Fontaines D.C. - Romance (2024)

Prachtig orkestraal nummer dat "In The Modern World". Misschien wel mijn favoriet tot nu toe.

Het zal in ieder geval hun meest toegankelijke album tot dusver worden.

Staat al veel info (achtergrond informatie, invloeden e.d.) over het album op de Engelse Wikipedia met zelfs meerdere 'critical receptions' over het gehele album

Romance (Fontaines D.C. album) - Wikipedia - en.wikipedia.org

'Favourite' had zo van Rolling Blackouts Coastal Fever kunnen zijn, fijn nummer.
In the Modern World ook overigens. Worden de verwachtingen eindelijk waar gemaakt?

Iedereen gaat hen nu gaan bejubelen. Ze zijn van de massa, hip, maar voor mij gaat het van kwaad naar erger. Mainstream radio-rock.

Zet uit miserie pakweg Skinty Fia nog eens op.

Beledig RBCF eens niet.

Het lot van bands die echt goed zijn: op een gegeven moment mainstream gevonden worden.
Heb ze do jl gezien op Cabaret Vert, niks mainstream aan. Opvallend hoe divers hun materiaal is (ook de nieuwe nummers niet onder 1 noemer te vangen) en ze kozen er voor geen greatest hits festivalset te spelen maar 5 nieuwe nummers. Zoals ik al eerder wel eens schreef 1 van de weinige" nieuwe " bandjes waar ik als verzadigde mid 50-er de opwinding van mijn 18 jarige ik weer voel als ik ze hoor/zie. Ja ook ik had ze graag tot het eind det tijden in Paradiso willen blijven zien maar gun ze de volgende stap

Ze stonden met vorige plaat ook voor massa op Primavera. En BKS, waar ik jammergenoeg ontbrak.
Daar heeft het niet mee te zien. Het is puur de sound.

Ik ben niet mee met deze stap. Wie weet, verandert dat ooit..maar vrees ervoor.

Grian Chatten behoort tot de grootste songwriters van zijn generatie en hoe succesvoller Fontaines D.C. wordt, hoe meer hij zichzelf dreigt kwijt te raken en definitief te verliezen. Joe Talbot van IDLES bewapent zich met de nodige zelfspot tegen zijn hunkering naar drugs en sterallures. Charlie Steen van Shame mijdt het podium zoveel mogelijk om niet in zijn patroon van angststoornissen te vervallen en Grian Chatten verhuist tijdelijk naar een kustplaats dicht bij zijn roots om gedane zaken te relativeren. Ook zijn uitvlucht naar de verlokkingen van Los Angeles werken juist averechts. Het biedt hem echter geen rust, en als hij dan op het St. Pancras-station in Londen een heftige naar adem snakkende paniekaanval krijgt, begrijpt de Ierse zanger dat hij het echt anders moet aanpakken. Het therapeutisch van zich afschrijven biedt geen oplossingen, maar het helpt wel.

De verknipte paranoïde videoclip van Starburster geeft de worsteling met zijn identiteitscrisis perfect weer. Het confronterende schizofrene karakter van het hoofdpersonage past precies binnen het vastgelegde kader. Wie ben ik? Waarom handel ik zo? Wat verlangt men van mij? Moet ik de rol van idool volledig uitspelen, uitbuiten, uitbenen? Wat is de zin van het bestaan, de onzin van het leven, de waanzin van de maatschappij? De alarmerende track overstijgt het postpunk verleden van Fontaines D.C., dit is een geval next level. De zoektocht van Grian Chatten levert in ieder geval op, dat hij zich nog meer bewust wordt van zijn genialiteit. Sterker nog, schijnbaar neemt hij het stokje van creatieveling Damon Albarn (Blur, Gorillaz) over. Dat Fontaines D.C. in een recent verleden nog met de triphop grootheden van Massive Attack samenwerken en de politieke Ceasefire EP in elkaar zetten, hoor je overduidelijk in de broeierigheid terug. Fontaines D.C. denkt vooruit, en legt het gitaargeweld naast zich neer om meer hiphop, dance en zelfs orkestrale strijkers in hun sound toe te laten. Ze overstijgen het bandgebeuren en stellen zich ondergeschikt aan de song op.

