status als die van The Sex Pistols . Ik vind het zeker niet minder . Maar in ''73'' was dit in veel gevallen nog wat onbegrepen vrees ik .

Hoewel de muziek inderdaad heel erg direct en in-you-face is, zitten songs als Frankenstein, Vietnamese Baby en Private World ongelooflijk goed en slim in elkaar. Nummers als Trash en Personality Crisis zijn qua opbouw inderdaad wel vrij simpel.

avatar van herman
3,5
Grappig om dit eindelijk eens te horen. Personality Crisis draai ik al 12 jaar in de versie van Teenage Fanclub met Justine Frischmann, ik geloof niet dat ik het origineel ooit gehoord heb in al die tijd... De beste nummers staan verder wel op het einde, wat mij betreft.

Verder wel een aparte mix van rock 'n' roll, glamrock en ook een beetje punk. Het lijkt erop dat de Dolls hun tijd wel een beetje vooruit waren.

En ook wel leuk dat dit blijkbaar de band is van 'Buster Poindexter': zijn 80s hitjes vond ik destijds wel grappig, vooral deze: YouTube - ‪Buster Poindexter - Hot Hot Hot‬‏
Geniale clip ook waarin dit album ook nog even voorbij komt in het begin.

Rizz
Daar had ik helemaal geen weet van, erg grappig die Buster Poindexter, leuk nummer inderdaad.

avatar van Reint
5,0
Haha, David Johansen dook in de jaren 80 inderdaad op rare plaatsen op. Zo keek ik pas de redelijk matige kerstfilm Scrooged (o.a. met Bill Murray), en toen stak hij zijn hoofd ineens uit het raam van een gigantische truck of taxi in de rol van een of andere geest. Goede gast is het. Intelligent ook.

avatar van Ataloona
4,0
Ben zojuist omver geblazen door de energie van deze geweldige band en plaat. Een ware protopunk klassieker met een mooi arsenaal van stijlen. Rock 'n' roll, rock en The Stooges. Enorm gave nummers waarop je lekker los kan gaan en gek doen. Leuke teksten vol zelfspot, catchy instrumentaties en heerlijk ''sleazy'' gitaarspel maken dit een legendarische plaat.

Nummers als Personality Crises, Frankenstein, Subway Train en Private World zitten enorm goed in elkaar en zijn duidelijke klassiekers. Het album heeft een perfect geluid, een beetje ''sloppy'', maar dat past gewoon precies bij de muziek en de stem van David Johansen.

Glamrock ten top en een grote voorbode op de punk wat later zou komen. Tof album dus van deze letterlijke ''Dolls''. 4*

avatar van SpaceLee
4,5
campy protoglampunkrocknroll van de allerallerbovenste plank. frankenstein is hier dé schijf.

buizen
bikkel2 schreef:

... Een cultplaat dus ? ik zeg volmondig ja !
Afgezien dat de leden eruitzagen als een stel verwijfde , nogal over de top zijnde glamrockers , is dit vooral een voorbode naar de punk .

Verbazing allom toen een jaar of 2 geleden er zowaar een nieuwe reunieplaat verscheen , zoveel Dolls zijn er namelijk niet meer in leven .

Punk? Of punkrock, of glampunk of glampunkrock.
Een uitspraak van David Johansen is dat de New York Dolls niet zozeer veel verkochte platen als wel veel invloed op latere bands heeft achtergelaten.
Het is echt niet puur 'punk', er zit veel rock 'n roll in de band, sommigen spreken ook over (ongecompliceerde) 'hardrock'. Een pungaragerockband als de Ramones is natuurlijk enorm beïnvloed, maar ook de punkband Sex Pistols, en glamrockbands.
De New Yorkse punk/glam/rockscene leverde heel wat bands op, net als die van Londen. Het is een scene waar muzikanten elkaars bands goed kennen, wel eens gastoptredens verzorgen of wisselen van bands, of stad. Nog steeds.
Johnny Thunders wilde graag als Keith Richards zijn, hij ging na NYD verder met The Heartbreakers.
Het door de Ramones geschreven China Rocks (door Dee Dee Ramone, in het appartement van Debbie Harry) kwam op een album van Johnny Thunder And The Heartbreakers. Het nummer inspireerde Hanoi Rocks tot hun bandnaam. Sam Yaffa van Hanoi Rocks speelde later in de reunion-NYD, evenals Steve Conte en beide maken momenteel deel uit van de band van Michael Monroe (ex HR).
Er bestaat een bootleg Johnny Thunders On The Rocks.

Daar dit album reeds in 1973 uitkwam (en zelf niet veel verkocht) en/maar het zoveel andere en latere band(jes) en zelfs hele stromingen inspireerde mag het met recht cult genoemd worden.

avatar van deric raven
3,0
Rauwe Rock & Roll, met raakvlakken met The Stones, maar dan rammelt het net wat meer.
Het uiterlijk op de albumhoes doet mij denken aan de Have You Seen Your Mother, Baby, Standing in the Shadow? Hoes van The Rolling Stones.
Sterker nog, David Johansen heeft ook qua uiterlijk raakvlakken met Mick Jagger.
Punk wil ik de eerste nummers niet noemen, maar wel het ongepolijste van Iggy Pop hoor je terug.
Pas vanaf Trash gaat het wel degelijk die kant op.
Het schreeuwerige hoor je later wel terug bij bands als The Birthday Party en Claw Boys Boys, maar het is toch wel Johnny Thunders die met zijn gitaarspel er bovenuit steekt.

avatar van Slowgaze
Bij dit album zie ik veel opmerkingen over artiesten die later door de New York Dolls beïnvloed zijn, maar dat nog niemand de link heeft gelegd tussen 'Lonely Planet Boy' en 'There is a Light That Never Goes Out':

Oh, you pick me up
You're out and drivin' in your car
When I tell you where I'm goin'
Always tellin' me it's to far
But how could you be drivin'
Down by my home
When ya know, I ain't got one
And I'm, I'm so all alone

avatar van GrafGantz
4,0
Slowgaze schreef:
Bij dit album zie ik veel opmerkingen over artiesten die later door de New York Dolls beïnvloed zijn, maar dat nog niemand de link heeft gelegd tussen 'Lonely Planet Boy' en 'There is a Light That Never Goes Out':


Scherp, was me eigenlijk nog nooit eerder opgevallen. Vooral leuk in combinatie met het eerste bericht bij dit album:

yosemite44 schreef:
grappig feitje: morissey (the smiths) was ooit voorzitter van hun fanclub!

Gast
geplaatst: vandaag om 20:33 uur

geplaatst: vandaag om 20:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.