The National - Laugh Track (2023)

Afgelopen vrijdagavond trad de Amerikaanse band The National op op haar eigen Homecoming Festival in Cincinnati, Ihio. Tijdens dat optreden maakten de leden van The National bekend dat op 18 september hun tweede album van dit jaar verschijnt. Laugh Track heet de onverwachte opvolger van First Two Pages of Frankenstein die eind april werd uitgebracht. En hoewel de fysieke plaat pas in november uitkomt viel een aantal bezoekers van het festival het geluk ten deel om nu al een vinylversie van Laugh Track te bemachtigen. Hoewel geluk, dat valt te betwijfelen na het beluisteren van deze tergend lang durende plaat.

Laugh Track is het tiende studio-album van The National, waarvan twee singles - Space Invader en Alphabet City – al eerder werden uitgebracht. De plaat begint met laatstgenoemde. Zoals veel liedjes van The National gaat ook Alphabet City over verbroken relaties. Op reflectieve wijze wordt het hartzeer dat daarmee gepaard gaat bezongen: ‘Sometimes I barely recognize this place/ When you're with me, I don't miss the world’. Zowel tekst als muziek voelen zwaar en bedompt. Het tweede stuk getiteld Deep End put thematisch uit hetzelfde vat, maar het arrangement is een stuk aantrekkelijker. Lekker uptempo met uitstekend drumwerk van Bryan Devendorf. Groot is de verbazing als blijkt dat Weird Goodbyes, een samenwerking met Bon Iver die al in augustus 2022 werd gelanceerd, op deze plaat is gezet. Het blijft onduidelijk waarom deze single First Two Pages of Frankenstein niet gehaald heeft en nu wel is toegevoegd aan Laugh Track. Desalniettemin een goed lied waarbij de stemmen van Matt Berninger (The National) en Justin Vernon (Bon Iver) bijzonder aangenaam samensmelten.

De plaat is dan zo’n twaalf minuten onderweg en helaas waren dit ook meteen de beste minuten, want vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. In het lied Turn Off The House lijken drum en zang van twee werelden te komen die elkaar nauwelijks begrijpen. Titelstuk Laugh Track is een duet met – ja hoor, daar is ze weer – Phoebe Bridgers. Op First Two Pages of Frankenstein was ze al tweemaal te horen. Nou ja, horen; ze fungeerde voornamelijk als luxueuze achtergrondzangeres. Deze keer is haar aandeel groter, ze mag welgeteld twee hele zinnen solo zingen. Onbegrijpelijk van twee kanten: dat The National een van ’s werelds populairste zangeressen zo marginaal aan bod laat komen en dat Bridgers daarmee heeft ingestemd. Coat On A Hook is een kabbelend allegaartje, waarvan de tekst nog best te pruimen is. Maar het gaat continu over hetzelfde thema en dat begint zo langzamerhand wel op de zenuwen te werken. ‘From the beginning I've had you in my mind/ Been dеad slow swimming to you in the dead low tide’ zijn mooie zinnen om een gevoel van inspanning en vastberadenheid uit te drukken om de protagonist in het lied te bereiken, ondanks de uitdagingen en moeilijkheden. Het is echter de zwaarmoedigheid en traagheid waarmee het lied zich tot de luisteraar richt, waardoor het op de zenuwen werkt. Ook het trucje met het crescendo opbouwen van een lied kennen we nu wel.

Ook Crumble is weer een onbegrijpelijk duet, deze keer met Rosanne Cash (oudste dochter van country-legende Johnny Cash). Ook haar solo-bijdrage beperkt zich tot twee zinnen, alhoewel ze die wel twee keer mag zingen. Als je denkt dat je dan alles gehad hebt, ontpopt zich tot slot het bijna acht minuten durende Smoke Detector. Als een halfdronken Tom Waits praat, brabbelt en zingt Berninger een onsamenhangende woordenbrij aaneen. Tegen de tijd dat dit lied zich aandient ben je als luisteraar al wel een beetje murw geslagen door de voorafgaande elf songs, waardoor Smoke Detector – nog meer dan het als zelfstandig lied al is – één vreemde eend in de bijt teveel is.

