menu

The Smile - Cutouts (2024)

mijn stem
3,84 (213)
213 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: XL

  1. Foreign Spies (4:48)
  2. Instant Psalm (4:18)
  3. Zero Sum (2:47)
  4. Colours Fly (4:55)
  5. Eyes & Mouth (3:59)
  6. Don't Get Me Started (5:55)
  7. Tiptoe (3:30)
  8. The Slip (4:29)
  9. No Words (4:16)
  10. Bodies Laughing (4:57)
totale tijdsduur: 43:54
zoeken in:
avatar van Johnny Marr
4,0
Mag ik eens heel stout zijn en eerlijk rechtuit vragen Kaaasgaaf, als je dit al een 5 geeft, wat krijgen In Rainbows en OK Computer dan? Een miljard sterren?

Zero Sum en Don't Get Me Started zijn trouwens m'n faffies hier, Zero Sum omdat ie zo lekker opgefokt is en Don't Get Me Started omwille van het tegenovergestelde: rustgevend zenmomentje

avatar van Kaaasgaaf
5,0
vivalamusica schreef:
De vergelijking wordt pas interessant als je het kunt beargumenteren.
De minder dan, of meer dan vergelijking zegt mij dus niet veel. Het gaat toch wel om twee verschillende producties, inhoud en (meer nog) hoe het gemaakt is.
Nou, twee verschillende producties zou ik niet zeggen, ze zijn immers grotendeels gelijktijdig gemaakt. Verder volkomen met jou eens dat vergelijkingen pas interessant zijn als ze worden beargumenteerd, maar volgens mij had ik dat in een eerder bericht ook wel redelijk gedaan.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
bloempje24 schreef:
In 1998 kwam de DVD 'Meeting People Is Easy' uit met daarop 'Follow me around'

In die tijd nog VHS. Heb ik stukgedraaid, steeds weer stukjes terugspoelend vanwege die mysterieuze flarden van toentertijd onuitgebrachte nummers, waaronder ook bijvoorbeeld I Will, Life In A Glass House en How To Disappear Completely, die alle drie pas jaren later op platen terecht zouden komen.
Ik vond de Follow Me Around op Kid A Mnesia overigens enigszins tegenvallen, was me toch net iets teveel een opgepoetste demoversie, terwijl ik bijvoorbeeld Man Of War op OKNOTOK (waar echter ook later nog aan gesleuteld schijnt te zijn) veel verrassender uit vond pakken. Maar wat jij zegt is hoe dan ook waar natuurlijk: zulke nummers gaan door talloze incarnaties heen alvorens Radiohead (als dat moment al ooit komt) ze volwaardig durft vast te leggen, uit te brengen en los te laten.




bloempje24 schreef:
En op uitzonderingen na (Dawn chorus, Bending hectic) lijken de zijprojecten, waaronder The Smile, vooral opgericht om het Radiohead archief op te ruimen en wat opborrelende ideeën met losse eindjes uit te werken en op plaat te kwakken.

Daarmee doe je toch de rol van Skinner echt te kort. Hij is wel duidelijk de motor van dit project, en zijn invloed op Jonny en Thom, hoe hij hun decennialange creatieve bond wakker schudt door zijn jammy jazzy aanpak, laat dit zóveel meer zijn dan een zijproject.

Daarnaast is het een langgekoesterde wens van Jonny om door Thom's neurotische perfectionisme heen te breken en wat sneller, zoals jij het noemt, 'opborrelende ideeën op de plaat te kwakken'. Dat is dus nu juist de onderscheidende kracht van The Smile, door het verfrissende contrast met dat intimiderend heilige Radiohead.

