Fontaines D.C. - Romance (2024)

Grian Chatten behoort tot de grootste songwriters van zijn generatie en hoe succesvoller Fontaines D.C. wordt, hoe meer hij zichzelf dreigt kwijt te raken en definitief te verliezen. Joe Talbot van IDLES bewapent zich met de nodige zelfspot tegen zijn hunkering naar drugs en sterallures. Charlie Steen van Shame mijdt het podium zoveel mogelijk om niet in zijn patroon van angststoornissen te vervallen en Grian Chatten verhuist tijdelijk naar een kustplaats dicht bij zijn roots om gedane zaken te relativeren. Ook zijn uitvlucht naar de verlokkingen van Los Angeles werken juist averechts. Het biedt hem echter geen rust, en als hij dan op het St. Pancras-station in Londen een heftige naar adem snakkende paniekaanval krijgt, begrijpt de Ierse zanger dat hij het echt anders moet aanpakken. Het therapeutisch van zich afschrijven biedt geen oplossingen, maar het helpt wel.

De verknipte paranoïde videoclip van Starburster geeft de worsteling met zijn identiteitscrisis perfect weer. Het confronterende schizofrene karakter van het hoofdpersonage past precies binnen het vastgelegde kader. Wie ben ik? Waarom handel ik zo? Wat verlangt men van mij? Moet ik de rol van idool volledig uitspelen, uitbuiten, uitbenen? Wat is de zin van het bestaan, de onzin van het leven, de waanzin van de maatschappij? De alarmerende track overstijgt het postpunk verleden van Fontaines D.C., dit is een geval next level. De zoektocht van Grian Chatten levert in ieder geval op, dat hij zich nog meer bewust wordt van zijn genialiteit. Sterker nog, schijnbaar neemt hij het stokje van creatieveling Damon Albarn (Blur, Gorillaz) over. Dat Fontaines D.C. in een recent verleden nog met de triphop grootheden van Massive Attack samenwerken en de politieke Ceasefire EP in elkaar zetten, hoor je overduidelijk in de broeierigheid terug. Fontaines D.C. denkt vooruit, en legt het gitaargeweld naast zich neer om meer hiphop, dance en zelfs orkestrale strijkers in hun sound toe te laten. Ze overstijgen het bandgebeuren en stellen zich ondergeschikt aan de song op.

Zolang Grian Chatten maar beseft dat hij de mogelijkheid bezit om zijn roem te misbruiken, weet je dat het goed zit. In Starburster ergert hij zich aan de misselijkmakende gedragingen van collega’s die al feestend zichzelf minachtend in drugs verliezen. Hij heeft de verlokkingen al in Skinty Fia overwonnen, al geldt voor hem net zo goed de eens verslaafd, altijd verslaafd principes. Die hartkloppingen in het hartje van Londen waren een wake-up call, om de levensstijl drastisch te veranderen. Romance is volwassener dan het eerdere werk en blijft nog dichter bij de belevingswereld van de uit Dublin afkomstige romanticus. Natuurlijk ligt de focus nog steeds op Ierland, gelukkig staat die chauvinistische trots ze niet in de weg en richten ze zich niet op het grote Amerika.

De omschakeling is weer niet zo drastisch dat ze de postpunk achtergrond totaal negeren. Sterker nog; het nostalgische Favourite hunkert naar de jaren tachtig. Ze zijn schatplichtig aan die sound verbonden en gooien er de nodige aan The Cure refererende melodielijnen tussendoor. Ook hier het besef, dat je het met alleen maar zware songs niet redt, en dat luchtigheid meer dan slechts een noodzakelijke afwisseling is. Favourite is zomers vrolijk, opbeurend hoopvol, van een dagdromerige schoonheid. Ook nu weer een indrukwekkende clip, maar dan met persoonlijke familiekiekjes van vroeger, waar elk bandlid een stukje vrijheid blootgeeft. Twee singles als een kop en munt spelletje, twee Yin en Yang tegenstellingen, die onmiskenbaar aan elkaar verbonden zijn, de veelzijdigheid van Fontaines D.C. Met James Ford als producer moet het wel goed komen. In het verleden werkte hij al met Arctic Monkeys, Blur en Foals samen, recentelijk was hij mede verantwoordelijk voor de comeback van Depeche Mode en de soloplaat van Portishead zangeres Beth Gibbons.