Zolang Grian Chatten maar beseft dat hij de mogelijkheid bezit om zijn roem te misbruiken, weet je dat het goed zit. In Starburster ergert hij zich aan de misselijkmakende gedragingen van collega’s die al feestend zichzelf minachtend in drugs verliezen. Hij heeft de verlokkingen al in Skinty Fia overwonnen, al geldt voor hem net zo goed de eens verslaafd, altijd verslaafd principes. Die hartkloppingen in het hartje van Londen waren een wake-up call, om de levensstijl drastisch te veranderen. Romance is volwassener dan het eerdere werk en blijft nog dichter bij de belevingswereld van de uit Dublin afkomstige romanticus. Natuurlijk ligt de focus nog steeds op Ierland, gelukkig staat die chauvinistische trots ze niet in de weg en richten ze zich niet op het grote Amerika.

De omschakeling is weer niet zo drastisch dat ze de postpunk achtergrond totaal negeren. Sterker nog; het nostalgische Favourite hunkert naar de jaren tachtig. Ze zijn schatplichtig aan die sound verbonden en gooien er de nodige aan The Cure refererende melodielijnen tussendoor. Ook hier het besef, dat je het met alleen maar zware songs niet redt, en dat luchtigheid meer dan slechts een noodzakelijke afwisseling is. Favourite is zomers vrolijk, opbeurend hoopvol, van een dagdromerige schoonheid. Ook nu weer een indrukwekkende clip, maar dan met persoonlijke familiekiekjes van vroeger, waar elk bandlid een stukje vrijheid blootgeeft. Twee singles als een kop en munt spelletje, twee Yin en Yang tegenstellingen, die onmiskenbaar aan elkaar verbonden zijn, de veelzijdigheid van Fontaines D.C. Met James Ford als producer moet het wel goed komen. In het verleden werkte hij al met Arctic Monkeys, Blur en Foals samen, recentelijk was hij mede verantwoordelijk voor de comeback van Depeche Mode en de soloplaat van Portishead zangeres Beth Gibbons.

De romanticus Grian Chatten, die tevens voor het zware industriële Romance titelstuk de eindverantwoording draagt. De liefde als eeuwige trouw. Aan zijn geboortegrond, zijn naasten, zijn band. De haat/liefde relatie, een scheefhouding die als een op hol geslagen weegschaal op de afgrond balanceert. Soms op het randje, soms eroverheen. De menigte staat klaar om hem dat laatste duwtje te geven. Grian Chatten is zich sinds zijn Chaos for the Fly solodebuut bewust van de brekende vocale zachtheid, en misbruikt deze hier om zich tegen een muur van bombastische noise te bewapenen. James Ford stopt er de nodige van Depeche Mode afgekeken elektronica tussendoor en bewijst hier overduidelijk nadrukkelijk de keuze van Fontaines D.C. om met hem in zee te gaan.

De Here’s the Thing mindsetting deelt Grian Chatten zijn pijnen en ongemakken. Door de emotionele diepgang waan je jezelf in de derde Britpop golf die begin jaren negentig over de wereld heen dendert. Het enige minpunt is dat de gitaristen Carlos O’Connell en Conor Curley zich wat ondergeschikt aan de frontman opstellen. Zouden deze zich op gelijke hoogte plaatsen, dan komt hun spel nog wat meer tot zijn recht. Doordat het vaderschap zich bij Carlos O’Connell aandient, verkeert Fontaines D.C. in een andere fase. Het met breekbare kopstem gezongen Desire is de behoefte om het nageslacht van leugenaars te bevrijden. Carlos O’Connell laat zijn instrument zacht meewiegend mijmeren, en zorgt hier voor de diepgang welke je bij Here’s the Thing net een fractie mist.

Bij In the Modern World heeft Grian Chatten vrede met zijn terugkerende ongemakken. Zelfs de leegte kan ontroering opwekken. Zelfs de eenzaamheid kan je bewustzijn versterken. De steden staan voor vooruitgang, maar tevens voor verloedering, heropbouw en stabiliseren. Het heeft geen zin om de hoekstenen van de maatschappij af te breken, en deze naar de schuldige van het verval te werpen. Wat heb je aan een fundament, als het cement weggeslagen wordt? De steden staan voor de chaos in het hoofd, de verdovende wanorde, de depressies en het alsmaar aanwezige kutgevoel.