En afgezien van de paar Radiohead-restjes die in The Smile vaste vorm kregen (Skrting, Floodgates, Bodies Laughing) zie ik niet in hoe The Smile opgericht zou zijn om het 'archief op te ruimen'. Ik zie het juist omgekeerd: The Smile is opgericht om nieuwe dingen uit te proberen, nieuwe ideeën op te doen, die dan eventueel weer meegenomen kunnen worden naar het 'moederschip'.



bloempje24 schreef:
Want ik heb er alle vertrouwen in dat het intellect en de vakmanschap, gecombineerd met een paar honderd uur finetunen per track, uiteindelijk leidt tot een nieuwe plaat van Radiohead in 2025.
Ik vind 2025 wel érg optimistisch hoor, dat is over een paar maanden al. Thom heeft eerst een solotour, waar vast nog wel een soloplaat uit zal volgen. Phil en Ed zijn ook weer aan nieuwe solowerken bezig, Colin is voorlopig op tour met Nick, en wanneer hij helemaal hersteld is hoeft Jonny zich ook vast niet te vervelen, want doet hoeft die kerel toch nooit. En deze band kennende met, zoals jij terecht aangeeft, al hun notoire gefinetune, denk ik eind 2027 op z'n allervroegst, maar eerder 2028 of 2029.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Johnny Marr schreef:
Mag ik eens heel stout zijn en eerlijk rechtuit vragen Kaaasgaaf, als je dit al een 5 geeft, wat krijgen In Rainbows en OK Computer dan? Een miljard sterren?

Tja, blijft toch altijd lastig met die sterren hè. Mijn redenatie was dat ik er wel 5 moest uitdelen, omdat ik WOE er 4,5 gaf en deze nog net iets beter vind. Maar ja, of het echt in de buurt mag blijven staan van die al gevestigde werken zal de tijd uit moeten wijzen. Met deze plaat heb ik ieder geval toch zeker wel een vergelijkbare verslaafde betovering als met veel van die klassiekers toen ze net uitkwamen.

avatar van vivalamusica
4,0
Kaaasgaaf schreef:
(quote)
Nou, twee verschillende producties zou ik niet zeggen, ze zijn immers grotendeels gelijktijdig gemaakt. Verder volkomen met jou eens dat vergelijkingen pas interessant zijn als ze worden beargumenteerd, maar volgens mij had ik dat in een eerder bericht ook wel redelijk gedaan.


Zelfde de periode... maar...een andere werkwijze, losser, en experiment toelaten, met meer haast, maar ik was er ook niet bij. kga ook maar af op hoe wat ik hoor.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
vivalamusica schreef:

Zelfde de periode... maar...een andere werkwijze, losser, en experiment toelaten, met meer haast, maar ik was er ook niet bij. kga ook maar af op wat ik hoor.

We waren er inderdaad niet bij en de band is lekker zuinig met interviews (voor deze nieuwe volgens mij alleen skinner op de bbc onlangs), maar zoals ik het begrepen heb was de werkwijze vergelijkbaar met de kid a/amnesiac-sessies waarbij al het opgenomen materiaal verdeeld werd over twee stapels van wat het best bij elkaar zou passen.

avatar van Grizzly Bear
4,0
Kaaasgaaf schreef:

We waren er inderdaad niet bij en de band is lekker zuinig met interviews (voor deze nieuwe volgens mij alleen skinner op de bbc onlangs.


OOR 10 2024 | OOR

avatar van Kaaasgaaf
5,0


Ah, wat leuk! Ik ben al heel lang op de Oor uitgekeken, maat deze ga ik dan toch maar vanmiddag even aanschaffen.

avatar van davevr
3,0
Ok, finale beluistering
1. Foreign spies : Prijs voor meest irritante nummer van het jaar hebben ze binnen. 1*
2. Instant Psalm : 2.5* Ok, dit is een beetje een outtake van Ok computer die met recht de eindmeet niet haalde, gemengd met George Harrison. Ik was ook gelukkig na dat rete-irritante Foreign spies met eender welk nummer.
3. Zero Sum : 4,5*, Dat soort no wave, post punky gedoe trek ik wel. Beestige gitaarpartij.
4. Coulours fly 3,5* : Ok, maar niet meer dan dat. Moet het denk ik live wel goed doen. Greenwood zijn gitaar draagt het nummer; Thom brengt weinig bij.
5. Eyes and Mouth : 3* Beetje zoals hier boven. Niet slecht maar ja, ik verwacht meer.
6. Don't get me started. 2* Klinkt als echt elke groep die jazzstudios gedaan heeft in Antwerpen.
7. Tiptoe: 2*. Zie hierboven. Beetje saai imo. Ze doen teveel moeite om speciaal te zijn, zegt de leraar dan in de JAzz studios.
8. The Slip: 3,5* Niet slecht, maar in vergelijking met bvbv Zero Sum niet meer waard dan 3,5*. Greenwood brengt het van 3 naar 3,5*.
9. No words. 4*, Goed nummer. Beetje NEU! -achtig. Ik hou wel van NEU!.
10. Bodies Laughing : 4* . Goed nummer. Mooi de opbouw, Thom zijn stem