De romanticus Grian Chatten, die tevens voor het zware industriële Romance titelstuk de eindverantwoording draagt. De liefde als eeuwige trouw. Aan zijn geboortegrond, zijn naasten, zijn band. De haat/liefde relatie, een scheefhouding die als een op hol geslagen weegschaal op de afgrond balanceert. Soms op het randje, soms eroverheen. De menigte staat klaar om hem dat laatste duwtje te geven. Grian Chatten is zich sinds zijn Chaos for the Fly solodebuut bewust van de brekende vocale zachtheid, en misbruikt deze hier om zich tegen een muur van bombastische noise te bewapenen. James Ford stopt er de nodige van Depeche Mode afgekeken elektronica tussendoor en bewijst hier overduidelijk nadrukkelijk de keuze van Fontaines D.C. om met hem in zee te gaan.

De Here’s the Thing mindsetting deelt Grian Chatten zijn pijnen en ongemakken. Door de emotionele diepgang waan je jezelf in de derde Britpop golf die begin jaren negentig over de wereld heen dendert. Het enige minpunt is dat de gitaristen Carlos O’Connell en Conor Curley zich wat ondergeschikt aan de frontman opstellen. Zouden deze zich op gelijke hoogte plaatsen, dan komt hun spel nog wat meer tot zijn recht. Doordat het vaderschap zich bij Carlos O’Connell aandient, verkeert Fontaines D.C. in een andere fase. Het met breekbare kopstem gezongen Desire is de behoefte om het nageslacht van leugenaars te bevrijden. Carlos O’Connell laat zijn instrument zacht meewiegend mijmeren, en zorgt hier voor de diepgang welke je bij Here’s the Thing net een fractie mist.

Bij In the Modern World heeft Grian Chatten vrede met zijn terugkerende ongemakken. Zelfs de leegte kan ontroering opwekken. Zelfs de eenzaamheid kan je bewustzijn versterken. De steden staan voor vooruitgang, maar tevens voor verloedering, heropbouw en stabiliseren. Het heeft geen zin om de hoekstenen van de maatschappij af te breken, en deze naar de schuldige van het verval te werpen. Wat heb je aan een fundament, als het cement weggeslagen wordt? De steden staan voor de chaos in het hoofd, de verdovende wanorde, de depressies en het alsmaar aanwezige kutgevoel.

Bug ontsnapt net aan de noodlottige club van 27. Nu de leeftijd van dertig bereikt is, kan hij opgelucht ademhalen. Hij reflecteert zichzelf niet langer in anderen en gebruikt de passerende jaren om zijn eigen visie te volgen. Is het een volwassen houding of juist de conclusie dat rebellie een tegendraads naar effect oproept? Hoe bevalt het om de opruiende sloganzinnen in een poëtisch verhaal te mengen? Romance staat tevens voor de kracht van het woord, een liefdevolle invulling, bijna teder. De zoete Motorcycle Boy dreampop staat standvastig op het kruispunt waar de jaren tachtig door het naderende decennium voorbij gesneld worden. De drums slaan als vluchtige regendruppels neer, eventjes nog de verloren tijd inhalen, en daarna het nieuwe Nu omarmen. Zelfs in de Sundowner schoonheid blijft de verslavende hunkering naar de duisternis intact. Als de realiteit je niet tegemoet treedt, dan kun je het beste in je dromen blijven geloven.

