Nick Cave & The Bad Seeds - From Her to Eternity (1984)

Grappig dat hier boven Nick Cave en Dire Straits in één adem worden genoemd. Beide bands waren in het begin van de jaren '80 in Londen, maar totaal verschillende scenes. Ik vraag me af of hun paden hebben gekruist in het circuit. Zie je het al voor je? Mark Knopfler, de gitaar virtuoos en de aanbidder van het snaarinstrument, die kijkt naar Blixa Bargeld die zijn gitaar wat anders behandelt dat hij zou doen. Hoewel ik betwijfel of The Bad Seeds na die eerste twee platen van Dire Straits überhaupt nog de moeite genomen zouden hebben om te gaan kijken...

Ach, wie weet? Tegenpolen trekken elkaar soms aan. Ik bedoel, stond Nick Cave niet stiekem even te dansen op een nummer van Madonna in de docu The Road to God knows where?

Deze en andere sombere platen waren die waren de lievelingen van critici. Deze plaat werd lovend ontvangen en je vraagt je af wat men zo mooi vond aan het intens zware gevoel wat de plaat oproep en of de lovende recensies destijds, drie decennia na dato nog steeds opgang zouden maken in 2012. Mijn antwoord is: ja.

In the ghetto staat ook niet op de lp dus hoort hier niet thuis. wel 1 vd beste koffers ever gemaakt

Als het als bonustrack is uitgebracht, dan hoort-ie hier ook thuis als zodanig.

Bij het uitkomen van dit album werd er eigenlijk niet zo zeer een vergelijk gemaakt met de des tijds populaire "doom new wave" , maar eerder met oude plaatjes.
Nee vaker werd het debuut van The Doors aangehaald (tja einde kent ook een lang epos), The Velvet Undergroud en de gekte van een Captain Beefheart ware de referenties , dit zou bij het volgende album weer iets anders.
Dit vind ik overigens wel een klassieker van de eerste orde.

Erg goed debuut van Cave. Heerlijk Vuig noisy album. Doet me regelmatig denken aan 'Sketches for the Drunk' van Jeff Buckley. Alleen was Cave dan 15 jaar eerder met deze sound. Klinkt ook nog meer primitief, wat niet negatief is bedoeld. Heb dit album lang niet zo vaak geluisterd als andere albums van Cave waardoor ik het niet als zijn beste kan bestempelen. Zal waarschijnlijk ook niet snel gebeuren, maar groeit elke keer weer een beetje als ik 'm opzet.

(+) 'Cabin Fever!', 'From Her to Eternity'

Ja die Nick Cave, maakt al sinds mensenheugenis goede albums. Weinig missers (Nocturama) eigenlijk. Voor dit debuutalbum maakte hij de diverse podiums onveilig met The Birthday Party, nog ruiger dan dit debuut. Dit album was mijn eerste kennismaking met Cave en het is altijd een van mijn favoriete albums geweest. De cover van Cohen, het geweldige titelnummer en de lange pianoballad A Bow For Black Paul zijn hoogtepunten. Later is ook Saint Huck daar bijgekomen. Alleen al dat intro..Achtung !!
Cave ziet er slecht uit op de hoes, de verslavingen en zijn levensstijl eisten duidelijk hun tol. Tegenwoordig ziet hij er beter uit, vrouw, kindje, zo gaat dat.
Gelukkig grijpt hij met zijn Grinderman projecten nog vaak terug naar deze periode.
1984, het is lang geleden, maar het lijkt wel gisteren.

Nou, ik vind het zelfverklaard "gevaarlijke" Grinderman echt totaal niet ruig vergeleken bij de gitzwarte intensiteit die de losgeslagen Cave en zijn Bad Seeds circa dit album bereikten.

Oude mannen die een oud kunstje nieuw leven in blazen, misschien. Leuk als curiosum wellicht...

Intussen wachten we gedwee tot, Deo Volente, 18 februari langs ons heen trekt en de nieuwe Bad Seeds schijf te graai ligt. De twee nummers die reeds op het web zijn vrijgegeven suggereren een aangename, doch ook tamelijk 'veilige', voortkabbelende sfeer...

En gelijk heb je, maar Cave begon wel in te slapen met die paar ballad-albums (1997-2001) die op een gegeven moment het licht zagen. Best mooi allemaal, maar ook braaf.
Pas bij Dig Lazarus Dig !! kwam er wat van het oude vuur terug. Maar die jaren 80 albums staan als een huis en behoren tot zijn meest intensieve, vuige en beste periode.

Na het beluisteren van het magistrale 'Push The Sky Away' moest het er toch maar eens van komen: een reis door het hele oeuvre van Nick Cave, die ik alleen kende van een verzameling losse liedjes, maar niet van hele albums. Schande! Wordt nu goedgemaakt en ik begin bij het begin.
Deze debuutplaat klonk me bij een eerste beluistering vooral erg kaal en rauw in de oren. Maar het is een plaat die steeds meer gaat beklijven. Grijpt je echt bij je strot. Beklemmend, duister, grimmig en heel erg oer. Met de blues als basis verkent Cave donkere krochten en vertelt gruizige verhalen. Heerlijke spooky pianoklanken overigens in songs die door je kop blijven spoken. Heel anders dan PTSA (ook niet zo goed), maar wel een fijne plaat.

Het eerste album van Nick Cave & The Bad Seeds is er één die erg rauw en kaal in het gehoor klinkt maar wel de kenmerkende teksten van Nick Cave naar voren brengt.