Het blijft een 3*. Zou er nu een EP bestaan met Zero Sum, Colours fly, No words and Bodies laughing. Ik liep direct naar de winkel.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
davevr schreef:
Ok, finale beluistering
1. Foreign spies : Prijs voor meest irritante nummer van het jaar hebben ze binnen. 1*

Ha, de rest hoef ik dan niet meer te lezen, dat scheelt weer. Wonderlijk toch hoe smaken kunnen verschillen. Een joekel van een open deur natuurlijk, maar toch. Dat je deze hemelse ouverture ook maar een beetje irritant zou kunnen vinden, laat staan 'meest irritante nummer van het jaar', vind ik mateloos fascinerend. Maar ach, als iedereen maar hetzelfde vindt is dat natuurlijk ook weer saai.

avatar van Roxy6
Kaaasgaaf schreef:
(quote)

Ha, de rest hoef ik dan niet meer te lezen, dat scheelt weer.


Dit verbaasd mij in hoge mate, hoezo zou je dan niet doorlezen? Hier geeft davevr een genuanceerd overzicht én het betreft zijn smaak, daar valt dan toch niet over te twisten?

Af en toe vind ik die heiligverklaring van Radiohead, The Smile en Thom Yorke persoonlijk echt bizarre vormen aannemen. Alsof het God's gift to the world is.

Natuurlijk het zijn zorgvuldig geconstrueerde producties maar het is voor mij echt niet top of the (h)bill

Ik heb In Rainbows, OK Computer en A Moonshaped Pool, dat vind ik voorlopig genoeg want zijn stem kan ik niet heel erg lang achter elkaar horen. (dat is waarschijnlijk ook vloeken in de kerk)….

avatar van vivalamusica
4,0
W.b. het openingsnummer Foreign spies: 'Hemels' zou ik dit niet willen meegeven, maar ik vind het wel een 'effectieve ouverture', als in een filmscene. Het schijnt uit een compositie te komen van Jonny Greenwood, volgens de lyricsapp Genius, Horror Vacui, (de verschrikkelijke leegte). Te zien op YouTube.

Je kan deze muziek benaderen vanuit de oordelende muziekliefhebber (de consument), we krijgen het hier alom bekende testen, meten en beoordelen (vanuit eigen verwachtingen en idealen) of je kan het accent leggen op het proberen te benaderen, begrijpen en waarderen vanuit mogelijke bedoelingen van de muziekmaker(s).
The Smile leent zich (in deze fase van mijn ge-beluister) heel goed voor het laatste.

avatar van remcodurez
3,0
Mij doet het openingsnummer denken aan Thoms samenwerking met Mark Pritchard - Beautiful People. Al vond ik deze wel een stuk beter.

avatar van vivalamusica
4,0
remcodurez schreef:
Mij doet het openingsnummer denken aan Thoms samenwerking met Mark Pritchard - Beautiful People. Al vond ik deze wel een stuk beter.


Vind ik ook een mooi album, vaker beluisterd. Under the sun,

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Roxy6 schreef:
(quote)


Dit verbaasd mij in hoge mate, hoezo zou je dan niet doorlezen? Hier geeft davevr een genuanceerd overzicht én het betreft zijn smaak, daar valt dan toch niet over te twisten?


Ik bedoelde het bij wijze van spreken, natuurlijk heb ik de rest van zijn bericht verder gelezen. Ik was juist nogal benieuwd wat hij dan over de andere nummers te zeggen had. Als meteen bij dat eerste nummer zijn oordeel/smaak al zo mijlenver van de mijne blijkt af te staan, weet ik dat er weinig herkenning/instemming zal volgen. Maar zoals ik in mijn bericht ook al schreef vind ik dat juist interessanter dan wanneer iedereen maar hetzelfde vindt.

