Gruppo Sportivo - Back to 78 (1978)

Ik vind dit toch wel één van de hoogtepunten van de seventies Nederpop. Onpretentieuze, catchy nummertjes, vol zelfspot en andere genietbare humor. Het uptempo Hey Girl, het melige Tokyo en Shave, blije songs als Blah Blah Magazine en Booby-Trap Boogie en natuurlijk het geluid van het kunstgebit dat in een glaasje wordt geflikkerd in het jazzy Reel Teeth Are Out. 4*

Geweldig artwork heeft deze plaat. Net alsof ie de pin van de platenspeler door z'n jeweetwel heen heeft.

Pop/rock van hoge kwaliteit en van neerlands fabrikaat. Met humor, tijdloos, punky/funky alles gemixt zonder dat het een bende wordt....als ik een pet op had gehad ,dan had ik hem nu afgenomen.

Dat verdient een 4,5*

Heeft iemand enig idee of ik deze in CD-vorm ergens te krijgen is?

In 2000 geremasterd uitgegeven op cd, samen met Copy Copy (Pseudonym cdp 1068dd)

Ik vind de voorganger Ten Mistakes toch nog nèt iets sterker....

1 van de leukste Nederpopbandjes aller tijden. Hans Vandenburg en consorten kwamen op in de tijd van de New Wave en punk .
De lichtvoetige maar wel onwijs lekkere rock/pop sloeg aan , maar Vandenburg weigerde uiteindelijk om in de molen van de commercie mee te draaien.
Veel humor , cynische teksten en muzikaal prettig . Heerlijke absurditeit ook vaak.
De damescoirtjes, die lekkere lome stem van Vandenburg.
Heerlijke plaat en 30 jaar na dato absoluut nog de moeite waard.

Ja, gaat nog verbazend goed! Het meeste spul uit Nederland uit de jaren 70 is allang over de datum, maar dit blijft. Ondanks het "jatwerk" (Real Teeth Are Out lijkt wel heel erg op Stinkfoot van Frank Zappa!).

Ik beluister net deze performance YouTube - Gruppo Sportivo Live At Old Grey Whistle Test en hoor bijna letterlijk "I Shot the Sheriff" van Bob Marley terugkomen. Ik denk ook niet dat deze band 'stiekem' liedjes jat, maar meer een soort van eerbetoon aan de popmuziek brengt.

Eens.

Op zich niet heel bijzonder, maar wel lekker energiek en catchy!

Idd. energiek en pakkende liedjes, soms met soortgelijke humor en twistjes als bij Zappa. Allerlei stijlen tesamen gaven Gruppo Sportivio destijds dat eigene, wat ze ook tot een van neerlands beste bands maakten. Ook nu blijft het nog goed overeind.

En Gruppo Sportivo - Back To 19 Mistakes (CD) at Discogs is een mooie bloemlezing van de eerste (beste) 2 platen van Gruppo Sportivo.
(Wel wat late reactie freakey....)

Net even wat minder dan het geniale debuut, maar ook hier genoeg leuke popliedjes.
Fris en fruitig, puntig en punky, energiek en catchy. En ook melig en humor.
Het lekkere meezingertje Hey Girl haalde de 19e plaats in de Top 40 in de steenkoude januarimaand van 1979.
Een ander geweldig nummer is Real Teeth Are Out (You got rotten teeth, shall I knock 'em out?).
Ook erg leuk zijn Shave, I Said No, Bernadette en Bottom Of The Class.
Aan het einde van kant 2 zakt het wat in, maar dit blijft een leuk album.
Gruppo Sportivo is eigenlijk altijd doorgegaan met leuke muziek maken, maar vorig jaar hebben ze dan toch helaas hun afscheidstoernee gegeven (al schijnt er dan wel nog een nieuw album te komen).
Heb deze groep vroeger ook een paar keer live gezien en dat was altijd erg leuk.
Blijft een gevalletje apart die "Vandefruits" (Hans Vandenburg).

Op origineel vinyl en nog goed te doen, Ariola, Hollandse persing.

Laatst haalde ik de plaat weer eens uit de kast. Er zaten hele vette vingerafdrukken op de plaat, die de draaibaarheid niet bevoorderden. Helaas de grootste ramp in het beste nummer, 'Hey Girl'. Welk feestje in de vroege 80s was dit het resultaat van? Bovendien pak ik mijn platen nooit zo beet, zelfs toen niet.

