Can - Tago Mago (1971)

Heb net deze 2CD 40th anniversary edition besteld...

Voorlopig even mijn laatste aankoop, want heb de laatste paar dagen mijn collectie weer redelijk uitgebreid:

Bad As Me, SMiLE, Timothy's Monster en Feeding The Monkies....

En dan heb ik ook nog eens via Freakey (vanuit de US of A) de nieuwste Zappa release (de 4CD Carnegie Hall 1971) op bestelling staan...

Aparte plaat. Heel aparte plaat. Ik heb lange tijd getwijfeld om dit te gaan beluisteren, maar omdat mijn algemene muzieksmaak toch wel vrij breed is (kan erg veel waarderen), en enkele users die qua smaak wel enigszins met me te vergelijken zijn (zoals bv. Don Cappuccino), heb ik me voorgenomen om vandaag 'Tago Mago', 'Ege Bamyasi' en 'Future Days' te gaan beluisteren. Ik ben op dit moment aanbeland bij het einde van 'Peking O', en wat ik tot nu toe heb gehoord, is uiteenlopend, bizar en vooral erg origineel. Deze plaat is 40 jaar oud, en Can wordt gezien als pionier van allerhande muziekgenres.

'Halleluwah': hallelujah!, Wat een nummer, zeg! Ben benieuwd of die andere twee platen me ook weten te overtuigen.

jaaaaaaaaaa! gemaan zalige plaat, je kan er helemaal bij wegdromen...

beste moment om te beluisteren: nachtjoggen met koptelefoon om 20 voor 5 op een donker landweggetje, wel hopen dat je dan niet juist aan peking o zit want dan wordt het wel even eng..

mooi, deze wordt sowieso nog een 5, ik voel het

gemaan?

Ik denk dat hij "gemeen" bedoelt, als in "gemeen zalige plaat". Heel zalige plaat dus.

Nee, op een donker landweggetje naar Aumgn luisteren geeft je pas een veilig gevoel...

Ga je wel harder rennen van die honden die ineens achter je aan zitten.

haha zalig, nee ik denk niet dat het van gemeen komt, ik weet eigenlijk niet van waar het komt, met gemaan bedoel ik 'zeer goed', allee 'nog beter dan zeer goed'! naart schijnt is dat leuvens dialect...

nu juist nog even mushroom beluisterd,

deze plaat is echt gemaan.

Ah, ik wist wel dat je Belgisch was, dus ik vermoedde al zoiets.

Dat bedoelde ik ook wel, eigenlijk. Dat het woordje gebruikt wordt als zogenaamde intensifier. Bij ons in de Kempen gebruikt men trouwens "gemein".

Dat was op 9 november...

Het heeft even geduurd, maar volgens een vanmiddag ontvangen mailtje is mijn cd overgedragen aan onze trouwe broeders en zusters van De Post.
Dus hopelijk mag ik dit album dan toch eindelijk morgen tegemoet zien

Oh Yeah!

En jawel

Stalin, ik wens u veel plezier toe, jongen!
Het is echt een prachtplaat!

Halleluwah is in elk geval al behoorlijk episch en de drumbeat doet me sterk denken aan die van Regiment van deze klassieker van Brian Eno & David Byrne.

Dus nog 1 keer voor het slapen gaan

Wow, ik sta hier van te kijken...!
Vandaag de remaster van dit jaar gedraaid in de winkel... en wat een plaat.
Enorm goed geremasterd ook!

Sterke plaat. Mushroom is een krautrock klassieker, maar toch is hij niet mijn favoriet.
Dat is Halleluwah 18 minuten lang genieten. Het is ook een serieuze groeier. Waarschijnlijk zal de 4,5* hier ook nog komen te staan. Maar voorlopig een ruime 4*.

Ik zie een 3,5

Was mijn score vergeten aan te passen.

Enkele dagen geleden volledig in de ban geraakt van Can - had er wel al eens naar geluisterd, lang geleden, maar het kon me voor de een of andere reden totaal niet boeien toen. En dat gold eigenlijk voor het hele "krautrock"-genre (heb ook Faust geprobeerd toen - yuk!). Maar via het Fall-nummer 'I Am Damo Suzuki' heb ik dan toch de weg terug gevonden. Al een geluk!

De eerste vier nummers zijn niet minder dan geniaal, met 'Mushroom' en 'Oh Yeah' als meest opvallende prestaties - moeilijk te geloven dat dit al uit 1971 stamt. Halleluhwah is een feest dat de hele nacht blijft duren, voortgestuwd door effenaf schitterende drums. Daarna wordt het wel allemaal net wat minder - Aumgn duurt me iets te lang, en aan Peking O kan ik gewoon geen touw vastknopen. Momenteel dus slechts een 4, voornamelijk voor die geniale eerste 4 nummers.