En over smaak valt júist fantastisch te twisten, dat is toch het hele uitgangspunt/bestaansrecht van deze website, niet?





Roxy6 schreef:

Af en toe vind ik die heiligverklaring van Radiohead, The Smile en Thom Yorke persoonlijk echt bizarre vormen aannemen. Alsof het God's gift to the world is.

Natuurlijk het zijn zorgvuldig geconstrueerde producties maar het is voor mij echt niet top of the (h)bill

Ik heb In Rainbows, OK Computer en A Moonshaped Pool, dat vind ik voorlopig genoeg want zijn stem kan ik niet heel erg lang achter elkaar horen. (dat is waarschijnlijk ook vloeken in de kerk)….


Wat mij betreft kan er niet genoeg in de kerk gevloekt worden hoor, God raakt niet zo gauw gekrenkt.
Als je het bij die drie platen hebt willen houden (en ook al is The Smile vrij anders, heb je toch te maken met dezelfde stem), verbaast het mij dan weer wel dat je hier bij dit album reageert. Maar wees welkom en vloek er op los!

avatar van Kaaasgaaf
5,0
vivalamusica schreef:
W.b. het openingsnummer Foreign spies: 'Hemels' zou ik dit niet willen meegeven, maar ik vind het wel een 'effectieve ouverture', als in een filmscene. Het schijnt uit een compositie te komen van Jonny Greenwood, volgens de lyricsapp Genius, Horror Vacui, (de verschrikkelijke leegte). Te zien op YouTube.

Wat interessant, ik heb die compositie wel gehoord maar de link niet gelegd. Maar ik denk dat veel Smile-nummers hun oorsprong vinden bij Jonny-composities, meer dan bij Radiohead (al hebben die er ook een paar, waaronder Weird Fishes en Present Tense).


vivalamusica schreef:

Je kan deze muziek benaderen vanuit de oordelende muziekliefhebber (de consument), we krijgen het hier alom bekende testen, meten en beoordelen (vanuit eigen verwachtingen en idealen) of je kan het accent leggen op het proberen te benaderen, begrijpen en waarderen vanuit mogelijke bedoelingen van de muziekmaker(s).
The Smile leent zich (in deze fase van mijn ge-beluister) heel goed voor het laatste.

Voor mij sluiten die twee benaderingen elkaar niet zo uit, gaat doorgaans samen.

avatar van henrie9
4,5
Covid-times 2020. Met de verrassende transformatie van Radiohead tot de supergroep The Smile, bleek onmiddellijk dat ook dit nieuwe trio - een bevrijde Thom Yorke en Jonny Greenwood, samen met de jonge jazzman Tom Skinner van Sons of Kemet - weer op een groeiende vulkaan van creativiteit was aanbeland. Op korte tijd spuwde hun krater al de twee meesterwerken 'A Light for Attracting Attention' en 'Wall of Eyes' de ether in. Het veelvuldig en met veel fun experimenteren van drie overgetalenteerden met uiteenlopende muzikale interesses, het smeedde stevige banden en evenwicht en het zette de discussie 'gelegenheidsband' versus Radiohead alvast probleemloos opzij als 'niet aan de orde'. Nu, pas enkele maanden na 'Walls of Eyes' komt ook 'Cutouts' eruitgestuwd, met songs waarvan de meeste weliswaar live al lang het levenslicht zagen tijdens het sessiën en touren voor de eerdere albums, maar die toen gewoon nog niet waren opgenomen. Onder het toeziend oog van producer Sam Petts Davies werden de tien ervan die instinctmatig bij elkaar pasten nu samengelegd en in Jonny Greenwood's studio en Abbey Road van hun finishing touch voorzien.

