Wire - 154 (1979)

Trui - met dit weer??? Dan ben je wel een onverbeterlijke koukleum en/of je hebt een BMI van 23. Vandaag in de tuin actief geweest, in short, polo en teva's - voelde de zomer - Gui Boratto op de achtergrond, voor wat het waard is

Vond die "sokkel" trouwens wel een mooi koninklijk beeld geven en zag Wilfried, bij wijze van spreken, in het fameuze interview al vragen: Maar wanneer bent u nou voor het laatst van uw sokkel geblazen?

Wire is hier in huis meer muziek bij draadjesvlees

Zeker. Maar bij zo'n perfect album hoort natuurlijk perfect Nederlands, nietwaar?

Bij Single K.O. kun je horen waar Departments S. zijn inspiratie voor “Is Vic There?” haalde. Grappig...

Een ietwat verlate kennismaking. Het klinkt vertrouwd. Wat nu natuurlijk bijdraagt aan het vertrouwde gevoel is dat ook mijn bankrekeningnummer sinds mensenheugenis begint met 154.....

Dit is een briljant album met fraaie zang en muzikale omlijsting.

Dat kun je van zóveel platen zeggen. Is er dan niets dat je over 154 kwijt wilt? Dit neigt naar Territorial Pissing.

Doet deze user vaker en net als aan de lopende band 5* geven aan albums.
Wat is A Touching Display toch een fantasisch nummer en bijna een blauwdruk van heel veel postpunk dat in latere jaren zou verschijnen. Dit album is met Unknown Pleasures een maatstaf geweest voor veel beginnende bands in die tijd.

er is verschil tussen dingen kunnen zeggen en het ook gewoon onomwonden zeggen

Hoe is dit Punk? Staat toch echt bij dit album op Mume.
Nougoed, het is me zeker meegevallen. Goede eigen herkenbare sound met de nodige goede rockers.
Gaat voor mij richting de new wave af en toe.

Postpunk noemen ze dit tegenwoordig.. Maar new wave is helemaal niet zo'n gekke gedachte.
Prima plaat.

Heb deze plaat nu zo' 40 jaar in huis, is samen met Low en Remain in Light de plaat die ik het vaakst beluisterd heb, een absoluut meesterwerk!

Jaren geleden via muziekkrant OOR, ik meen een persoonlijke top 10 van popjournalist Eric van den Berg, kennis gemaakt met dit voor mij nog onbekende album. Samen met Script of the Bridge van The Chameleons kan ik mij herinneren. 154 is inmiddels al 42 jaar oud, maar de muziek staat nog steeds als een huis. Dit soort albums kom je toch nauwelijks meer tegen vandaag de dag. Pure nostalgie.

Nummer 1 in de Oorlijst van beste postpunk albums ooit. Onvermijdelijk natuurlijk met Erik van den Berg, de voormalig hoofd redacteur, in de gelederen. Zo lang ik mij kan herinneren geeft hij al hoog op over het album in de muziekkrant. Ik heb het album weer eens gespeeld. Na aankoop, ergens begin jaren 00, hooguit één keer. Ik vond het niet veel. Door die positionering aan de kop van heel veel goede albums, heb ik toch nog een poging gewaagd. Wat mij direct opvalt, is dat kennelijk door al die nieuwe postpunk bands van de laatste jaren, mijn oren anders aangelegd zijn. Ik hoor nu van alles in 154, maar ook heel veel geen postpunk, maar veel van wat er voor 1978 werd uitgebracht in met name het V.K. Nog geen oordeel, daarvoor is het te vroeg. Maar goed is het zeker.

Berichten verplaatst naar Muziek > Toplijsten en favorieten > Oors Postpunk Top 154

Op reis door new wave, momenteel in oktober 1979, kom ik van het debuut van powerpopgroep 20/20 bij de derde van Wire. Op hun debuut Pink Flag (1977) punk die zowel met de stroom mee als ertegenin ging en meteen op opvolger Chairs Missing werd gezocht naar nieuwe geluiden en stijlen.

