The National - Laugh Track (2023)

Ik denk dat je dan zijn broeder Aaron bedoelt, maar volgens mij schrijft Tay ook haar teksten zelf, alleen de muziek vaak met anderen waaronder met hem.

Ik luister nu naar Space Invader.
De muziek vind ik prima. Maar de reden dat dit soort bands mij nooit raken, is de vlakke stem. Daarbij blijft het deuntje ook steeds hetzelfde. Lijkt wel alsof ze wat stoned en afgepeigerd zijn.
Het mijmert wat maar nergens een uitbundigheid te bekennen. Vooral voor mij zeer saaie muziek. Heb het ook te vaak al gehoord.

Misschien dat er andere nummers op staan die wél wat passie vertonen, zal mij verder proberen te verdiepen

Ik weet het niet met The National. Boxer is in mijn ogen by far hun beste. Na High Violet ben ik afgehaakt.
De laatste albums zijn wat mij betreft zo inwisselbaar als wat. Ik kan weinig onderscheid ontdekken in de onderlinge nummers.
Het is zeker niet slecht, maar gaat me wel ontiegelijk vervelen.

De hype rondom dit bandje heb ik nooit zo begrepen. De indie rock met bij vlagen een donkere omlijsting en doorspekt met elektroniche invloeden komt amper bij mij binnen. De zang - maar dat is persoonlijk - van Berninger tilt het songmateriaal ook niet naar een hoog niveau.
Alsof de beste man met een zware kater verveeld de songs heeft ingezongen, nee The National heeft mij nooit weten te overtuigen. Laugh Track vind ik een ronduit saaie plaat. Een nummer als Dreaming is voor mij illustratief voor het album; een inspiratieloze zanglijn en het saaie repetitieve refrein is gespeend van enige creativiteit.
Een score zal ik niet geven omdat de muziek wellicht heel inventief in elkaar steekt en de zang van Berninger velen zal kunnen bekoren. De schoonheid van Laugh Track gaat aan mij voorbij.

Al dagen lang in de greep van dit album, Met elke luisterbeurt ontdek je weer iets moois wat je nog niet gehoord had, de nummers zijn een voor een pareltjes.

Ontzettend veel zin in de ZiggoDome aankomende week.

Poeh. Drie matige albums op een rij. Terwijl alligator, boxer & high violet tot mijn absolute favorieten behoort. Dit album verrast totaal niet en voelt aan als een nietszeggend niemendalletje. Voor de derde keer op rij.

Afijn, na ze 5x live te hebben gezien ben ik er blij mee dat ik geen ticket voor hun concert in de ZiggoDome heb.

Ik vind dit album toch wat tegenvallen weer. De vorige ook al, maar die wint het voor mij zelfs tegen deze.
De eerste 6 nummers van de vorige winnen het voor mij samen al tegen deze 12 samen.
Jammer, maar ik blijf nog steeds hopen op een toekomstige klassieker! Je weet namelijk dat ze het in zich hebben

Dit is The National anno nu. Je kunt het blijvrn vergelijken met hun oudere werk, en daarmee jezelf het plezier ontzeggen van het nu.
Een tweede album binnen een jaar is in ieder geval een teken dat de mannen het naar hun zin hebben, momentum, inspiratie. Waarbij ik er altijd van houd als ze de nummers al hebben laten rijpen door ze live te spelen, voor ze op de plaat gaan.
Het album ligt duidelijk in lijn met The First Two Pages, ook qua productie.
Als de beste 5 nummers van ieder van de twee albums bij elkaar waren gezet als 1 plaat, dan was het voor mij een meesterwerk

9
Feitelijk onwaar.

Moest ik een combinatie maken van beide albums zou ik gewoon Coat on a Hook hier schrappen en Once upon a poolside van Frankenstein toevoegen. En misschien Tropic Morning News er ook tussen plaatsen al blijft het frustrerend hoe overgeproduced en verdrinkend in drum machines de versie die het album gehaald heeft is (werkelijk elke live versie van dat nummer te vinden op youtube is beter). Voor de rest zou ik weinig veranderen, Frankenstein was voor deze band aan de zwakke kant en door Laugh Track klinkt het nog slechter

Echt? Ik vind de productie haast tegengesteld, waarbij First Two Pages heel klinisch klinkt met een steriel sluiertje over de nummers, deze is vele malen dynamischer, directer en gedetailleerd. Op één plaat had een combinatie van deze nummers volgens mij dan ook totaal niet gewerkt, behalve dan misschien tekstueel want daar hoor ik wel duidelijk thematische overeenkomsten.