Horseness Is the Whatness, de boze wereld geeft je een overvolle rugzak aan onbruikbare bagage mee. Is het mogelijk om deze ondraaglijke ellende te filteren, en als lichtgewicht het pad te vervolgen? Of is het een eerste levensbehoefte, een energieverrijkende voedingstof die je maakt wie je bent? Death Kink is de belofte om er toch voor te gaan. Het heeft de urgentie van de venijnige Pixies songs, het kenmerkende geflirt met hard en zacht, welke het muziekklimaat begin jaren negentig domineert. Het zoveelste bewijs dat Fontaines D.C. hun blik verruimt, en niet star navelstarend conservatief naar beneden staart. Zelf ben ik niet helemaal gelukkig met Chaos for the Fly, maar die ondernemende expeditie staat wel aan de basis van Romance. De puristen missen het typerende Ierse gepassioneerde temperament, de nonchalante egocentrische houding. Het ambitieuze Romance staat voor verbroedering, niet zozeer met je omgeving, maar met de innerlijke kwelgeesten. Fontaines D.C. zit midden in een overgangsfase, waar de postpunk nog slechts een van de vele facetten van het geluid bepaalt.

Fontaines D.C. - Romance | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Mijn kennismaking met Fontaines D.C. was 'Boys In The Better Land' tijdens een roadtrip enkele jaren terug. Alleen op basis van dat nummer was mijn beeld van de band heel anders dan toen ik bij thuiskomst zowel Dogrel als A Hero's Death uitgebreider ging luisteren. Maar wat een verassing dat ik weer een voor mij nieuwe, interessante band met een diverse sound had gevonden!

Het is natuurlijk mijn persoonlijke mening, maar het pure (post)punk van Dogrel verveelt me net iets te snel, als ze die sound hadden aangehouden was ik al eerder afgehaakt (dat is ook bv. waarom ik niet echt heel erg 'into' een band als IDLES kan komen, ondanks dat die vette individuele nummers hebben). A Hero's Death was toch iets meer mijn smaak, iets duisterdere melancholische rock met wat meer new-wave invloeden. Wel had dat album net iets teveel 'filler' voor mijn gevoel en bleef de spanningsboog niet het hele album behouden. Skinty Fia is de eerste plaat waarvan ik de release bewust meemaakte en die plaat maakte aanvankelijk veel indruk, maar is bij mij uiteindelijk nooit echt emotioneel blijven plakken.

De vierde plaat Romance sprak me vanaf de eerste single emotioneel enorm aan, mede geholpen door de heerlijk weirde arthouse videoclips bij de singles. Dit is geen objectief betoog over de muzikale kwaliteit van dit album, soms spreekt een album je gewoon aan zonder dat je goed kan verklaren waarom je dit zo goed vindt. Muziek is uiteindelijk emotie. Het thema van Romance maakt dat de iets meer theatrale en sferische sound wat mij betreft helemaal toepasselijk is, en het album slingert je goed heen en weer tussen melancholie (bv. Desire) en euforie (bv. Favourite), tussen lekker catchy (bv. Bug) en enerverend (bv. Starburster). Het album voelt voor mij meer intiem, waar Skinty Fia denk ik voor mij meer afstandelijk en daardoor moeilijker te grijpen aanvoelde. Een misschien iets meer 'poppy' sound helpt daar ook bij. En hoewel ik normaliter 36 minuten een tegenvallende tijdsduur voor een album vind, heb ik hier het gevoel dat de tijdsduur maakt dat het boeiend blijft en ben ik juist blij dat er geen filler in zit om het maar richting de drie kwartier te tillen. Dat gezegd hebbende lijkt 'side A' iets sterker dan 'side B' en het moet nog even blijken of deze wel blijft 'plakken', maar dit kan wel eens mijn favoriete album (no pun intended) van de heren worden.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fontaines D.C. - Romance - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fontaines D.C. - Romance
Fontaines D.C. kiest op haar vierde album Romance voor een andere weg en levert een groots en meeslepend en bij vlagen zelfs wat bombastisch klinkend indierock album af, dat uiteindelijk toch weer klinkt als Fontaines D.C.