Die trend zet zich op 154 voor. Na alle recente publiciteit rond de #1-positie van dit album op de postpunklijst van Oor - of eigenlijk die van Erik van den Berg persoonlijk - heb ik Oor's Popencyclopedie editie 1982 erbij gepakt. Relatief kort na de beginjaren van punk en wave gepubliceerd, ben ik benieuwd naar hoe toen naar 154 werd geluisterd:
"Begin '79 weet de groep zich in ons land verrassend sterk waar te maken als voorprogramma van Roxy Music. (...) 154 is een stuk toegankelijker dan beide voorgaande platen en telt naast enkele sfeertekeningen in geluid ook verschillende nummers die verrassend veel weghebben van een heuse song met kop en staart. Vooral in die categorie toont de groep haar enorme potentie om een eigenzinnige geluidsbehandeling te koppelen aan het ambacht van songschrijven. Daarmee slaat de brug een waardevolle brug tussen avantgarde en toegankelijkheid." Dat is minder lyrisch dan Van den Berg anno 2024 is, zonder de kwaliteit ervan te verloochenen.

Ik ga voor dit dertien nummers tellende album mee met de 1982-visie. Met de "sfeertekeningen in geluid" heb ik weinig, met als kanttekening dat ik van nature verknocht ben aan uptempo muziek tot aan scheurende gitaren toe.
Die sfeertekeningen bepalen de sfeer op kant 1 in het door gitarist B.C. Gilbert gedeclameerde The Other Window en het nummer-met-vooral-spraakzang van bassist Graham Lewis A Touching Display. Op kant 2 in A Mutual Friend en de twee slotnummers: het dreigende Indirect Inquiries en 40 Versions. Die kalmte kan fraai zijn maar mede door de (spraak)zang grijpt het me niet gedurende deze vijf.

Liever hoor ik de stem van tevens gitarist Colin Newman. Mijn favorieten zijn vooral uptempo én door hem gezongen: de als een dieselmotor startende opener I Should Have Known Better, het stormende Two People in a Room, het rammende On Returning, de melancholie van Blessed State, de onrust van Once Is Enough en het lichtere Map Ref. 41°N 93°W (een titel om uit het hoofd te stampen, koeklend leer ik dat dit in Iowa ligt).
Er valt dus volop te genieten, mede door de heldere productie. De nummers die ik niet noemde zijn nog altijd aardig, wat in de oren van sommigen vloeken zal zijn... Graag had ik meer toetsen willen horen: die bijdragen van producer Mike Thorne smaken naar meer, zoals in het nummer met de coördinaten.

De eerste persing bevatte een bonus-EP met daarop een sololied van ieder van de vier leden. In het cd-tijdperk uiteraard als bonus bij de heruitgave gezet, zoals deze fraaie editie uit 2018.
Geen hitsingles zoals van Missing Chairs met Outdoor Miner gebeurde, wél de hoogste albumnotering tot dan: in die schamele ene week in de Britse albumchart haalde het begin oktober 1979 #39. De groep valt mede door succesgebrek uit elkaar en de leden gaan solo, waardoor de EP een onbedoelde voorbode blijkt te zijn. In 1985 komen ze weer bij elkaar.

In mijn oren is 154 de derde goede Wire op rij, lyrisch ben ik echter niet. Een 7,5 als schoolcijfer, waarbij dit album nét iets beter bevalt dan de voorganger. Uit ditzelfde 1979 heb ik meer met Buzzcocks (A Different Kind of Tension) en The Stranglers (The Raven). Dankzij het sterke basspel van Lewis valt me net als bij de voorganger op dat Wire de nodige invloed had op de eerste jaren van The Cure - en daarmee mogelijk ook op hun over twee weken te verschijnen Songs of a Lost World.

Mijn reis door new wave (een nog groter containerbegrip dan postpunk) vervolgt bij The Adverts, die net als Wire in 1977 met punk debuteerden en pas in '79 toe waren aan hun tweede album.

Geluisterd vanwege (inderdaad) die oor nr 1 positie icm mijn uituileballen van hoe en wat met postpunk.

Zeer aangename luisterervaring. Dit zijn echte muzikanten en niet zozeer met issues volgeladen lieden, vermoed ik zo. De remaster op Spotify klinkt prima en de tand des tijds heeft geen vat op de intentie en kwaliteit van de tracks, eerde lijkt het dat ze hun tijd vrij fors vooruit waren. Moet er wel bij vermelden dat ik hun duistere kant vele malen cooler vind dan de wat meer toegankelijke werken. Zal het zeker nog eens aanzetten en het is gewoon vet.

Ik heb Wire nog niet eens zo heel lang geleden leren kennen. De naam kende ik wel maar de muziek was aan mij voorbij gegaan, totdat ik daar eens op geattendeerd werd. En terecht. Deze plaat klinkt al gelijk als heel bijzonder en ik kan de hoge waarderingen ook best begrijpen. Deze plaat ga ik later als ik hem beter ken waarschijnlijk ook een steeds hoger cijfer geven bij iedere keer spelen.