Naast input van jazz-improvisatie bevat 'Cutouts' opvallend meer dan voorheen synths en electronica. Dit laatste wordt in de briljante opener, met Skinner zelfs gewoon helemaal op de bank, bijna als een statement duidelijk. Die fantastische dromerige single 'Foreign Spies', waarin, helemaal wegzwevend in zijn etherische Vangelis-universum van synths, Yorke's hemelse falset werkelijk een schitterende entrée mag maken. Zingt hij daar nu werkelijk over een mooie wereld of is het eerder over de paranoia alsof al die schoonheid dreigt te worden ingepalmd? In alle geval, wat grijpt die Yorke je hier toch weer bij het nekvel met zijn stem. Maar het weze duidelijk, Greenwood heeft een even groot aandeel in de song, het is een klassieke compositie van hem, 'Horror Vacui' uit 2019, die er het uitgangspunt van vormde. Sowieso, wat een schitterend voorbeeld van artistieke samenwerking is het geworden en we zijn nog maar aan song één.

Want net zo'n prachtige klepper is 'Instant Psalm'. Die walmt met veel Radiohead-allures traag voorbij in een zalig bedwelmende psychedelische roes vol strijkers. "We overflow in a hurricane...", het begin van Yorke's bespiegelingen over steeds krachtiger orkanen, over leegte, eenzaamheid en authenticiteit. Een geheel goedaardige rocktrip volledig opgetrokken in Oosters aandoend instrumentarium, met Skinner feilloos meewandelend in zijn drumlijn. Het lijkt zowaar 'Sergeant Pepper' wel.

Die haastige improvisatie van adhd-gitaar en dito strakke percussie waarmee de ook al uitmuntende single 'Zero Sum' aftrapt, die staccatozang...! Is hier dan soms dEUS aan het jammen? Het wordt een op en top door Skinner geïnspireerde Son of Kemet-song, waarop Greenwood zijn allerbeste riffing loslaat. Hectisch, dynamisch en volspeed, compleet met diepe sax, trekt 'Zero Sum' helemaal de straat op. Met weer een volkritische boodschap over kapitalisme en de haves en de have-nots, over de almachtige superrijken die blind geloven dat geld en technologie ('Windows 95') de klimaatcrisis wel zullen oplossen.

Het aangrijpende 'Colours Fly' is met zijn geagiteerd flitsende marspercussie, zijn oriëntaalse gitaren en orkestraties daaropvolgend weer zo volritmisch en trippy als wat. Met een mooie hoofdrol ook voor de sierlijke basklarinet van Robert Stillman. De onstopbaar opstijgende chaos en de hoge declamaties van een zwalpende Yorke doen de 'Colours Fly'-jam culmineren in één gelukzalige harmonie van samenzang.

Hun eigen live-favoriet, sfeervol en transcenderend, is 'Eyes & Mouth'. Met zijn ongelooflijke, afro-getinte mathrockdrums, repetitief hoogoplopende gitaarnoten, zijn jazzy invallende piano en een Yorke die hier in koorsamenzang met zichzelf improviseert over transformatie. Nog een juweeltje.

Even de riem eraf leggen met 'Don't Get Me Started', die eerste single met zijn opzienbarende animatievideo. Opstarten met spaarzaam cirkelende keyboardpiano en Yorke eindeloos wegechoënd tussen de akkoorden. Dan verhaasten de gedempt inrollende drumroffels het nummer tot het wegdrijft in een wolk van sfeervolle ambient.

Donker pianogetokkel en ineens twee voldramatische vioolnoten die er als een donker overscherend wolkendek filmisch overheen gaan. Vintage Greenwood. Dit is het weirde 'Tiptoe' dat zich traag en loungy het nachtcafé insleept. Wijfelende jazzpiano daar, kwetterende stemmen in een verre duisternis en Yorke's zwevende falset er mooi overheen.

Grandioze single 'The Slip' die neemt heel precies, als het ware in één lange drumsolo, de percussie van Skinner als patroon. Waarna de mannen gedrieën gezwind en groovy op pad trekken. Yorke ontwikkelt iets als een pompende Jamaicaanse basdans op die lekkere jazzdrums en zijn vreemd croonen etaleert zich als een in alle toonaarden spiegelsamenzang. Aan bod zijn hier zijn gekende thema's rond klimaat, dreigende kernoorlog, nucleaire winter en het immer verantwoording ontvluchtend wereldleiderschap. Verderop komen dan, zelfs tot aan de finale noot, zowaar ook meer dan fraaie strepen Radiohead-rockgitaar de song insnijden. Weer een ferme compositie die herhaaldelijk de repeatknop vraagt.

