menu

Elbow - Audio Vertigo (2024)

mijn stem
3,76 (250)
250 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Polydor

  1. Things I've Been Telling Myself for Years (3:33)
  2. Lovers' Leap (4:34)
  3. (Where Is It?) (0:26)
  4. Balu (3:52)
  5. Very Heaven (3:46)
  6. Her to the Earth (5:00)
  7. The Picture (3:31)
  8. Poker Face (1:42)
  9. Knife Fight (3:33)
  10. Embers of Day (0:38)
  11. Good Blood Mexico City (2:52)
  12. From the River (5:43)
  13. Lover's Leap [Live] * (4:37)

    met BBC Concert Orchestra

  14. We Have All the Time in the World [Live] * (3:16)

    met BBC Concert Orchestra

toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 39:10 (47:03)
zoeken in:
avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Elbow - Audio Vertigo - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Elbow - Audio Vertigo
Op het tiende studioalbum slaat de Britse band Elbow weer eens andere wegen in met een opvallend vol, dynamisch of zelfs funky geluid, maar op een of andere manier blijft het toch ook typisch Elbow

Na het verrassend ingetogen Flying Dream 1 vervolgt de Britse band Elbow haar weg met Audio Vertigo. Het is een album dat direct de aandacht trekt met stevig aangezette ritmes en een vaak verrassend vol geluid. Het is een geluid met hier en daar soulvolle en funky accenten, maar bij beluistering van Audio Vertigo is ook direct duidelijk dat het om Elbow gaat, al is het maar vanwege de zo herkenbare zang van voorman Guy Garvey. Het duidelijk andere geluid zorgt er wel voor dat Audio Vertigo een interessante aanvulling is op het prachtige oeuvre van Elbow, dat nu bestaat uit tien uitstekende albums. Audio Vertigo is niet mijn favoriete Elbow album, wel een hele interessante.

Ik volg de Britse band Elbow al sinds het debuutalbum Asleep In The Back uit 2001 en sindsdien kan ieder album van de band uit Manchester op mijn aandacht en sympathie rekenen. Elbow heeft wat mij betreft nog nooit een slecht album gemaakt, maar ik luister zelf het vaakst naar The Seldom Seen Kid uit 2008. Het is met afstand mijn favoriete album van de Britse band en hoewel ik niet denk dat Elbow The Seldom Seen Kid ooit nog gaat overtreffen, ben ik altijd benieuwd naar nieuwe verrichtingen van de Britse band.

Elbow keert deze week terug met Audio Vertigo, het tiende reguliere studioalbum van de band en de opvolger van het in 2021 verschenen Flying Dream 1. Het laatstgenoemde album was binnen het oeuvre van Elbow een opvallend album. Het in de herfst van 2021 verschenen album kleurde prachtig bij het seizoen en liet een verrassend ingehouden en sfeervol geluid horen. Het is een album dat in een aantal recensies saai werd genoemd, maar hoewel het avontuur en de dynamiek van de voorgaande Elbow albums wat ontbraken, vond ik Flying Dream 1 zeker geen slecht album.

Audio Vertigo laat direct bij eerste beluistering horen dat Elbow geen Flying Dream 2 heeft gemaakt. Op het tiende album keert Elbow terug naar het wat dynamischere geluid dat we kennen van de band. Stevig aangezette ritmes van bas en drums spelen een opvallende rol in de instrumentatie op het album, die verder behoorlijk vol klinkt en afwisselend ruimte biedt aan broeierige synths en orgels, bij vlagen lekker venijnig gitaarwerk, bijzonder klinkende strijkers en blazers en meerstemmige zang.

Audio Vertigo klinkt met name door de zo herkenbare zang van Guy Garvey als typisch Elbow, maar de band uit Manchester verwerkt op haar nieuwe album uiteenlopende en ook zeker nieuwe invloeden, waardoor Audio Vertigo toch anders klinkt dan de meeste andere Elbow albums. Zeker wanneer de instrumentatie wat steviger wordt aangezet klinkt Elbow wat soulvoller en funkier dan we van de band gewend zijn, maar Audio Vertigo flirt ook met elektronisch jaren 80 geluid en bouwt ondertussen verder op het indrukwekkende oeuvre van de band.

Zeker na Flying Dream 1 laat de Britse band op Audio Vertigo een behoorlijk rijk en soms bijna overdadig geluid horen, maar het zit allemaal zo knap in elkaar dat je niets wilt missen. Zelf heb ik overigens een duidelijke voorkeur voor de net wat subtieler ingekleurde songs op het album, die net wat minder heftig uit de speakers komen, maar dat is een kwestie van smaak.

