Nick Cave & The Bad Seeds - Wild God (2024)

Live in Amsterdam
Conversation
Cinnamon Horses

You're beautiful, Stop, stop!!

Na gisteren is dit album weer gegroeid zeg; weer een fenomenale heilige mis. Cinnamon Horses...wow.

Is dit album beter dan No More Shall We Part?

Heb ook zo ontzettend genoten gisteren. Geluid waar ik zat (104) beste wat ik ooit in Ziggo meegemaakt heb. Publiek dat zijn bek hield tijdens rustige nummers en gelukkig veel nieuwe nummers die live mi nog veel beter uit de verf kwamen dan op de plaat

Dat ligt heel erg aan je smaak. Ik begin dit album steeds mooier te vinden maar No More Shall We Part vind ik nog steeds Cave's mooiste album terwijl ik hem vaak bij top lijstjes van anderen weer ergens zielig onderaan zie bungelen....

Ik ga het maar weer eens proberen, dat verdient Cave natuurlijk. Maar na NMSWP heb ik nooit meer het gevoel gevonden dat ik daarvoor wel had. Het klinkt me altijd zo gemaakt. Maar dat is dus mijn gevoel en geen oordeel over de muziek op zich.

En klaar maar weer. Deze plaat is veel te mooi om een pagina lang te soebatten over betaalmuren en externe recensies.

Cave raakt me opnieuw, zoals zo vaak.

Wat dit album betreft: hartstikke leuk album. Blijkbaar is het een jubeljaar, en ik jubel vanavond vrolijk mee in Amsterdam. Ik lees dat het koor(tje) aanwezig is, en dat is natuurlijk uitstekend nieuws. Het is mijn eerste bezoek aan Cave, en ik heb er zin an. Deze plaat draagt daaraan bij. Hoezee.

Berichten verplaatst naar Muziek > MusicMeter Live! > Gisteren ... gezien!

Wat is het toch dat me zo naar dit album doet blijven grijpen. Is het de luchtigheid van O wow O wow, of de bevlogenheid in Wild God?

Behalve Push the Sky Away heb ik in het verleden nooit platen van de goede man geheel omarmd.
Hij is absoluut al jaar en dag een fenomeen, laat dat voorop staan maar ben nooit een grote fan geworden.

Het muzikale gevarieerde behang waarop Cave zijn teksten projecteert is van filmische schoonheid. Wild God is rijker in de muzikale arrangementen dan de voorgaande albums die ik ken in de zin van variatie en gebruik. Bij Push the Sky Away was juist die eenvoud mooi, maar hier vind ik de rijkere arrangementen toch ook fraai en het versterkt de ‘iets’ positievere toon.

Fijn album

Het kwartje van dit album is pas echt gevallen gisteravond. Schitterend was het, in de ziggo dome. Fijn dat hij lekker veel nieuw speelde. Met een paar classics. Wanted man ook. Als ik het goed begreep zei hij na afloop dat hij dat nummer nooit meer zou spelen, deze was 'especially for Amsterdam'. Wordt wsl weer een Nick-weekend, of week, of maand.

Na gisteravond in Ziggo ga ik nu toch voor de volle mep!
Laat het euforie zijn, wat dan ook maar nu even vijf sterren. Zelden mooier gehoord dan Joy, Conversion en Long Dark Night. Ook het eerbetoon aan Anita Lane was indrukwekkend. Ik ga ongetwijfeld weer landen maar nu ff niet!

Heb exact hetzelfde. Kan later als de euforie gezakt is altijd nog weer terug naar 4,5*. Negen nummers van dit album gespeeld en allemaal kwamen ze binnen, zelfs mijn niet zo favoriete O Wow O Wow (How Wonderful She Is).

Donderdagavond Ziggo, 2e ring, geen beste plek... maarrrr... wat een concert !!!!
Had Wild God vooraf pakweg 6 keer beluisterd en had er moeite mee ; de ene keer top en dan weer pfff kerkmuziek... Ik heb een goede installatie, maar live was Cave en band zo ongelooflijk goed !
Niet alleen de oudere nummers, maar ook de 9 nummers van dit album. Top 5 concert !
Toch ga ik eerst weer eens Henry's Dream draaien. 'Papa won't leave you, Henry' danst nl. steeds door mijn hoofd....

