Inderdaad de tweede elpee van Strummer, Jones en co. Een extreem onderschat album, en ik vraag me serieus af waarom. Zou het komen doordat het gesandwiched zit tussen twee klassiekers, of misschien wel omdat het geen echte hitsingles opleverde.
Hoe dan ook, ik denk dat deze plaat wel wat meer credits verdiend. Er staan hier toch een aantal van mijn favoriete Clash-nummers op. Met name het openingsnummer is heerlijk krachtig, met een geweldig aanstekelijke riff, Julie's in the Drug Squad swingt van begin tot eind, typisch zo'n nummer waarvan je spontaan gaat bewegen.
En dan is er nog dat geinige
Guns on the Roof. Drummer Headon had een keer het leuke idee om het dak van de studio's op te gaan en wat duiven af te gaan schieten. Hij en bassist Paul Simonon werden toen opgepakt door de politie die dacht dat het om een actie van de IRA-ging. Dit is zo'n beetje het verhaal achter dit nummer, een typisch politiek geladen nummer, zoals we van de Clash gewoon zijn, maar daarnaast natuurlijk ook weer gewoon een verdomd aanstekelijk gitaar-rifje en geweldige vocals. Op en top Clash dus
Enige grote minpunt aan deze plaat is dat hij vreselijk overgeproduceerd is, het idee daarachter was om zo op de commerciele Amerikaanse markt ook te kunnen scoren, maar het komt de toch erg sterke nummers niet ten goede. Het rauwe en punkerige was er daardoor af, en dat is misschien wel wat de debuutplaat van deze onderscheid.