Californische powerpop, verschenen in oktober 1979. Muzikaal redelijk verwant aan The Knack uit diezelfde staat. Bij 20/20 echter veel meerstemmige zang dankzij twee gitaristen annex leadvocalisten genaamd Steve Allen en Chris Silagyi, die afwisselend het voortouw nemen en invloeden van de Britse glamrock uit de hoogtijdagen rond 1973. Dat is in het kort wat je op het titelloze debuut van de groep hoort.
Bij herhaald draaien val ik echter vooral voor de capaciteiten van drummer Mike Gallo, die groovet als de beste met de juiste snareslagen / breaks / fills / bekkens op de juiste momenten, daarmee de liedjes naar een hoger peil meppend. Liefhebbers van het werk van stokkenman Clem Burke van Blondie zouden dit 20/20 eens moeten horen.
Mijn favorieten:
Cheri,
Tonight We Fly,
Remember the Lightning,
She's an Obsession,
Backyard Guys en
Action Now, dat met z'n akkoordenreeks enerzijds een lichte versie van rockklassieker
Born to Be Wild lijkt en anderzijds alsof het geleend is van één van de eerste albums van Cheap Trick. Supermelodieus en ik herhaal het maar, vaak tweestemmig.
Hoe fris en fruitig kon Amerikaanse new wave klinken... En dan te bedenken dat deze groep nogal vergeten is; dit verdient meer!
Mijn reis door new wave in 1979 kwam van het tweede album van de Schotse
Skids en omdat ik het debuut van
The Knack, de derde van de
The Boomtown Rats en de vierde van
The Stranglers al eerder besprak, is het tijd voor het album dat onlangs door Oor tot beste postpunkalbum ooit werd verkozen:
154 van Wire.