De Ierse band Fontaines D.C. citeerde met name op haar eerste twee albums stevig uit de archieven van de postpunk, maar liet op album nummer drie horen dat het ook met andere invloeden uit de voeten kon. Op Romance tapt de Ierse band weer uit een ander vaatje. Het album doet me persoonlijk heel vaak denken aan The Smashing Pumpkins in hun beste dagen, maar er komen ook flink wat invloeden uit een aantal decennia Britse rockmuziek voorbij en ook het soloalbum van Grian Chatten heeft invloed gehad op Romance. Het is na de vorige drie albums wel even wennen, maar als alles op zijn plek is gevallen is ook het vierde album van Fontaines D.C. weer een fantastisch album.

Na Dogrel uit 2019, A Hero's Death uit 2020 en Skinty Fia uit 2022 is de Ierse band Fontaines D.C. alweer toe aan haar vierde album. Het is een ware zegetocht die de band uit Dublin de afgelopen vijf jaar heeft afgelegd. Het is een zegetocht die begon met waarschijnlijk het meest indrukwekkende debuutalbum van 2019, maar ook de andere twee albums doken op in heel veel jaarlijstjes.

Fontaines D.C. liet zich op Dogrel vooral invloeden door de postpunk zoals die aan het eind van de jaren 70 werd gemaakt, maar bleef hier niet in steken. De band was destijds zeker niet de enige band die zich liet inspireren door de pioniers van de postpunk, maar Fontaines D.C. was voor mij wel de meest interessante van het stel. Fontaines D.C. liet zich op Dogrel niet alleen breder beïnvloeden, maar kwam ook op de proppen met een serie geweldige songs en beschikte met Grian Chatten bovendien over een zanger die niet alleen maar vertrouwde op de wat mij betreft vaak irritante praatzang.

Op A Hero’s Death omarmde Fontaines D.C. de postpunk net wat steviger, maar tegenvallen deed het tweede album van de Ierse band zeker niet. Op het inmiddels ruim twee jaar oude Skinty Fia viel vervolgens alles op zijn plek. De band die inmiddels was uitgeweken naar Londen liet op haar derde album horen dat het binnen meerdere genres uit de voeten kan en bleef dit keer ver verwijderd van de gebaande paden van de postpunk met praatzang. Het leverde een razend knap album op, dat ik persoonlijk een stuk beter vond dan zijn twee voorgangers.

Vorig jaar stond in het teken van het soloalbum van Grian Chatten, dat af en toe klonk als een singer-songwriter album, maar 2024 staat weer in het teken van Fontaines D.C., dat deze week terugkeert met Romance. De Ierse band, die nog altijd Londen als thuisbasis heeft, zette met Skinty Fia een reuzenstap, maar de stap die de band zet op Romance is nog een stuk groter. Het album lijkt in bijna niets meer op de eerste twee albums van de band en hoewel invloeden uit de postpunk zeker niet helemaal zijn verdwenen, spelen andere invloeden een grotere rol op het vierde album van de band.

Romance is een album dat hier en daar flirt met stadionrock, maar veel vaker met de betere indierock uit de jaren 90. Het is een album dat, mede door het gebruik van synths en strijkers, minder donker klinkt dan zijn voorgangers, al zijn de donkere wolken niet helemaal verdwenen. Romance laat zich breed beïnvloeden door uiteenlopende soorten indierock, maar een aantal tracks had ook niet misstaan op het soloalbum van Grian Chatten, die zich ook op Romance manifesteert als een prima zanger.

Ik heb bij beluistering van Romance echt veel meer dan eens associaties met de muziek van The Smashing Pumpkins uit de jaren 90. Een aantal tracks op Romance had absoluut niet misstaan op de grote albums van de Amerikaanse band. Hier blijft het niet bij, want Romance schiet zoveel kanten op dat ook de associatie met de omgevallen platenkast met zo ongeveer alles dat de Britse rockmuziek de afgelopen decennia interessant maakte nauwelijks te onderdrukken is. Van Echo & The Bunnymen tot Depeche Mode en van The Smiths tot Blur, alles komt voorbij.