Heb de LP besteld, dus ben benieuwd. Heb m natuurlijk wel op mijn Pc , maar ik dacht. Als ik deze heb naast de eerste van Neu en Radio Activity van Kraftwerk en Trans Europe Express, ben ik met het genre wel klaar. Dat zijn toch de key platen
Oh Yeah is een heerlijke driving song. Ik denk dat mijn vrouw een aantal tracks niet zal waarderen.

je vergeet Future days van Can! Oh, ja en: Faust - Faust I en IV, Popol Vuh - Hosianna Mantra en verder albums van Klaus Schulze, Tangerine Dreams, Cluster, Amon Duul II etc.

Als ik een opmerkelijk, bijzonder en bizar album moet opnoemen dan is het wel deze Tago Mago. Uiterst invloedrijk album uit de (kraut)rock/avant-garde hoek. Ik vraag me af hoe dit op menig muziekliefhebber overkwam destijds, maar ik vermoed verpletterend. Nou vind ik 1971 toch een heel sterk jaar met albums uit allerlei richtingen, maar dit is toch wel het meest bijzondere.

Zelf bevalt me het eerste gedeelte het best, dat wat meer conventioneel is en toch spannend/uitdagend is om naar te luisteren. ik ben erg gecharmeerd van het openingsnummer Paperhouse, O Yeah en het 18 minuten durende Halleluwah, hoewel ik dat wel wat aan de lange kant vind. De tweede helft is (nog) experimenteler en vrijer van vorm; daar sta ik qua beleving wel positief tegenover, maar is wat minder aan mij besteed, maar je hoort van alles!.(ook kun je een 'trip' ervaren zonder gebruik van drugs )

Al met al met recht een bijzondere Klassieker met een grote 'K'.

Can kende ik van een aantal songs maar ik ben er eindelijk aan toe gekomen een album van hun aan te schaffen (en reeds 3x beluisterd). Zeer progressief en experimenteel, eigenlijk niet verwonderlijk want eind jaren '60, begin jaren '70 werd er druk geëxperimenteerd in de rock. Dit zou je onder progrock kunnen scharen maar de muziek is ook duidelijk psychedelisch getint. Met de bas en drums sterk op de voorgrond en de aparte gitaarklanken, waarbij er ook vaak gebruik wordt gemaakt van een keyboard en geluidseffecten heeft de muziek een hypnotiserend effect, ze klinkt donker en mysterieus en bij momenten angstaanjagend, het zou perfect als soundtrack dienst kunnen doen. Aumgn lijkt zelfs alsof ik een horrorfilm bekijk. De zang vind ik niet echt briljant maar lijkt mij eerder ondergeschikt te zijn aan de beoogde sfeer. Uiteindelijk een interessant en fascinerend album buiten Peking O dat ik te kakofonisch vind en mij niet kan boeien, dit had men beter weggelaten. Niettemin zeker 4* waard, opvolger Ege Bamyasi zal ik binnenkort ook bestellen.

Het blijft toch jammer dat je niet 7 favoriete nummers kunt kiezen. Ik moet zeggen dat als ik een los nummer zou opzetten van het album dat ik dan paperhouse of halleluwah op zou zetten. Augmn en Peking O moet je gewoon voor in het album zitten, dat zijn geen nummertjes die je los op kunt zetten; als je uiteraard uberhaupt al een los nummer van het album zou op zetten, want waarom zou je? Maar kun je hieruit concluderen dat het dan de beste nummers van het album zijn?

Ik denk het niet. Misschien wel hoogtepunten op het album, maar geen gigantische uitschieters als je het mij vraagt. Ik kan immers het album niet voorstellen als je nummers of passages weg laat. Ik weet nog wel dat ik mijn cd-speler een keer op shuffle had staan, dan raak je gewoon echt van slag. Wat mij betreft mag er nooit iets veranderd worden aan dit pareltje. Aumgn en Peking O vergen wat tijd, maar zodra je die nummers accepteert en blijft luisteren dan zul je ontdekken dat dit echt niet alleen maar gefreak is. Wat het natuurlijk extra lastig maakt is het feit dat je zo heerlijk in de flow zat van 'Halleluwah'... Dat nummer had echt nog wel 2 keer zo lang mogen duren. Eigenlijk eindigt het nummer een beetje waar Ege Bamyasi start, je zou het album er zo achteraan kunnen plakken. Maar nee lieve mensen, sluit je ogen, en laat je meenemen in het verhaal van de komende 29 minuten. In die tijd gebeurd er zo veel en het blijft zo boeiend dat de minuten zo weer voorbij zijn. Daarna kun je weer rustig uit je Can-trip ontwaken met een kopje thee of koffie; wat neem jij als je wakker wordt?

