Op verzoek van Lukas ditmaal een uitgebreider bericht bij dit bijzondere album
Liminal Space is voor mij het album waar je het meest in kunt verdwalen van alle muziek die ik ken. Het is een doolhof van geluiden, maar toch is het niet noodzakelijk dat je je aandacht er continu bijhoudt. Je kunt, zoals Onderhond al eerder zei, dit album op twee manieren luisteren. De eerste is alles op je af laten komen, en toch van de razernij te kunnen genieten door het houvast dat de ambient op de achtergrond biedt, en de tweede is zeer aandachtig luisteren naar de samenhang tussen alle geluidjes.
Het heeft een lange tijd geduurd voor ik dit album op deze manier kon beoordelen, en inzag dat je dit op twee geheel verschillende manieren kunt beluisteren. Het vergde in mijn geval namelijk een lange tijd van gewenning om dit album te doorgronden. Ik krijg ook sterk het vermoeden dat de lage stemmers die het gemiddelde van dit album omlaag halen, niet vaker dan 1, misschien 2 keer het album in z'n geheel geluisterd hebben. Ik vond het de eerste keren ook niet bepaald goed, omdat het in mijn oren klonk als een enorme willekeur van geluiden die niets met elkaar te maken hadden. Toch vond ik het wel interessante muziek, en dat zorgde ervoor dat ik vaker ging luisteren, en steeds meer structuur begon te herkennen in de brei van geluiden. Gaandeweg ontdekte ik dat de rustpunten en punten van chaos elkaar op dit album perfect afwisselen.
Een duidelijk bewijs voor deze vereiste gewenning is mijn voorkeur voor de nummers na de verschillende luisterbeurten. De eerste keren dat ik het album draaide, was Symphwrak mijn duidelijke favoriet. Een logische keuze, door de vele rustpunten, en de meer gebruikelijke aanpak van de muziek. Hier worden de stukken harde breakcore niet als achtergronddecoratie voorzien van ambientwaves, maar komen deze waves sterk naar voren. Niet dat dit een toegankelijk nummer is, maar binnen Liminal Space was dit voor mij het nummer dat de deur opende naar de andere tracks. Inmiddels vind ik Symphwrak nog steeds een goed nummer, maar lang niet meer het beste. De ambient en trance-achtige waves worden nogal gescheiden van de breakcore. Dit houdt alles wel overzichtelijk, maar Xanopticon blinkt uit in zeer ónoverzichtelijke nummers, die je stukje bij beetje moet ontdekken.
Mijn favoriete nummers zijn nu These Days en Capacitd, waarbij in beide gevallen echt ergens naartoe gewerkt wordt. Zowel in de ambient als in het geratel zit een duidelijke vorm van progressie in het nummer. Er wordt langzaam ergens naar toegewerkt, maar omdat dit punt waar naartoe gewerkt wordt niet zoals gebruikelijk in muziek een climax is, kost het ook tijd om dit erin te zien. Geweldig is hoe in Capacitd een duidelijke, prachtige melodie na 6 minuten het nummer binnenkomt, en eerst volledig omgeven is door geratel en geknal, om hier uiteindelijk weer uit tevoorschijn te komen, en helemaal op zichzelf te staan. Het moment waarop het geknal stopt en die melodie opeens helemaal open en bloot staat, is geniaal. Het is een volledig andere aanpak dan met een climax in de muziek, maar het is wel vele malen origineler, en daarom iets dat ik niet vaak genoeg kan horen, bij gebrek aan meer van hetzelfde.
Liminal Space is een album dat continu een ontzettend hoog tempo aanhoudt. Het ademt industrie en machines uit, en klinkt allesbehalve menselijk. Je moet bij het luisteren ervan sowieso openstaan voor andere benadering van muziek, want als je hier tegenaankijkt zoals je dat doet bij pop-albums met structuren die 95% van de muziekwereld bepalen, is dit onbegrijpelijk. Je moet voor dit album een knop omzetten, een muur beklimmen, en volledig afstappen van wat je gebruikelijk hoort in muziek, en van de patronen die je erin verwacht. Wanneer je dit lukt, blijkt gewoon dat álles op dit album op z'n plaats valt. Natuurlijk zijn sommige nummers beter dan anderen, maar overal lijkt over nagedacht.
Xanopticon is vrijwel uniek, en heeft veel meer in zich dan andere breakcore voor zover ik die ken. Het is vreselijk moeilijk om door te komen, maar wanneer dit eenmaal lukt, biedt dit veel meer dan het overgrote deel van de andere electronic. Geen 5*, want daarvoor vind ik Into The Dark en The Slow Walk Down net iets te bleekjes afsteken bij de rest, maar een 4,5* is dit album minstens waard. Het gemiddelde zal helaas wel nooit meer boven de 4,0 uitkomen, hoe erg het album dat ook verdient, simpelweg omdat dit album zoveel tijd vergt, die veel luisteraars het niet willen geven.