Na de punk uit de jaren '70 (en vooruit, Black Flags briljante
Damaged (1981)) zou pop onmiddellijk in precies het tegendeel van punk of rock 'n' roll transformeren, namelijk tot de meest gladde monotone synthipop die denkbaar is. Zelfs Cliff Richard en Tom Jones hadden opeens opwindende muziek gemaakt vergeleken met wat er in de jaren '80 werd gemaakt. In die woestijn van onuitstaanbare zaaddodende synthipop kon je echter een paar plantjes vinden die bewust precies het tegendeel leken te maken: rauw, duister, experimenteel. Je had oudgedienden Tom Waits met z'n
Swordfishtrombones (1983) en Captain Beefheart met z'n
Doc at the Radar Station (1980) die niet eerder zo rauw of experimenteel hadden geklonken. En je had de nieuwdienende Einstürzende Neubauten en The Birthday Party om wat leven in de oersaaie brouwerij van de jaren '80 te brengen.
Nick Cave van The Birthday Party ging toen solo en maakte met Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten deze plaat. Ik vond het meteen een bloedstollend mooie plaat. Of gewoon bloedstollend: minder hard of extreem dan The Birthday Party of Einstürzende Neubauten maar net zo'n afdaling naar de krochten van de hel en net zo effectief. Later ben ik het album wat vergeten, mede doordat Nick Cave hierna definitief brak met zijn ruige verleden en ook brave, gladde popliedjes ging maken (al vond ik z'n hit met Kylie Minogue nog wel leuk want sfeervol). Maar nu ik 'm na al die jaren nog eens heb beluisterd, ben ik van mening dat het album nog altijd staat als een huis: het is een geweldige plaat en een heuse klassieker. En heerlijk rauw.
Alleen jammer dat Nick Cave hierna invoegde in het spoor van de mainstreampop (maar dat lijkt onvermijdelijk, nu zelfs Einstürzende Neubauten na het geniale
Kollaps (1981) steeds meer mainstreampop gingen maken: alleen The Stooges - met wie The Birthday Party wel werdt vergeleken - werden met elk nieuw album nog harder en extremer).