The National - Laugh Track (2023)

Eerste luisterbeurt zit er op en een snelle conclusie is dat dit weer een heerlijke plaat is geworden. Ik ga de vorige maar gewoon vergeten en deze zien als opvolger van I Am Easy to Find. Zo hoor ik de heren graag.

Ik begon toch wel een beetje The National moe te worden maar dit maakt me weer enthousiast! Zeker die afsluiter!

Afgelopen vrijdagavond trad de Amerikaanse band The National op op haar eigen Homecoming Festival in Cincinnati, Ihio. Tijdens dat optreden maakten de leden van The National bekend dat op 18 september hun tweede album van dit jaar verschijnt. Laugh Track heet de onverwachte opvolger van First Two Pages of Frankenstein die eind april werd uitgebracht. En hoewel de fysieke plaat pas in november uitkomt viel een aantal bezoekers van het festival het geluk ten deel om nu al een vinylversie van Laugh Track te bemachtigen. Hoewel geluk, dat valt te betwijfelen na het beluisteren van deze tergend lang durende plaat.

Laugh Track is het tiende studio-album van The National, waarvan twee singles - Space Invader en Alphabet City – al eerder werden uitgebracht. De plaat begint met laatstgenoemde. Zoals veel liedjes van The National gaat ook Alphabet City over verbroken relaties. Op reflectieve wijze wordt het hartzeer dat daarmee gepaard gaat bezongen: ‘Sometimes I barely recognize this place/ When you're with me, I don't miss the world’. Zowel tekst als muziek voelen zwaar en bedompt. Het tweede stuk getiteld Deep End put thematisch uit hetzelfde vat, maar het arrangement is een stuk aantrekkelijker. Lekker uptempo met uitstekend drumwerk van Bryan Devendorf. Groot is de verbazing als blijkt dat Weird Goodbyes, een samenwerking met Bon Iver die al in augustus 2022 werd gelanceerd, op deze plaat is gezet. Het blijft onduidelijk waarom deze single First Two Pages of Frankenstein niet gehaald heeft en nu wel is toegevoegd aan Laugh Track. Desalniettemin een goed lied waarbij de stemmen van Matt Berninger (The National) en Justin Vernon (Bon Iver) bijzonder aangenaam samensmelten.

De plaat is dan zo’n twaalf minuten onderweg en helaas waren dit ook meteen de beste minuten, want vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. In het lied Turn Off The House lijken drum en zang van twee werelden te komen die elkaar nauwelijks begrijpen. Titelstuk Laugh Track is een duet met – ja hoor, daar is ze weer – Phoebe Bridgers. Op First Two Pages of Frankenstein was ze al tweemaal te horen. Nou ja, horen; ze fungeerde voornamelijk als luxueuze achtergrondzangeres. Deze keer is haar aandeel groter, ze mag welgeteld twee hele zinnen solo zingen. Onbegrijpelijk van twee kanten: dat The National een van ’s werelds populairste zangeressen zo marginaal aan bod laat komen en dat Bridgers daarmee heeft ingestemd. Coat On A Hook is een kabbelend allegaartje, waarvan de tekst nog best te pruimen is. Maar het gaat continu over hetzelfde thema en dat begint zo langzamerhand wel op de zenuwen te werken. ‘From the beginning I've had you in my mind/ Been dеad slow swimming to you in the dead low tide’ zijn mooie zinnen om een gevoel van inspanning en vastberadenheid uit te drukken om de protagonist in het lied te bereiken, ondanks de uitdagingen en moeilijkheden. Het is echter de zwaarmoedigheid en traagheid waarmee het lied zich tot de luisteraar richt, waardoor het op de zenuwen werkt. Ook het trucje met het crescendo opbouwen van een lied kennen we nu wel.

Ook Crumble is weer een onbegrijpelijk duet, deze keer met Rosanne Cash (oudste dochter van country-legende Johnny Cash). Ook haar solo-bijdrage beperkt zich tot twee zinnen, alhoewel ze die wel twee keer mag zingen. Als je denkt dat je dan alles gehad hebt, ontpopt zich tot slot het bijna acht minuten durende Smoke Detector. Als een halfdronken Tom Waits praat, brabbelt en zingt Berninger een onsamenhangende woordenbrij aaneen. Tegen de tijd dat dit lied zich aandient ben je als luisteraar al wel een beetje murw geslagen door de voorafgaande elf songs, waardoor Smoke Detector – nog meer dan het als zelfstandig lied al is – één vreemde eend in de bijt teveel is.