Zeker de wat zwaarder aangezette en groots klinkende tracks op het album zijn mijlenver verwijderd van de muziek die de Ierse band op haar eerste twee albums maakte. Liefhebbers van donkere postpunk zullen daarom waarschijnlijk flink moeten wennen aan het nieuwe geluid van Fontaines D.C., maar na een paar keer horen ben ik behoorlijk onder de indruk van Romance, dat echt aan van alles en nog wat doet denken, maar dat wat mij betreft ook een typisch Fontaines D.C. album is, dat ook nog eens weergaloos is geproduceerd door topproducer James Ford. Prachtalbum al met al. Erwin Zijleman

Fontaines D.C. heeft voor mij tot nu toe alleen maar voltreffers gehad wat betreft hun albums. Een duidelijke favoriet kan ik niet echt aanwijzen, het hangt van mijn stemming af welke ik het liefst op zet. Die veelzijdigheid vind ik ook een grote kracht van de band.

Na het uitbrengen van de eerste single Starburster was ik gelijk weer erg enthousiast voor deze worp. Met tweede single Favourite bleek wel dat het de meest veelzijdige plaat en tegelijk toegankelijke plaat zou gaan worden. Dat laatste is zeker waarheid geworden.

Ze klinken hier een stuk toegankelijker, maar zonder dat het spannende dat de band heeft verloren is gegaan. Over de gehele linie is het gewoon weer een ijzersterke plaat met geen enkel minder nummer. Het is voor mij een goed teken als een album aan je voorbij vliegt zonder dat je het bijna door hebt. Stiekem had ik zelf gehoopt op een album dat iets meer in de lijn van Starburster zou liggen. Het enige wat voor mij nog ontbreekt om een hogere score te geven is, is nog een bepaalde binding met meer nummers van de plaat. Het is even afwachten of dat stukje enthousiasme nog komt of dat het blijft hangen op 4*.

Jeetje, wat een heftige reacties roept dit album op zeg. Verbaast me wel, want als je kijkt naar de ontwikkelingen die de band per album doormaakt is deze bonte trip vol onverwachte wendingen toch wel min of meer wat we mochten verwachten. De rode draad blijft de met rauwe schwung gebrachte persoonlijke poëzie van Grian, die op zijn wonderschone soloplaat van vorig jaar wat mij betreft een voorlopig hoogtepunt bereikte. Maar de band is duidelijk meer dan hij alleen, dit zijn hongerige muzikanten die naar steeds weer nieuwe wegen zoeken om zichzelf vorm te geven. Iemand schreef hier al dat elk nummer op dit album een belevenis is en dat is precies zoals ik het ook ervaar. De eenheid is daardoor wel ver te zoeken, maar of die gefragmenteerdheid de spannende charme van dit album is of juist een struikelblok zal denk ik vadertje tijd moeten uitwijzen. Ik ben benieuwd wat de toekomst van deze heren nog meer allemaal brengen zal, maar om de ‘beschermheilige der kameleons’ maar even te parafraseren: saai zal het zeker niet worden.

Dit is een van mijn favoriete albums van het jaar. Wat me heel blij maakt is hoe Fontaines D.C. er hier in slagen om iets heel interessant en creatief te doen - klopt, er zijn duidelijke invloeden, maar de combinatie van en hoe ze gebouwd hebben op deze invloeden komen in mijn mening wel samen in een heel individueel geluid - maar tegelijk ook zeer toegankelijke nummers maken. De openingstrack is misschien niet zo representatief en kan luisteraars mogelijk afschrikken, maar er staan heel wat songs op deze plaat waarvan ik zeker ben dat ze een veel wijdere groep muziekfans kunnen aantrekken.

