Rainmachine schreef op 7 september:
Heeft ook niets met post-punk te maken zoals overal wordt gescandeerd.
Overal? Echt niet. Moest bijvoorbeeld afgelopen augustus grinniken toen ik in Oors zomernummer in de rubriek 'Oor in' op p. 6 las dat Grian Chatten
"opgelucht" was, waarna in een goed opgebouwd artikeltje eerst de redenen worden opgesomd die daar NIET de reden voor zijn, om op 2/3 de oorzaak van zijn
"Thank God" te onthullen. Het blad uitte namelijk ten aanzien van
Romance dat je dit geen postpunk meer kunt noemen. Een uitspraak waar Chatten dus vrolijk van werd. In mijn beleving: post-postpunk.
Los van wat anderen vinden: ik hou van de eerste twee van de Fontaines en ook Chattens soloplaat mag er zijn;
Skinty Fia bevond ik een keurige 7, als geheel te traag. Ik hoor daarbij graag de zanglijnen en -stijl, de manier waarop Chatten de woorden eruit gooit. Op
Romance klinken de alternatieve jaren '90 terug, waar ik normaliter weinig mee heb.
Hier echter komen de nodige fijne liedjes voorbij: mooie melodietjes en lekkere gitaarlijntjes of andere kekke details, uitnodigend om opnieuw op te zetten. Het waren fijne fietstochtjes naar en van de zaak met dit op de koptelefoon.
Mijn favorieten zijn vooral uptempo, waar ik nu eenmaal "van ben": het stotende
Starbuster met Chatten in het refrein in pseudo-ademnood (wat doet-ie nou?), de weemoed van
The Modern World, in
Bug een aangename associatie met Smashing Pumpkins - desondanks niet een groep waarvan ik albums bezit, meer melancholie in
Sundowner,
Death Kink is bescheiden stevig en met
Favourite klinkt Fontaines D.C. vrolijker dan ooit tevoren, (desondanks?) een heul lekker liedje. Ook fijn: met z'n ruim 36 minuten duurt
Romance precies lang genoeg.
En nu krijg ik zin in steviger werk. Postpunk.
Beholder van The Blinders.