Nick Cave & The Bad Seeds - From Her to Eternity (1984)

Grappig dat hier boven Nick Cave en Dire Straits in één adem worden genoemd. Beide bands waren in het begin van de jaren '80 in Londen, maar totaal verschillende scenes. Ik vraag me af of hun paden hebben gekruist in het circuit. Zie je het al voor je? Mark Knopfler, de gitaar virtuoos en de aanbidder van het snaarinstrument, die kijkt naar Blixa Bargeld die zijn gitaar wat anders behandelt dat hij zou doen. Hoewel ik betwijfel of The Bad Seeds na die eerste twee platen van Dire Straits überhaupt nog de moeite genomen zouden hebben om te gaan kijken...

Ach, wie weet? Tegenpolen trekken elkaar soms aan. Ik bedoel, stond Nick Cave niet stiekem even te dansen op een nummer van Madonna in de docu The Road to God knows where?

Deze en andere sombere platen waren die waren de lievelingen van critici. Deze plaat werd lovend ontvangen en je vraagt je af wat men zo mooi vond aan het intens zware gevoel wat de plaat oproep en of de lovende recensies destijds, drie decennia na dato nog steeds opgang zouden maken in 2012. Mijn antwoord is: ja.

In the ghetto staat ook niet op de lp dus hoort hier niet thuis. wel 1 vd beste koffers ever gemaakt

Als het als bonustrack is uitgebracht, dan hoort-ie hier ook thuis als zodanig.

Bij het uitkomen van dit album werd er eigenlijk niet zo zeer een vergelijk gemaakt met de des tijds populaire "doom new wave" , maar eerder met oude plaatjes.
Nee vaker werd het debuut van The Doors aangehaald (tja einde kent ook een lang epos), The Velvet Undergroud en de gekte van een Captain Beefheart ware de referenties , dit zou bij het volgende album weer iets anders.
Dit vind ik overigens wel een klassieker van de eerste orde.

Erg goed debuut van Cave. Heerlijk Vuig noisy album. Doet me regelmatig denken aan 'Sketches for the Drunk' van Jeff Buckley. Alleen was Cave dan 15 jaar eerder met deze sound. Klinkt ook nog meer primitief, wat niet negatief is bedoeld. Heb dit album lang niet zo vaak geluisterd als andere albums van Cave waardoor ik het niet als zijn beste kan bestempelen. Zal waarschijnlijk ook niet snel gebeuren, maar groeit elke keer weer een beetje als ik 'm opzet.

(+) 'Cabin Fever!', 'From Her to Eternity'

Ja die Nick Cave, maakt al sinds mensenheugenis goede albums. Weinig missers (Nocturama) eigenlijk. Voor dit debuutalbum maakte hij de diverse podiums onveilig met The Birthday Party, nog ruiger dan dit debuut. Dit album was mijn eerste kennismaking met Cave en het is altijd een van mijn favoriete albums geweest. De cover van Cohen, het geweldige titelnummer en de lange pianoballad A Bow For Black Paul zijn hoogtepunten. Later is ook Saint Huck daar bijgekomen. Alleen al dat intro..Achtung !!
Cave ziet er slecht uit op de hoes, de verslavingen en zijn levensstijl eisten duidelijk hun tol. Tegenwoordig ziet hij er beter uit, vrouw, kindje, zo gaat dat.
Gelukkig grijpt hij met zijn Grinderman projecten nog vaak terug naar deze periode.
1984, het is lang geleden, maar het lijkt wel gisteren.

Nou, ik vind het zelfverklaard "gevaarlijke" Grinderman echt totaal niet ruig vergeleken bij de gitzwarte intensiteit die de losgeslagen Cave en zijn Bad Seeds circa dit album bereikten.

Oude mannen die een oud kunstje nieuw leven in blazen, misschien. Leuk als curiosum wellicht...

Intussen wachten we gedwee tot, Deo Volente, 18 februari langs ons heen trekt en de nieuwe Bad Seeds schijf te graai ligt. De twee nummers die reeds op het web zijn vrijgegeven suggereren een aangename, doch ook tamelijk 'veilige', voortkabbelende sfeer...

En gelijk heb je, maar Cave begon wel in te slapen met die paar ballad-albums (1997-2001) die op een gegeven moment het licht zagen. Best mooi allemaal, maar ook braaf.
Pas bij Dig Lazarus Dig !! kwam er wat van het oude vuur terug. Maar die jaren 80 albums staan als een huis en behoren tot zijn meest intensieve, vuige en beste periode.