In een periode die voor Nick nog werd gekenmerkt door verslavingen (drank, drugs) en een wilde levensstijl zette hij zijn eerste album neer met The Bad Seeds. Lange nummers die muzikaal redelijk kaal zijn maar op de juiste momenten de teksten van Nick naar voren brengt. Een eerste luisterbeurt kan je misschien nog niet ontroeren maar dit is een groeiplaat, niet de sterkste maar ook zeker niet de minste van Nick. From Her to Eternity en A Box for Black Paul zijn de uitschieters op deze plaat.

3.5*

Vrij chaotisch debuut van Nick Cave & the bad seeds al is de klasse al onmiskenbaar aanwezig.Ligt qua sound wel wat in het verlengde van Nick's vorige band the Birthday party maar een stuk minder rock en hard.Saint Huck is voor mij veruit het beste nummer.

Oh mijn God is dit de man van Into My Arms? Dit is gewoon geweldig!

In het geheel een zeer dreigend , kaal, chaotisch en donker album. Verwacht geen melodietjes die in je hoofd blijven hangen. Voor een Bad Seeds album is dit niet zo toegankelijk. Mijn moeder flipt al bij The Hammer Song, wat zou er dan met haar gebeuren als ik dit album op zet

Begint al meteen dreigend met het donkere maar redelijk luisterbare Avalanche, een cover van Leonard Cohen. Cave zijn manier van zingen doet me een beetje denken aan een dreigende troll. Veel variatie in instrumenten zijn er niet maar de drums zijn hier wel het hoogtepunt die dan de Avalanche moeten symboliseren. Hierna gaan alle remmen los met Cabine Fever. Ik weet echt niet wat ik van dat nummer moet denken... ik vind het een cool muziekstukje maar het kabbelt na het einde toch wat door.

Eventjes pauze met Well Of Misery. Op zich niets speciaals maar die rustpauze is meer dan nodig voor een luisteraar als ik. De stem van Nick Cave is hier ook zeer mooi. Het stukje met de mondharmonica is een leuk afsluitertje.
En dan gaan we dansen! Het titelnummer is gewoon goud. Iets toegankelijker dan Cabin Fever , maar nog steeds lekker gebruik makend van noisy gitaarwerk en tegendraads pianowerk. De stem van Nick Cave doet het zeer goed en stilzitten is onmogelijk voor mij tijdens dit nummer.

Nick Cave gebruikt Saint Huck om het titelnummer op te volgen. Goed idee want de vibe in dit nummer is heel groot. Vooral als de gitaar voor een korte tijd wordt ingezet en de drums beginnen los te komen om dan weer tot complete rust over te gaan. Zeer verslavende rit dit nummer en het kan niet lang genoeg duren. Toch wel een van de favoriete op dit album.

She loves me... She loves me NOT. Lekkere harde en kale drum die weergalmt door het hele nummer. Een beetje een vervolg op Saint Huck qua tempo en opbouw maar iets minder memorabel omdat het zo snel voorbij is. Toch is ook dit geen verkeerd nummer.

En het album eindigt dan welliswaar met een zeer toegankelijke , trage song. Mooi pianospel , stemwerk en lekker duister.
Hoe meer ik dit album luister des te meer het me bekoort. Geen enkel nummer stelt echt teleur maar het prachtwerk vind je toch wel in Avalanche, From Her To Eternity en Saint Huck. A Box For Black Paul is een mooie vierde.

Leuk om eens te vroegere Nick Cave te horen. Album verdient zeker 4 sterren voor mij en zijn nog enkele herbeluisteringen meer dan waard. 4*

Gut... kom ik hier een oude bekende tegen. Well of Misery vond ik destijds meesterlijk. De rest ben ik vergeten. Ik weet waarom. Het was niet mijn ding! Ik zal From Her to Eternity nog wel even op stapel houden om het gewoon nog eens een keertje te beluisteren.

Wellicht voor in een andere bui, misschien?

@ Alicia
Deze is nog behoorlijk duister, slepend, Nick zat zwaar aan de drugs.
Schreeuwend, krassend, schurend, dat moet je liggen, nog aansluitend aan The Birthday Party periode.
Tender Prey was het breekpunt, The Good Son vind ik een prachtig veredeld kerstalbum, maar ook nu prima te draaien.
Henry's Dream, Let Love In en Murder Ballads zijn ook wel duister, maar met een grotere rol voor de melodie.
Vanaf The Boatman's Call gaat het meer richting Leonard Cohen, de Grinderman albums zijn wat meer hysterische uitspattingen; Dig, Lazarus, Dig!!! zit ook nog een beetje in die lijn.

Inderdaad, vanaf The Boatman's Call gaat het richting Leonard op, en ook wel af en toe Lou Reed. Ik hou het hier even bij... ik lepel later nog wel de meer melodieuze krenten uit de Cave pap op. Hoe dan ook, ik ben blij met de ontdekkingen!

Nick Cave is op dit album duidelijk onder de invloed van gitarist Blixa Bargeld. Hier en daar is het net Neubauten.

Blijft toch een feestje om dit album weer eens te luisteren. Ik weet dat er generaties zijn die Cave 2.0 omarmen met veel gevoelig werk, maar deze ruwe diamant die opent met een cover van Leonard Cohen's Avalanche, is niet te versmaden. Cave giert, brult en betovert en maakt vooral veel indruk.
Favorieten zijn verder Saint Huck, het titelnummer en.... het beste voor het laatst.
A Box For Black Paul, een 10 minuten durende bezwering.