Ik speelde '10 Mistakes' en Back To 78 achter elkaar en dan blijkt toch dat de sjeu er een beetje af was op de laatste plaat. Die opent ijzersterk, maar langzaam maar zeker gaat de fut er een beetje uit. Er staan een aantal ijzersterke nummers op, te beginnen met 'Hey Girl', maar ook teveel fillers. De twee dames mogen weer heerlijk laag gaan in 'Shave', het andere hoogtepunt. Josée en Meike zingen zo ongelofelijk lekker samen, dat een mindere song daardoor zeker vergefelijk is. Wat dat minder is, is dat Hans Vandenburg de band opdoekte na nog een single of twee. Onbegrijpelijk. Misschien heeft hij er zelf ook nog steeds spijt van. Aan de andere kant, misschien was dit het gewoon en zat er niet meer in.

Half geslaagd dus, met een extra halve * voor de zang van de dames.

Hahahahahaha bottom of the class. Niks I don't like Mondays. Moet gekofferd worden door Kinderen voor Kinderen. Of 'Colombo' kijken super zelfs in 2018

De heruitgave van 2018 heeft 4 bonustracks waaronder de hit-single Disco Really Made It

Dat is niet het enige verschil, de aandachtige toeschouwer zal zijn opgevallen dat er een 'gat' ontbreekt op de nieuwe hoes. Dit strategisch gesitueerde gat verhulde ooit de naakte waarheid van Hans Vandenburg's opmerkelijk geval van gebrek aan schroom. Of is er sprake van een gevalletje: vergissing. Een klein detail dat men is vergeten bij de productie van deze heruitgave.

Verder is te constateren dat dit geval de zwaartekracht trotseert en een duidelijk voorkeur voor links geniet. Daarmee is nog niet gezegd dat dit ook een politiek statement van Hans is.

de nieuwe hoes

Als ik het goed zie, staat die afbeelding nu dus op de binnenhoes? En toont het gat in de buitenhoes dus niet rechtstreeks het label, waar uiteraard de spindel van je platenspeler voor het beoogde opgewonden effect zorgde? Hmm, lijkt me nogal een essentiële misser. Want juist dit onderdeeltje van de vormgeving maakte deze plaat behoorlijk spraakmakend in de tijd dat ik op de middelbare school zat.

Toegegeven - voordeel is dat je nu dus wel Hans' geslachtsdeel in volle glorie te zien krijgt, waar die op de originele LP voor ons verborgen blijft. Maar gezien de door E-Clect-Eddy genoemde afwijkingen van het lid is het vast niet de originele foto. Al hebben ze er, bij gebrek aan het originele beeldmateriaal, wel opzichtig aan zitten rommelen. Misschien toch een statement dat wij nog niet begrijpen...?

Over de plaat zelf: ik vind deze minder dan het debuut, dat vol stond met puntige en tintelfrisse new wave-nummers. Deze plaat bevat er daar ook wel een aantal van, maar het album zakt toch wat eerder in, en bij herbeluistering in de 21ste eeuw is het tintelfrisse er eerlijk gezegd ook een beetje af.
Wat blijft zijn de rake teksten, die zelfs melige nummers als Tokyo en Real teeth are out toch wat opwaarderen. Ja, en de dameskoortjes zijn echt een waardevolle toevoeging, die voorkomt dat het Gruppo-geluid wat al te snel flauw gaat klinken.

Veel van de teksten van Gruppo Sportivo zitten vol flauwigheden die het vooral bij jonge tieners in de smaak vielen: zoals "Buddy Oder is a Gas", waarbij Buddy de vervanging is voor Body om een compleet andere betekenis te geven aan die zin. Of een Disco-beat zetten onder een anti-Disco plaat.

De dames zijn van enorme toegevoegde waarde ook al is hun inbreng artistiek gezien niet groot. Zij vormen wel een meer professioneler / degelijk contrast met komische noot en zanger Hans met zijn steenkolenengels.

En dan wel deze dames; helaas doen die tegenwoordig niet meer mee.

Sinds kort staat deze in mijn platenkast, energieke bedoening. Kan weinig toevoegen aan wat hierboven staat, alleen maar beamen. Knap gemaakte catchy liedjes die de tand des tijd hebben doorstaan. Nemen zichzelf volgens mij ook niet al te serieus, lekker pretentieloos. 10 mistakes staat ook in mijn kast, die vond ik nét een tandje beter.

Misschien wel grappige teksten, maar nu ik dit album in zijn geheel beluister vind ik het echt een grote ellende om naar te luisteren. Wat een baggermuziek. Wellicht iets voor echte fans die er meer in horen dan ik.