Na het beluisteren van het magistrale 'Push The Sky Away' moest het er toch maar eens van komen: een reis door het hele oeuvre van Nick Cave, die ik alleen kende van een verzameling losse liedjes, maar niet van hele albums. Schande! Wordt nu goedgemaakt en ik begin bij het begin.
Deze debuutplaat klonk me bij een eerste beluistering vooral erg kaal en rauw in de oren. Maar het is een plaat die steeds meer gaat beklijven. Grijpt je echt bij je strot. Beklemmend, duister, grimmig en heel erg oer. Met de blues als basis verkent Cave donkere krochten en vertelt gruizige verhalen. Heerlijke spooky pianoklanken overigens in songs die door je kop blijven spoken. Heel anders dan PTSA (ook niet zo goed), maar wel een fijne plaat.

Het eerste album van Nick Cave & The Bad Seeds is er één die erg rauw en kaal in het gehoor klinkt maar wel de kenmerkende teksten van Nick Cave naar voren brengt.

In een periode die voor Nick nog werd gekenmerkt door verslavingen (drank, drugs) en een wilde levensstijl zette hij zijn eerste album neer met The Bad Seeds. Lange nummers die muzikaal redelijk kaal zijn maar op de juiste momenten de teksten van Nick naar voren brengt. Een eerste luisterbeurt kan je misschien nog niet ontroeren maar dit is een groeiplaat, niet de sterkste maar ook zeker niet de minste van Nick. From Her to Eternity en A Box for Black Paul zijn de uitschieters op deze plaat.

3.5*

Vrij chaotisch debuut van Nick Cave & the bad seeds al is de klasse al onmiskenbaar aanwezig.Ligt qua sound wel wat in het verlengde van Nick's vorige band the Birthday party maar een stuk minder rock en hard.Saint Huck is voor mij veruit het beste nummer.

Oh mijn God is dit de man van Into My Arms? Dit is gewoon geweldig!

In het geheel een zeer dreigend , kaal, chaotisch en donker album. Verwacht geen melodietjes die in je hoofd blijven hangen. Voor een Bad Seeds album is dit niet zo toegankelijk. Mijn moeder flipt al bij The Hammer Song, wat zou er dan met haar gebeuren als ik dit album op zet

Begint al meteen dreigend met het donkere maar redelijk luisterbare Avalanche, een cover van Leonard Cohen. Cave zijn manier van zingen doet me een beetje denken aan een dreigende troll. Veel variatie in instrumenten zijn er niet maar de drums zijn hier wel het hoogtepunt die dan de Avalanche moeten symboliseren. Hierna gaan alle remmen los met Cabine Fever. Ik weet echt niet wat ik van dat nummer moet denken... ik vind het een cool muziekstukje maar het kabbelt na het einde toch wat door.

Eventjes pauze met Well Of Misery. Op zich niets speciaals maar die rustpauze is meer dan nodig voor een luisteraar als ik. De stem van Nick Cave is hier ook zeer mooi. Het stukje met de mondharmonica is een leuk afsluitertje.
En dan gaan we dansen! Het titelnummer is gewoon goud. Iets toegankelijker dan Cabin Fever , maar nog steeds lekker gebruik makend van noisy gitaarwerk en tegendraads pianowerk. De stem van Nick Cave doet het zeer goed en stilzitten is onmogelijk voor mij tijdens dit nummer.

Nick Cave gebruikt Saint Huck om het titelnummer op te volgen. Goed idee want de vibe in dit nummer is heel groot. Vooral als de gitaar voor een korte tijd wordt ingezet en de drums beginnen los te komen om dan weer tot complete rust over te gaan. Zeer verslavende rit dit nummer en het kan niet lang genoeg duren. Toch wel een van de favoriete op dit album.

She loves me... She loves me NOT. Lekkere harde en kale drum die weergalmt door het hele nummer. Een beetje een vervolg op Saint Huck qua tempo en opbouw maar iets minder memorabel omdat het zo snel voorbij is. Toch is ook dit geen verkeerd nummer.