'No Words'. Metalen keyboardaanslagen als ver doordrammende kerkklokken monden uit in een chaotische maalstroom van funky, nerveus achtervolgend bas- en drumwerk. Met zijn drieën katapulteren ze zich de eindeloze kosmos in, helemaal naar die weg van Yorke naar de hel die geplaveid is met goede intenties. De dolle rit van 'No Words' komt uiteindelijk als een afremmende locomotief toch veilig tot stilstand.

De afsluitende single 'Bodies Laughing' begint nog atmosferisch hoog in de sterren. Spaans krassende akoestische snaren rollen dan uit voor een vers deprimerend verhaal van een verheven helder zingende Yorke. Over een moderne wereld zonder empathie en vol inhoudsloos gelach. Een laag meevliegend koortje in treurige oh- oh-oh-modus onderstreept zachte neerslachtigheid. Een song pakkend in al zijn melodieuze rijkdom.

Greenwood had het er in Pitchfork ooit over dat hij met The Smile platen wilde maken die 90 procent zo goed zijn als die van het qua productiviteit supertrage Radiohead, maar die twee keer zo vaak uitkomen. Welnu, wat er ook met het al jaren sluimerende Radiohead gebeurt, met 'Cutouts' illustreren The Smile nu al voor de tweede keer die dubbele waarheid. 'Cutouts' is een volbloed op zich staand werk en allesbehalve het plak- en knipwerk zoals sommigen het uit de plaattitel lijken te moeten afleiden. Hier is een triumviraat van briljante musici aan het werk die elkaar heel ontspannen gevonden hebben in wat intussen zelfs het beste deel van de officieuze trilogie is geworden. Hier een bovenmatig boeiend album dat, boostend in het momentum van de creativiteit en ondanks alle beladen lyriek, ook constant luchtig en vrolijk klinkt. Of The Smile er nu mee balladeert, hyperkinetisch rondstuitert of wat dan ook 'Cutouts' piekt overal in al zijn gelaagde melodieuze schoonheid. In dit stadium kijkt het trio dus absoluut nog niet neer op het eind van zijn latijn. Naar verluidt verloor Yorke er zijn vale grimlach door en zag hij van achter de wolken zelfs al weer een echte 'Smile'. Je dus verder vooral nergens voor haasten, jongens!

avatar van vivalamusica
4,0
In het OOR interview valt te lezen, en dat was nog niet alom bekend, dat 2018 het jaar is van de eerste tekenen van samenwerking, Greenwood - Skinner.

avatar van henrie9
4,5
vivalamusica schreef:
In het OOR interview valt te lezen, en dat was nog niet alom bekend, dat 2018 het jaar is van de eerste tekenen van samenwerking, Greenwood - Skinner.


Ondanks de afspraak met de anderen om over The Smile geen interviews te geven sprak Skinner voor het eerst over zijn samenwerking met Greenwood en Yorke in dit artikel van 8 november 2022 in The Guardian:

Tom Skinner on the Smile, Sons of Kemet and going solo: ‘It gives me a blank slate to explore’ | Music | The Guardian - theguardian.com

Naar het einde toe van dit interview zegt Skinner dat hij en zijn Sons of Kemet bandmate Hutchings al voor het eerst samen met Greenwood hebben gewerkt in Greenwood's filmsoundtrack van 2012 'The Master'. In 2018 vroeg Greenwood hem dan persoonlijk om in een sessie mee te spelen. Toen die samenwerking heel vruchtbaar bleek werd ook Yorke erbij gevraagd voor de vocals. En ging langzaam de bal aan het rollen...

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Dat het project voortkomt uit een samenwerking van Skinner en Greenwood en dat Yorke er pas later bijkwam was me altijd wel duidelijk, maar leuk om daar nou eens de verdere details over te lezen.

avatar van Vert Lin
5,0
Geen twijfel, de beste van the Smile. Superieure bas, drum excelleert en Jonny op gitaar is nog meer op dreef!! Af en toe een strijkertje. Eyes & Mouth is een genot, eindelijk op plaat. Toonsoort Colours fly boeiend. Fijne afwisseling en vakmanschap. Mooie tijden om zoveel muziek van de heren te verkrijgen, prima afsluiter.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Vert Lin schreef:
Mooie tijden om zoveel muziek van de heren te verkrijgen, prima afsluiter.