Over de zang van Guy Garvey zijn de meningen al sinds de beginjaren van Elbow verdeeld, maar vind de stem van de Britse muzikant, die nog altijd doet denken aan Peter Gabriel, een mooi en onmisbaar ingrediënt van de muziek van Elbow. Ook in muzikaal opzicht doet het album overigens wel wat denken aan de muziek die Peter Gabriel in de tweede helft van de jaren 80 maakte. In de wat voller klinkende songs op het album hoor ik overigens ook wel wat van ABC’s Martin Fry, een associatie die ik nog niet eerder had.

Nu ik Audio Vertigo een paar keer heb gehoord weet ik al zeker dat ik het album niet zo goed ga vinden als The Seldom Seen Kid, maar na het sfeervolle Flying Dream 1 slaagt Elbow er ook op haar tiende album weer in om anders en spannend te klinken. Het is soms wat druk, maar minstens even vaak is Audio Vertigo echt prachtig. Erwin Zijleman

avatar van Braam502
4,5
Wat een lekkere plaat van Elbow. Eindelijk een keer peper in die reet. De laatste platen begon ik wat Elbow moe te worden maar met deze worp ben ik weer volledig bij de les. Hulde! Mooie volle stukken met subtiele toets.

avatar van Johnny Marr
4,5
Wat een prestatie weer!

avatar van Alicia
4,0
Audio Vertigo zal niet mijn meest favoriete album van Elbow worden. Maar dat het wederom een mooi album is, staat als een paal boven water.

De eerste vier nummers strijken helaas nog steeds een beetje tegen de haren in. Dat achtergrondkoortje in het openingsnummer, de blazers in Lovers Leap, het flauwe (Where Is It?) en Balu: deze liedjes gaan niet mijn favoriete Elbow nummers op dit album worden.

Na Balu bloeit het album gelukkig heel fraai open.

Daarnaast blijft het ontegenzeggelijk een heerlijke zangert, die Guy Garvey.

avatar van Chameleon Day
4,5
Veel geluisterd de afgelopen dagen. Hij steeg vrij snel op…en nu landt hij echt.

Voor nu: 4,5*.

(Maar voorzichtjes, de volgende take off and landing kan weer heel anders zijn)

3,0
Natuurlijk prima als Elbow zich wil vernieuwen. Het zal wel een generatiedingetje of een kwestie van smaak zijn, maar bij mij valt deze vernieuwing verkeerd. Waren de vorige worpen juist gezapig, Audio Vertigo komt op mij geforceerd en overgeproduceerd over. Die mooie stem van Guy raakt me niet meer in combinatie met dat drukke gepingel. Maar ja, ik word oud, en zet de Seldom Seen Kid en de Take of and Landing nog maar eens op. Bij mij landt Audio Vertigo niet, ook niet na diverse luisterbeurten.

avatar van Knoracle
4,0
Na het op sommige momenten toch wel gezapige Flying Dream 1 gelukkig weer een album van de Mancunians waarop weer eens flink veel energie vrijkomt. Knap hoe de heren dit album vol afwisseling hebben gemaakt. Het openingsnummer is nog in de bekende stijl : theatraal en (mee)slepend. Daarna wordt het gas flink ingetrapt met het prijsnummer Balu, gedomineerd door een lekkere synth riedel wat mij enigszins doet denken aan Papillon van Editors. Het tempo wordt weer wat teruggenomen in het fraaie Very Heaven, het funky Her to the Earth en voortstuwende The Picture. Hierna wat mij betreft de 2 mindere nummers Poker Face en Knife Fight om via het zware en bombastische Good Blood Mexico City te eindigen in de heerlijke en waardige groovy afsluiter From the River.
Al met al een heel afwisselend album die wel een aantal draaibeurten nodig heeft.
Heb gelukkig 2 kaarten voor Carré en ben erg benieuwd welke nummers ze daar gaan spelen !

avatar van Juveniles
4,0
cunoleon schreef:
Waanzinnig album! Vergelijkbare impact als toen ik Seldom seen kid voor het eerst hoorde! Kaarten voor september gelijk veilig gesteld!


