The Smile - Cutouts (2024)

Toch geen plagiaat komen beide uit ChatGPT alleen de NL is vertaald

Haha, dat zou ook wat zijn!

Ik heb Dansende Beren om een reactie gevraagd.

Kreeg een nette reactie terug. Recensie is offline gehaald en de schrijver er op aangesproken.

We raken m.i allemaal wat verwend door het muzikale talent van de drie heren en hun drang dit, in zo’n korte tijd te etaleren. Als eenmaal per drie/ vier jaar een dergelijk album(s) zouden worden uitgebracht? Zouden de reacties dan ook zo zijn? Muziekvrienden, lekker genieten en als je het niet bevalt, de keuze is reuze. Tiptoe…..

Ik vind dit toch wel de minste van het stel. Voelt een beetje aan als mengelmoes, ik mis het geheel. De titel van het album lijkt me derhalve goed gekozen.

De tweede luisterbeurt bevalt al beter

Ah, dat is het voor mij ook denk ik. Nu ik het op vinyl heb luister ik weer anders, dus een verlaging naar 3,5* zit er nu (nog) niet in, maar ik vind het wel de minste van de drie. Maar ondanks mijn wat meer kritischer houding ten opzichte van deze worp moet ik daar wel tegenover stellen dat 4* nog steeds heel uitstekend is uiteraard en dat ik het zeker niet slecht vind of zo. Het is inderdaad de mengelmoes die me een beetje in de weg zit denk ik.

The Smile is een beetje gedoemd om eeuwig 3.5* te scoren bij mij. Ik denk dat als ze net zo zuinig met hun nummers waren als onder Radiohead, ze makkelijk richting de 4 tot 4.5 sterren zouden kunnen gaan, maar op iedere plaat staat gewoon te veel aardig maar vergeetbaar materiaal. Daar staat tegenover dat op dit album dan weer een paar van hun sterkste nummers tot nu toe staan: Zero Sum, Bodies Laughing en Tiptoe zijn echt geniaal. Ik wacht maar weer om de pareltjes te vissen uit hun volgende plaat, denk ik zo.

Pagina niet gevonden - 404

Dit is toch wel een opmerkelijke berenstreek in recensieland.

Welke nummers van deze plaat zou jij dan scharen onder 'vergeetbaar materiaal'? Het opvallende vind ik wel dat ik meer mensen dit zie zeggen, maar dat die dan toch allemaal weer andere favorieten eruit pikken (bij ALFAA was dat ook het geval, bij WOE iets minder maar daar dan ook minder nummers op). Ik denk dat het zeer veelzeggend is dat daar zo weinig consensus over lijkt te bestaan. Het door jouw (in mijn oren terecht) gelauwerde Tiptoe bijvoorbeeld, zie ik juist ook veel genoemd worden als minste nummer. Bij een plaat als deze zijn voor mij bij elke draaibeurt weer andere nummers favoriet, en sommigen hebben even de tijd nodig om zich te openbaren. Welke nummers meteen je aandacht grijpen en welke je mogelijk later zullen verrassen, lijkt echt per paar oren te verschillen. Dat maakt al die uiteenlopende eerste indrukken lezen zo bijzonder interessant.

Maar zelfs als bepaalde nummers werkelijk ondermaats zouden zijn (en dus ook blijven), dan nog vind ik het sterk dat deze band juist níet 'zuinig' met hun nummers omgaat, zich niet laat leiden door de benauwende perfectie van 'dat andere bandje'. Dat maakt The Smile nou juist zo'n opwindende verademing, in de eerste plaats voor de muzikanten zelf natuurlijk (dit is nou precies de reden van hun bestaan: Jonny's langgekoesterde wens naar een snellere en lossere manier van werken) maar ook voor de luisteraar. Niet elk nummer hoeft zich te meten met een How To Disappear Completely of Let Down. Het gaat juist om die meer spontane benadering, het spelplezier en maar kijken wat het oplevert, dát is wat The Smile definieert en onderscheidt.

Lijkt me dat ze nu ook alle voorgaande stukken van deze recensent doorgelicht moeten worden, want mensen die zoiets flikken doen dat doorgaans niet één keer. Ik snap gewoon niet dat als je in de eervolle positie verkeert om over muziek te mogen schrijven, je tot zulke praktijken zou verlagen. Bizar triest gewoon.

Bodies Laughing

Echt de liefdesbaby van Knives Out en Skrting On The Surface, met een snufje Wall Of Eyes (het nummer) en Present Tense. En ondanks al deze hemelse associaties toch ook weer zo hemels opzichzelfstaand.

Zonde, dat leek altijd een goede site.

Mij ook, maar het hoeft niet aan de site te liggen. Voor hun is het waarschijnlijk ook een domper.

Wat een verslavende plaat weer. Bij elk nummer telkens weer iets te ontdekken, en o zo dansbaar. Fijn dat Tom Skinner een stuk prominentere rol heeft dan op de vorige worp.

Toch is het zo. Net als bij Radiohead vind ik een (aantal) album(s) geweldig tot erg goed en een paar wat minder. A Light for Attracting Attention vond ik een prima debuut, het vervolg Wall of Eyes al wat minder, hoewel daar wel nog een paar sterke nummers op staan zoals bijvoorbeeld Bending Hectic. Songs van die kwaliteit vind ik niet terug op Cutouts (zie ook verder mijn review over dit album). Ik verbaas mij dan weer over het gemak waarmee voor dit minder bijzondere werkje de 5* gelijk uit de kast getrokken worden. En mijn oordeel hierover verandert niet door deze plaat vaker te gaan horen, dat argument vind ik bij dit album Cutouts al helemaal niet opgaan.