En het album eindigt dan welliswaar met een zeer toegankelijke , trage song. Mooi pianospel , stemwerk en lekker duister.
Hoe meer ik dit album luister des te meer het me bekoort. Geen enkel nummer stelt echt teleur maar het prachtwerk vind je toch wel in Avalanche, From Her To Eternity en Saint Huck. A Box For Black Paul is een mooie vierde.

Leuk om eens te vroegere Nick Cave te horen. Album verdient zeker 4 sterren voor mij en zijn nog enkele herbeluisteringen meer dan waard. 4*

Gut... kom ik hier een oude bekende tegen. Well of Misery vond ik destijds meesterlijk. De rest ben ik vergeten. Ik weet waarom. Het was niet mijn ding! Ik zal From Her to Eternity nog wel even op stapel houden om het gewoon nog eens een keertje te beluisteren.

Wellicht voor in een andere bui, misschien?

@ Alicia
Deze is nog behoorlijk duister, slepend, Nick zat zwaar aan de drugs.
Schreeuwend, krassend, schurend, dat moet je liggen, nog aansluitend aan The Birthday Party periode.
Tender Prey was het breekpunt, The Good Son vind ik een prachtig veredeld kerstalbum, maar ook nu prima te draaien.
Henry's Dream, Let Love In en Murder Ballads zijn ook wel duister, maar met een grotere rol voor de melodie.
Vanaf The Boatman's Call gaat het meer richting Leonard Cohen, de Grinderman albums zijn wat meer hysterische uitspattingen; Dig, Lazarus, Dig!!! zit ook nog een beetje in die lijn.

Inderdaad, vanaf The Boatman's Call gaat het richting Leonard op, en ook wel af en toe Lou Reed. Ik hou het hier even bij... ik lepel later nog wel de meer melodieuze krenten uit de Cave pap op. Hoe dan ook, ik ben blij met de ontdekkingen!

Nick Cave is op dit album duidelijk onder de invloed van gitarist Blixa Bargeld. Hier en daar is het net Neubauten.

Blijft toch een feestje om dit album weer eens te luisteren. Ik weet dat er generaties zijn die Cave 2.0 omarmen met veel gevoelig werk, maar deze ruwe diamant die opent met een cover van Leonard Cohen's Avalanche, is niet te versmaden. Cave giert, brult en betovert en maakt vooral veel indruk.
Favorieten zijn verder Saint Huck, het titelnummer en.... het beste voor het laatst.
A Box For Black Paul, een 10 minuten durende bezwering.

Ik ben volwassen geworden op de platen van Nick Cave. De eerste kennismaking was op mijn 16e/17e met Prayers On Fire van The Birthday Party. Vervolgens heb ik elke plaat van hem, eerst met The Birthday Party en later The Bad Seeds, gekocht of gekregen (daarover verderop wat meer) bij het verschijnen van deze platen.
Ik was ook best van slag toen The Birthday Party uit elkaar ging. Gelukkig bleek al snel dat Nick Cave met zijn eerste album met The Bad Seeds zou komen.
Hij zou voor het verschijnen van deze LP optreden in de Meervaart in Amsterdam op een festival georganiseerd door het toenmalige muziekblad, Vinyl. Ook The Smits waren daar overigens van de partij.
Ik schreef toen voor het voormalig communistisch dagblad, de Waarheid, over de hedendaagse popmuziek.
Na contact te hebben gezocht met de platenmaatschappij, kreeg ik de afspraak dat ik Nick Cave en zijn metgezellen mocht interviewen voor het optreden in het hotel waar ze verbleven. Daar aangekomen bleek ik niet de enigste popjournalist te zijn die daar aanwezig was. En ook bleek al snel dat Nick Cave en de band al niet meer in het hotel waren en waarschijnlijk al in de Meervaart waren. Dus de hele bups in Tram 1 op weg naar de Meervaart. En ja, daar waren de heren aanwezig. Ze vertoefde met zijn allen in het restaurant. Daar bleek al snel dat Nick Cave geen zin had in aparte interviews en moesten we het doen met een "persconferentie". Overigens waren met name Nick Cave en Blixa Bargeld al behoorlijk ver heen en raakte de fles J&B whiskey al snel leeg. Er volgde dan ook een weinig verheffende en serieuze persconferentie en eigenlijk werden we constant voor schut gezet door de heren. De enigste waar nog enigzins wat serieus uitkwam was Mick Harvey. Maar ik heb toen dezelfde avond het eerste optreden van Nick Cave & The Bad Seeds in NL gezien en was toen al redelijk onder de indruk, hoewel men nog niet veel repetoire had en werden de eigen nummers aangevuld met o.a. Avalanche, I Put A Spell On You en als ik me het goed herinner ook met In The Ghetto. Verder was het een rommelig concert wat ook logisch was na de inname van menig verdovend middel en de drank.
En nog geen 2 maanden later viel een recensie exemplaar van deze LP bij me in de bus. En wat vond ik deze LP geweldig toen, natuurlijk klonk er nog veel Birthday Party in door maar met Avalanche, Well Of Misery en ook A Box For Black Paul was ook al duidelijk waarneembaar dat Nick Cave een andere richting op ging. En op dat moment vond ik From Her To Eternity de beste LP die ooit verschenen was.
En ik ben deze LP en ook alles wat later zou verschijnen, blijven koesteren. En ik vond ook elke x als er een nieuw album verscheen deze beter dan de vorige. Nu terugkijkend is dat natuurlijk niet het geval.