Een zelfde ervaring -bijna-; ofschoon voorgaande albums van een gelijke bovengemiddelde kwaliteit prikkelt dit album net iets meer (maar haalt het net niet bij de impact van de TSSK). Elbow stijgt weer boven zichzelf uit. Knap (en jammer dat Carré uitverkocht is).

avatar van henrie9
4,0
Straks een kwarteeuw in de running en intussen alweer trots daar met een tiende album: de Britten van Elbow met hun 'Audio Vertigo'. Blijken ze deze keer bovendien een richting ingeslagen waarbij er eindelijk weer wat pit en punch door hun pipelines stroomt. Edoch, Elbowfans, geen paniek, al is dit speelse album groovy en ongeremd, veel is tegelijk ook knus en hetzelfde gebleven. Niet in het minst het teddybeergehalte van de altijd lieve en joviale frontman Guy Garvey, 50 intussen, die als altijd met zijn présence ook alle radiostudio's van hier tot in Mexico met verve inneemt.

Vanaf de diepe gitaarakkoorden van opener 'Things I've Been Telling Myself for Years' klinkt veel op 'Audio Vertigo' rockend. Maar niet in het minst ook warmer en zuiderser, getuige de opvallende percussie en het energieke blazerscombo op de stuiterende nieuwe Elbowklassiekers 'Lovers' Leap' - over een dubbele zelfmoord! - en het vrolijke synthsgedreven hoogtepunt 'Balu', vanaf zijn indrukwekkende intro helemaal gericht aan de vrienden. Jawel, zo wordt het nu zelfs een keer dansen op Elbow. De ellende in de wereld even vergeten, zei Garvey minzaam, wie had zoiets ooit gedacht.
 
Er zitten drie intermezzo-songs in, '(Where Is It?)', 'Poker Face' en 'Embers of Day', leuke niemendalletjes waarrond alle prijsbeesten netjes gerangschikt liggen. Samen 39 minuutjes toch maar, want ook Elbow werkt tegenwoordig opnieuw op vinyllengte.

Volgt na het ijzersterke openingstrio het sfeervolle funky 'Very Heaven'. Dat klinkt bijna bovenaards met zijn fraaie gitaren en net zo hip is 'Her to the Earth'. Zweverig pompende synths, die uitblinken tussen hypnotiserende ambient en elegante Guy Garvey-pop. Het schuivende 'The Picture' is even pakkend proggy als catchy. 'Knife Fight' dan weer is een groovy swinger met grandioze gitaren, zomaar wrang over een messengevecht in Istambul.

Applaus op alle banken dan voor de op uiteenlopende elektrische snaren drijvende 'Good Blood Mexico City'. Tussen opzwepende rockfestivalriffs een heuse ode aan Mexico City, waar hun fanbasis groot is en tevens tribute aan Taylor Hawkins. Een compositie de Foo Fighters helemaal waardig.

Afsluiten met een tedere Garvey die het in het bijna zes minuten lange 'From the River' nog uitgebreid over zijn zoon heeft. Dromerig met hem wegmeanderen als op een rivier tussen de heuvels.

Er zit dus blijkbaar nog heel veel leven, vreugde en spelplezier in dit Elbow. Ze maakten vanaf de eerste noot weer een hoogstaand album dat als altijd vintage Elbow klinkt. Er is die uitzonderlijke, vaderlijke stem van Garvey die de plaat door schittert als een vertrouwde Peter Gabriel op zijn best. Zijn lyrische mijmeringen zitten vol gevoel, tederheid en Britse flair. Bovendien wordt hij door een band klassebakken-musici perfect gediend en in evenwicht gehouden. Bijzondere rol daarbij voor de jongste Elbower, de altijd creatieve huidige drummer Alex Reeves, die zich met al zijn complexe ritmes intussen volledig in zijn sas voelt in het gezelschap.

'Audio Vertigo' is daarmee even toegankelijk als avontuurlijk geworden. Het zit toch maar weer eens vol geweldige, spannende composities. Globaal zullen ze er wel mooier mee gedijen op het rockpodium dan tegenover de comfortabele schouwburgfauteuils. Maar het blijven immer coole Elbow-melodieën die vastpakken, songs die verfrissen met hun ritmes en subtiele arrangementen. Een resem nieuw materiaal dus vol contrasten en met weer, net als in hun early days, flarden experimentele randjes.

Mooi zo. De kameleons van Elbow zijn nog steeds niet van plan om slaafs te gaan conformeren, dus blijven ze al verkennend plaat na plaat gewoon glansrijk zichzelf. Gegarandeerd in alle geval, straks op de wei of in de arena, die immer glimlachende Guy laat je met de handjes meedeinend in de hoogte ook dit gehele 'Audio Vertigo' helemaal in perfect vierstemmige koren meescanderen. Als volmaakte remedie tegen elke opkomende audio-vertigo-variant.

