Can - Tago Mago (1971)

Als liefhebber van oude muziek (dankzij een wandelvriend weer herontdekt) ging ik eens de oude Duitse krautrock nader onderzoeken en kwam ik op Can uit. De hoes van dit album kan ik mij wel nog herinneren uit mijn vroege pubertijd (mijn oudste broer had hiervan een twee LP set) en dat er nogal lange nummers opstonden die nogal monotoon klonken voor mij als 12 jarige als hij dit had opstaan. Anno 2017 is er natuurlijk youtube en muziekmeter om zowel de muziek te beluisteren alsook de mening van andere luisteraars te lezen. Na het luisteren van een paar fragmenten (dit album staat niet in zijn geheel op youtube, waarschijnlijk iets met muziekrechten) heb ik toch maar besloten om dit album op CD te kopen, op Discogs werd een Made in Switserland persing aangeboden (eerste CD release uit 1989 met matrix #01)
Eenmaal de CD thuis ontvangen meteen maar de CD speler in ermee, het openingsnummer Paperhouse kon mij in eerste instantie niet bekoren, het tweede en derde nummer maakt al wat meer los bij mij. Het lange nummer Halleluwah is naar mijn gevoel het hoogtepunt van dit album, het volgens de lange nummer Aumgn is naar mijn gevoel wat gepiel in de ruimte en komt pas zo tegen het einde een beetje op gang. Het nummer PekingO mag er ook wel wezen, maar afgezien daarvan geef ik dit album na twee luisterbeurten een voorlopige kleine voldoende. Het is zoals vele hier al schreven een groei album, maar wel eentje die zijn tijd ver vooruit was. Als je de muziek zou moeten dateren zou je haast denken dat het uit de vroege jaren '90 is gemaakt, maar is toch echt uit 1971.

Conclusie, is geen makkelijke muziek en bevat dan ook geen hapklare brokken, maar als je eenmaal de smaak te pakken heb smaakt dit toch wel naar meer. Maar ik moet toch wel wennen aan dit album wil ik er verliefd op worden, en de liefde is er op dit moment maar voor een deel.

Score 3

Voor het slapen gaan het album nogmaals geheel beluistert, toch maar een heel puntje erbij.

Wie weet waar het eindigt.

Heb het geprobeerd maar van deze plaat kan ik niet genieten. Miss over een paar jaar weer eens opzetten.

Met de eerste 2 nummers en uiteraard Halleluwah heb ik inmiddels de spreekwoordelijke klik en zijn 3 onvermijdelijke hoogtepunten zelfs die ik als heilige drievuldigheid steeds opnieuw draai maar vooral Aumgn en Peking O leiden mij bij beluistering van het gehele album toch een serieus doolhof binnen waarin ik zo direct de uitgang niet vind. Deze 2 nummers verliezen zichzelf nog teveel in een experimentele geluidsbrij waardoor er voor mij de rek uit is wat betreft de 2 de helft van dit album.