Na de punk uit de jaren '70 (en vooruit, Black Flags briljante Damaged (1981)) zou pop onmiddellijk in precies het tegendeel van punk of rock 'n' roll transformeren, namelijk tot de meest gladde monotone synthipop die denkbaar is. Zelfs Cliff Richard en Tom Jones hadden opeens opwindende muziek gemaakt vergeleken met wat er in de jaren '80 werd gemaakt. In die woestijn van onuitstaanbare zaaddodende synthipop kon je echter een paar plantjes vinden die bewust precies het tegendeel leken te maken: rauw, duister, experimenteel. Je had oudgedienden Tom Waits met z'n Swordfishtrombones (1983) en Captain Beefheart met z'n Doc at the Radar Station (1980) die niet eerder zo rauw of experimenteel hadden geklonken. En je had de nieuwdienende Einstürzende Neubauten en The Birthday Party om wat leven in de oersaaie brouwerij van de jaren '80 te brengen.

Nick Cave van The Birthday Party ging toen solo en maakte met Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten deze plaat. Ik vond het meteen een bloedstollend mooie plaat. Of gewoon bloedstollend: minder hard of extreem dan The Birthday Party of Einstürzende Neubauten maar net zo'n afdaling naar de krochten van de hel en net zo effectief. Later ben ik het album wat vergeten, mede doordat Nick Cave hierna definitief brak met zijn ruige verleden en ook brave, gladde popliedjes ging maken (al vond ik z'n hit met Kylie Minogue nog wel leuk want sfeervol). Maar nu ik 'm na al die jaren nog eens heb beluisterd, ben ik van mening dat het album nog altijd staat als een huis: het is een geweldige plaat en een heuse klassieker. En heerlijk rauw.

Alleen jammer dat Nick Cave hierna invoegde in het spoor van de mainstreampop (maar dat lijkt onvermijdelijk, nu zelfs Einstürzende Neubauten na het geniale Kollaps (1981) steeds meer mainstreampop gingen maken: alleen The Stooges - met wie The Birthday Party wel werdt vergeleken - werden met elk nieuw album nog harder en extremer).

Dit is zo'n puur album met ongepolijste nummers. Oprechte emotie schreeuwt hij er uit. De muzikale omlijsting heeft een bijzonder ontregelend effect.

Alleen jammer dat Nick Cave hierna invoegde in het spoor van de mainstreampop (maar dat lijkt onvermijdelijk, nu zelfs Einstürzende Neubauten na het geniale Kollaps (1981) steeds meer mainstreampop gingen maken: alleen The Stooges - met wie The Birthday Party wel werdt vergeleken - werden met elk nieuw album nog harder en extremer). [/quote]

Dit is inderdaad een briljante plaat, mijn favo Cave.
Echter ik kan toch echt niet Neubauten's Yu Gung een mainstream pop plaatje noemen om maar een voorbeeld te noemen

Onlangs had ik een wat surrealistische ervaring in een nette woonwijk in Rotterdam. Met mijn vriendin maakte ik een wandelingetje, tot zij een bekende in een deuropening zag zitten. Iemand uit haar kennissenkring van wie we niet wisten dat hij bij ons in de buurt woonde. Een kunstenaarstype, volstrekt autonoom, ongeremd en heel aardig. "Ik woon eigenlijk vooral op de stoep en in de tuin", zei hij. Hij vroeg ons binnen. Wij aarzelden nog enigszins, maar vonden het ook wel een leuke spontane actie.