In een recent interview onthulde tekstschrijver en gitarist Bryce Dessner dat The National met een aantal creatieve problemen kampte, waardoor ze grotendeels gericht waren op het werk, maar veel minder op de relatie. Als Laugh Track daarvan het muzikale verbeterproces is en het bewijs moet leveren dat The National op zowel creatief als relationeel vlak weer dezelfde kant op kijkt, dan zal de komende periode een spannende worden. De twaalf songs overtuigen helaas weinig om de toekomt van The National met vertrouwen tegemoet te zien. Laugh Track als album voelt als versuikerde honing die nauwelijks meer in staat is te vloeien. Met de smaak is niet zoveel mis, maar de tergende traagheid en het bijbehorend geduld dat opgebracht moet worden om een beetje zoetheid te verkrijgen is veel gevraagd. Misschien wel teveel. The Beatles hadden dat probleem aan het einde van hun carrière ook en we weten allemaal hoe dat is afgelopen…

The National - Laugh Track - nieuweplaat.nl

Dit album een 'bijzondere verrassing' noemen, voelt voor mij als een enorm understatement. Ik had namelijk al min of meer mentaal afscheid genomen van deze band, die ik sinds mijn kennismaking ten tijde van Cherry Tree EP tot en met het prikkelende zevende album Sleep Well Beast een zeer warm hart toedroeg. Maar de laatste twee platen vond ik maar een frustrerende aangelegenheid. I Am Easy To Find telde weliswaar een handjevol prachtliedjes, maar de rest bestond uit vermoeiende experimenten waarop de band zeer krampachtig niet als zichzelf wilde klinken. En het eerder dit jaar verschenen First Two Pages Of Frankenstein vond ik eigenlijk nog pijnlijker, omdat The National daar juist wél heel erg als zichzelf klonk, maar dan op een hele bloedeloze manier alsof het door AI gemaakt werd.

Maar toen verschenen de twee singles, waarop de band mij weer helemaal meenam naar broeierige dieptes en adembenemende hoogtes. De band klonk als zichzelf, zoals alleen The National kan klinken, maar dan zonder zichzelf te herhalen. Ook als die twee nummers een eenzame oprisping van kwaliteit zouden blijken, was daarmee de bittere smaak al een klein beetje weggespoeld. Echter, als ze zulke kwaliteit weer eens een plaat lang zouden weten vast te houden, dan zou ik in een ademteug deze band weer volledig in mijn hart kunnen sluiten. Ik durfde het bijna niet te hopen, maar dit album maakt die stiekeme hoop dubbel en dwars waar.

Werkelijk álles aan dit album is zoveel beter dan de voorganger, van teksten en opbouw tot arrangementen en productie, dat ik begin te vermoeden dat ze met dit tweeluik een of ander sociaal experiment op ons hebben willen uitvoeren. Het contrast zal hoe dan ook wel intentioneel zijn, mooi verbeeld ook in de twee hoezen. Uit interviews begreep ik wel dat Matt op Frankenstein zijn slopende depressies en writersblock wilde verklanken, hij klonk daarop ook vlak als aan de prozac, murmelend op het comateuze af. Misschien dat de AI-associatie niet zo ver gezocht was, hij moest op een automatische piloot draaien om ergens doorheen te kunnen breken. Deze lachband klinkt alsof dit plotselinge vervolg de clou is die nog moest vallen. Hierop klinkt Matt opeens weer als een mensch, vol weemoedige warmte en emotionele kracht. Hij zingt weer echt. En hij zingt zinnen die inslaan als emotionele bommetjes, stuk voor stuk voor stuk.

Zelfs Weird Goodbyes, een liedje dat ik wel mooi vond maar ook een beetje aan me voorbij ging, raakt me als een mokerslag. Is dit een andere versie, of klinkt het in mijn beleving alleen maar voller omdat het in de context van deze plaat zoveel meer tot z'n recht komt dan als los nummer? De instrumentaties van Space Invader en Smoke Detector klinken alsof de spannende experimenten van Sleep Well Beast eindelijk echte vruchten hebben afgeworpen, en met een nummer als Hornets bewijst deze band weer eens de spirituele opvolger van R.E.M. te zijn.

De balans op deze plaat tussen licht en donker, zwaarmoedig en troostrijk, grillig en aanstekelijk, is ook echt ideaal, de opbouw zo meeslepend. Ik wil hier nog veel meer woorden aan wijden, maar het gevoel dat ik deze plaat nog maar net ken en steeds beter mag leren kennen, er steeds meer emoties bij en gedachtes over zal vormen, dat het een plek zal blijken om naar terug te blijven keren - en dat allemaal van die band die ik eigenlijk al 'afgeschreven' had! - zorgt voor een dankbare grijns die elk verder geouwehoer voorlopig tot zwijgen mag brengen.

Ik kom nog met een uitgebreidere review, maar na een keer of 10 luisteren moet ik zeggen dat ik weer erg gecharmeerd ben van hun werk. Het is weer heel afwisselend en de stuwende drums zijn weer terug, wat een erg groot pluspunt is. Kortom; smaakt naar meer!

Zie graag kwaliteit boven kwantiteit. Wederom is het songmateriaal van the National niet sterk genoeg, weinig energievol en de teksten over relatiegedoe kennen we nu ook wel. Positief is dat Taylor S. niet meedoet. Ga nu Led Zeppelin luisteren, hun oude gevarieerde platen verrassen nog steeds.