menu

Nick Cave & The Bad Seeds - From Her to Eternity (1984)

mijn stem
3,66 (316)
316 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Mute

  1. Avalanche (5:13)
  2. Cabin Fever! (6:12)
  3. Well of Misery (5:25)
  4. From Her to Eternity (5:34)
  5. In the Ghetto * (4:07)
  6. The Moon Is in the Gutter * (2:36)
  7. Saint Huck (7:23)
  8. Wings Off Flies (4:06)
  9. A Box for Black Paul (9:42)
  10. From Her to Eternity (1987) * (4:35)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 43:35 (54:53)
zoeken in:
avatar van c-moon
4,5
"let me tell you about a girl.. she lives in room 29..." Alleen al voor de titelsong "From Her to Eternity" moét je de CD gewoon aanschaffen.. de dreigende piano die de hele song draagt, de drive die de song heeft... schitterende gewoon./...

Cabin Fever!!! Saint Huck!!! Avalanche!!! Cave doe croont als de beste op "In The Ghetto".... Het prachtige "The moon is in the gutter"...

Een van mijn favoriete Cave-albums zonder meer! De titeltrack staat er ook op in een tweede versie zoals die ook op de soundrack van "Der Himmel über Berlin" staat, waarin Cave & Co een guest appearance maken. In de film treedt Cave op, ... en dan die scene waar een van de Engelen Cave's gedachten aanhoort: "no, this time, I'm not going to tell them about girl..." en vervolgens inze: "Let me tell you about a girl... she lives in room 29"... Het optreden van Cave is trouwens belangrijk in de film, want het is daar dat de Engel Damiel, wanneer hij de van vlees en bloed is geworden eindelijk zijn Marion zal vinden...
Enfin, da's meer iets voor moviemeter

avatar van deric raven
4,0
Hier zaten The Bad Seeds in hun Amy Winehouse periode.
Als je de foto’s in het boekwerk bekijkt, dan zie je duidelijk een Nick Cave en Blixa Bargeld die moeite hebben zich op de been te houden door hun heroïne verslaving.
Zelfs de normaal zo fris ogende Mick Harvey ziet er hier niet zo gezond uit.
Tracy Pew (oud bassist van Birthday Party) toerde in deze periode ook mee tijdens concerten.
Hij zou 2 jaar later het gevecht tegen zijn verslaving verliezen.

Muzikaal neigt From Here To Eternity nog duidelijk naar Birthday Party; getuigende de dreigende coverversie van Cohens Avalanche.
Caves voorliefde voor Cohen is later trouwens nog eens duidelijk hoorbaar op The Boatman’s Call en No More Shall We Part.
In The Ghetto van Elvis laat weer meer een Nick Cave horen die we vooral kennen van The Good son.

Op deze eersteling van The Bad Seeds (al werd hij nog onder de naam Nick Cave uit gebracht) staan al een paar klassiekers die later live nog steeds regelmatig gespeeld werden; namelijk From Her To Eternity (geweldige subtiele rol weg gelegd voor Blixa) en Saint Huck.

Verder lijkt Blixa’s bijdrage minimaal. Die schijn heeft hij vaak tegen.
Al is hij de minst getalenteerde Bad Seed, live is hij er vaak niet bij, en dat vind ik wel een gemis.
Ook zijn afwezigheid op de laatste 2 albums blijf ik jammer vinden.

avatar van HugovdBos
3,5
Het eerste album van Nick Cave & The Bad Seeds is er één die erg rauw en kaal in het gehoor klinkt maar wel de kenmerkende teksten van Nick Cave naar voren brengt.

In een periode die voor Nick nog werd gekenmerkt door verslavingen (drank, drugs) en een wilde levensstijl zette hij zijn eerste album neer met The Bad Seeds. Lange nummers die muzikaal redelijk kaal zijn maar op de juiste momenten de teksten van Nick naar voren brengt. Een eerste luisterbeurt kan je misschien nog niet ontroeren maar dit is een groeiplaat, niet de sterkste maar ook zeker niet de minste van Nick. From Her to Eternity en A Box for Black Paul zijn de uitschieters op deze plaat.