In een recent interview onthulde tekstschrijver en gitarist Bryce Dessner dat The National met een aantal creatieve problemen kampte, waardoor ze grotendeels gericht waren op het werk, maar veel minder op de relatie. Als Laugh Track daarvan het muzikale verbeterproces is en het bewijs moet leveren dat The National op zowel creatief als relationeel vlak weer dezelfde kant op kijkt, dan zal de komende periode een spannende worden. De twaalf songs overtuigen helaas weinig om de toekomt van The National met vertrouwen tegemoet te zien. Laugh Track als album voelt als versuikerde honing die nauwelijks meer in staat is te vloeien. Met de smaak is niet zoveel mis, maar de tergende traagheid en het bijbehorend geduld dat opgebracht moet worden om een beetje zoetheid te verkrijgen is veel gevraagd. Misschien wel teveel. The Beatles hadden dat probleem aan het einde van hun carrière ook en we weten allemaal hoe dat is afgelopen…

The National - Laugh Track - nieuweplaat.nl

Sfeerspons

Ook ik lijd enigszins aan National-moeheid, maar - net als ogenschijnlijk de meerderheid her - zie ik hier eindelijk weer een aantal songs uit het eigen eenvormige maaiveld uitsteken. En hoe. Space Invader en Smoke Detector doen me niet alleen opveren; ik had niet verwacht dat de mannen überhaupt staat waren dergelijke broeiende en opwindende werkstukken op plaat te zetten. Ze vallen dermate op de National-discografie, ondanks dat ze thematisch wéér uit hetzelfde vaatje aan het tappen zijn geslagen.

De rest is ook niet verkeerd, en dat is met name te danken aan de productie, die verdomme ademt en alle instrumenten eindelijk weer eens de ruimte geeft. Een groot contrast met de vlakke vorige plaat.

Het album is ongeveer 6 uur uit op het moment dat je deze review publiceert. Ik snap dat we leven in tijden van urgentie en clicks en dat je er snel bij moet zijn om via de google zoekmachine potentiële consumenten naar je site te trekken, immers meer bezoekers op een site met reclamebanners = meer geld in het laadje. Maar je moet als luisteraar van dit soort muziek toch wel een enorme opportunist zijn om zulk soort reviews in een paar uurtjes uit je mouw te schudden. Het is mooi geschreven (duimpje) en ook eerste indrukken zijn waardevol, maar eeuwenoude clichés als 'haastige spoed is zelden goed' kunnen we óók in het achterhoofd houden. Of dit album van The National de tand des tijds doorstaat moeten we afwachten, maar een recensie zo snel online gezet lijkt mij, met alle respect voor het stuk, relevantie te missen over de langere periode. Soms moet iets eerst even bezinken.

Ik snap uw kritiek/feedback heel goed en is ook goeddeels terecht. Echter, als een album eerst moet indalen heeft dat twee nadelen:
1 (noemde u al terecht) actualiteit. Ik kan deze recensie over 7 of 8 maanden plaatsen, maar tegen die tijd zullen slechts zeer weinigen de tijd nemen om een dergelijk artikel nog te lezen.
2 herinnering. Naar mate de tijd vordert is er een kans dat een of meerdere liedjes op een album gekoppeld worden aan een herinnering bij de recensent, waardoor een subjectieve factor invloed gaat krijgen op de beoordeling van een album (ten positieve en negatieve overigens). Dat speelt geen rol bij een actuele beoordeling.

Wellicht is het wel een leuk experiment om een aantal door mij gerecenseerde albums over bijvoorbeeld een jaar nog eens opnieuw tegen het licht te houden en te beschrijven om de door u aangevoerde relevantie een kans te geven.

Zojuist gepre-ordered (release 17 november). Ondertussen ga ik hem deze avond maar eens uitvoerig beluisteren. Ben benieuwd.

Op het eerste gehoor bevalt deze een stuk beter dan Frankenstein. Nog steeds niet baanbrekend anders, maar minder gezapig en rauwer. Bovenal voelt dit meer als een bandplaat, waar de vorige 2 haast als Berninger solo klonken.

Zoals al aangegeven is Smoke Detector echt een pareltje. Kan voor mijn part bij hun allerbeste songs gerekend worden. De rest bevalt op er eerste gehoor ook meer dan hun vorige worp.

Veel beter dan Frankenstein, gelukkig. Geen fan van het nummer met Bon Iver.

I Am Easy To Find een Matt Berninger plaat? Vind dat net een werk waar de Dessner broers los op zijn gegaan, met al die elektronische soundscapes en minder traditionele songstructuren.