Waarom dat 'al helemaal niet', dat kan je toch per definitie niet weten? Overigens hou ik het zeer zeker wel voor mogelijk dat bij het omgekeerde het geval is en ik bij nadere beluisteringen die 5 wat naar beneden zal moeten bijstellen, maar ik zag dat ik aan WOE een 4,5 gegeven had dus moest daar sowieso overheen, want dat ik deze nog net iets sterker vind staat voor mij toch wel redelijk vast (hoewel ik nu zie dat ALFAA dan weer een 5 van mij kreeg, en dat vind ik wel de minste van de drie, dus die zou dan weer naar beneden moeten; ingewikkeld geneuzel toch ook allemaal...)

Tja, je moet platen een cijfer geven, maar dat is voor mij vaak bijzaak. Het draait in eerste geval om het gevoel dat ze over willen brengen, en nog meer zelfs om de muziek. Zelf stel ik ook wel eens een beoordeling bij. Het enthousiasme van het begin kan wegebben, en nummers kunnen ook later op hun plek vallen. Mag je een plaat 5 sterren geven als er een misstap op staat, en de rest wel geniaal is. Of geeft dit juist die gedurfde spanning, waardoor het 5 sterren waard is. Een perfecte plaat krijgt mij niet vaak 5 sterren, maar misschien is Dummy van Portishead wel die perfecte plaat, waarbij alles klopt. Lastig en moeilijk, dat tegen elkaar afwegen.

Dit bericht is trouwens zonder hulp van ChatGPT of AI geschreven

Die heb ik zojuist door Google translate gehaald en ben nu op internet naar de bron aan het zoeken

Nou niet per se toch?

Bij Written In Music geven wij ook cijfers

OMG! Hopelijk vind je niks!

Mijn stem tilt het album vandaag onder de 4 sterren. Waar ik de 2 voorgaande platen meteen fascinerend vond en bleven groeien treedt hier al een soort verveling en soms zelfs irritatie op. De magie gaat voor mij wat verloren doordat ik bepaalde geluiden, akkoorden en overall de gelaagdheid (ook de trucjes) nu wel (her)ken. Ik vind dat ze van de meeste type tracks op dit album al wel een betere versie hebben gemaakt. Pas bij Don't Get Me Started kom ik er lekker in. Ik vind het album wat zenuwachtiger, minder emotioneel en vooral minder creatief. Ook de afsluiter vind ik maar zo-zo, de tracks waarmee deze wordt vergeleken hierboven vond en vind ik vele malen sterker. Misschien over het volgende album iets langer doen en dan weer met iets echt unieks komen?

Het kan gek lopen tussen mij en Yorke is wel gebleken, dus wellicht gaat dit album nog in achting stijgen.

Ik had hetzelfde gevoel.

Ik hoor erg vaak dat Wall of Eyes zoveel minder is (ook buiten MusicMeter), dus beide albums eens achter elkaar gedraaid. Maar echt: Wall of Eyes weet me wel te raken, komt echt binnen. Bij Cutouts voel ik het minder. Daar bepaalt waardering het cijfer, maar zeker niet het gevoel.

Bijzonder toch dat de ervaringen en meningen zo uiteen lopen. Wel leuk om te lezen allemaal

Echt waar? Ik lees wel regelmatig dat Cutouts nóg beter wordt bevonden (door mij dus ook), maar zeker niet dat WOE veel minder zou zijn. Voor mij liggen de twee platen nogal dicht tegen elkaar aan, en ALFAA (al voelt die naast deze twee platen wel steeds meer als de buitenstaander) volgt dan toch ook wel vrij gauw.

De vergelijking wordt pas interessant als je het kunt beargumenteren.
De minder dan, of meer dan vergelijking zegt mij dus niet veel. Het gaat toch wel om twee verschillende producties, inhoud en (meer nog) hoe het gemaakt is.

In 1998 kwam de DVD 'Meeting People Is Easy' uit met daarop 'Follow me around'.Er ontstond een kleine hype rondom dat nummer, want het smaakte naar meer. Maar dat Radiohead wachtte tot 2021 en het slechts toevoegde aan compilatiealbum 'Kid A Mnesia' was zowel terecht als veelzeggend. De Britten leggen de lat hoog, het Radioheadstempel wordt bewaard voor pareltjes. En op uitzonderingen na (Dawn chorus, Bending hectic) lijken de zijprojecten, waaronder The Smile, vooral opgericht om het Radiohead archief op te ruimen en wat opborrelende ideeën met losse eindjes uit te werken en op plaat te kwakken. Ik snap het wel: wanneer je steeds streeft naar een 9 dan neem je als perfectionist geen genoegen met een 7. Sommige dingen zijn gewoon te goed voor de prullenbak, maar te min voor de band waar het werkelijk om draait: Radiohead. Want als ik deze nieuwe worp gewoon kritisch beluister dan dringt de conclusie zich aan mij op dat ik minder creativiteit ervaar, minder diepgang, minder verfijning, helaas ook nog eens gecombineerd met een mindere productie. Maar laat ik de boel eens omdraaien: dit geeft alleen maar hoop. Wie weet was er wat haast om het Radiohead archief (zowel digitaal als in het hoofd) op te ruimen en alle onnodige ballast af te werpen. Want ik heb er alle vertrouwen in dat het intellect en de vakmanschap, gecombineerd met een paar honderd uur finetunen per track, uiteindelijk leidt tot een nieuwe plaat van Radiohead in 2025. En als deze plaat van The Smile nodig is om in die juiste mindset te komen, dan ben ik er op een andere manier toch helemaal content mee.