Het is niet te doen dit blok historie in drie delen adequaat te beschrijven. Zelfs niet in een reeks superlatieven, waaraan ik me in recensies (van albums waar ik gelukkig mee ben) nogal eens bezondig.
Met het bijbehorende boekwerkje wordt je ingewijd in de eigenaardigheden van iedere track. Het is alsof je een museumzaal betreedt en links en rechts de bordjes leest en op de knopjes drukt voor het geluidsfragment. Interessant.
De ondertitel belooft ons de periode 1961 t/m 1991 te bestrijken. Dat is mooi 30 jaar en Dylan had een feestje te vieren in dat jaar, maar klopt niet met de inhoud, want de laatst geselecteerde track werd opgenomen op 23 maart 1989. De outtakes van Under the Red Sky (1990) bewaarde Columbia voor later.
De opnames op deze uitgave zijn niet een klasse minder goed dan het materiaal op de reguliere Dylan-albums. Sterker nog: je komt een stukje dichterbij de man áchter al die albums. De demo's, outtakes en liveopnames, bijna achteloos opgenomen vaak, geven een eerlijke blik op de geschiedenis van die eerste achtentwintig jaar Bob Dylan. Van ruw en rommelig tot overgeproduceerd, begrijp je bij meerdere tracks best dat het zo niet op een album terecht kwam. Wel goed, niet perfect. Maar Dylan klinkt wel steeds gedreven.
De eerste anderhalve CD staan in het teken van de eerste vier akoestische jaren: Dylan de folksinger, in het voetspoor van Woody Guthrie. Daarmee is die beginperiode rijk belicht. Bij
If You Gotta Go, Go Now stappen we ineens in het elektrische tijdperk. Dan lopen we op de tweede helft van CD2 snel door de jaren zeventig naar de afvaltracks van Shot of Love ('81) en Infidels ('83) op CD3. De late gospeljaren, zullen we het noemen, krijgen hier een prominente plaats. Met
Series of Dreams, een afvaller van Oh Mercy uit 1989, in een productie van Daniel Lanois, eindigt de reeks.
Laten we het praktisch bekijken. Je draait niet wekelijks het hele albumrepertoire van Bob Dylan. Ook ik niet. Maar met deze driebox in de hand en daarbij het vervolg vanaf 1989 op Bootleg Series Volume 8:
Tell Tale Signs (2008), bestrijk je de geschiedenis van de artiest, bezien vanaf de achterkant. Of tenminste vanuit een andere invalshoek. En die is minstens even interessant en laat ons regelmatig verbazen.
Mijn selectie:
Ramblin' Gamblin' Willie; Farewell Angelina; It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry;
If Not for You (met George Harrison);
Idiot Wind; Golden Loom (met Emmylou Harris);
Every Grain of Sand; Lord Protect My Child en
Blind Willie McTell (met Mark Knopfler)