De 90s grunge invloeden waren meteen duidelijk wanneer ik hier voor het eerst naar luisterde, maar ik ga ook akkoord met een review hierboven dat er ook elementen van Blur te horen zijn - die mix van bratty attitude, maar ook focus op melodie. Wat we het meest van al aanspreekt is de manier waarop Grian Chatten de nummers leven inblaast, zijn levering is heel beklijvend en overtuigend.

P.S. Ik ben ook fan van Brat, dus het hoeft zeker niet either/or te zijn

Een goede plaat. En ben het allemaal eens gaan luisteren na de verhalen. Deze laatste aantal keer geluisterd. Alleen vanaf Bug t/m Horseness in the Whatness, wat kakt het allemaal in dan. (En luister ook artiesten als Bon Iver en Ben Howard)

Favorite is een lekker nummer, maar gaat denk toch niet blijven hangen.
Vind het eerlijk gezegd allemaal wat doordacht en als oorwurmen geproduceerd.
Voor mij word dit geen modern classic album als bijvoorbeeld Turnstile - Glow On.

Na een vakantie op Mars met royale vertraging toch met de nieuwste van Fontaines D.C. weer de lucht mogen ingaan, wat een weelde. Ok, die hoes van hun vierde album ziet er op het eerste flauw en melig uit met dat softroze huilende hartje. Maar wat een indrukwekkende inhoud schuilt er achter die elf kort gehouden leuke nummers waarop echt alles klopt. Het gaat daar dus over romantiek zogezegd, maar dan weer enkel door de zelfrelativerende, donkertrieste bril waarmee Fontaines D.C.'s frontman Grian Chatten en zijn kompanen de wereld der emoties aankijken.

Het blijft sinds 2016 almaar crescendo gaan met dit vijftal. Niet in het minst na Chatten's opmerkelijke prestatie van vorige zomer waar hij de wereld aangenaam verraste met zijn jaarplaat 'Chaos For The Fly', knaller van een solodebuut. Bij Fontaines D.C. klinkt hij intussen als vanouds weer fantastisch en verfijnd als zwijmelende lijkbidder van dienst, maar op zijn stempalet zitten blijkbaar nog heel wat méér kleuren.

Eigenlijk schittert dit nieuwe werkstuk in zijn geheel als één oogverblindende rit over de Icefields Parkway, waarbij de Ieren hier in muzikale hoogtepunten grossieren als waren het die adembenemend op elkaar opvolgende landschappen, gletsjers en besneeuwde bergtoppen die elkaar in al hun diversiteit en schoonheid de loef afsteken. Het totale evenwicht halen zij omwille van hun doorgedreven ernst voor het vak en mede dankzij meester-dirigent Arctic Monkeys/Blur-producer James Ford die alles schitterend in juiste banen leidde.

'Romance', het album is één wervelende expositie van stijlen samengebracht in een symfonie van songs die je als duiven bij zonsopgang voor je ziet opstijgen. Stuk voor stuk zijn ze het waard ze in hun volle diepgang te ontdekken.

Aftrapper 'Romance', een geheel atypisch titelnummer als Fontaine D.C.'s eigenzinnige openingszet 'into the darkness'. Dit is dus Fontaines D.C.-nieuwste stijl, een donkere ouverture zowaar, vol sombere elektronica, met die enorm onheilspellende pathetiek van de beste metal- en progrockbands. Arenagroot geluid kortom met naar het einde haast de dreigend laag overscheurende Pink Floyd-helicopters. Daarbinnen lyrics over liefde en relaties. Jawel, misschien is romantiek gewoon een plek, steekt de zoekende Chatten van wal, iets waar elkeen individueel en driedimensionaal tegenaan kijkt. Daarmee is nog maar de kop eraf en zijn voor dit 'Romance' al onmiddellijk de torenhoge verwachtingen gewekt.