Nou, we weten niet zeker of dit inderdaad een afsluiter zal blijken. Mijn gevoel zei dat aanvankelijk ook, maar uit een recent interview met Skinner blijkt dat hij wel met een mogelijk volgende plaat bezig is.

avatar van lennon
4,0
Deze plaat vind ik een stuk fijner dan de voorganger. Ik was wat sceptisch over deze release, want de 2e viel me wat tegen, en dan zijn dit ook nog overblijfselen, maar gelukkig valt het allemaal mee.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
lennon schreef:
Deze plaat vind ik een stuk fijner dan de voorganger. Ik was wat sceptisch over deze release, want de 2e viel me wat tegen, en dan zijn dit ook nog overblijfselen, maar gelukkig valt het allemaal mee.

Dat dit overblijfselen zouden zijn, is een misverstand dat hardnekkig terug blijft keren. Net als bij de Kid A/Amnesiac-sessies, heeft de band tijdens het opnameproces de nummers verdeeld over twee stapels van wat het beste bij elkaar zou passen. Het gaat dus niet om een hoofdgerecht en de restjes daarvan, maar om twee gelijkwaardige maaltijden. Tenminste, hier ging ik steeds vanuit, maar nu begrijp ik uit interviews met de band ook nog eens dat bepaalde delen van Cutouts láter zijn opgenomen. Dan kan er van overblijfselen dus al helemaal geen sprake zijn.

avatar van lennon
4,0
Kaaasgaaf schreef:

Dat dit overblijfselen zouden zijn, is een misverstand dat hardnekkig terug blijft keren. Net als bij de Kid A/Amnesiac-sessies, heeft de band tijdens het opnameproces de nummers verdeeld over twee stapels van wat het beste bij elkaar zou passen. Het gaat dus niet om een hoofdgerecht en de restjes daarvan, maar om twee gelijkwaardige maaltijden..


Dan is de titel wel misleidend maar het maakt me niet uit.. fijne plaat.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
lennon schreef:
(quote)


Dan is de titel wel misleidend maar het maakt me niet uit.. fijne plaat.


Veel mensen denken inderdaad dat cutouts 'outtakes' zou betekenen, maar dat is helemaal niet zo.
Het is een spionage-term, hangt dus samen met het openingsnummer.

avatar van Grizzly Bear
4,0
Kaaasgaaf schreef:
(quote)


Veel mensen denken inderdaad dat cutouts 'outtakes' zou betekenen, maar dat is helemaal niet zo.
Het is een spionage-term, hangt dus samen met het openingsnummer.


Het is wel een beetje zo:
Cut-out (recording industry) - Wikipedia - en.wikipedia.org

(los van het feit of die betekenis bedoeld is door de heren)

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Grizzly Bear schreef:

Het is wel een beetje zo:
Cut-out (recording industry) - Wikipedia - en.wikipedia.org

(los van het feit of die betekenis bedoeld is door de heren)

Ah interessant, ik kende die betekenis nog niet. Hoewel ik dat evengoed nog wel behoorlijk ver van outtakes vind afstaan. Moet wel meteen aan Amnesiac denken, dat in de special edition de vorm van een zoekgeraakt bibliotheekboek had.

avatar van remcodurez
3,0
Ik ben het album nog volop aan het ontdekken. Loop nog wat achter.
The Slip voor de eerste keer gehoord en bij dat begin moest ook toch direct aan dit geweldige nummer denken. Seekae - The Worry.

avatar van jp
jp
Meer mensen die de digipack van de cd ook waardeloos vinden?

Ik vind het al lastig dat die dingen zo rommelig in mijn kast staan, in vergelijking met de ouwe gouwe jewel cases. Maar de digipack van Cutouts wijkt in maat ook nog eens ontzettend af van wat ik verder aan digipacks in huis heb.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:53 uur

geplaatst: vandaag om 04:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.