Op reis door de new wave van 1978 kom ik vanaf het tweede album van The Clash hier terecht.
"She said 'Your nose is running, honey'
I said 'Sorry but it's not."
Spreek dit hardop uit en je hoort de woordgrap in de hitsingle van dit album.

Er valt meer te lachen. Voor wie de vinylversie van Back to 78 van Gruppo Sportivo niet kent: een grijze hoes met een gat in het midden, waarin precies het platenlabel past. Doe je de elpee daarin, dan zie je de scene zoals bovenaan deze pagina afgebeeld. Foto van Anton Corbijn. Ik kan me voorstellen dat de fotoshoot hilarisch is geweest...

Het album is de opvolger van 10 Mistakes en eind december 1978 was mijn eerste kennismaking middels hun tweede hit. Hey Girl betrad op 23 december de Nationale Hitparade en zou in januari '79 op #13 pieken. In mijn persoonlijke top 15 echter veel hoger met zijn héérlijk felle riffje. Op bezoek bij een oom en tante bleek ook mijn even oude nicht gecharmeerd te zijn van de groep; dit was de muziek van een nieuwe generatie, althans, zo voelde dat.

De single opent ook het album en de trompetsolo blijkt van Rein van de Broek te zijn, dezelfde van diverse tourjingles bij Radio Tour de France! In deze julimaand extra vermeldenswaardig.
En er zijn meer briljantjes. Op kant 1 staan maar liefst acht nummers, waarvan de grootste uitschieters: het door Meike Touw en Josee van Iersel gezongen Bernadette met pakkend orgeltje en hetzelfde geldt voor hun P.S. 78 met daarin enige Franse tekst. Dan het akoestische (!) klassiekertje Tokyo, gezongen door gitarist en gezicht van de groep Hans Vandenburg; reggae in Are You Ready? en het uptempo en vrolijke The Booby-Trap Boogie sluit de eerste helft af.

Kant 2 begint met pareltje Blah-Blah Magazines, over de vergelijkingen die de groep ten deel vielen. Vele namen komen voorbij, destijds een favoriet van mijn nicht en mij. Het zwoele One Way Love (from Me to You) is ingetogener. Bottom of the Class bezingt de sleur van een saaaaaaie schooldag ("Do you homework and your parents love you") met steunzang van, hoe slim, een tienerkoor van het Aloysius College.

In 2013 zette Henk Westbroek op bezoek bij Gerard Ekdom in Toppop op 3 de groep in het zonnetje. Daarin vanaf 5'00" het verhaal hoe Dexter Holland van The Offspring Tokyo stal van Gruppo Sportivo zonder auteursgelden af te staan, via een Japanse groep daarmee een hit scoorde en hoe het toch een happy end kreeg.
Op streaming staan als bonussen de niet-albumsingles Disco Really Made It (sluw op discobeat gezet), #10 in maart 1979 en #27 in Vlaanderen, en Sleeping Bag, de liefdesode aan de slaapzak, dat in juni dat jaar mijn zomervakantie inluidde. Ik was op het nippertje over... Als ik het hoor, weet ik nog altijd hoe die zalige tijd begon! Het haalde #43.

Die staan dus niet op het originele vinyl, ik zal die toch eens op cd moeten aanschaffen - of via één van de verzamelaars van de groep. Gruppo Sportivo ging ter ziele terwijl Sleeping Bag nog een hit was, waardoor de single niet hoger reikte. Nog altijd een juweeltje.
Vandenburg keerde nog in '79 terug met The Buddy Odor Stop, in 1980 was hij er weer met Gruppo Sportivo met Copy Copy.

Mijn reis door new wave blijft nog even in 1978: op naar The Scream van Siouxsie and the Banshees.

Nog éénmaal keer ik hier terug op reis door de albums achter new wave, met als vorige station de PIL uit december 1978.
Diezelfde maand scoorde Gruppo Sportivo hun tweede hit in Nederland met Hey Girl, waarna in 1979 de twee non-albumsingles volgden, ik beschreef ze in het bericht hierboven. Je vindt ze op compilaties als Back to 19 Mistakes (1988), Married with Singles (2000) en in de serie The Golden Years of Dutch Pop Music (2017).

Ondertussen heb ik mijn afspeellijsten met new wave bijgewerkt, waarbij ik ontdekte een enkel album te zijn vergeten. Om te beginnen terug naar november 1977 als van The Jam This Is the Modern World verschijnt.