Bug ontsnapt net aan de noodlottige club van 27. Nu de leeftijd van dertig bereikt is, kan hij opgelucht ademhalen. Hij reflecteert zichzelf niet langer in anderen en gebruikt de passerende jaren om zijn eigen visie te volgen. Is het een volwassen houding of juist de conclusie dat rebellie een tegendraads naar effect oproept? Hoe bevalt het om de opruiende sloganzinnen in een poëtisch verhaal te mengen? Romance staat tevens voor de kracht van het woord, een liefdevolle invulling, bijna teder. De zoete Motorcycle Boy dreampop staat standvastig op het kruispunt waar de jaren tachtig door het naderende decennium voorbij gesneld worden. De drums slaan als vluchtige regendruppels neer, eventjes nog de verloren tijd inhalen, en daarna het nieuwe Nu omarmen. Zelfs in de Sundowner schoonheid blijft de verslavende hunkering naar de duisternis intact. Als de realiteit je niet tegemoet treedt, dan kun je het beste in je dromen blijven geloven.

Horseness Is the Whatness, de boze wereld geeft je een overvolle rugzak aan onbruikbare bagage mee. Is het mogelijk om deze ondraaglijke ellende te filteren, en als lichtgewicht het pad te vervolgen? Of is het een eerste levensbehoefte, een energieverrijkende voedingstof die je maakt wie je bent? Death Kink is de belofte om er toch voor te gaan. Het heeft de urgentie van de venijnige Pixies songs, het kenmerkende geflirt met hard en zacht, welke het muziekklimaat begin jaren negentig domineert. Het zoveelste bewijs dat Fontaines D.C. hun blik verruimt, en niet star navelstarend conservatief naar beneden staart. Zelf ben ik niet helemaal gelukkig met Chaos for the Fly, maar die ondernemende expeditie staat wel aan de basis van Romance. De puristen missen het typerende Ierse gepassioneerde temperament, de nonchalante egocentrische houding. Het ambitieuze Romance staat voor verbroedering, niet zozeer met je omgeving, maar met de innerlijke kwelgeesten. Fontaines D.C. zit midden in een overgangsfase, waar de postpunk nog slechts een van de vele facetten van het geluid bepaalt.

Fontaines D.C. - Romance | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Reviews zijn laaiend enthousiast. Veel 5 sterren reviews.

Opener Romance ademt behoorlijk Depeche Mode. Dat duidt op een koerswijziging en dat is het ook wel. Meer invloeden uit andere hoeken komen bovendrijven (Blur / Gorillaz mag niet ongenoemd blijven) wat misschien ook wel te verklaren is doordat James Ford achter de knoppen zat (bekend van zijn werk voor juist ja).

Mij bevalt het wel: de variatie doet de band goed wat mij betreft. Hiermee zet de band de stijgende lijn voort: elk album weer een stapje beter (of in mijn geval lekkerder om naar te luisteren).

Wil ik In the Modern World wel als een pareltje benoemd hebben: zeer fraai nummer.

Owee als je hier een voldoende voor gaat geven. Geloofwaardig zal je iig niet meer zijn dan

Oh quoteringen, de hel.

Ik ben ook maar een mens en wispelturig,hehe.

Het is gewoon efkes wennen. Natuurlijk wordt deze band de hemel ingeprezen omwille van verdiensten uit het verleden. Wat ik nu hoor qua singles, is echt de typische stap naar grote band. Daarom niet slecht eh! Maar het is wennen. Ik moet mee..of ook niet. Zal de band zelf worst wezen.

Ze evolueren, dat wel.

Iets met koning éénoog eh. De wereld snakte nog eens naar een jonge rockband die groot wordt.

Wel korte tijdsduur..

Nou daar gaan we. Lekker Filmisch begin met Romance uit The Shining, Gevolgd door Starburster uit Trainspotting.

Bij de opener hebben ze naar Depeche Mode geluisterd, wat is romance een meesterlijk nummer!

Favorieten tot nu toe:
Romance, horseness is the whatness, death kink en ofcourse starburster!

Afgezien op de singles ging ik uit van een redelijk maar geen bovengemiddeld album. Na het luisteren van de overige nummers kom ik hier op terug. Een erg gevarieerd album waarin je kunt zien dat er meerdere stijlen gebruikt worden.
Voorlopig een 4* met uitzicht op meer!