Vervolgens die complexe eerste single en klassieker in spe 'Starburster', waar je eerst op het verkeerde been wordt gezet. Zomaar opstarten in een serene The Beatles-mood, om daaropvolgend verder in paniekerige hiphopsferen loos te gaan. Terwijl een wanhopige Chatten weer een neerwaartse spiraal beschrijft, klinkt hij bij wijlen, vergeef de omschrijving, zalig echt alsof ie finaal aan 't verzuipen is.

Het angstige 'Here's the Thing' dan, de derde single, die meedogenloos elektrisch geladen voorbijschiet in zijn knoestig doordringende nineties-toon.

In het uitdagende 'Desire' haalt Chatten uit als ware hij een jonge Chris Martin op ijle Coldplay-hoogte. Een vocale topper met 's mans stem in ontelbare lagen. Een Fontaines D.C. bovendien met een heus strijkkwartet in een heerlijk centrale rol.

Sluit aan het dromerige 'In the Modern World', dat baadt in een hemels Lana Del Rey-sfeertje en waar in al de wervelende harmonieën Chatten vrij van alle hedendaagse angsten zijn onverwacht kortstondig moment van griezelige vrede en onthechting beleeft.

Het opzwepende 'Bug', dat is een o zo oergezellig-samen-in-de kamer-met-elkaar-musiceren-nummer. Pakkend in zijn eenvoud en directheid, meer moet niet om toch groot te zijn.

'Motorcycle Boy' dan weer, waar waardige piano doorklinkt, een waarschuwende song voor Chatten's jongere broer, die net zo goed van de hand van Pumpkin-voorman Billy Corgan kon zijn.

'Sundowner' is gedrenkt in zijn diepe bassen en etherische vocals, waarin gitarist Conor Curley zijn eigen ode aan de vriendschap aanheft. Een onverwacht niet door Chatten gezongen song.

Het breekbare 'Horseness Is the Whatness' is naar een citaat uit James Joyce's 'Ulysses'. Een hartverscheurende Chatten als op hartslag voortgetrokken door trage strijkers.

Het brutale en allerzwartgalligste 'Death Kink' drijft dan nog eens op datzelfde 'Nirvana Unplugged'-sfeertje dat ook 'Bug' in zich had. Dampende en pure emotie in het licht van de apocalyps, met een volleerde grunge-gitaarsolo er gewoon gratis bij.

Tenslotte van de duisternis van opener 'Romance' helemaal naar het licht van prachtige afsluiter 'Favourite', het hart van de plaat. Op een gedreven The Cure-aanvoelende gitaarlijn opnieuw eerbetoon aan de hechte vriendschapsbanden tussen de groepsleden. Een tweede single ook zo gedoopt omdat het ook werkelijk ieders favorietje bleek, gebaseerd als het was op de uiteenlopende emoties uit hun persoonlijke levens. De videoclip is wat dat betreft dan ook onthullend. De gasten van Fontaines D.C., ja, ook zij houden onbeschroomd nostalgisch vast aan de romantiek van hun verledens.

Al was met hun drie voorgangers al een stevige reputatie opgebouwd, voor de twijfelaars en vooral voor de nieuwe fanbase breekt Fontaines D.C. met dit zeer aanstekelijke 'Romance' de deur nu helemaal wijdopen. Wat is Fontaines D.C. monumentaal geworden. Hier zijn geweldige songschrijvers aan het werk die zelfverzekerd en doordacht steeds verder van broeierige postpunk hun weg zijn gegaan. Maar die onder die veranderde, meer toegankelijke, grootsere gedaante evenwel eenzelfde cool, weerbarstigheid en agressiviteit blijven etaleren. Hoe terecht bejubeld ze al waren en hoe sterk voorheen al de energie uit hun live-performances spatte, met deze foutloze 'Romance' verbluffen ze dus opnieuw en totaal. Dit opwindende, inventieve vijftal uit Dublin is vanaf heden de urgentste keuze voor elk festival met naam op zoek naar zijn headliners. 'Romance' wordt gegarandeerd een van de briljantste platen van 2024 en op hun volgende passage gaat minstens iedereen gewoon weer mee. Het wordt heel druk daar aan het podium en in de moshpits van Fontaines D.C.

