Can - Tago Mago (1971)

Als liefhebber van oude muziek (dankzij een wandelvriend weer herontdekt) ging ik eens de oude Duitse krautrock nader onderzoeken en kwam ik op Can uit. De hoes van dit album kan ik mij wel nog herinneren uit mijn vroege pubertijd (mijn oudste broer had hiervan een twee LP set) en dat er nogal lange nummers opstonden die nogal monotoon klonken voor mij als 12 jarige als hij dit had opstaan. Anno 2017 is er natuurlijk youtube en muziekmeter om zowel de muziek te beluisteren alsook de mening van andere luisteraars te lezen. Na het luisteren van een paar fragmenten (dit album staat niet in zijn geheel op youtube, waarschijnlijk iets met muziekrechten) heb ik toch maar besloten om dit album op CD te kopen, op Discogs werd een Made in Switserland persing aangeboden (eerste CD release uit 1989 met matrix #01)
Eenmaal de CD thuis ontvangen meteen maar de CD speler in ermee, het openingsnummer Paperhouse kon mij in eerste instantie niet bekoren, het tweede en derde nummer maakt al wat meer los bij mij. Het lange nummer Halleluwah is naar mijn gevoel het hoogtepunt van dit album, het volgens de lange nummer Aumgn is naar mijn gevoel wat gepiel in de ruimte en komt pas zo tegen het einde een beetje op gang. Het nummer PekingO mag er ook wel wezen, maar afgezien daarvan geef ik dit album na twee luisterbeurten een voorlopige kleine voldoende. Het is zoals vele hier al schreven een groei album, maar wel eentje die zijn tijd ver vooruit was. Als je de muziek zou moeten dateren zou je haast denken dat het uit de vroege jaren '90 is gemaakt, maar is toch echt uit 1971.

Conclusie, is geen makkelijke muziek en bevat dan ook geen hapklare brokken, maar als je eenmaal de smaak te pakken heb smaakt dit toch wel naar meer. Maar ik moet toch wel wennen aan dit album wil ik er verliefd op worden, en de liefde is er op dit moment maar voor een deel.

Score 3

Voor het slapen gaan het album nogmaals geheel beluistert, toch maar een heel puntje erbij.

Wie weet waar het eindigt.

Heb het geprobeerd maar van deze plaat kan ik niet genieten. Miss over een paar jaar weer eens opzetten.

Met de eerste 2 nummers en uiteraard Halleluwah heb ik inmiddels de spreekwoordelijke klik en zijn 3 onvermijdelijke hoogtepunten zelfs die ik als heilige drievuldigheid steeds opnieuw draai maar vooral Aumgn en Peking O leiden mij bij beluistering van het gehele album toch een serieus doolhof binnen waarin ik zo direct de uitgang niet vind. Deze 2 nummers verliezen zichzelf nog teveel in een experimentele geluidsbrij waardoor er voor mij de rek uit is wat betreft de 2 de helft van dit album.

Nope, echt niets voor mij (voor nu)
De instrumentatie is zeker oké maar wat een slappe hap, irritante stem om van in slaap te vallen.
Toch kan ik me voorstellen dat bepaalde mensen er wel kunnen genieten.
2* for now

Dat je er niks aan vindt snap ik , maar slap zou ik zelf niet noemen......heel apart wel.

Het begin/eerste helft vind ik wel boeiend , maar daarna slaat het door voor mij. Laatste nummer wel ok.

Een slappe hap is dit zeer zeker niet. Maar ik begrijp wel dat dit niet je pakkie an is, Thekillers87327.

Ik heb er best wel respect voor dat je op relatief jonge leeftijd openstaat voor alle genres en niet zomaar in je hoekje blijft dralen. Dat je dan meer dan eens met je kop tegen de muur loopt, hoort erbij en maakt het net leuk. Dat je binnen vijf jaar je mening misschien volledig moet herzien, is al even leuk.

Ik vond dit meteen al een begeesterende plaat. Enkele dagen geleden nog eens beluisterd, en daar blijf ik bij, met Halleluwah als majestueus orgelpunt.

Waanzinnige plaat, opzwepende beats van drummer Jaki Liebezeit begeleid door de psychedelische vocalen van Damo. Een van mijn favoriete platen uit dit jaar.

Tot en met Halleluwah is het best wel een fijn album. Met wat daarna komt heb ik niet zo veel. Ik kan mijn aandacht er niet bij houden. Uitgezonderd dan het slot Bring Me Coffee or Tea.
Kortom Aumgn en Peking O zijn voor de liefhebbers en daar hoor ik niet bij.
# 29 in de 100 Greatest Albums of 1971 en zelfs op plaats 7 in de huidige lijst over 1970 van Best Ever Albums. Met andere woorden een zeer gewaardeerd album.
Geen stem mijnerzijds want de twee genoemde nummers heb ik niet volledig beluisterd.

Holy f*ck, welke chocola moet ik van Aumgn en Peking O maken? Heftig spul. Kan het album moeilijk in één keer uitzitten, maar Oh Yeah is wel een dikke knaller Duidelijk m'n faffie.

Besteooit dit ja, aerobag? En is Radiohead een Can tributeband, Don Cappuccino?

Sowieso.

Muzieksmaak is subjectief en toch is het antwoord op je vraag "JA". Kun je nagaan hoe goed dit album is