Donderdagavond zag ik in de Ziggo Nick voor het eerst live. Het concert donderdagavond behoort zonder twijfel tot het beste van alles wat ik live gezien heb. Ook voor mij geldt dat een aantal nummers van Wild Horses live veel meer indruk maakten, dan op de plaat. Met name Joy, Conversion en Cinnamon Horses, kwamen live ongenadig hard binnen. Die ervaring had ik op de plaat niet. Dat geeft ook aan dat de productie van dit album hier en daar mogelijk beter had gekund. De uitvoering van deze nummers klinken op de plaat wat kouder/afstandelijker aan. Desalniettemin is Wild Gods een sterk album, zeker 4 sterren waard.

Grappig dat er zoveel kritiek blijft op de sound van dit album (naar ik begreep ook van een deel van The Bad Seeds zelve...). Ik hou juist enórm van Fridmanns kenmerkend overstuurde wall of sound, had wat mij betreft zelfs nog wel een stukje radicaler ingezet mogen worden. Draagt er toch weer aan bij hoe volstrekt op zichzelf Wild God in dit oeuvre staat, en dat artiesten na vier decennia nog zo willen blijven verrassen en daar ook in slagen dwingt een adembenemende bewondering af.

En ja, zoals ik al verwachtte kwamen de nummers live nog eens een stuk meeslepender naar voren. Dat is natuurlijk eigenlijk altijd het geval. Tof ook dat ze dezelfde zangers hadden meegenomen als drie jaar geleden in Carré. En de bassist van mijn favoriete bandje, dat ook nog eens... Het enige nummer van de plaat dat niet werd gespeeld (op beide avonden niet zo heb ik gecheckt) was de opener, maar ik zie nu dat die daarna in Berlijn wel op de setlist kwam. Het heerlijke live is vooral te merken hoe onwaarschijnlijk goed het oude met het nieuwe werk mengt (fijn ook dat nummers van Carnage, hoewel officieel geen Bad Seeds, gespeeld blijven worden, en zelfs Grinderman 'gecovered' wordt). Zo enorm uiteenlopend als dit oeuvre lijkt te zijn, het blijkt dan toch maar weer een bijzonder goed geheel te blijven vormen.

Ik was gisteren aan t luisteren en verhoog hem naar 3,5*.
1. Song of the lake is sterk. Klinkt als Nick does Arcade Fire.
2. Frogs is goed. Het klinkt als Nick does Slowdive.
3. Wow oh Wow met die vocoder. Misschien meer van dat. Het klinkt wat minder theatraal dan de rest van zijn repertoire.
4. Conversion doet me denken aan Nick does Kanye.

Ik vind het soms moeilijk hem te beoordelen. Hij kan nummers maken, maar ik kan - met mijn beperkte muziekkennis - een typisch Nick Cave nummer schrijven. Piano en hij zingt, iets triest, dat een paar refreinen lang, misschien valt een gitaar al tokkelend in, dan stilte en hop: de drum met een koor, dan opeens weer enkel piano en hij blijft zingen, paar refreinen, en hop de drum en weer een koor, nu een viool op de achtergrond die daar zweeft. En een outro met piano of gitaar.Pas op, het klinkt echt wel goed hoor. Hij kan dat tot in de puntjes. Maar ik denk wel eens van, ah dat ken ik al.

Nick Cave and the Bad Seats.

Nick does Bon Iver.

Dat is het

Nick Cave (en The Bad Seeds, tegenwoordig voornamelijk Warren Ellis) zijn toch echt te veelzijdig en ongrijpbaar om hiertoe te reduceren. Nagenoeg niks van de laatste drie, vier platen voldoet aan jouw omschrijving. Met moeite een nummer of drie, vier van dit album.

Precies deze grap maakte Nick zelf (of Seán O’Hagan, dat weet ik niet meer) toen ze een jaar geleden met elkaar in het Concertgebouw in gesprek gingen en opeens de mensen opmerkten die achter het podium zaten.

Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Soms klinkt zijn muziek inderdaad te bedacht, zeker op dit album. Het klinkt zeker wel goed hoor, maar als ik dan de studioversie van Conversion hoor dan moet ik meteen aan de live versie denken. Dat nummer zingt sinds donderdag continu door mijn hoofd. Cave opgejaagd door het gospelkoor is de Cave die ik het liefste hoor. De studioversie is goed, maar daar is de opzwepende finale te gladjes geproduceerd.
Toch begint het album wel te groeien. Cave zou er goed aan doen een live versie van het album uit te brengen. Ik ren dan meteen naar de winkel.

Ik snap het helemaal dat veel mensen deze plaat geweldig vinden. Sferische opgezette plaat die zeker live ontzettend goed uit de verf zal komen als Cave weer kan preken.

Ik mis al heel lang het rauwe randje bij Nick zoals bv op Let Love In nog vaak aanwezig was. Maar dat deze priester de hoogmis mag preken is dus niet gek. Zeker met de koortjes op de achtergrond is een vol heilig huisje gegarandeerd.

toch een halfje verhoogd, blijkt een groeiertje te zijn.
En straks wanneer ik de songs in de live setting zie en hoor zou de appreciatie nog kunnen groeien.
Enkel "Joy" blijft me echt ergeren, wat een draak.

Prachtige plaat weer van Nick Cave en zijn Bad Seeds.
Ik zie best wat kritiek van mensen die zich ergeren aan de gospel invloeden of het te theatraal vinden klinken. Verbaast mij toch een beetje, want dit geluid zat ook al in veel van het vroegere werk van Cave, in ieder geval toch op The Good Son, maar ook Abbatoir Blues / the Lyre of Orpheus. Goed, zijn teksten zijn wat persoonlijker geworden en wat directer, maar een wereld van verschil vind ik het nu ook weer niet.

Wild God klinkt voller en afwisselender dan Ghosteen. De composities zijn prachtig en geweldig dat de hele band weer goed te horen is. Toch had ik meer een stijlbreuk verwacht met de voorgaande trilogie, met meer nummers als 'Wild God', maar eigenlijk valt dat mee (ik houd iets meer van de Nick Cave van No More Shall We Part, dus prima). Eigenlijk is Wild God een mooie mix van Ghosteen met Abbatoir Blues. Er worden geen hele nieuwe wegen bewandelt op dit album (of het moeten de flarden autotune zijn op 'O Wow o Wow'), maar toch heeft Wild God een eigen sound.

De plaat begint meteen met een van mijn favorieten 'Song of the Lake' (ondergewaardeerd hier!), waar de bas en drums er meteen lekker in komen. 'Wild God' moest groeien bij mij, maar uiteindelijk toch ook een fijn nummer, wat (net als Jubilee Street) live een knaller moet zijn. Maar ook nummers als 'Cinnamon Horses' en 'Long Dark Night' (een ballad in de beste 'Into My Arms' traditie) zijn ontroerend mooi. Zelfs het genoemde 'O Wow O Wow (How Wonderful She Is)' is een groeier gebleken en ik vind het einde (met de stem van Anita Lane) erg mooi gedaan. 'Conversion' is een beetje het center piece, maar ik merk dat ik daar wel in de stemming voor moet zijn.

Dus Nick Cave zet de lijn van prachtige platen wat mij betreft ook hier weer door (ik vind deze iets beter (en vooral toegankelijker) dan Ghosteen). Ontzettend knap na aan carrière van ruim 45 jaar.

De eerste plaat van Nick Cave die onder de 4* scoort bij mij (alhoewel ik Nocturama nog eens moet herbeluisteren wat dat betreft). Geen slechte plaat en ongetwijfeld geeft hij er eind deze maand een fantastisch concert mee in het sportpaleis maar ik mis toch songs die me bij mijn nekvel weten te pakken. Conversion komt het dichtst in de buurt wat dat betreft. Dan vond ik Carnage, zijn project met Warren Ellis, toch nog een stuk beter qua songmateriaal.