Voor mensen die interesse hebben kreeg net een mail van Mojo dat er extra tickets zijn voor The National in Ziggo Dome.

De voorste zijvakken zijn beschikbaar zie ik, twijfel dankzij deze release om toch te gaan eigenlijk.

Ik kom nog met een uitgebreidere review, maar na een keer of 10 luisteren moet ik zeggen dat ik weer erg gecharmeerd ben van hun werk. Het is weer heel afwisselend en de stuwende drums zijn weer terug, wat een erg groot pluspunt is. Kortom; smaakt naar meer!

Zie graag kwaliteit boven kwantiteit. Wederom is het songmateriaal van the National niet sterk genoeg, weinig energievol en de teksten over relatiegedoe kennen we nu ook wel. Positief is dat Taylor S. niet meedoet. Ga nu Led Zeppelin luisteren, hun oude gevarieerde platen verrassen nog steeds.

laxus11, is that you?

Positief is het altijd als taylor swift niet meedoet natuurlijk, verder totaal oneens met je stukje maar hier heb je volkomen gelijk in gap

Ik wilde hier bijna met het uitgekauwde 'OK Boomer!' op reageren, maar dat zou wat makkelijk zijn. Ben ook groot Led Zep-liefhebber, maar die band ligt wel zo ver van The National af dat je ook net zo goed Mozart of Miles Davis had kunnen zeggen. Tja, 't is allemaal muziek hè.

Wat hebben jullie tegen haar dan? Van de vele negatieve dingen die ik over Frankenstein kan zeggen, is haar vocale bijdrage er niet een van. Eerder een zeldzaam lichtpuntje; ben geen enorme Swiftie maar vind haar en Matt's stem altijd wel mooi bij elkaar kleuren.

Wat een groot verschil het kan maken als je een drummer gewoon weer laat drummen. Het laat de nummers gelijk een stuk meer tot leven komen. Vooralsnog lijkt deze wel beter dan Frankenstein, maar ik denk niet dat deze zich gaat meten met hun betere albums. Zal voor mij uiteindelijk denk ik op een 4* uitkomen. Wel fijn dat er met Space Invader en Smoke Detector weer eens nummers zijn die er echt bovenuit springen en waarin de band weer wat los mag gaan.

Tegen haar persoonlijk niets hoor, ik ken haar niet ofcourse.
Maar haar muziek daarentegen vind ik vrij simpel en generiek. En het meest irritante vind ik nog haar fanbase die doet alsof ze zulke diepe en innovatieve nummers maakt. Maar dat dus.
Nu weer verder over dit geweldige album!

Het kan vreemd verkeren, zo kondig je nog aan dat een hardnekkige depressie en een writers block je belemmeren in je creativiteit, vervolgens breng je in amper een half jaar tijd twee studioplaten uit. Niemand zo onnavolgbaar en onvoorspelbaar als Matt Berninger van The National. De neurotische brombeer lacht zijn neerslachtigheid weg en lijkt goedgehumeurd in het leven te staan. Lijkt, want in het geval van Matt Berninger blijft er nog genoeg liefdesdrama over om over te schrijven. Het is een beetje zijn way of life, met het grote verschil dat hij steeds minder de tragische verhalenverteller is, en zijn zangkwaliteiten sterker op de voorgrond staan. Oké, het blijft onmiskenbaar The National, maar op de een of andere reden klinkt het net wat luchtiger.

Ja, het is allemaal prachtig, toch mis ik die fraaie donkere jaren tachtig omlijsting die zo sterk stroperig door regenachtige meesterwerken als Boxer en High Violet heen druipen. Modderzwarte klodders waardoorheen Bryan Devendorf zich een weg naar het licht slaat. Ondanks dat zijn aandeel gelukkig weer stukken imposanter dan op First Two Pages of Frankenstein is, staan zijn drum and bass ritmes nog steeds overwegend op de achtergrond opgesteld. The National laat zich op Laugh Track door het sobere Americana landschap geweld leiden, verkwikkende gitaarlijnen zonder mineur gestemde akkoorden. Het is duidelijk waar op dit moment de interesse van de Dessner broers liggen. Die willen vooruit, maar worden gelukkig door die melancholische gedragenheid van Matt Berninger afgeremd, waardoor die The National sound volledig intact blijft.