Elbow is:
Guy Garvey - vocals
Mark Potter - gitaar
Craig Potter - keyboards
Alex Reeves - drums
Pete Turner - bas

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Verfrissende plaat van Elbow, de band gooit het t.o.v voorganger Flying Dream ditmaal over een andere boeg.
Band klinkt dynamisch, afwisselend en voorzien van een rijke instrumentatie.
Wat jammer is de wat korte speelduur.
Ik heb begrepen dat dit te maken heeft met de opleving van het vinyl terwijl je op een CD regelmatig 60 minuten ziet aantikken.

4,0
The same, but different. Lekkere, frisse plaat. Krijg er goede zin van. Lekker door de stap lopen, deze jongen op de headphones. Zon breekt als vanzelfsprekend door.

avatar van Cor
4,0
Cor
Leuk, beetje meer groove en bijna beats op de nieuwe Elbow worp. Maar na de swingende trits openingsnummer raak ik ze toch een beetje kwijt. Geen beroerde plaat, zeker niet, maar als geheel net niet sprankelend genoeg.

avatar van Cor
4,0
Cor
Cor schreef:
Leuk, beetje meer groove en bijna beats op de nieuwe Elbow worp. Maar na de swingende trits openingsnummer raak ik ze toch een beetje kwijt. Geen beroerde plaat, zeker niet, maar als geheel net niet sprankelend genoeg.
Beetje extra moeite gedaan om nog eens goed te luisteren. En dan is het toch wel een fijne, gevarieerde, mooi gespeelde Elbow plaat. Was een beetje zuinig twee dagen geleden.

avatar van Twinpeaks
4,0
Elbow ging de laatste jaren wat aan mij voorbij. Schafte wel steeds alles aan , maar na een week intensief draaien kwamen de albums steeds op een stapel waar ik nauwelijks meer naar omkeek. Dat zal bij deze niet zo snel gebeuren denk ik. Dat komt voornamelijk door de eerste helft van de plaat. Hier klinkt Elbow spannend en fris en niet gezapig. Dat euvel treedt wel weer een beetje in werking in het tweede deel van de plaat , maar ze trekken het nog recht met de laatste twee tracks. The Seldom Seen Kid blijft voor mij hun topplaat, maar deze haalt de top 5 makkelijk. 4 sterren voor nu

avatar van SirChenque
4,5
Die tekst van openingsnummer Things I`ve Been Telling Myself For Years, wow!

"I am the dashboard hula girl of nodding self-deception"......."Here`s to never accepting slight adjustment or correction"......"Here`s to like walking in every room like ascending for an Oscar (ooh, yeah)"

Met zo`n nummer heb je geen therapie meer nodig, exit psycholoog. Oh ja, en nog een prachtig nummer ook

avatar van harencoor
4,0
De heren hebben er zin in. Het spelplezier spat er van af. Een dynamisch plaatje.

harencoor schreef:
De heren hebben er zin in. Het spelplezier spat er van af. Een dynamisch plaatje.


Zo ervaar ik dit ook !

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Plaat is prima. Zoals we zijn gewend. Maar klinkt zoals de vele voorgangers, daar zit voor mij de 3.5.
Op een gegeven moment ken ik het wel. Balu wel mijn prijsnummer.

En een half punt meer dan de mindere voorganger.

avatar van Chameleon Day
4,5
DjFrankie schreef:
Maar klinkt zoals de vele voorgangers,…


Maar hij klinkt nou net niet als de voorgaande 4/5 albums.

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Chameleon Day schreef:
(quote)


Maar hij klinkt nou net niet als de voorgaande 4/5 albums.


Mijn favoriet Elbow - Giants of All Sizes (2019)

Ik vond deze ook zeker niet slecht. Maar doet me allemaal wat minder.

avatar van sj0n88
4,0
Ik had niet verwacht ooit nog 4* uit te delen aan een nieuw Elbow-album. De echte hoogtijdagen liggen al een tijdje achter de band, en de laatste paar worpen waren aardig, maar nooit kon een album me meer volledig boeien. De singles waren leuk, maar schepten niet per se hele hoge verwachtingen. En toch: Audio Vertigo bevalt uitstekend. Wat me precies aanspreekt weet ik niet eens. Het album is over de hele breedte sterk, maar heeft wmb geen echte uitschieters. Misschien is het dan toch het speelplezier, waar hierboven al veelvuldig naar gerefereerd wordt, die zo aanstekelijk werkt. Een hele aangename verrassing in sowieso een fijn muziekjaar (so far).