Romance is idd een heerlijke opener!

En de rest is ook heel erg goed! Wat een plaat. Helemaal weg ben ik ook van motorcycle boy , bug en death kink. En dan die opener!!! …

Alleen Horseness is the whatnes overtuigd nog niet, de rest is helemaal raak.

Eigenlijk hoor ik vooral Britpop, grunge, rock uit mijn jeugd. Die knop kan ik moeilijk omdraaien. Ik zal al te veel muziek kennen zeker... Liefde kan je ni dwingen Liefde die er zeker was voor deze band op zen best.

Dat is grappig. Ik hoor juist in 'Horseness Is the Whatness' een ontroerend mooi gezongen emotie.
Klik net de favoriete ster aan.
En de perfecte opmaat naar Death Kink & Favourite.

Ken de band natuurlijk van naam, maar verder niet echt. Gelukkig zijn ze mainstream geworden , want dit is wel aan mij besteed. Hoever het gaat bij mij geen idee, maar de eerste luisterbeurt is fijn.

Favorieten: Motorcycle Boy, Sundowner en Favourite.
De minste zijn Death Kink, Romance en In The Modern World.

Al met al een sterk album over de gehele linie.

Een gedeeltelijke koerswijziging wil niet gelijk zeggen dat een band mainstream wordt.

Alweer een goed album van Fontaines D.C., dat is wat ik enthousiast constateer.

Waarom word jij gelukkig van mainstream? Leg dat eens uit.

Het is geen mainstream album gerre. Een gedeeltelijke koerswijziging dekt de lading stukken beter.

Waarom heb jij een afkeer tegen mainstream? Er zijn maar zat bands die mainstream zijn geworden en nog steeds heerlijke albums afleveren (Kings Of Leon, Snow Patrol etc). Met de voorbeelden van bands hoef je het niet eens te zijn met me maar mainstream kan gewoon lekker zijn. Als de songs maar goed zijn.

Ik dacht dat het niet meer van deze tijd was, om te zeggen dat mainstream kut is. Die tijd heb ik gehad, gelukkig.

Mijn eerste luisterbeurten zitten er ook op.

Als grote fan van de vorige 3 albums weet ik nog niet goed wat ik ervan moet denken. Of de mainstream het nu omarmt of niet, dat interesseert me eigenlijk geen reet. Ik beoordeel puur op de songs en ...

Voorlopig ben ik nog niet overtuigd. Ik hoor niet veel terug van de sound waardoor ik in de eerste plaats van de band ben gaan houden. 'Romance' klinkt voor mij als een compleet andere band. Enerzijds komt dat door de (te?) mooie productie van James Ford, maar ook de songs lijken geschreven vanuit een heel ander oogpunt. Het is omdat de plaat zo bejubeld wordt in de media dat ik'm nog wat kansen ga geven, want blijkbaar horen velen er wel iets geniaals in. Hopelijk ga ik dat geniale ook nog ontdekken.

Zwaagje heeft het hier over mainstream, niet ik. Hij wordt gelukkig net omdat het voor hem mainstream is. Dat vind ik wel opvallend.

Of iets mainstream klinkt is eigenlijk niet belangrijk.
Want wat is mainstream? Je conformeren aan wat al bestaat zodat het groot publiek aanspreekt?

Natuurlijk hebben we hier niet met een Coldplay van doen. Maar ik hoor zelf wel wat diverse (nineties) invloeden waardoor ze me net minder eigenheid hebben dan vroeger.

Zo een "I love you" is een zuivere classic. Ik kan het met niets vergelijken. Stelde me die vraag ook niet, is gewoon intens.

Maar uiteindelijk kan ik het blijven uitleggen. Als je het niet voelt of niet meer zit te wachten op invloeden van bands uit vooral je jeugd..Ik heb dat al gehoord. Van Nirvana tot Oasis tot KoRn.

Ik heb het zelfs moeilijk gehad met AM en Currents(!) toen ze uitkwamen. Dus de tijd zal het leren. Nu zitten we volop in een hype..vraag het me binnen jaar nog eens. Nu zit ik nog te veel vast in verwachtingspatronen..

Hier is veel meer hype rond dan Skinty Fia. Maar quasi zeker dat die plaat de artistieke mijlpaal zal worden op termijn en niet deze. Al hangt het maar af van je eigen smaak..