Ik sprak bij First Two Pages of Frankenstein mijn verbazing al uit waarom het prachtige Weird Goodbyes duet met Justin Vernon van Bon Iver die plaat niet gehaald heeft. Blijkbaar zit er een heel masterplan achter, een geniale meesterzet die ze voor de snelle opvolger bewaard hebben. Bestaat Two Pages of Frankenstein nog vooral uit tracks die de duistere achterliggende periode van Matt Berninger accentueren, voor Laugh Track heeft hij overduidelijk die kleine winstmomenten bewaard. De liefhebbende romanticus krijgt weer vat op het leven, en dat hoor je in alles terug. Weer een indrukwekkende lijst van gastvocalisten, een trend die The National al vanaf I Am Easy to Find inzet. Is het onvermogen, onzekerheid, twijfel? Mist Matt Berninger tegenwoordig het vermogen om alleen de songs te dragen? Of moet ik het niet zo moeilijk zien, en is deze ingezette lijn een bewuste keuze om de grijsheid van zijn bijna rouwende baritonstem meer kleur te geven? Het staat elkaar in ieder geval niet in de weg.

Laat ik Weird Goodbyes als uitgangspunt nemen, een outsiderstrack die zich niet op First Two Pages of Frankenstein laat nestelen, en waarmee dit vervolg voor mijn gevoel mee begint. Hebben we meer vergelijkbaar materiaal waarvan het zonde is om deze weg te gooien en welke de moeite waard is om te herzien. De yin yang dag en nacht tegenstrijdigheden volgens de The National principes. Weird Goobyes legt herinneringen vast om deze vervolgens los te laten. Zonder herinneringen geen verleden, geen verdriet maar ook geen geluk. Justin Vernon zorgt voor die prettige tweede stem, en het zorgvuldig gedempt gebruik maken van de elektronica is tevens van een grote meerwaarde. Deze werkwijze getuigd van de Bon Iver bijdrage, al vult die band het overduidelijk samen met The National in. Het is een stukje geven en nemen om tot een bevredigend resultaat te komen. Mooi hoe deze grootheden elkaar niet dwars passeren, maar juist voor een verfijnde verbreding kiezen.

De ⁠Alphabet City verfijning zit hem weer juist in de levendige pianotoetsen, die de elektronica al snel opzij schuiven. Als je gewend bent om als einzelgänger in het leven te staan, dan heb je gewoon minder moeite met een wereld die tevens in een grote depressie verkeerd. Voor een ander een vervreemde gewaarwording, voor Matt Berninger voelt het juist als vertrouwd kameraadschap aan. Geduldig wacht hij het thuiskomen af, het verdriet en het gemis voor lief nemend. Liefde overwint de pijn, de eenzaamheid en de stilte, juist om in die stilte naar elkaar toe te groeien. Het uptempo ⁠Deep End (Paul’s in Pieces) trekt de frontman uit de duisternis, breekt om te lijmen, al passen de stukjes niet meer voor de volle honderd procent aan elkaar. Accepteer elkaars gebreken, oneffenheden, die heeft Matt Berninger meer dan genoeg. Zonder acceptatie geen euforische blijdschap. Paul is de onzichtbare zoekende personage die diep van binnen in Matt Berninger leeft en de overige schizofrene stemmen overstemt om zich een weg naar buiten te vechten. Paul is tevens het levenloze hoofd op de albumhoes, waar een wanhopige jongen zich aan vastklampt.

In het dromerige ⁠Turn Off the House nemen de depressies en de writers block het dagelijkse bestaan over. Een gigantische puinhoop welke juist in deze gestalte overzichtelijk blijft. Ordenen door zichtbare bewustwording van deze rommel. Elke dag een beetje opruimen, de toegankelijkheid van frisheid toelaten. De grote schoonmaak is geen drastische verandering maar juist klein en subtiel. De haastige drums staan voor die onbeheerste aandrang, het intieme heldere gitaarwerk voor die verkoeling. Dreaming is het logische vervolg, deze beantwoordt niet alle vragen, maar laat ze juist eerder open. Zolang je maar durft te dromen blijven idealen intact. Pas als die zekerheid dichterbij komt kan je vervolgstappen zetten door te ontwaken en tot actie over te gaan.