Fontaines D.C.:
- Grian Chatten - zang
- Conor Curley - gitaar
- Carlos O'Cornell - gitaar
- Conor Deegan III - basgitaar
- Tom Coll - drums

Nog een paar keer geprobeerd maar dit is totaal niet aan mij besteed. Heeft ook niets met post-punk te maken zoals overal wordt gescandeerd. Score naar beneden bijgesteld, deze gaat hier niet in de collectie komen in ieder geval. Nieuwe ronde nieuwe kansen...

Heeft even geduurd maar de plaat is hier eindelijk geland en nu kan ik niet meer stoppen om deze op te zetten. Loop al dagen met Starburster in m'n hoofd. Maar ook een In The Modern World is een oorwurm. Was eigenlijk totaal niet bekend met deze band totdat ik een paar nummers van hun debuut hoorde en ik bij mezelf naging dat ik ze destijds op Lowlands 2019 nog gezien heb maar dat was ik totaal vergeten. Ja god, je ziet ook zoveel door de jaren heen. Toen waren ze niet echt bij me blijven hangen maar nu zijn ze een behoorlijk grote naam geworden en nu is deze band een behoorlijke hype. Ja deze plaat is super toegangkelijk en catchy en ik draai m zo een paar keer achter elkaar. Heb Skinty Fia nu ook een paar keer gehoord en die doet niet veel onder deze, zitten ongeveer op gelijke hoogte bij me. Terechte hype als je het mij vraagt.

Kort door de bocht is dit album een boeklezing van de Britpop van met name de jaren ‘90, maar dan wel één van de zeer fijne soort, mede ook door de compacte lengte van het album.

Rainmachine schreef op 7 september:

Overal? Echt niet. Moest bijvoorbeeld afgelopen augustus grinniken toen ik in Oors zomernummer in de rubriek 'Oor in' op p. 6 las dat Grian Chatten "opgelucht" was, waarna in een goed opgebouwd artikeltje eerst de redenen worden opgesomd die daar NIET de reden voor zijn, om op 2/3 de oorzaak van zijn "Thank God" te onthullen. Het blad uitte namelijk ten aanzien van Romance dat je dit geen postpunk meer kunt noemen. Een uitspraak waar Chatten dus vrolijk van werd. In mijn beleving: post-postpunk.

Los van wat anderen vinden: ik hou van de eerste twee van de Fontaines en ook Chattens soloplaat mag er zijn; Skinty Fia bevond ik een keurige 7, als geheel te traag. Ik hoor daarbij graag de zanglijnen en -stijl, de manier waarop Chatten de woorden eruit gooit. Op Romance klinken de alternatieve jaren '90 terug, waar ik normaliter weinig mee heb.
Hier echter komen de nodige fijne liedjes voorbij: mooie melodietjes en lekkere gitaarlijntjes of andere kekke details, uitnodigend om opnieuw op te zetten. Het waren fijne fietstochtjes naar en van de zaak met dit op de koptelefoon.

Mijn favorieten zijn vooral uptempo, waar ik nu eenmaal "van ben": het stotende Starbuster met Chatten in het refrein in pseudo-ademnood (wat doet-ie nou?), de weemoed van The Modern World, in Bug een aangename associatie met Smashing Pumpkins - desondanks niet een groep waarvan ik albums bezit, meer melancholie in Sundowner, Death Kink is bescheiden stevig en met Favourite klinkt Fontaines D.C. vrolijker dan ooit tevoren, (desondanks?) een heul lekker liedje. Ook fijn: met z'n ruim 36 minuten duurt Romance precies lang genoeg.

En nu krijg ik zin in steviger werk. Postpunk. Beholder van The Blinders.