3.5*

4,5
Na de punk uit de jaren '70 (en vooruit, Black Flags briljante Damaged (1981)) zou pop onmiddellijk in precies het tegendeel van punk of rock 'n' roll transformeren, namelijk tot de meest gladde monotone synthipop die denkbaar is. Zelfs Cliff Richard en Tom Jones hadden opeens opwindende muziek gemaakt vergeleken met wat er in de jaren '80 werd gemaakt. In die woestijn van onuitstaanbare zaaddodende synthipop kon je echter een paar plantjes vinden die bewust precies het tegendeel leken te maken: rauw, duister, experimenteel. Je had oudgedienden Tom Waits met z'n Swordfishtrombones (1983) en Captain Beefheart met z'n Doc at the Radar Station (1980) die niet eerder zo rauw of experimenteel hadden geklonken. En je had de nieuwdienende Einstürzende Neubauten en The Birthday Party om wat leven in de oersaaie brouwerij van de jaren '80 te brengen.

Nick Cave van The Birthday Party ging toen solo en maakte met Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten deze plaat. Ik vond het meteen een bloedstollend mooie plaat. Of gewoon bloedstollend: minder hard of extreem dan The Birthday Party of Einstürzende Neubauten maar net zo'n afdaling naar de krochten van de hel en net zo effectief. Later ben ik het album wat vergeten, mede doordat Nick Cave hierna definitief brak met zijn ruige verleden en ook brave, gladde popliedjes ging maken (al vond ik z'n hit met Kylie Minogue nog wel leuk want sfeervol). Maar nu ik 'm na al die jaren nog eens heb beluisterd, ben ik van mening dat het album nog altijd staat als een huis: het is een geweldige plaat en een heuse klassieker. En heerlijk rauw.

Alleen jammer dat Nick Cave hierna invoegde in het spoor van de mainstreampop (maar dat lijkt onvermijdelijk, nu zelfs Einstürzende Neubauten na het geniale Kollaps (1981) steeds meer mainstreampop gingen maken: alleen The Stooges - met wie The Birthday Party wel werdt vergeleken - werden met elk nieuw album nog harder en extremer).

avatar van andnino
3,5
Ik heb tot voor deze week amper wat van Nick Cave gehoord. Niet echt mijn genre, de paar nummers die ik kende spraken me niet echt aan. Maar met de laatste leg (Carnage) werd dan toch eindelijk mijn interesse gewekt. En kijkende naar de staat van dienst van Nick Cave & The Bad Seeds leek het me een waardevol project om eens bij het begin te beginnen en de hele discografie te doorlopen. Voor het gemak noem ik From Her to Eternity dan maar even "het begin".

Deze plaat is wel "one hell of a way" om te debuteren. Ik heb volgens mij nog nooit een plaat gehoord die zo erg klinkt alsof ieder bandlid door de duivel bezeten is. En dit komt van iemand die opgegroeid is met metal en zes jaar lang metalrecensies heeft geschreven. Het is niet zozeer een plaat die ik voor mijn plezier op zou zetten. Zo ruw, ongecontroleerd, getormenteerd... Maar als ik inderdaad nog eens een exorcisme-scene zou komen te regisseren, of een soundtrack zocht voor een expositie van Guernica-achtige houtskoolkunst, dan is dit album het eerste waar mijn gedachten naar uitgaan.

Waar sommige bands op hun eerste album nog een beetje karakterloos klinken, zoekende zijn naar hun identiteit, zit From Her to Eternity er direct barstensvol mee. Ik kan goed begrijpen dat zelf vanuit hun eigen artistieke visie ze hierna andere hoeken zijn gaan verkennen. Geen top 10-plaats, maar zeker een album dat ik niet snel zal vergeten, en mijn interesse in de rest van de discografie is keihard gewekt.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:05 uur

geplaatst: vandaag om 19:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.