Bij het ⁠Laugh Track titelstuk neemt Matt Berninger singer-songwriter Phoebe Bridgers bij de hand. Phoebe Bridgers heeft zich tot een zekerheid ontwikkelt, de gids in kwade donkere tijden, het lichtpuntje in de verte, het verstand, het rationele denken. Uiteindelijk lachen we om onze kwetsbaarheid, de misstappen en de stuntelige invulling daarvan. Lachen is een van de puurste emoties, we lachen onze zenuwen weg, lachen om de stommiteiten, en kijken er glimlachend op terug. Het is niet dat ik in lachtherapie geloof, maar lachen werkt weldegelijk bevrijdend. Space Invader ontstaat letterlijk jammend op de festivalweides, en staat voor die eeuwige uitzichtloosheid waar Matt Berninger mee worstelt. De terugkerende melodie waarmee hij dagelijks opstaat, het geroutineerde refrein om zich mee staande te houden, de woorden die zich in de coupletten aan elkaar hechten en de leegte die de overige bandleden als een vriendendienst voor hem met sfeerklanken completeren. Als een krols spinnende leeuw voegt de laag gestemde vocalist er de nodige wijsheid lagen aan toe, berustend, zacht, zelfverzekerd, of is dit laatste slechts schijn?

Het Hornets liefdesdrama sentiment wordt ouderwets door een praat zingende verhalenverteller Matt Berninger gedragen. Soms heb je er behoefte aan om alleen te zijn, om hierdoor het gemis van de liefde juist te ervaren. Soms weet je dat het beter is om er definitief een punt achter te zetten, soms leidt het juist tot bevredigende inzichten om samen mee verder te gaan. Coat on a Hook, afgedankt, onzichtbaar, de aanwezige afwezige schaduw op het feestje. Wegen scheiden zich, woorden passeren de mond niet meer maar blijven als een brok in de keel hangen. ⁠Tour Manager, vastgelopen, geketend in een vicieuze cirkel, zonder begin, zonder einde. Om zich te herpakken zet Matt Berninger bij Crumble de zoveelste kansloze troefkaart in. Rosanne Cash behoort tot het Cash country nageslacht en zorgt hier voor die teerhartige moederziel. In deze fase heeft de zanger een sterke vrouw nodig die hem dus over het onvermogen, onzekerheid en die twijfel heen helpt.

In de door mij eerder gestelde conclusie schuilt zoveel waarheid. Matt Berninger staat er dan wel alleen voor, hij deelt de gepassioneerde zwaarte met anderen. Vergeet mij niet, het swingende dwingende Smoke Detector eist gemeen haar bestaansrecht op en staat met een voet in de jaren tachtig postpunk geaard. Niet eerder klinkt Matt Berninger op Laugh Track zo gemeen, zo angstaanjagend manisch, de depressies verteren zijn gevoeligheid tot rook en asresten. The National heeft elkaar weer gevonden en gooit er smerig gitaargeweld tegenaan. The National is weer terug, Matt Berninger schudt zijn demonen van zich af. Overwonnen? Dat nooit, leg je er maar bij neer dat dit een terugkomend proces is. Laugh Track is veel meer dan een leuk gewaagd tussendoortje, het is een licht helende sessieweek op de sofa van de psycholoog.

The National - Laugh Track | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Ik blijk hier zo ongeveer één van de enige zelfverklaarde National-adepts te zijn die dit album (niet onduidelijk) de mindere vindt van haar voorganger van dit jaar.

Ik lees hier zeer vaak dat deze plaat "minder gezapig", "rauwer", "broeieriger" is dan haar voorganger, maar dat gevoel heb ik nu net niet.

Ja, Space Invader en Smoke Detector zijn steengoede nummers die bovenstaande termen wel alle eer aandoen, maar laat dat nu net voor het overgrote deel van dit album niet het geval zijn.

Turn Off The House, Dreaming, Laugh Track, Hornets en Tour Manager zijn wat mij betreft allemaal best mooie nummers, maar The National heeft elk van deze nummers al heel wat beter gebracht dan ze hier doen. Ik vind deze nummers net eerder gezapig, gepolijst en braafjes, waarbij deze ook na meerdere luisterbeurten niet echt veel meer zijn dan aangename passanten op het album.

Positieve noten nog voor het prachtige (reeds gekende) Weird Goodbyes en Deep End.

Slecht wordt het nergens, maar het zakt m.i. toch net iets te veel in waarbij de spanningsloze momenten net iets te lang aanslepen. Vandaar een eerder neutrale 3.5*. Hopelijk valt de euro alsnog bij het meer beluisteren van de gewone mooie liedjes.

Kortom, geef mij dan maar het bloedmooie van Once Upon A Poolside, This Isn't Helping en Your Mind Is Not Your Friend Again, het rauwe van Eucalyptus en het hoekige van Tropic Morning News boven dit album.