avatar van joko16
3,5
Her to the earth is toch wel Elbow op zijn best.
Zelf ben ik meer van de eerste 4 albums.
Ja...ik ken ze al heel lang

avatar van KJvelo01
4,0
Eerlijk is eerlijk, ik moest er echt even inkomen. Maar bij elke draaibeurt wordt deze plaat mij dierbaarder. Knap staaltje werk.

avatar van jorro
2,5
Vandaag bevond ik mij temidden van de nevelige klanken van "Audio Vertigo", het recente album uitgebracht in 2024 door Elbow, een ensemble geworteld in de rijke Britse muziektraditie. Mijn connectie met Elbow, eens onverbreekbaar en levendig, heeft aan kracht ingeboet; de scherpte is gedimd. De nostalgische resonantie van hun eerdere werken heeft plaatsgemaakt voor sporadische interacties, de echo’s van het verleden worden zelden ontwakend in de hedendaagse stilte.

De ouverture van dit auditieve tableau, "Things I've Been Telling Myself for Years", wekte geen vurige anticipatie noch nieuwsgierigheid in mij; het bleek een voorbode van een reeks desillusies. "Lovers' Leap" volgde, gehuld in een mantel van nerveuze tonen, die mijn onverschilligheid slechts versterkte. Een muzikaal tussenspel, getiteld "Where Is It?", leidde mij naar "Balu", waarbij mijn zoektocht naar een emotionele connectie onvervuld bleef, achtergelaten in een schemerzone van muzikale verwarring.

De track "Very Heaven" beloofde een zonnestraal, doch het licht bleef verborgen achter de sluier van alledaagsheid. "Her to the Earth" markeerde een schemerig keerpunt; geen hoogtepunt, maar een zachte gloed aan de horizon, een teken van smeulend potentieel. Met "The Picture" leek de dageraad te breken, een vluchtig moment van helderheid, voordat "Pokerface" opnieuw de wolken liet samenpakken, de hoop terugsturend in de schaduwen.

De ontgoocheling zette zich voort met "Knife Fight", een compositie die de dorst naar muzikale vernieuwing niet wist te lessen. Een kort intermezzo, "Embers of Day", leidde mij naar de laatste aktes van dit drama. "Good Blood Mexico City" doorbrak eindelijk de monotonie met een welverdiende vleug van kwaliteit, een zeldzame parel in een overigens troebele zee. "From the River", de finale, bood een bescheiden verademing, een adequate afsluiting van een anderszins onopvallende reis.

Mijn finale gedachten dwalen naar een rijk van gemengde gevoelens; "Audio Vertigo" is een middelmatige ervaring, zwevend in de schaduwen van Elbow's illustere verleden. De discordantie tussen melodie en zang, een vaak voorkomende malaise binnen dit album, weeft een sluier van ongrijpbaarheid, een nevel die de essentie verbergt en de luisteraar in verwarring achterlaat. Het is een melodieus labyrint waarin de echo’s van verloren potentieel zachtjes weerklinken tegen de wanden van de verwachting.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

avatar van Grizzly Bear
Voor degenen die gisteren ook bij het heerlijke concert waren, mooie recensies in NRC en OOR.

Elbow vindt nieuwe diepte in Carré met groove, funkblazers en een zoemende vocoder - NRC

Elbow-frontman Guy Garvey is helemaal op zijn plek in Carré - oor.nl

Zelfs Telegraaf schreef erover maar dat zit achter betaalmuur..

avatar van Johnny Marr
4,5
Ik was er niet bij in Carré, maar gisteren wel in het Koninklijk Circus en het was fantastisch... of niet dan ArthurDZ?

3,5
Dit jaar alweer het 10e Elbow album en ook dit album is weer een belevenis op zich. In de meeste nummers op dit album zit een stevige beat, maar ook dat werkt prima met de altijd aanwezige stem van Guy Garvey, die doet het nog steeds goed. Ook Audio Vertigo is dus weer een prima plaat geworden. Mijn favorieten zijn Knife Fight en From The River


avatar van Daglish
4,0
N B
Ik ben geen Elbow adept. Ik ken eigenlijk alleen de The Seldom Seen Kid. De plaat heb ik een periode veel gedraaid, maar daarna nooit meer. Album daarna sprak mij niet aan. Deze plaat is echt anders maar goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:43 uur

geplaatst: vandaag om 18:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.