Eenmaal binnen zagen we een huis zoals we dat nog nooit eerder gezien hadden: behoorlijk leeg (het meeste meubilair stond inderdaad in de tuin), maar bovenal: er was geen stukje muur te vinden dat niet beschilderd was, zelfs niet in het sanitair. En niet zomaar schilderingen, zwarte houtskoolschilderingen. Abstract, figuratief, intuïtief. Een pikdonker decor en wat was de soundtrack? Dit album van Nick Cave, dat op loeihard volume door het huis schalde. Ik waande me in een ondergrondse kelder in Berlijn of in een kraakpand, hoewel de kraakpanden die ik heb bezocht aanmerkelijk toegankelijker waren dan dit donkere hol.

Eenmaal buiten waren we enigszins verbouwereerd zo'n leefomgeving tegen te komen tussen de standaard benedenwoningen. En had ik enigszins medelijden met de bovenburen. Desalniettemin vond ik het geweldig deze muziek zo te horen, intens en volstrekt onontkoombaar. Cave zoals Cave bedoeld is, zoals hij het ook brengt tijdens zijn concerten.

Vanavond nogmaals dit album beluisterd en ik denk dat er nog veel van zijn muziek volgt de komende tijd. Dit album zit bij mij nog in de 'groei', maar het titelnummer en Saint Huck staan alvast in mijn canon van favorite Cave-songs.

Inderdaad de juiste setting om echt met deze muziek kennis te maken. Mijn introductie was met Mutiny! van The Birthday Party, ergens in een studentenflat met een flinke hoeveelheid aan slechte weed. Een klote ervaring, maar wel eentje die mijn liefde voor Nick Cave liet ontkiemen. Waar een slecht zaadje toe kan leiden.

Voor mij maken de albums vanaf The Boys Next Door tot en met Murder Ballads de meeste indruk, al ben ik zoals velen geraakt door het persoonlijke Ghosteen.

Mijn eerste kennismaking met Nick Cave was toen ik hem zag met de Birthday Party in een alternatief muziekprogramma. Ik weet niet meer hoe dat programma heette, wel dat het maar zeer kort heeft bestaan. Wat ik zag was toen in mijn ogen redelijk extreem, een heleboel herrie, muzikanten die (leek het) maar wat deden en enkel aandacht voor zichzelf hadden en NIck Cave liep daar als een dronkenman rond wat in de microfoon te roepen en uiteindelijk zijn hoofd in het drumstel stopte. Ik stond op dat moment wel open voor wat afwijkende muziek, maar dit was toch wel heel erg. Ik weet dat ik toen nog een plaat in mijn handen heb gehad van The Birthday Party, de platenboer dacht dat dit de titel was ipv de groepsnaam. Toch toen niet gekocht. Uiteindelijk wel Nick Cave gevolgd, waarbij ik de eerste platen negeerde. Toen ik deze cd tweedehands zag toch maar eens aangeschaft. Natuurlijk ken ik de latere Cave, met briljante songs, maar hoe was de overgang van de chaos van the Birhday Party naar de latere Cave and the Bad Seeds ? Als ik eerlijk ben heeft dit al iets meer weg van de latere Cave dan the Birthday Party, maar dat laatste zit er nog wel in verweven.
De plaat begint natuurlijk ijzersterk met the Avalanche van Leonard Cohen. Niemand kan dat nummer van Cohen overtreffen, zoals hij het brengt, dat is echt een Avalanche. Maar deze versie van Nick Cave is ook zeker de moeite waard, berusting van Cohen heeft plaats gemaakt voor wanhoop. Mooie uitvoering ! Het tweede nummer is meer chaos a la Birthday Party. Nummer drie vind ik erg verrassend "Well of misery", zeker als aan het eind ook nog een mondharmonica invalt. Op naar het titelnummer 'From here to Eternity' , een zeer indringend nummer, ook zo gebracht. Cave die meer emotioneel een tekst aan het voordragen is en daardoor heen allerlei geluiden, die zorgen voor een opbouwende spanning. Wel een beetje Patti Smith achtig, die ook regelmatig gedichten declameert met muzikale herrie omringt. In de versie die ik bezit komen dan twee redelijk rustige nummers, 'In the getto' en 'the moon is in the gutter'. 'Saint Hunck is net als 'From here to eternity' een wat zenuwachtig lied met een declamerende Nick Cave gedragen door een bepaalde dreun die weer omlijst wordt door allerlei geluiden. 'Wings of flies' is mede geschreven door een bandlid van het begin J. G. Thitlwell. Die naam zei me wat en even gezocht in mijn cd's en jawel ik blijk de cd 'The Mesopelagie Waters' (Manorexia) te hebben. Toch maar weer een keer luisteren. Hij heeft ook een bijdrage geleverd aan de 2 albums van Marc and the Mambas , de specifieke band van Marc Almond. Ook heeft hij bijgedragen aan de muzikale begeleiding van deze eerste Cave/Bad Seeds plaat , maar is al halverwege de opnames vertrokken. De plaat eindigt met 'A Box For Black Paul' , opnieuw een redelijk declamerende Nick Cave. Tevens het langste nummer met bijna 10 minuten. Op mijn cd versie staat dan nog een live versie van het nummer 'From Here To Eternity' uit 1987, dat erg goed wordt uitgevoerd..
Ik moet zeggen dat de plaat me eigenlijk qua heftigheid redelijk mee valt. Natuurlijk klinkt the Birthday Party nog wel door hier en daar, maar Nick Cave is al een wat andere weg ingeslagen. Minder pathos en dat zal uiteindelijk leiden tot een paar prachtige rustigere albums in mijn ogen (en oren). Maar op zijn tijd dit weer eens opzetten is toch best wel lekker. Wel denk ik dat the Bad Seeds hier toch wel een andere rol speelden, ze mochten hier regelmatig totaal los. Wat zouden zij van de ontwikkeling van de muziek van Cave hebben gedacht ?