Los daarvan vind ik zowel Frankenstein als dit Laugh Track een stuk sterker dan IAETF. Met name de titeltrack op deze is me toch een dijk van een nummer. Prachtig prachtig prachtig. Leuk hoor die hardere, rauwere nummers, maar The National zijn toch wel de koningen van de slow burners.

Dit album een 'bijzondere verrassing' noemen, voelt voor mij als een enorm understatement. Ik had namelijk al min of meer mentaal afscheid genomen van deze band, die ik sinds mijn kennismaking ten tijde van Cherry Tree EP tot en met het prikkelende zevende album Sleep Well Beast een zeer warm hart toedroeg. Maar de laatste twee platen vond ik maar een frustrerende aangelegenheid. I Am Easy To Find telde weliswaar een handjevol prachtliedjes, maar de rest bestond uit vermoeiende experimenten waarop de band zeer krampachtig niet als zichzelf wilde klinken. En het eerder dit jaar verschenen First Two Pages Of Frankenstein vond ik eigenlijk nog pijnlijker, omdat The National daar juist wél heel erg als zichzelf klonk, maar dan op een hele bloedeloze manier alsof het door AI gemaakt werd.

Maar toen verschenen de twee singles, waarop de band mij weer helemaal meenam naar broeierige dieptes en adembenemende hoogtes. De band klonk als zichzelf, zoals alleen The National kan klinken, maar dan zonder zichzelf te herhalen. Ook als die twee nummers een eenzame oprisping van kwaliteit zouden blijken, was daarmee de bittere smaak al een klein beetje weggespoeld. Echter, als ze zulke kwaliteit weer eens een plaat lang zouden weten vast te houden, dan zou ik in een ademteug deze band weer volledig in mijn hart kunnen sluiten. Ik durfde het bijna niet te hopen, maar dit album maakt die stiekeme hoop dubbel en dwars waar.

Werkelijk álles aan dit album is zoveel beter dan de voorganger, van teksten en opbouw tot arrangementen en productie, dat ik begin te vermoeden dat ze met dit tweeluik een of ander sociaal experiment op ons hebben willen uitvoeren. Het contrast zal hoe dan ook wel intentioneel zijn, mooi verbeeld ook in de twee hoezen. Uit interviews begreep ik wel dat Matt op Frankenstein zijn slopende depressies en writersblock wilde verklanken, hij klonk daarop ook vlak als aan de prozac, murmelend op het comateuze af. Misschien dat de AI-associatie niet zo ver gezocht was, hij moest op een automatische piloot draaien om ergens doorheen te kunnen breken. Deze lachband klinkt alsof dit plotselinge vervolg de clou is die nog moest vallen. Hierop klinkt Matt opeens weer als een mensch, vol weemoedige warmte en emotionele kracht. Hij zingt weer echt. En hij zingt zinnen die inslaan als emotionele bommetjes, stuk voor stuk voor stuk.

Zelfs Weird Goodbyes, een liedje dat ik wel mooi vond maar ook een beetje aan me voorbij ging, raakt me als een mokerslag. Is dit een andere versie, of klinkt het in mijn beleving alleen maar voller omdat het in de context van deze plaat zoveel meer tot z'n recht komt dan als los nummer? De instrumentaties van Space Invader en Smoke Detector klinken alsof de spannende experimenten van Sleep Well Beast eindelijk echte vruchten hebben afgeworpen, en met een nummer als Hornets bewijst deze band weer eens de spirituele opvolger van R.E.M. te zijn.

De balans op deze plaat tussen licht en donker, zwaarmoedig en troostrijk, grillig en aanstekelijk, is ook echt ideaal, de opbouw zo meeslepend. Ik wil hier nog veel meer woorden aan wijden, maar het gevoel dat ik deze plaat nog maar net ken en steeds beter mag leren kennen, er steeds meer emoties bij en gedachtes over zal vormen, dat het een plek zal blijken om naar terug te blijven keren - en dat allemaal van die band die ik eigenlijk al 'afgeschreven' had! - zorgt voor een dankbare grijns die elk verder geouwehoer voorlopig tot zwijgen mag brengen.

Sinds High Violet ben ik steeds minder enthousiaster over The National of zoals een bekende MM-user op zijn eigen wijze heeft omschreven, “witte mannen gezeur”.
Dit album is gelukkig weer eens een positieve uitzondering, komt nog niet in de buurt van High Violet, maar ben aangenaam verrast.