Als je hier naar luistert (met name vanaf een minuut of tien) en je bedenkt dat meerdere Can-leden bij deze man in de leer waren, was Aumgn eigenlijk prima te verwachten.

Na jaren opnieuw beluisterd. Ik denk dat ook Tuxedomoon indertijd deze plaat goed bestudeerd heeft.

Draaide deze vroeger, (en dan bedoel ik begin jaren '70) meestal als ik knetterstoned was. Kende, behoudens Hawkwind en de vroege Pink Floyd, maar weinig andere platen waarmee je zo compleet van de wereld kon raken.
Kan er heden ten dage, in sobere toestand, gewoon met 'n kopje koffie of thee, ook nog aardig op weg trippen, met name met de koptelefoon op.
Fantastische, meeslepende muziek, met 'n overweldigende extatische groove, zoals trouwens bijna alles van de eerste vijf Can-albums.

Een fantastisch drummer is helaas heengegaan, waarvoor alle respect.

Ik ken Can al heel lang. Mijn oude vrienden hielden van Can. Heel veel zelfs. Tago Mago zou wat dat betreft dan ook prima in het rijtje "iconische platen met de al evenzeer iconische hoezen" passen, ware het niet dat deze titel nóg toepasselijker zou zijn geweest bij opvolger Ege Bamyasi. Ik zou haast zeggen: "In ieder zichzelf respecterend huishouden was er wel een exemplaar aanwezig".

Ik heb de Can platen al jaren niet meer gehoord en ik vermoed dat - na het (her)beluisteren van deze Tago Mago - dit niet meer zal gaan gebeuren. Ik kwam er toentertijd al niet doorheen en potjandosie... het lukte mij vandaag dus (bijna) wéér niet. Het is toch wat en met die andere psychedelische band van weleer met de al even iconische hoes (meerdere) had ik dat helemaal niet. Daar werd ik onmiddellijk verliefd op.

Het is niet anders.

Als liefhebber van oude muziek (dankzij een wandelvriend weer herontdekt) ging ik eens de oude Duitse krautrock nader onderzoeken en kwam ik op Can uit. De hoes van dit album kan ik mij wel nog herinneren uit mijn vroege pubertijd (mijn oudste broer had hiervan een twee LP set) en dat er nogal lange nummers opstonden die nogal monotoon klonken voor mij als 12 jarige als hij dit had opstaan. Anno 2017 is er natuurlijk youtube en muziekmeter om zowel de muziek te beluisteren alsook de mening van andere luisteraars te lezen. Na het luisteren van een paar fragmenten (dit album staat niet in zijn geheel op youtube, waarschijnlijk iets met muziekrechten) heb ik toch maar besloten om dit album op CD te kopen, op Discogs werd een Made in Switserland persing aangeboden (eerste CD release uit 1989 met matrix #01)
Eenmaal de CD thuis ontvangen meteen maar de CD speler in ermee, het openingsnummer Paperhouse kon mij in eerste instantie niet bekoren, het tweede en derde nummer maakt al wat meer los bij mij. Het lange nummer Halleluwah is naar mijn gevoel het hoogtepunt van dit album, het volgens de lange nummer Aumgn is naar mijn gevoel wat gepiel in de ruimte en komt pas zo tegen het einde een beetje op gang. Het nummer PekingO mag er ook wel wezen, maar afgezien daarvan geef ik dit album na twee luisterbeurten een voorlopige kleine voldoende. Het is zoals vele hier al schreven een groei album, maar wel eentje die zijn tijd ver vooruit was. Als je de muziek zou moeten dateren zou je haast denken dat het uit de vroege jaren '90 is gemaakt, maar is toch echt uit 1971.

Conclusie, is geen makkelijke muziek en bevat dan ook geen hapklare brokken, maar als je eenmaal de smaak te pakken heb smaakt dit toch wel naar meer. Maar ik moet toch wel wennen aan dit album wil ik er verliefd op worden, en de liefde is er op dit moment maar voor een deel.

Score 3

Voor het slapen gaan het album nogmaals geheel beluistert, toch maar een heel puntje erbij.

Wie weet waar het eindigt.

Heb het geprobeerd maar van deze plaat kan ik niet genieten. Miss over een paar jaar weer eens opzetten.