Het is niet het beste album van Nick Cave, maar het blijft mijn favoriet. De aanschaf van dit album in 1984 betekende voor mij een muzikale ommezwaai. Van Supertramp en The Police, naar The Gun Club, The Nomads en Nick Cave & The Bad Seeds.

Ik heb tot voor deze week amper wat van Nick Cave gehoord. Niet echt mijn genre, de paar nummers die ik kende spraken me niet echt aan. Maar met de laatste leg (Carnage) werd dan toch eindelijk mijn interesse gewekt. En kijkende naar de staat van dienst van Nick Cave & The Bad Seeds leek het me een waardevol project om eens bij het begin te beginnen en de hele discografie te doorlopen. Voor het gemak noem ik From Her to Eternity dan maar even "het begin".

Deze plaat is wel "one hell of a way" om te debuteren. Ik heb volgens mij nog nooit een plaat gehoord die zo erg klinkt alsof ieder bandlid door de duivel bezeten is. En dit komt van iemand die opgegroeid is met metal en zes jaar lang metalrecensies heeft geschreven. Het is niet zozeer een plaat die ik voor mijn plezier op zou zetten. Zo ruw, ongecontroleerd, getormenteerd... Maar als ik inderdaad nog eens een exorcisme-scene zou komen te regisseren, of een soundtrack zocht voor een expositie van Guernica-achtige houtskoolkunst, dan is dit album het eerste waar mijn gedachten naar uitgaan.

Waar sommige bands op hun eerste album nog een beetje karakterloos klinken, zoekende zijn naar hun identiteit, zit From Her to Eternity er direct barstensvol mee. Ik kan goed begrijpen dat zelf vanuit hun eigen artistieke visie ze hierna andere hoeken zijn gaan verkennen. Geen top 10-plaats, maar zeker een album dat ik niet snel zal vergeten, en mijn interesse in de rest van de discografie is keihard gewekt.

andnino, het werk hiervoor van The Birthday Party en The Boys Next Door is ook al de moeite waard om je in te verdiepen.

In tegenstelling tot andere 'nieuwe geluiden' van mid jaren 80, blijken de eerste drie albums van Nick Cave & The Bad Seeds een hele beperkte houdbaarheidsdatum te hebben. Grootste oorzaak daarvan is Nick cave zelf. Na 'Kicking against the pricks' ontwikkelt hij zich tot songschrijver met grote diepte en zeggingskracht, en verbleekt alles wat hij daarvoor gedaan heeft.
Op 'From her to eternity' na draai ik dit album zelden meer.