The National : een legioen trouwe fans proberen mij nog steeds te overtuigen maar helaas. De mayonaise pakt niet. Ik blijf het saai vinden. Variaties op het zelfde thema; Altijd datzelfde trucje om diepte te geven, beetje zwalpend, loom tempo dat oppikt, Een diepe stem die waarschijnlijk heel echte, ware en diepe zaken zeggen. Ik denk dat ik vanaf nu een copy paste ga doen bij elke plaat want het blijven, voor mij, steeds variaties op hetzelfde thema.

Tussen 7 en 8 maanden of bv een paar dagen zit een wereld van verschil.

Nu ben ik het op zich niet met je oneens, maar dit geldt toch evengoed voor positieve, lauwerende reviews?

Dan zou iedereen hier zijn of haar waardering moeten intrekken en pas in mei 2024 mogen stemmen?

Dat zegt hij juist niet

Zeer goed album, aangezien dit hun 2e plaat in hetzelfde jaar is, is het moeilijk om niet de vergelijking met Frankenstein te maken en dan is dit toch een pak dynamischer, gelaagder en minder steriel. Frankenstein had best ook wel wat goede nummers maar zowat alles klonk beter live (nog steeds misnoegd over wat ze met Tropic Morning News gedaan hebben). Op Laugh Track wordt de drummer (toch vanouds het geheime wapen van The National) terug uitgespeeld zoals het hoort, zijn de gitaren terug duidelijk hoorbaar en zit er over het algemeen een pak meer schwung in, zelfs in de tragere nummers. Space Invader en Smoke Detector zijn de 2 duidelijkste, directe uitschieters maar de opbouw van Dreaming en Laugh Track kunnen me ook bekoren en Tour Manager is misschien wel hun meest lichtvoetige nummer ooit maar ook dat pakt goed uit, niet elk nummer hoeft per se over een existentiële crisis te gaan.

Voor mij kan dit album zich niet meten hun allerbeste werk (dat is voor mij Alligator) maar op dit moment denk ik dat het ook niet per se hoeft onder te doen voor pakweg Trouble Will Find Me. Gezien de leeftijd van de heren, het feit dat dit hun 10e worp is en het feit dat ze eerder dit jaar hun minste album gereleased hadden sinds hun haastig opgenomen debuut lijkt me dit een best case scenario.

Hoewel hij het wel heeft opgeschreven.

Maar het zou kunnen, vandaar ook mijn vraagteken.

Nee dat heb ik niet geschreven. Verm1973 vind dat. Binnen zes uur een recensie plaatsen (waanzin m.i.) of als alternatief na 7-8 maanden ook onzin.

Ik doe het meestal na een paar luisterbeurten hier, om met mezelf te eindigen.

Nooit zo enthousiast geweest over the National, vind het niet slecht maar ook niet bijzonder. De laatste singles die op dit album staan hoorde ik toevallig en die vielen positief op. Het tweede album binnen een half jaar is ook iets wat me positief verrast. Geen garantie voor kwaliteit maar wel een indicatie van inspiratie. Kortom, ik ga dit album eens een paar keer luisteren (na Boxer heb ik geen heel album meer geluisterd)...



Ik plaats nu geen recensie, alleen een reactie, maar ben het helemaal eens dat een serieuze recensie meerdere luisterbeurten vraagt. Bovendien, net als met wijn, heeft een plaat tijd nodig om op smaak te komen. Een week lang elke dag luisteren is anders dan 7 keer verspreid over een jaar. Dat laatste heeft mijn voorkeur, geeft wat gezonde afstandelijkheid. Heel eerlijk denk ik dat je meerdere jaren nodig hebt, mijn momenteel meest favoriete albums vroegen eerder 3 a 5 jaar om vollledig gewaardeerd te worden!

zeker hier op mume heerst er zo'n fascinatie voor deze band die ik werkelijk niet begrijp, album na album staat er idd een legioen aan fanboys klaar om een hoge beoordeling te geven

't zal wel aan mij liggen

Ah daar was het ‘fanboy’-argument alweer. Duurde nog best lang.

Betekenis ‘fanboys’ : liefhebbers van een artiest of band.

Zo klinkt het wat positiever

Oh ja! Dat klinkt beter. Van die mensen die een album van hun favoriete band 4 of meer sterren geven. Dat moeten we niet willen natuurlijk.

Even ter verduidelijking, zelf heb ik ook groepen die ik geweldig vind, en waar veel mensen niets aan vinden, en dat is ok, net als fan zijn van the National

Bryce is toch niet de tekstschrijver, bij mijn weten schrijft Matt alle teksten, soms met zijn vrouw.

Ik probeerde hier aan te geven dat hij tekstschrijver is in zn algemeenheid, niet enkel voor The National. Hij heeft ook onder meer teksten geschreven met Taylor Swift om naar een voorbeeld te noemen.